Αναστάτωση... "αθλητική"; Ή κόντρες εξουσίας;

Το τελευταίο διάστημα και δη της τελευταίες ώρες, υπάρχει στη χώρα μια μεγάλη αναστάτωση που υποτίθεται ότι είναι "αθλητική" και απασχολεί μόνο το ποδόσφαιρο...

Τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, και θα προσπαθήσω να τα εξηγήσω παρακάτω όπως πρέπει να βλέπει τα θέματα που ανοίγονται ένας εργαζόμενος, και μ' αυτή την οπτική πρέπει να τα αναλύουμε.

Το Ελληνικό κεφάλαιο είναι ένα από τα πιο κομπιναδόρικα και βουτηγμένο στις πιο βρώμικες υποθέσεις, εντός και εκτός της χώρας.

Αυτό το κεφάλαιο, για να έχει και κάποια ερείσματα και στην Ελλάδα, ασχολείται και με τον "αθλητισμό". Με παρόμοιο τρόπο ασχολείται και με την "φιλανθρωπία" και άλλες αγαθοεργίες σε εκκλησίες και γενικά σε ό,τι μπορεί, με σκοπό να ελέγξει κομμάτια του λαού.

Αυτό το κεφάλαιο, που όπως είπαμε κάνει δουλειές με ξένα αφεντικά (ΗΠΑ, ΕΕ, ΡΩΣΙΑ) πρέπει κάποια στιγμή να αποδείξει ποιος είναι το αφεντικό και ποιος έχει τη μεγαλύτερη δύναμη μέσα στη χώρα.

Σε μια πραγματικά δύσκολη στιγμή για την Ανατολική Μεσόγειο, που μυρίζει μπαρούτι και αρχίζει να φαίνεται ότι η πίτα θα αρχίσει να μοιράζεται, ο κάθε κεφαλαιοκράτης θέλει να έχει ολόκληρη την πίτα για τον ίδιο ή να είναι αυτός που θα μοιράσει όπως αυτός νομίζει τα κομμάτια.

Για να μπορέσει ο καθένας να ανταγωνιστεί καλύτερα τους υπόλοιπους, διατηρεί τα ανάλογα ερείσματα και μέσα στην κυβέρνηση. Άλλος με τη χρηματοδότηση αστικών κομμάτων, άλλος με την υποστήριξη που παρέχει απ' τα ΜΜΕ που ελέγχει, άλλος με το να βάζει λεφτά σε διάφορες εταιρείες ανά τη χώρα με την υποσημείωση πάντα ότι θα βγάλει παραπάνω.

Η κυβέρνηση από τη μεριά της, μην μπορώντας να έρθει σε απευθείας κόντρα με τον έναν ή τον άλλο, προσπάθησε πριν από μερικές ημέρες να συναντηθούν οι 4 μεγάλοι πρόεδροι των μεγάλων ομάδων με πρωτοβουλία του υπουργείου, μήπως και τα βρούνε. Αυτά όμως μπορούν να εφαρμοστούν σε άλλη περίοδο, πιο ομαλή για το κεφάλαιο και την αστική τάξη. Γι' αυτό καταλήγει να φτιάχνει καινούργιους νόμους ώστε κάπως να κατευνάσει την αντιπαράθεση. Αλλά αυτό που φαίνεται είναι ότι και αυτούς τους νόμους δεν θα μπορέσει να τους εφαρμόσει.

Συμπέρασμα πρώτο, όταν η αστική τάξη δεν τα βρίσκει μεταξύ της τότε δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να διαλύσει χώρες και λαούς, αν αυτό της υπαγορεύει το συμφέρον της. Γι' αυτό έτσι απλά χωρίζουνε (έστω και στα λόγια) την Ελλάδα στα δύο, γιατί πολύ απλά ο πατριωτισμός τους τελειώνει όταν αρχίζουν να κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους και τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Έτσι κι αλλιώς, για το κεφάλαιο η χώρα και ο λαός είναι ό,τι μπορούν να εμπορευτούν από αυτό: η θάλασσα, ο αέρας, η γη, οι εργαζόμενοι και οι υποδομές της. Έτσι βλέπουμε νόμους να αλλάζουνε για να φτιαχτούν τα γήπεδα της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού, έτσι βλέπουμε νόμους να αλλάζουν και να τροποποιούνται για να ξεπουληθεί το Ελληνικό και να φυτρώσει από το πουθενά το mall στο Μαρούσι, κάπως έτσι ξεπουλήθηκαν και τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και οι σιδηρόδρομοι στη χώρα και έτσι θα ξεπουληθεί ό,τι με κόπο έχει φτιάξει αυτός ο λαός.

Συμπέρασμα δεύτερο, όταν το κεφάλαιο ασχολείται με τον "αθλητισμό" το μόνο που έχει στο μυαλό του είναι το πώς θα μπορέσει να ελέγξει ακόμα μεγαλύτερα κομμάτια εργαζομένων και νεολαίας, ώστε να μετατραπούν σε στρατιώτες, έτοιμοι να θυσιαστούν και να θυσιάσουν τις οικογένειές τους στις επιδιώξεις της αστικής τάξης.

Μπορεί σήμερα ο λαός και οι εργαζόμενοι να είναι μακριά από το να πιστεύουν στις δυνάμεις τους και να μπορούνε να υπερασπίζονται τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους, όμως η ζωή δείχνει ότι όλα αλλάζουν. Γι' αυτό κυβέρνηση και κεφάλαιο έχουν βάλει στο στόχαστρό τους ό,τι θα μπορούσε να γίνει εργαλείο στα χέρια των εργαζομένων για οργάνωση, όπως είναι το άσυλο και τα σωματεία. Γιατί σωστά αναγνωρίζουν το λαό και τη νεολαία ως μεγάλο αντίπαλο, ακόμα κι αν στη σημερινή περίοδο η δύναμή τους κρύβεται από την ηττοπάθεια και την αποσυγκρότηση.

Κ. Κιζ.