«Στις 32 του άλλου του μηνός…»

Είναι υποχρεωτικό να έχουμε μάσκα στα λεωφορεία, στο μετρό, και στα άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς, (άρα κινδυνεύουμε). Εκτός κι αν το λεωφορείο είναι σχολικό.

Κινδυνεύουμε να νοσήσουμε όταν πηγαίνουμε σε μια δημόσια υπηρεσία, γι’ αυτό ορίζονται ραντεβού για την «εξυπηρέτηση» του κοινού, οι εργαζόμενοι πηγαίνουν ανά κύματα στην εργασία τους, φοράμε όλοι μάσκες, γάντια και τα ρέστα. Εκτός κι αν πρόκειται για σχολείο. Εκεί δεν είναι δημόσια υπηρεσία.

Υπάρχει κίνδυνος να νοσήσουμε όταν χρησιμοποιούμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος όταν εργαζόμαστε.

Μέχρι τώρα απαγορευόταν η χρήση κινητού στο σχολείο. Τώρα όμως όχι μόνο επιτρέπεται να γίνεται «αναμετάδοση» του μαθήματος (όπως σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα), αλλά επιβάλλεται μάλιστα. Κάτι που γινόταν και παλιότερα, βρε κουτά, όταν έλλειπε η μισή και βάλε τάξη με τη γρίπη…

Τα παιδιά είναι η πιο «ανθεκτική» ομάδα πληθυσμού. Αυτά περί «υγειονομικής βόμβας», «ασυμπτωματικού φορέα» ξεπεράστηκαν από την πραγματικότητα. «Οι ειδικοί εισηγούνται και η κυβέρνηση αποφασίζει». Μόνο τώρα συμβαίνει αυτό; Ή μήπως η κυβέρνηση που πάντα αποφασίζει και διατάζει χρησιμοποιεί και τους ειδικούς κατά πώς τη βολεύει κάθε χρονική στιγμή;

Δεν συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε άρρωστοι, αλλά αντιμετωπίζουμε ως άρρωστο τον καθένα μας. Ουπς, ξεχάστηκα. Αυτό ίσχυε δύο εβδομάδες πριν. Τώρα είμαστε όλοι οκ. Τώρα είμαστε όλοι υγιείς μέχρι αποδείξεως του εναντίον.

Στις ευπαθείς ομάδες υπολογίζονται μόνο οι 65άρηδες. Άραγε αν μια γιαγιά ή παππούς είναι 64 μπορεί να κρατήσει τα παιδιά στο σπίτι; Ο 60άρης εκπαιδευτικός μετράει; Ο 45άρης διαβητικός, ο καρδιοπαθής, όποιος πάσχει από αυτοάνοσο τι θα πρέπει να κάνει; Απλή δήλωση-βεβαίωση, η οποία θα γίνεται δεκτή στη βάση εμπιστοσύνης, ή να το βγάλουμε βούκινο στην κοινωνία για να μη στιγματιστεί όλος ο κλάδος ως «βολεψάκηδες, κοπανατζήδες, τεμπέληδες»;

Ο εκπαιδευτικός θα κάνει μάθημα ή θα τρέχει πανικόβλητος να βάζει αντισηπτικό, να στερεώνει μάσκες, να φοράει τα τεράστια για τα παιδικά χέρια γάντια έχοντας στο χέρι και ένα μέτρο (από εκείνα που έχουν οι χτίστες, τα σταθερά, τα αναδιπλούμενα, όχι αυτά που τυλίγονται) για να είναι σίγουρος ότι κρατάμε τις αποστάσεις.

Αλλά όχι! «Η επιστροφή στο καθεστώς της φυσικής εκπαίδευσης έχει να κάνει και με την ψυχική ισορροπία των παιδιών και με την κοινωνικότητά τους και με ένα καθεστώς ισότητας στη γνώση εν τέλει». Το δήλωσε ο υπουργός επικρατείας, Γεραπετρίτης. Κάτι παραπάνω ξέρει! Δεν μπορεί! Μέχρι τώρα εμείς ήμασταν κάτι σαν τον τρελό του χωριού που λέγαμε ότι η τηλεκπαίδευση παράγει ανισότητες στην εκπαίδευση! Ότι η τηλε-εκπαίδευση δεν είναι η φυσική τάξη, ότι δεν συμμετέχει το σύνολο των παιδιών σ’ αυτήν! Αλλά και τώρα που επανερχόμαστε στην «κανονικότητα», δεν υπάρχουν ανισότητες; Τελικά πότε ζούσαμε σε παράδεισο; Με ή χωρίς τηλε-«εκπαίδευση»;

Το ότι ανοίγουν τα σχολεία της δευτεροβάθμιας, που τα παιδιά «είναι πιο προσεκτικά» δεν μειώνει τις ευθύνες της κυβέρνησης απέναντι πρωτίστως σ’ αυτά. Ούτε μπορούμε να αναπαράγουμε το επιχείρημα «μεγάλα παιδιά είναι, ας προσέχουν». (και εδώ ατομική ευθύνη; και εδώ το γνωστό «ας πρόσεχαν»;) Μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στα λεγόμενα «ειδικών», υπουργείου, κυβέρνησης, οι οποίοι έχουν κάνει σημαία τόσο καιρό την «ατομική ευθύνη» αρνούμενοι να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες; Πόσους γιατρούς προσέλαβαν; Πόσο υποστήριξαν το υπόλοιπο νοσοκομειακό προσωπικό; Πόσα τεστ έχουν κάνει; Η πρώτη και μοναδική μέριμνά τους ήταν να βάλουν σε καραντίνα ολόκληρες περιοχές (υγιείς και νοσούντες) περιμένοντας τη «νόσο να κάνει τον κύκλο της». Πόσο νοιάστηκαν για το πόσο κοστίζουν οι μάσκες; Ας μην ξεχνάμε πόσο δυσεύρετα ήταν τα αντισηπτικά στις αρχές, γιατί πολύ απλά το υπουργείο υγείας είχε δεσμεύσει ό,τι υπήρχε. Φαίνεται ότι το ενδιαφέρον της κυβέρνησης εκδηλώνεται μόνο όταν υπάρχει «επάρκεια» προϊόντων.

Μην είστε παραδόπιστοι. Μην είστε καχύποπτοι. Όλα αυτά είναι έκτακτα μέτρα και όταν περάσει όλο αυτό με τον «κακό κορονοϊό», θα δείτε, όλα θα φτιάξουν. Εντάξει, να μην είμαι καχύποπτοι. Να ρωτήσουμε αυτούς που μπήκαν σε καθεστώς αναστολής εργασίας. Να ρωτήσουμε αυτούς που απολύθηκαν. Σε ποια δουλειά θα επιστρέψουν; Εδώ ισχύει «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου»… Αλλά και οι υπόλοιποι. Όλα μέλι-γάλα; Τα χρέη στις τράπεζες διαγράφηκαν; Η πρώτη κατοικία δεν θα μπει στο σφυρί; (από Ιούλη…) Οι απλήρωτοι λογαριασμοί εξοφλήθηκαν ως δια μαγείας; Και στην εκπαίδευση; Το μαγικό «εργαλείο» της τηλε-«εκπαίδευσης» θα το πετάξουμε; Το πολυνομοσχέδιο; Τα νήπια θα πάνε σε ένα νηπιαγωγείο-σχολείο. Τα πρωτάκια σε ένα δημοτικό σε συνθήκες ασφυξίας (άσε που δεν θα ξέρουν και σε ποιο θα πάνε γιατί μπορεί να «περισσεύουν» και να πάνε σε άλλο…). Τα γυμνασιόπαιδα; Σε πόσα παραπάνω μαθήματα θα δίνουν εξετάσεις; Του Λυκείου; Πόσο και πόσα θα τα καταφέρουν με την Τράπεζα θεμάτων; Με τη βάση του 10; Πόσα λιγότερα παιδιά θα περάσουν από το κόσκινο των δύο βάσεων στα πανεπιστήμια; Ποτέ δεν ήταν έκτακτες οι συνθήκες. Ήταν πάντα «κανονικές» και τώρα και πριν. Και μετά. «Κανονικής» επίθεσης από τη μεριά του συστήματος. Ενάντια στο δικαίωμα των παιδιών μας στη μόρφωση. Ενάντια στο δικαίωμα το δικό μας στη εργασία Ενάντια στο δικαίωμα όλου του λαού στην περίθαλψη, στη ζωή.

Όσοι προσπαθούν να βρουν ελαφρυντικά για το σύστημα να μας κάνουν τη χάρη. Δεν χρειαζόμαστε τα παρηγορητικά λόγια τους. Ούτε τις δικαιολογίες τους. Ούτε τις «εποικοδομητικές» προτάσεις τους που μας καθηλώνουν στο σπίτι και ορίζουν αυτούς αντιπροσώπους των αγώνων μας. Εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι, γονείς, μαθητές να σπάσουμε τη σιωπή της καραντίνας και της συναίνεσης και να αγωνιστούμε, να διεκδικήσουμε!

ΧΚ