23 Σεπτεμβρίου 2019

ΣΤΟ ΡΟΖ ΜΑΥΡΟ ΛΑΒΑΡΟ ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΤΟΙ ή με αφορμή τη δολοφονία του Ζακ

Ένας χρόνος πέρασε από την άγρια δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου στο κέντρο της Αθήνας από τον κοσμηματοπώλη, τον συνεργάτη του και την αστυνομία. Πρόκειται για μια ακόμα κρατική δολοφονία. Όπως τον Ζακ τον σκότωσε ο κοσμηματοπώλης και η αστυνομία, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σκότωσε ο Κορκονέας τον Αλέξη, ο Ρουπακιάς τον Παύλο και οι υπόλοιποι δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής τον Σαχζάτ Λουκμάν, τον Πετρίτ Ζίλφε και ποιος ξέρει πόσους ακόμα οι οποίοι δεν ήρθαν στο φως της δημοσιότητας.

Αυτές οι δολοφονίες δεν είναι ξεκομμένες από τη φασιστικοποίηση της δημόσιας και της πολιτικής ζωής και το κράτος. Η μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού όλο και στα δεξιότερα νομιμοποιεί στις συνειδήσεις του κόσμου τέτοια περιστατικά και αναπαράγει τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που απ΄ τη μια οπλίζει σε κάθε περίπτωση τον δολοφόνο και απ’ την άλλη κάνει τον κόσμο να αδιαφορεί στην καλύτερη ή στη χειρότερη να υιοθετεί απόψεις του στυλ “μα το πρεζάκι πήγε να κλέψει κτλ” (οι οποίες άλλωστε από τα συστημικά ΜΜΕ αναπαράγονται). Όταν λοιπόν οι μπάτσοι καταστέλλουν και δολοφονούν και όταν το κράτος και οι κυβερνήσεις του διαβρώνουν τις συνειδήσεις του κόσμου με την πολιτική που εφαρμόζουν, ναι η ευθύνη αυτών των δολοφονιών βαραίνει το κράτος.

Ολοκληρώθηκε λοιπόν σήμερα η πορεία στο κέντρο με αφορμή τη δολοφονία του Ζακ έναν χρόνο αργότερα. Η πορεία είχε μία μαζικότητα, αλλά η σύνθεσή της εγείρει προβληματισμούς. Με την παρουσία του μας τίμησε ο Νάσος Ηλιόπουλος, ο οποίος μάλλον ξέχασε, ότι η δολοφονία αυτή έγινε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που είναι προβληματικό, είναι ότι όχι μόνο δεν διώχτηκε από τα μπλοκ, αλλά μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έσπευσαν να τον υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες.

Και εδώ τίθεται το ζήτημα της αριστεράς. Με τέτοιες κινήσεις, με τοποθέτηση του τύπου κάτω η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία είναι το κόμμα της τάξης, της ασφάλειας και της οπισθοδρόμησης δεν καταφέρνεις τίποτα άλλο πέραν του να αναπαράγεις αυταπάτες για τις προοπτικές μιας νέας κυβέρνησης τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό ακριβώς είναι που δίνει χώρο στον Νάσο Ηλιόπουλο και όλους τους ΣΥΡΙΖΑιους, οι οποίοι και εμφανίστηκαν στην πορεία του Φύσσα και μάλλον θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας.

Και δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και τη διασκευή του “παιδιά σηκωθείτε” που έπαιξαν κομμάτια του αναρχοφεμινισμού. “Στο ροζ μαύρο λάβαρο πάντα πιστοί” λοιπόν. Η διασκευή αυτή αν και σύμφωνα με τους δημιουργούς απευθύνεται στο ΚΚΕ, που όντως έχει απαράδεκτη στάση στο ζήτημα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας (με βασικό επιχείρημα ότι σε μια σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία θα διαμορφωθεί ένας νέος τύπος συμβίωσης με κατά βάση ετεροφυλόφυλα ζευγάρια!!) καταντά αντικομμουνιστική τσουβαλιάζοντας τελικά όλες τις οργανώσεις με αναφορά στην αριστερά. Το “παιδιά σηκωθείτε” όπως και όλα τα αντάρτικα τραγούδια από τη δημιουργία τους και μέχρι σήμερα ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένα με την πάλη λαού και εργατών, τον αγώνα για λαοκρατία, ανεξαρτησία και σοσιαλισμό και άρα αυτή η διασκευή είναι ντροπιαστική για όλο το κομμουνιστικό κίνημα.

Παράλληλα, ο ΛΟΑΤΚΙ χώρος με αναφορά στο κίνημα, οι διάφοροι αναρχοεναλλακτικοί και ακόμη και κομμάτια της αριστεράς αντιμετωπίζουν αυτό το ζήτημα σε εντελώς αταξική βάση. Πως να το κάνουμε. Δεν είναι όλοι οι ομοφυλόφιλοι ίδιοι και ούτε έχουν τα ίδια συμφέροντα. Υπάρχουν μεγαλοαστοί, μικροαστοί και εργάτες ομοφυλόφιλοι. Οι εργαζόμενοι βιώνουν διπλή καταπίεση. Από τη μια στον χώρο της δουλειάς τους και από την άλλη στην ίδια την κοινωνία για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Συμφέρον επομένως των ατόμων αυτών είναι να ενταχθούν και να γίνουν κομμάτι του λαϊκού εργατικού κινήματος. Οι διακρίσεις άλλωστε μόνο στα πλαίσια της ταξικής πάλης εξαλείφονται. Και για αυτό η ρεφορμιστική αριστερά και όλα αυτά τα κομμάτια της αναρχίας αποτελούν εμπόδιο.

Ναι όντως η αριστερά δεν έχει καταφέρει να εντάξει αυτό τον χώρο στο κίνημα με μια κατεύθυνση σύγκρουσης με αυτό που, θα φτάσει ως και την ανατροπή του. Το σίγουρο όμως είναι πως στάσεις σαν τη σημερινή δε δημιουργούν καλύτερους όρους για την ενεργή ένταξή του στην ταξική πάλη. Η μαζικότητα της σημερινής πορείας αποτελεί κάτι, θετικό προφανώς, αλλά το μέγιστο ζήτημα προς κατάκτηση, που μας τίθεται σαν αριστερά, είναι να καταφέρουμε να προσεγγίσουμε και να πολιτικοποιήσουμε τον ΛΟΑΤΚΙ χώρο καλλιεργώντας χαρακτηριστικά σύγκρουσης με το σύστημα.

Δ.Β.

Δεν υπάρχουν σχόλια: