Οικονομική και επενδυτική υπερδύναμη η Ινδία! Μάλιστα, η χώρα μας έχει και τομείς κοινού ενδιαφέροντος με εκείνη, τη γεωργία, την τεχνολογία και την καινοτομία και τον τουρισμό. Παρά, όμως, τα ραφιναρισμένα λόγια και τα φαιδρά ελεφαντάκια που έχουν κρεμαστεί πάνω από την Τσιμισκή, αλλά και το Bollywood που θα έρθει και αυτό στην Ελλάδα, η Ινδία είναι μια δύναμη η οποία παραμένει πρωταθλήτρια στην εκμετάλλευση του ινδικού λαού. Οι όποιοι, δε, τομείς της οικονομίας της παρουσιάζουν ανάπτυξη το κάνουν με αίμα και σε βάρος ανθρώπινων ζωών, αλλά και καταστροφή της φύσης και των φυσικών πόρων.
Είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος την κοινωνική ανισότητα της Ινδίας, το πώς ο καπιταλισμός και ο Ιμπεριαλισμός μπορούν να δένουν με τα φεουδαρχικά κατάλοιπα του Ινδουισμού, τις αντιθέσεις ανάμεσα στα αστικά κέντρα και τους ουρανοξύστες στο Νέο Δελχί με τις παραγκουπόλεις μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα και τα αχανή δάση με τον εξαθλιωμένο λαό της υπαίθρου. Οι «νταλίτ» (οι «ανέγγιχτοι»), οι άνθρωποι της κατώτερης κάστας (που φυσικά εκπροσωπεί φτωχά και εργατικά στρώματα) είναι κυριολεκτικά άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας. Ολόκληρες φυλές, που αριθμούν εκατομμύρια ανθρώπους και αιώνες παράδοσης, καταπιέζονται φυλετικά και πολιτιστικά από τις ανώτερες ινδουιστικές κάστες, που συνεχίζουν να κρατούν τα κλειδιά της κοινωνίας στα χέρια τους. Ειδικά η φυλή των Aντιβάσι έχει βρεθεί στο επίκεντρο της καταλήστευσης της ινδικής υπαίθρου και έχει παίξει ηγετικό ρόλο στην αντίσταση.
Η ύπαρξη του καθυστερημένου αυτού κοινωνικού συστήματος, έρχεται να συμπληρώσει την αλματώδη καπιταλιστική ανάπτυξη της χώρας, που εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται σε διψήφιο αριθμό. Η ανάπτυξη αυτή ελάχιστα ακούμπησε τα κατώτερα στρώματα, που συνεχίζουν να ζουν σε συνθήκες λιμού, υποφέρουν από την έλλειψη νερού και ηλεκτρισμού και πεθαίνουν γυμνά ακόμα και από στοιχειώδεις μορφές περίθαλψης. Ο ινδικός λαός ζει σε συνθήκες παρόμοιες με αυτές της υποσαχάριας Αφρικής.
Παρ’όλο, όμως, που η ινδική ελίτ αναβαθμίστηκε στην περιοχή, παρέμεινε εξαρτημένη οικονομικά στη Δύση, με αποτέλεσμα να προχωρά σε ένα άνευ προηγουμένου ξεπούλημα κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής και ορυκτού πλούτου, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον λαό και τη φύση. Η «μεγαλύτερη αρπαγή γης από την εποχή του Κολόμβου», όπως δίκαια έχει ονομαστεί, συνίσταται στο ξεπούλημα μέσω «ειδικών ζωνών» ολόκληρων επαρχιών στο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Οι δυτικές πολυεθνικές αποκτούν κυριολεκτικά δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στον λαό.
Ολόκληροι πληθυσμοί αναγκάζονται με κάθε είδους βία να μετακινηθούν και να εξαφανιστούν, η μόλυνση αποκτά δολοφονικές διαστάσεις, ενώ δεν δίνεται καμία προοπτική για τους ανθρώπους αυτούς: συντελείται τίποτα λιγότερο από μια κοινωνική γενοκτονία. Μια γενοκτονία που συνοδεύεται από κτηνώδη αστυνομική βία, από βιασμούς, ρατσισμό, δολοφονίες, εκτοπισμούς. Σε αυτές τις συνθήκες προσπαθεί να δράσει το ΚΚΙ(Μ).
Το επαναστατικό κίνημα στην Ινδία, εκτός από μακρά ιστορία και σοβαρές επιτυχίες στην ιστορία της λαϊκής πάλης στην ινδική χερσόνησο, έχει και σημαντικό παρόν. Τα επαναστατικά κινήματα και οι ένοπλες εξεγέρσεις εξακολουθούν να ζουν και να γεννιούνται σε μια αχανή χώρα, που βρίθουν οι αντιθέσεις. Οι ξυπόλυτοι ιθαγενείς προσπαθούν με κάθε τρόπο να αντισταθούν στην επέλαση του καπιταλιστικού- ιμπεριαλιστικού συστήματος. Το σημείο τομής για το ινδικό κίνημα είναι η εξέγερση του Ναξαλμπάρι το 1967. Σε αυτό το χωριό της Δυτικής Βεγγάλης, ο αγροτικός πληθυσμός πήρε τα όπλα και έκανε αναδιανομή της γης ενάντια στους τσιφλικάδες που λυμαίνονταν τον τόπο τους. Σε αυτή τη διαδικασία πρωταγωνιστούν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδίας (Μαρξιστικό) (τα οποία μετέπειτα διαγράφονται η αποχωρούν από αυτό) και έχουν επηρεαστεί από την Πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα και την αντίσταση του βιετναμέζικου λαού. Στις εξεγερμένες περιοχές, οι αγρότες στήνουν επιτροπές με τις οποίες η ζωή των χωρικών και οι απελευθερωμένες περιοχές αυτοοργανώνονται. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στους γαιοκτήμονες και τους Ναξαλίτες είναι σφοδρές, σε σημείο να παρεμβαίνει και η κυβέρνηση με την αστυνομία σκοτώνοντας γυναίκες και παιδιά. Αν και η εξέγερση κατέληξε σε επιβολή των παραστρατιωτικών δυνάμεων που έστειλε η ινδική κυβέρνηση, κάτι επικίνδυνο για τον ινδικό καπιταλισμό γεννήθηκε από το Ναξαλμπαρι: το Ναξαλίτικο κίνημα, το οποίο δημιούργησε μετέπειτα το ΚΚΙ(ΜΛ) και στη συνέχεια το ΚΚΙ (Μαοϊκό).
Έτσι, λοιπόν, οι κληρονόμοι της εξέγερσης του Ναξαλμπάρι είναι οι Ναξαλίτες, οι οποίοι εν έτει 2018 εξακολουθούν «με το όπλο παραπόδα» να αντιστέκονται στη φασιστική κυβέρνηση Μόντι, στο κοινωνικά καταπιεστικό και οπισθοδρομικό σύστημα των καστών -το οποίο είναι κατάλοιπο της φεουδαρχίας, που χωρίζει τους ανθρώπους από την στιγμή της γέννησης τους σε ανώτερους και κατώτερους- την επίθεση των πολυεθνικών στους ιθαγενείς πληθυσμούς και την αρπαγή της γης τους από το κράτος και τις εταιρίες.
«[…]» Έπρεπε να είμαι στον ναό Μα Νταντεσβάρι στην Νταντεβάρα του Τσάντισγκαρ κι ο χρόνος της συνάντησης οριζόταν με τέσσερα διαφορετικά ραντεβού σε δύο μέρες. Κι αυτό για κάθε ενδεχόμενο όπως ο κακός καιρός, οι αποκλεισμοί, τα προβλήματα στη μετακίνηση, ακόμη και η σκέτη κακοτυχία. Το μήνυμα έλεγε: “η συγγραφέας πρέπει να κρατάει κάμερα, να έχει τίκα (κόκκινο σημάδι στο μέτωπο) και να κουβαλάει καρύδες. Αυτός που θα συναντήσει θα φοράει καπέλο, θα κρατάει ένα συγκεκριμένο περιοδικό, το Hindi Outllouk και μπανάνες. Το σύνθημα είναι Ναμασκάρ Γκουρούτζί” […].
»Έφθασα στο ναό στην ώρα μου (την πρώτη μέρα, την πρώτη ορισμένη ώρα), είχα μαζί μου την κάμερα μου, μια μικρή καρύδα και μια κόκκινη τίκα στο μέτωπό μου. Αναρωτιόμουν αν κάποιος με παρακολουθούσε και γελούσε. Μέσα σε λίγα λεπτά με πλησίασε ένας νεαρός. Φορούσε καπέλο και είχε μια σχολική τσάντα. Ξεβαμμένα κόκκινα νύχια στα δάχτυλα των χεριών. Ούτε περιοδικό Hindu Outlook ούτε μπανάνες. “Εσύ θα μπεις μέσα;” με ρώτησε. Ούτε Ναμασκάρ Γκουρουτζί. Δεν ήξερα τι να πω. Πήρε ένα μουσκεμένο σημείωμα από την τσέπη του και μου το έδωσε. Έγραφε “δεν μπόρεσα να βρω Outlook”. “Και οι μπανάνες;”. “Τις έφαγα” είπε. “Πεινούσα”. Πραγματικός δημόσιος κίνδυνος […]».
Οι Ναξαλίτες είχαν σημειώσει αρκετές επιτυχίες στην ύπαιθρο έως το 2010. H μεγαλύτερη ήταν η δημιουργία του «Κόκκινου Διαδρόμου», ενός δικτύου απελευθερωμένων περιοχών που διασχίζει διαγώνια όλη την Ινδία, ουσιαστικά αποτελεί μια ευθεία απειλή για την κεντρική κρατική εξουσία, και μπορεί εν δυνάμει να αποτελέσει μια εναλλακτική κοινωνικό-πολιτική πρόταση. Ο Λαϊκός Αντάρτικoς Απελευθερωτικός Στρατός, η Λαϊκή Πολιτοφυλακή και οι θεσμοί άμεσης λαϊκής εξουσίας έχουν αντικαταστήσει σε σημαντικές περιοχές την κρατική δομή.
Η συνένωση του αγώνα των φτωχών φυλών με τη σοσιαλιστική προοπτική και την κομμουνιστική ιδεολογία τρομοκράτησε το ινδικό καθεστώς, που κάθε άλλο παρά σταθερό αισθάνεται. Από τη μία, υπάρχουν στην ινδική κοινωνία μια σειρά οξείες αντιθέσεις, με προεξάρχον το Κασμίρ, το οποίο, με 750.000 στρατιώτες, 1 για κάθε 12 πολίτες, ποδοπατιέται από τον πολυπληθέστερο στρατό κατοχής στον κόσμο. Από την άλλη, μουσουλμανικοί πληθυσμοί διώκονται. Και στις πόλεις, όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλύτερα. Κυριαρχούν οι εξαθλιωμένες ελαστικές σχέσεις εργασίας, τα χαμηλά μεροκάματα και μια σειρά κοινωνικά προβλήματα, όπως η θέση της γυναίκας, που συχνά πέφτει θύμα βιασμού στην Ινδία, με την ενθάρρυνση των κρατικών μηχανισμών και της κυρίαρχης ιδεολογίας. Συνολικά, η Ινδία είναι ένα καζάνι αντιθέσεων έτοιμο να εκραγεί.
Ευρύτερα λαϊκά στρώματα, η νεολαία, μεσαία στρώματα που νιώθουν να ασφυκτιούν, οι φοιτητές, το συγκεντρωμένο προλεταριάτο, σε συνδυασμό με μια σειρά φυλών και θρησκειών που καταπιέζονται δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα. Αν λοιπόν συνενωθούν αυτές οι μάζες του λαού με τον αγώνα στην ύπαιθρο, εξέλιξη που το σύστημα τρέμει όπως ο διάβολος το λιβάνι, τότε θα τεθεί ζήτημα συνολικής ανατροπής.
Σε απάντηση στην ανάπτυξη του Μαοϊκού κινήματος, η κυβέρνηση το 2009 εξαπέλυσε τη δολοφονική επίθεση «Πράσινο κυνήγι», έναν πόλεμο απέναντι στον λαό της. Με τη βοήθεια της CIA και της Μοσάντ, εξαπέλυσε κάθε λογής φασιστικές παραστρατιωτικές ομάδες ενάντια στους Ναξαλίτες και τον λαό που αγωνίζεται. Δολοφονίες εν ψυχρώ στελεχών αλλά και τυχαίων ανθρώπων, συλλήψεις και βασανιστήρια και δημόσιος εξευτελισμός των νεκρών ανταρτών, με τα πτώματά τους να κρέμονται από ξύλα σαν τα σκυλιά. Σύμμαχος της κυβέρνησης σε αυτόν τον άδικο πόλεμο το ρεβιζιονιστικό ΚΚΙ (Μαρξιστικό), το οποίο ελέγχει την κυβέρνηση του κρατιδίου της Κεράλα και στηρίζει την κυβέρνηση Μόντι ενάντια στο Ναξαλίτικο κίνημα. Το 2011, το μέλος του ΠΓ Κοτεσβάρα Ράο (Κισέντζι) δολοφονείται εν ψυχρώ ύστερα από καταδίωξη σε δασώδη περιοχή της Δυτικής Βεγγάλης. Παρά τους ισχυρισμούς των δυνάμεων καταστολής, πως σκοτώθηκε σε μάχη, όλα τα στοιχεία δείχνουν πως εκτελέστηκε μετά τη σύλληψή του, αφού πρώτα βασανίστηκε άγρια. Η ολομέτωπη επίθεση έχει αρχίσει να κοστίζει σοβαρά στους Ναξαλίτες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα απομόνωσης στα αστικά κέντρα.
Την ίδια στιγμή, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κάνουν τα πάντα για να συγκαλύψουν το «Πράσινο Κυνήγι» και τα διεθνή μέσα τηρούν σιγή ιχθύος για τις συνεχιζόμενες βιαιότητες των αστυνομικών και παραστρατιωτικών δυνάμεων που δρουν στην αχανή ύπαιθρο της Ινδίας. Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, για παράδειγμα, έδωσαν για τη χρηματοδότηση όπλων και στρατιωτικής βοήθειας κονδύλια της τάξης των 18 δις δολαρίων. Πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι η επίθεση στους Νταλίτ και τους Αντιβάσι σε διάφορα κρατίδια της Ινδίας έχει χαρακτηριστικά γενοκτονίας. Ομαδικές σφαγές που έγιναν στο Bijapur το 2012, στο Malkangiri τo 2016 και στο Gadchiroli τo 2018, αλλά και βίαιοι εκτοπισμοί 350.000 Αντιβάσι στην Chhattisggarh και o εγκλωβισμός τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να εκμεταλλευτούν οι πολυεθνικές τους φυσικούς πόρους της γης τους, είναι λίγα από τα γεγονότα που μαρτυράνε το μέγεθος της σφαγής.
Οι Μαοϊκοί, λοιπόν, έχουν να αντιμετωπίσουν ένα άρτια εξοπλισμένο κράτος, το οποίο στηρίζεται από τον ιμπεριαλισμό, παραστρατιωτικές φασιστικές ομάδες και τους ρεφορμιστές του ΚΚΙ (Μαρξιστικό), το οποίο έχει υπάρξει και κυβέρνηση σε κρατίδια της Ινδίας και βάζει πλάτη σε αυτή τη γενοκτόνα πολιτική. Ο λαϊκός πόλεμος, που διεξάγεται χρόνια τώρα στην ύπαιθρο, έχει συναντήσει δυσκολίες. Τα τελευταία χρόνια, οι Μαοϊκοί έχουν χάσει δυνάμεις στη συνοριακή περιοχή του Άντρα Πράντες και της Ορίσσα και κάποια στελέχη παραδόθηκαν στις αρχές ή βγήκαν στη νομιμότητα. Σε συνέντευξή του, το 2016, ο Appa Rao (Chalapati) δίνει τη δικιά του εξήγηση:
«[…] το κράτος, μέσα από τις δυνάμεις ασφαλείας του, έχει εξαπολύσει μια μαζική καταστολή του κινήματος από το 1996 κι έπειτα, έχοντας μια ξεκάθαρη στρατηγική. Αποτύχαμε να την αντιμετωπίσουμε με το να εμπλέξουμε μαζικά το λαό. Αποτέλεσμα αυτού ήταν, από το 2006 και μετά, το κίνημα να μεγαλώσει εκ νέου, μετά από πολλές υποχωρήσεις στη συνοριακή περιοχή Άντρα Πραντές – Ορίσσα. Περιορίσαμε τον αριθμό των ομάδων και τις μετατρέψαμε σε ουλαμούς για να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη ισχύ του εχθρού. Έκτοτε, ο λαός της συνοριακής περιοχής Άντρα Πραντές – Ορίσσα είναι σε μεγάλο βαθμό μαζί μας […].
»Πολλοί από όσους παραδόθηκαν το έκαναν για λόγους υγείας. Θα χρειαστεί να σας υπενθυμίσω ότι το κίνημα απέκτησε νέα ισχύ το 2004, μετά τη συγχώνευση τριών κομμάτων. Χάσαμε πολλούς ανθρώπους και προπύργια εξαιτίας της Επιχείρησης Πράσινο Κυνήγι, η οποία ήταν μια ολομέτωπη επίθεση παραστρατιωτικών δυνάμεων και δυνάμεων των κρατιδίων το 2009 κατά μήκος των συνόρων της Τσατίσγκαρχ, Τσάρκχαντ, Άντρα Πραντές και Μαχαράστρα. Μετά από αυτό, η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής μας, το 2013, ανέλυσε τις δεδομένες συνθήκες και άλλαξε την στρατηγική μας. Αυτές οι δύσκολες στιγμές είναι μόνο προσωρινές. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι το κόμμα θα ξεπεράσει αυτή την κατάσταση. Το κίνημα θα συνεχίσει μέχρι τα καταπιεσμένα τμήματα του λαού να αποκτήσουν τα δικαιώματα στη ζωή και την ιδιοκτησία της γης».
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να απομονώσει το Μαοϊκό κίνημα και να το καταστείλει στρατιωτικά, χτυπώντας τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Αντάρτικο Στρατό. Στην προσπάθεια αυτή, οι Μαοϊκοί προβάλλουν σθεναρή αντίσταση και από το περσινό καλοκαίρι έχουν αρχίσει να κάνουν πιο πυκνές εμφανίσεις στο κρατίδιο της Κεράλα και την Οντίσα. Αυτό δεν γίνεται μόνο με στρατιωτικούς όρους. Η συμμετοχή στο μαζικό κίνημα, τις απεργίες, τα κοινωνικά ζητήματα είναι αναγκαία συνθήκη για τη σύνδεση με τις λαϊκές μάζες. Σε μια κοινωνία όπου η οπισθοδρόμηση είναι καθεστώς, το να μιλάς για τη θέση της γυναίκας αλλά και το δικαίωμά της να μην την βιάζουν είναι ανατρεπτικό, πόσο μάλλον να κάνεις πορείες και συγκεντρώσεις για αυτό. Οι Ναξαλίτες προσπαθούν να μπουν στον αστικό ιστό και να ισχυροποιήσουν την σύνδεσή τους με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Η προοδευτική διανόηση είναι σημαντικό όπλο και βοηθός σε αυτή τη διαδικασία.
Παρ’ όλα αυτά, το ινδικό κράτος δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια. Παράλληλα με το «Πράσινο Κυνήγι» αλλά και τις δολοφονίες των Μαοϊκών και των ιθαγενών που αγωνίζονται, προσπαθεί να καταστείλει και να φυλακίσει όποιον στέκεται αλληλέγγυος στην αντίσταση. Ενδεικτικό παράδειγμα ο ανάπηρος κατά 90%, βαριά ασθενής και καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι καθηγητής Αγγλικών στο Πανεπιστήμιο του Δελχί, Γκοκαρακόντα Νάγκα Σαϊμπάμπα, ο οποίος ανακηρύχθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους εθνικούς κίνδυνους και καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση το 2017. Ο καθηγητής Σαϊμπάμπα καταδικάστηκε με βάση τον δρακόντειο αντιτρομοκρατικό νόμο σαν συνεργάτης των Μαοϊκών, μαζί με άλλους πέντε ακτιβιστές. Τα μόνα αποδεικτικά στοιχεία ήταν μια ομολογία που αποσπάστηκε με αμφιλεγόμενο τρόπο και μερικά στοιχεία ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, για τα οποία υπάρχουν πολλές αμφιβολίες για τον τρόπο που παρουσιάστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν στη δικογραφία. Παρά το μεγάλο κίνημα διεθνούς κατακραυγής και απαίτησης της άμεσης απελευθέρωσης του ανάπηρου καθηγητή, το ινδικό κράτος εξακολουθεί να τον κρατά φυλακισμένο και μάλιστα μέσα σε άθλιες και εξουθενωτικές συνθήκες διαβίωσης. Η φωνή της Βασάνθα Κουμάρι, γυναίκας του φυλακισμένου καθηγητή, είναι αποκαλυπτική για την αγριότητα του ινδικού κράτους:
»Απορρίπτοντας την αίτηση του Σαϊμπάμπα για αποφυλάκιση με εγγύηση για λόγους αποθεραπείας, πιστεύω ότι το κράτος σχεδιάζει τον βαθμιαίο αλλά οδυνηρό θάνατό του στη φυλακή. Όμως, θα ήθελα να καταστήσω γνωστό στον λαό αυτής της χώρας και της παγκόσμιας κοινότητας ότι, με αυτή την απόρριψη της αίτησής του, έχει καταπατηθεί το θεμελιώδες δικαίωμα του Σαϊμπάμα στη ζωή.
»Η ζωή του Σαϊμπάμπα βρίσκεται σε κίνδυνο απλώς και μόνο λόγω της αλύγιστης πάλης του για τα δικαιώματα των καταπιεζόμενων καστών, τάξεων και εθνοτήτων».
Όμως, η περίπτωση του Σαϊμπάμπα και των πέντε συγκρατούμενών του δεν ήταν η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία.
Οι πρόσφατες μαζικές συλλήψεις διανοούμενων, με την κατηγορία για συμμετοχή σε σχέδιο δολοφονίας του Πρωθυπουργού Μόντι, είναι εκτός από ανυπόστατες και άμεση επίθεση σε όποιον αντιστέκεται στην κυβέρνηση και αρθρώνει λόγο απέναντι στην εκμετάλλευση και την καταδυνάστευση του λαού. O χαρακτηρισμός τους σαν Ναξαλιτών των πόλεων είναι ενδεικτικός του πώς προσπαθούν να συνδέσουν τις συλλήψεις δημοκρατών ακτιβιστών με δολοφονικές πλεκτάνες και τους «αιμοβόρους» μαοϊκούς Ναξαλίτες. Όποιος αντιστέκεται, βρίσκεται φυλακισμένος. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κάτι καινούργιο στην Ινδία. Άλλωστε, πολλοί από τους συλληφθέντες είναι ενεργοί στο κίνημα για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι συλληφθέντες είναι ακτιβιστές για τα δημοκρατικά δικαιώματα και επαναστάτες διανοούμενοι που έχουν αφιερώσει τις ζωές τους για την υπεράσπιση των καταπιεσμένων – των Νταλίτ, των Αντιβάσι, των μειονοτήτων, των γυναικών, των εργατών, των αγροτών – και των δικαιωμάτων τους να οργανώνονται και να κινητοποιούνται για τα δικαιώματά τους.
1. Να αποτρέψει την τρέχουσα διαδικασία ενοποίησης των Νταλίτ, των μειονοτήτων και του επαναστατικού κινήματος.
2. Να αποσπάσει την προσοχή του λαού από τα πραγματικά ζητήματα, τον κλικαδόρικο καπιταλισμό, τη διαφθορά, την ανεργία, την εκτόξευση των τιμών των καυσίμων και άλλων εμπορευμάτων, με τη δημιουργία του μπαμπούλα του ναξαλιτισμού των πόλεων, πέραν του ψευτοπατριωτισμού, της επίθεσης από το Πακιστάν κ.λπ .
3. Να εντείνει περαιτέρω την Επιχείρηση «Πράσινο Κυνήγι», που έχει εξαπολυθεί ήδη από εποχής καθεστώτος Ινδικού Κογκρέσου, με την προσφυγή σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς και περαιτέρω ανάπτυξη στρατιωτικών και παραστρατιωτικών δυνάμεων στη Νταντακαρίνια, τη Τζάρκχαντ και την Οντίσα. Οι σφαγές και η ανηλεής καταστολή στους Αντιβάσι θα πολλαπλασιαστούν σε ένταση. Το κράτος θέλει να περιστείλει κάθε κίνημα αλληλεγγύης με αυτές τις περιοχές. Οι συλληφθέντες ακτιβιστές βρίσκονται στην πρωτοπορία όσων αποκαλύπτουν την ανηλεή καταστολή και τις θηριωδίες.
4. Να επικαλείται τον «μπαμπούλα» του ναξαλιτισμού των πόλεων και να χαρακτηρίζει ως «εμπνεόμενο και υποκινούμενο από Ναξαλίτες» κάθε λαϊκό κίνημα ενάντια σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές, που το κράτος θέλει να καταστείλει.
Και όντως αυτό που ισχύει είναι ότι ο «μπαμπούλας» του ναξαλιτσιμού έχει πολλαπλές χρήσεις από το ινδικό κράτος. Ο Bernard D'Mello, γράφοντας για τον συλληφθέντα συνάδελφό του Gautam Navlakha, αναφέρει: «Ένας ναξαλίτης είναι κάποιος που δεν μπορεί να παραμείνει αδρανής ανακαλύπτοντας ότι η πλειοψηφία του ινδικού λαού τρέφεται ανεπαρκώς, ντύνεται άθλια, κατοικεί σε ερείπια, μορφώνεται φτωχά, δεν έχει πρόσβαση σε επαρκή ιατρική φροντίδα και νιώθει ότι αυτή η κατάσταση προέρχεται από την βαθιά καταπιεστική και εκμεταλλευτική κοινωνική τάξη της Ινδίας, μιλώντας για επαναστατική αλλαγή. Η αντίληψή μου είναι ότι, με αυτή την έννοια του όρου, ένα μεγάλο κομμάτι των Ινδών μπορεί όντως να είναι Ναξαλίτες, είτε των πόλεων είτε της υπαίθρου, όπως ο Navlakha και εγώ, και δε χρειάζεται απαραίτητα να είσαι μέλος ή υποστηρικτής του ΚΚΙ (Μαοϊκού) για να είσαι τέτοιος».
Οι συλλήψεις των διανοούμενων, όμως, έχουν και μία άλλη πτυχή: προσπαθούν να ανακόψουν κάθε προσπάθεια των Μαοϊκών να βρουν βαθύτερα ερείσματα στις πόλεις και τα αστικά κέντρα.
Τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία έχει φανεί η δυσκολία του προχωρήματος του λαϊκού πολέμου, το ΚΚΙ(Μ) φαίνεται να προσπαθεί να αξιολογήσει αυτή τη δυσκολία και να την απαντήσει. Οι συγκεντρώσεις και οι απεργίες που διοργανώνονται στις πρωτεύουσες αντανακλούν αυτήν ακριβώς την προσπάθεια. Οι δολοφονίες ανταρτών απαντώνται, εκτός από τον κλασικό στρατιωτικό τρόπο, και με τη διοργάνωση απεργιών καταγγελίας απέναντι στις θηριωδίες του κράτους. Το 2016, στην Ινδία έγινε ίσως η πιο μεγάλη γενική απεργία στην ιστορία παγκοσμίως, με τα αστικά μέσα να μιλάνε για 150 με 180 εκατομμύρια απεργούς ενάντια στα σχέδια του Μόντι για την ιδιωτικοποίηση των σιδηρόδρομων της κρατικής ασφάλισης και την βιομηχανία άμυνας, αλλά και για την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 9$ τη μέρα.
Είναι αλήθεια ότι οι αγώνες του ινδικού λαού αλλά και η ένοπλη πάλη που διεξάγει το ΚΚΙ(Μαοϊκό), ενώ έχουν, πολλά χρόνια τώρα, καταφέρει να στρέψουν τα βέλη της παγκόσμιας αντίδρασης πάνω τους και ενώ ο φόρος αίματος είναι μεγάλος, τα διεθνή μέσα θάβουν κάθε φωνή αλληλεγγύης. Το μόνο που προβάλλουν είναι οι ρυθμοί ανάπτυξης της ινδικής οικονομίας και το «σεντράρισμά» της στην παγκόσμια σκακιέρα. Από την άλλη, οι διεθνείς καμπάνιες για την αλληλεγγύη στον ινδικό λαό είναι μικρές και δεν καταφέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Στη χώρα μας, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι διάφορες εκδηλώσεις και καμπάνιες αλληλεγγύης τυγχάνουν απαξίωσης από το σύνολο της αριστεράς. Την ίδια ώρα, ωστόσο, γράφεται σωρεία άρθρων για την εκλογική νίκη του εθνικιστικού ινδουιστικού κόμματος του Μόντι και για τις εκλογές στην Ινδία. Από την άλλη, οι ρεφορμιστές του ΚΚΕ, έχοντας επενδύσει στις σχέσεις του με το ΚΚΙ και το ΚΚΙ(Μαρξιστικό), δυο βαθιά ρεφορμιστικά κόμματα, τα οποία έχουν εκλέξει αρκετές φορές προέδρους σε κρατίδια και καταδίκαζαν το Ναξαλιτικο κίνημα ενώ στήριζαν την επιχείρηση «Πράσινο Κυνήγι», δεν λένε κουβέντα για την πραγματική κατάσταση που βιώνει ο ινδικός λαός και το επαναστατικό κίνημα στην Ινδία.
Με όλα αυτά σαν δεδομένα, είναι σήμερα αναγκαίο να υπάρξει παραπέρα ανάπτυξη και ξεδίπλωμα του κινήματος αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο ινδικό λαό και τους κομμουνιστές, που πολεμάνε «με το όπλο παραπόδα». Να ενισχυθούν οι φωνές που καταγγέλλουν τη φυλάκιση και εξόντωση του καθηγητή Σαϊμπαμπα και των διανοουμένων αγωνιστών για τα δημοκρατικά δικαιώματα, να δυναμώσουν οι φωνές καταγγελίας ενάντια στην επιχείρηση «Πράσινο Κυνήγι» και την εξόντωση των κομμουνιστών και των ιθαγενών πληθυσμών. Να δυναμώσει το κίνημα συμπαράστασης στους αγωνιζόμενους Νταλίτ και Αντιβάσι, που παλεύουν για τη γη τους και τη διατήρηση των φυσικών πόρων της Ινδίας.
Κλείνοντας, είναι ανάγκη να γίνει μια μικρή αναφορά στο ζήτημα της βίας. Στα μόνιμα επιχειρήματα του ινδικού κράτους για να καταστείλει και να δολοφονήσει τον ινδικό λαό με τον πιο βάρβαρο τρόπο, είναι ότι οι Ναξαλίτες είναι τρομοκράτες, ακραίοι και αιμοσταγείς δολοφόνοι, που διαδίδουν τη βία. Πίσω από την καταδίκη της βίας κρύβεται όλος ο αστικός εσμός, που χειροκροτεί τις συλλήψεις των Ναξαλιτών των πόλεων. Ο Varavara Rao, ένας από τους συλληφθέντες, συγγραφέας-ποιητής, ιδρυτής της Ένωσης Επαναστατών Συγγραφέων (Virasam) και δεκάδες φορές φυλακισμένος για την στήριξή του στους Ναξαλίτες, σε μια παλιότερή του συνέντευξη, αναφέρει: «Το να λέμε ότι η μη βία είναι ινδική ή ινδουιστική κουλτούρα είναι απάτη. Ο ινδουισμός ως θρησκεία πιστεύει σε ένα ιεραρχικό σύστημα καστών και τη βία. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν εργαλεία για κυνήγι, αγροτική παραγωγή, αυτοπροστασία (τόξα, βέλη, σπαθιά, δρεπάνια).[… ] Η ταξική πάλη δεν είναι εγκεφαλικό κατασκεύασμα των Μαρξ και Ένγκελς. Είναι η ιστορική και διαλεκτική υλιστική ανακάλυψή τους από την ιστορία της ανθρωπότητας από την έναρξη της ταξικής κοινωνίας. Ο ένοπλος αγώνας είναι απαραίτητος για τους εκμεταλλευόμενους ανθρώπους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου