ΜΕΞΙΚΟ | “Είμαι πλέον ο αριθμός 43!”

«Γιε μου, τι θέλεις να γίνεις σαν μεγαλώσεις;»
«θέλω να γίνω δάσκαλος, μαμά...
δάσκαλος, μαμά...».

Με αφορμή την τελευταία ανάρτηση στον «Αθέατο Κόσμο» (Αγιοτσινάπα, Γκερέρο, Μεξικό | Θα καταφέρουν να τερματίσουν οι χελώνες;) ο Παντελής Παπαδόπουλος μετέφρασε για λογαριασμό του μπλογκ μας, τους στίχους του τραγουδιού του Miguel Ángel Carrillo Figueroa γνωστού ως "EL JIMBA'O" για τους 43 εξαφανισμένους σπουδαστές της Αγιοτσινάπα, το οποίο, ανάμεσα σε άλλα τραγούδια, έχουν γίνει κάτι σαν ύμνοι της ανυπότακτης σχολής Ακούστε το τραγούδι διαβάζοντας τους στίχους. Το δημοσιεύουμε σήμερα για την παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών. 

«Γιε μου, τι θέλεις να γίνεις σαν μεγαλώσεις;»
«θέλω να γίνω δάσκαλος, μαμά...
δάσκαλος, μαμά...».

Όλα ξεκινούν μ’ ένα όνειρο όπου θέλουμε να υπερβούμε εαυτόν,
μάνα, φεύγω από το σπίτι,
πάω στην πόλη
μάνα, φεύγω από το σπίτι,
μαμά, έχω όρεξη να σπουδάσω.

Από μικρός ονειρευόμουν να γίνω δάσκαλος,
παίζοντας εκεί στην αυλή του σχολείου
τον μικρό μου αδερφό δίδασκα,
παίζοντας εκεί στην αυλή του σχολείου
δίδασκα τον μικρό μου αδερφό.

Καθ’ ότι δεν είχα για το ταξίδι, βάλθηκα να δουλεύω,
πέρασα με αγωνία τις εισαγωγικές μου εξετάσεις
χαρούμενος που πήγαινα να σπουδάσω,
πέρασα με αγωνία τις εξετάσεις για εισαγωγή
σ’ αυτό το αγροτικό σχολειό.

Στις 26 του Σεπτέμβρη συνέβησαν τα χειρότερα,
δεχθήκαμε ένοπλη επίθεση
από την κυβέρνηση της καταπίεσης,
με βολές κατευθείαν στο ψητό
ο αδερφούλης μου έπεσε.

Τρέξαμε όλοι προς μια γωνιά για να σωθούμε,
οι αστυνομικοί, απεναντίας, κατέφθαναν
έτοιμοι να δολοφονήσουν,
οι αστυνομικοί, απεναντίας, κατέφθαναν
έτοιμοι να δολοφονήσουν.

Δεν καταφέραμε να γλιτώσουμε, μας μάζεψαν βαρώντας
βρίζοντας μας ξεγύμνωσαν
τίποτα δεν μπορούσαμε να κάνουμε,
με το στόμα κάτω και τη μπότα στα μούτρα
ήθελαν να μας εξαφανίσουν.

Μας σήκωσαν από κει, μας πήγαν κάπου αλλού
όπου αρχινούσε η σφαγή, αδερφέ μου
βαλθήκαμε να κλαίμε,
εκεί αρχινούσε η σφαγή, αδερφέ μου
όλα αρχίνισαν να θαμπώνουν.

Μετά από ένα χτύπημα στο σβέρκο
τα πάντα γίνηκαν σκοτάδι,
μου σβήσανε το όνειρο, αδερφέ μου
να γίνω ένας καλός δάσκαλος,
μου έσβησε το όνειρο, αδερφέ μου
η καταραμένη αυτή καταπιεστική κυβέρνηση.

Στο καλύβι μου τώρα κάποιος θρηνεί,
η αγαπημένη μου μανούλα
που με θέλει πίσω
όπως τότε που έφευγα,
δεν χάνει τις ελπίδες της
να με φέρουν πίσω ζωντανό.

Καταραμένη, ανάγωγη κυβέρνηση
τι είναι αυτό που σου αξίζει να πάθεις;
ήμουν τέταρτος στον κατάλογο του σχολείου μου
και τώρα έχω τον αριθμό σαράντα τρία,
ήμουν τέταρτος στον κατάλογο του σχολείου μου
τώρα πλέον είμαι τεσσαρακοστός τρίτος...

«Γιε μου, σε ποιο σχολείο θέλεις να πας ;...
......θέλω να πάω στο Αγροτικό Σχολείο της Αγιοτσινάπα... της Αγιοτσινάπα!».