Η όλη επιχείρηση στηρίζεται σε έναν μύθο. Αυτόν του άβατου! Έναν μύθο που τον κατασκεύασε και χρησιμοποιεί το σύστημα και οι κυβερνήσεις του δεκαετίες τώρα για να δικαιολογήσει την καταστολή και τη συκοφαντία όποιου αναφέρεται στο κίνημα, που όμως τον αποδέχτηκαν και κομμάτια του κινήματος, της Αριστεράς και κυρίως της Αναρχίας για να χτίσουν τα δικά τους αφηγήματα και τις αυταπάτες τους και τον οποίο σήμερα δεν μπορούν καν -έστω και στο ελάχιστο, συμβολικά- να τον στηρίξουν. Το "άβατο των Εξαρχείων" πάσχει ιδιαίτερα από υπεράσπιση και οι δυνάμεις καταστολής μπορούν με ιδιαίτερη άνεση, χειμώνα και καλοκαίρι, να μπαινοβγαίνουν να αδειάζουν κτίρια, να συλλαμβάνουν κόσμο. Πέρα από το ότι δεν πρέπει να υπάρχει άλλη γειτονιά στην επικράτεια που να είναι τόσο περικυκλωμένη από κάθε είδους μπάτσους, για να μην πούμε για τους ασφαλίτες! Πάσχει όπως έπασχαν παλαιότερα άλλες καταλήψεις σαν την Βίλα Αμαλίας και που όταν το επισημάναμε τότε πολλοί που ενοχλήθηκαν μας έκοψαν και την ...καλημέρα! Άλλωστε αυτή η αδυναμία, που δεν είναι καθόλου άσχετη από ιδεολογικές, πολιτικές και κινηματικές επιλογές, εκφράστηκε ανοιχτά και από ορισμένους που με το που έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ τους κυβερνητικούς θώκους φρόντισαν να κλείσουν τις καταλήψεις από μόνοι τους. Γράφαμε τον περασμένο Απρίλη: "Δεν είναι παράδοξο λοιπόν να διαπιστώνουν οι ίδιοι οι πρόσφυγες μέσα από μηνύματά τους στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα ότι τελικά αυτή η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για την τύχη τους (βέβαια εδώ αναρωτιέται κανείς ποιος τους δημιούργησε αυτές τις αυταπάτες), όπως δεν είναι παράδοξο παράλληλα να αναρωτιούνται για το που βρίσκονται όλοι όσοι μέχρι πρόσφατα τους στήριξαν και τους βοήθησαν να προχωρήσουν σε αυτές τις καταλήψεις." (εδώ).
Καινούργια φαινόμενα και αυτά; Καθόλου! Όσοι είμαστε παλαιότεροι και συχνάζαμε στα Εξάρχεια είτε ως φοιτητές, είτε ως μέλη οργανώσεων και συλλογικοτήτων, είτε ως άτομα, θυμόμαστε πολύ καλά τα συχνά ανενόχλητα ντου των "ΜΑΤ και ΜΕΑ" επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '80 και πάλι με πρόσχημα τα ναρκωτικά όπου βέβαια θύματα ήταν εκτός από τα απλά πρεζόνια αγωνιστές της Αριστεράς και της Αναρχίας, οι οργανώσεις και οι συλλογικότητες. Οι έμποροι, αυτοί που έκαναν το κουμάντο, αν και γνωστοί σε όλους τους υπόλοιπους, ήταν άγνωστοι στις δυνάμεις καταστολής!
Για να γυρίσουμε όμως στο σήμερα. Υπάρχουν κι άλλες πτυχές της όλης υπόθεσης. Πτυχές που έχουν να κάνουν με τους σχεδιασμούς του συστήματος για το κέντρο της Αθήνας, φυσικά και για τα Εξάρχεια. Όλο και κάποιο φυλλάδιο στα ελληνικά, αγγλικά και ...κινέζικα θα μας έχει πέσει στα χέρια για ευκαιρίες ακινήτων στην περιοχή, όλο και κάποιοι θα έχουμε δει την προώθηση του ...αναρχοτουρισμού ακόμη και μέσω και του Airbnb («Γλυκιά Αναρχία: Εξάρχεια» -Στο Airbnb διαφημίζουν τουριστική βόλτα στην «επαναστατική γειτονιά»). Ενός είδους τουρισμού που περιλαμβάνει εκτός από την περιήγηση σε "περίεργα και σκοτεινά" σημεία των Εξαρχείων ή στα γκράφιτι (τα οποία εκθειάζονται ως "καλλιτεχνικά μνημεία που πρέπει να παραμείνουν" από διάφορα life style εναλλακτικά περιοδικά), ακόμη και ξενάγηση στα σημεία που μπορεί να έγιναν επεισόδια το προηγούμενο βράδυ επιδεικνύοντας τις σωρούς με τα καμένα ή με τους κάλυκες από χημικά! (Αυτό το τελευταίο δεν διαφημίζεται προφανώς αλλά ο γράφων ήταν μάρτυρας ενός τέτοιου ...τουρ, όπου οι συμμετέχοντες, νεαροί τουρίστες από τον βορρά, εκφράζανε τον εκστασιασμό τους στη ξεναγό από την παρακολούθηση των γεγονότων την περασμένη βραδιά!). Γνωστά εδώ και καιρό είναι και τα σχέδιά τους για το Πολυτεχνείο που θέλουν να το μετατρέψουν σε ...μουσείο, μπας και ξεμπερδέψουν επιτέλους και με αυτό το σύμβολο, όπως γνωστή και ξεκάθαρη για τους σχεδιασμούς τους είναι η δήλωση της Παπακώστα περί "Μονμάρτης".
Είναι και αυτά, αλλά το κύριο -αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς- είναι η πολιτική πλευρά. Αυτή που λέει ότι το σύστημα θέλει να ξεμπερδεύει με αυτό που συμβολίζουν τα Εξάρχεια και εμάς αυτό μας ενδιαφέρει περισσότερο!
Αυτό στο οποίο αναφέρεται το -επίκαιρο- άρθρο που ακολουθεί και δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία τον Μάρτη του 2016:
Πού ανήκουν τα Εξάρχεια τελικά;
Με ποιους όρους μπορεί να γίνει η αναμέτρηση με το κράτος και το παρακράτος που δρουν ανενόχλητα εκεί;
Η περιοχή των Εξαρχείων ανέκαθεν είχε αποτελέσει σημείο αναφοράς έκφρασης, δράσης και ζυμώσεων κόσμου και νεολαίας στα πλαίσια του κινήματος. Δε θα ήταν υπερβολή να συνειδητοποιήσουμε την κοινώς ομολογούμενη «κατάντια» που έχει επέλθει σε μια τέτοια περιοχή. Αυτή η κατάσταση έχει πάρει σοβαρές και επικίνδυνες προεκτάσεις. Είναι πλέον δεδομένη η περικύκλωση και η στοχοποίηση της περιοχής από την αστυνομία. Η επιχείρηση αυτή έχει τις ρίζες της στο ’80, επί ΠΑΣΟΚ, με την επιχείρηση σκούπας «Αρετή», όπου εξαπολύθηκε όργιο στοχοποίησης και μαζικών προσαγωγών στην περιοχή. Αυτή η πολιτική εφαρμόζεται εμφανέστατα και στις μέρες μας στην περιοχή και εντείνεται ακόμα περισσότερο με την ανενόχλητη δράση της ασφάλειας, του παρακράτους, της μαφίας και των διακινητών ναρκωτικών.
Θα ήταν πλήρως κοντόθωρη η οπτική που προσπαθεί να διαχωρίσει την εισχώρηση του «λούμπεν στοιχείου» και τη δράση της μαφίας και των διακινητών ναρκωτικών στα Εξάρχεια, από τις βλέψεις του κράτους και την πολιτική της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Αυτή η πολιτική, στην εφαρμογή της, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχει διττό στόχο. Στοχεύει, από τη μια, στη συκοφάντηση, στη σκόπιμη παρουσίαση ως «γκέτο» και υποβάθμιση μιας περιοχής που έχει συνδεθεί με τον έναν ή άλλο τρόπο με χώρους του κινήματος. Ταυτόχρονα, όμως, επιχειρεί να συμβάλλει στην τρομοκράτηση της νεολαίας και των πολιτικών χώρων που δρουν στην περιοχή.
Η διαπλοκή του λούμπεν παρακράτους, των κάθε λογής ρουφιάνων του κράτους και της μαφίας, που ως δεκανίκια του συστήματος συμβάλλουν στην καταστολή του κινήματος, δεν είναι καινούρια. «Φρέσκο» είναι το περιστατικό της αποτρόπαιας δολοφονίας των 43 φοιτητών, που συμμετείχαν σε διαδήλωση στην Αγιοτζινάπα του Μεξικό, το 2014, η οποία πραγματοποιήθηκε κάτω από τη συνεργασία κράτους-αστυνομίας-μαφίας και καρτέλ ναρκωτικών.
Δεν είναι τυχαία, επίσης, η τάση δορυφοροποίησης του λούμπεν παρακράτους γύρω από χώρους ασύλου, όπως είναι το Κάτω Πολυτεχνείο αλλά και η Νομική Σχολή, σε μια προσπάθεια λασπολογίας και τρομοκράτησης για τη δρομολόγηση του χτυπήματος του ασύλου. Οι επιθέσεις από κάθε λογής κουκουλοφόρους άγνωστης προέλευσης σε κινηματικά γεγονότα και εκδηλώσεις σε χώρους ασύλου έχουν γίνει πλέον συχνό φαινόμενο. Χαρακτηριστική ήταν η επίθεση κατά τον τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου, το 2015, σε φοιτητές- μέλη αριστερών οργανώσεων, ενώ είναι πάμπολες οι δολοφονικές επιθέσεις από «άγνωστα στοιχεία» κατά τη διάρκεια των φοιτητικών εκλογών σε σχολές του Κέντρου της Αθήνας, με σκοπό τη διάλυσή τους.
Τώρα εγείρεται, όμως, άλλο ένα ερώτημα: Πώς η μαφία, η ασφάλεια και το παρακράτος δρουν ανενόχλητα σε μια περιοχή που για χρόνια έχει στιγματιστεί από το πρόσημο ανθρώπων και οργανώσεων του κινήματος; Πώς έχουν καταφέρει, μάλιστα, να εξαλείψουν ένα τέτοιο στίγμα και να το αντικαταστήσουν με ό,τι πιο σάπιο, αλλά και να επιβάλλουν ένα κλίμα τρομοκρατίας στους κατοίκους της περιοχής και τη νεολαία; Φυσικά την ευθύνη την έχει ο χώρος της αναρχοαυτονομίας, που με ρόλο «νταβατζή» παρεμβαίνει σε αυτή την περιοχή, καταφέρνει να μαυρίσει την κατάσταση με τα βαρίδια των μικροαστικών του αντιλήψεων και της ήττας του κινήματος που κουβαλάει. Τα βαρίδια όμως αυτά που διαπλέκονται με τις αντικομμουνιστικές αντιλήψεις αυτού του χώρου, γίνονται πραγματικό καρκίνωμα για το κίνημα. Μάλιστα, η δομική πολιτική λειτουργία αυτού του χώρου, όσο και να ντύνεται με ένα «δημοκρατικό» μανδύα, αφήνει κενά εισχώρησης της ασφάλειας αλλά και το περιθώριο υιοθέτησης συμμορίτικων μεθόδων στις παρυφές του. Αυτές οι μέθοδοι με τις οποίες φλερτάρει έως και θεοποιεί αυτός ο χώρος, είναι ξένες με την οργάνωση του κινήματος και εγκλωβίζονται στις ίδιες τις μορφές του συστήματος.
Ποτέ δεν έχουμε δει μια σοβαρή ανακοίνωση από αυτούς τους χώρους για κρούσματα επιθέσεων σε αριστερές οργανώσεις και αγωνιστές. Ακόμα και όταν επιθέσεις τέτοιου τύπου έχουν θύματα δικά τους μέλη, η απάντηση από τη μεριά τους είναι πλήρως ανεπαρκής. Βέβαια είναι και ορισμένοι χώροι της αριστεράς που τους σιγοντάρουν, αφού δεν προωθούν την αντιπαράθεση και σιωπούν απέναντι σε αυτά τα συμβάντα. Η απάντηση σε αυτή την κατάσταση από τη μεριά αυτού του χώρου, απλά εγκλωβίζεται στα όρια μιας διένεξης με το παρακράτος και τις μαφίες για το ποιος είναι ο «νταβατζής» της περιοχής, και αναλώνεται σε όρους και μορφές (είτε εσωστρεφείς είτε ακόμα και συμμορίτικες κ.λπ.) που το ίδιο το σύστημα προωθεί.
Εκεί που θα λουφάξουν αυτά τα στοιχεία του παρακράτους που δρουν ύπουλα και στα σκοτάδια, είναι στο φως της προοπτικής ενός μαζικού κινήματος λαού και νεολαίας. Η απάντηση σε αυτή την κατάσταση πρέπει να είναι μαζική και πολιτική, στα πλαίσια της ταξικής πάλης και στην αναμέτρηση με την επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, ενάντια στην πολιτική φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Όντως, τα Εξάρχεια δεν ανήκουν στο κράτος και το παρακράτος, αλλά δεν ανήκουν επίσης και σε κάθε λογής «νταβατζήδες». Στιγματίστηκαν από την έκφραση και δράση του κινήματος και για αυτό στοχοποιήθηκαν. Στην ενίσχυση αυτής ακριβώς της δράσης και του κινήματος αντίστασης και αναμέτρησης, βρίσκεται και η απάντηση για το πώς θα αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση, και αυτό είναι το πραγματικά τρομακτικό ενδεχόμενο για το σύστημα και τους μηχανισμούς που εξαπολύει.
Κ.Ζ. - Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου