Την τιμητική τους είχαν οι Αγωνιστικές Κινήσεις φοιτητών για το πανό που διεκδικούσε να «περαστούν» τα μαθήματα του εξαμήνου της πανδημίας χωρίς εξετάσεις και να κατοχυρωθεί το εξάμηνο. Τρεις αρθρογράφοι της εφημερίδας «Νέα» και ένας της «Καθημερινής», η ίδια η υπουργός Παιδείας, εξηγώντας μάλιστα γιατί δεν μπορεί να «ικανοποιηθεί» κάτι τέτοιο, αλλά και πρόθυμες ηλεκτρονικές σελίδες, όλοι αυτοί οι συστημικοί, καθεστωτικοί παράγοντες ασχολήθηκαν με το… περιθωριακό αίτημα, καθιστώντας το είδηση πρώτης σελίδας!
Εις εξ αυτών στα «Νέα», εξοργιστικά υμνητής στην κρατική τηλεόραση των επιτευγμάτων του πρωθυπουργού, διαπιστώνει –όπως επίσης και ο εντεταλμένος στο συνεχές και αδιάλειπτο κράξιμο της «παλαβής» Αριστεράς στην εφημερίδα του Αλαφούζου συνάδελφός του– τις ρίζες αυτών των αιτημάτων στο πάλαι ποτέ σύνθημα «ενάντια στην εντατικοποίηση των σπουδών». Των «αριστεριστών» της δεκαετίας του ‘70.
Δίκιο έχουν. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις φοιτητών είναι συνεχιστές αυτής της αγωνιστικής παράδοσης που σε αρκετές περιπτώσεις είχε επιβάλει πραγματικά ανάλογα αιτήματα. Θα θυμούνται οι παλιοί Πιπισιπήδες, για παράδειγμα, την περίοδο των σεισμών του 1978 στη Θεσσαλονίκη. Αλλά και το επίσημο σύστημα εκτός Πανεπιστημίου αναγνώρισε «έκτακτες ανάγκες εξαίρεσης», όπως έκανε με τους υποψηφίους των πυρκαγιών του 2007 ή του ατυχήματος στο Μακρυχώρι. Να πάμε λίγο πιο μακριά; Οι φοιτητές στη Σορβόνη και στις ΗΠΑ ανάλογα αιτήματα διεκδικούν –σε παρόντα χρόνο– εν μέσω πανδημίας και βλέπουν να υιοθετούνται ώς έναν βαθμό.
Αρα οι Αγωνιστικές Κινήσεις φοιτητών, διεκδικώντας το θεωρητικά… αδύνατο (δεν έχουμε δα και πολύ απομακρυνθεί από τον μήνα Μάη και τις μνήμες που συνεγείρει), είναι αρκετά… ρεαλιστές! Σε ποιους εξάλλου απευθύνεται η υπουργός όταν επιχειρηματολογεί ενάντια στην εκπλήρωση του «περιθωριακού» αιτήματος; Μήπως στην πλατιά μάζα των φοιτητών – σπουδαστών ειδικά των λαϊκών στρωμάτων και των πιο ευάλωτων (και όχι μόνο υγειονομικά) ομάδων; Αυτών που θα δουν πραγματικά το εξάμηνο να χάνεται μέσα από το εξεταστικό-σφαγείο της δήθεν κανονικότητας;
Ο πρώην… ανατροπέας του Μεγάλου Καναλιού, ο υμνητής των μνημονίων, εστιάζει στην ανησυχία ότι αυτού του είδους οι «περιθωριακές διεκδικήσεις» εκφράζουν κάτι ευρύτερο, μια βαθύτερη παιδεία «ήσσονος προσπάθειας». Καιρό είχαμε να ακούσουμε τον όρο. Από την εποχή της κατάργησης «επετηρίδας» διορισμών των εκπαιδευτικών για να επιβληθεί η μέγιστη προσπάθεια γενιών αναπληρωτών που δεν θα έχουν στον ήλιο μοίρα!
Είναι αλήθεια βέβαια ότι οι σημερινοί φοιτητές που προέρχονται από λαϊκές και εργατικές οικογένειες δεν μπορούν να νιώσουν τι πέρασε αυτός ο άνθρωπος και όλο το σινάφι της δημοσιογραφικής αφρόκρεμας για να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Τι διακρίσεις και τι αποκλεισμούς αντιμετώπισαν σε αυτή την άδικη ζήση. Τι πόρτες ορθάνοιχτες. Ετσι κι αλλιώς, η εμπειρία είναι ένα κερί που φωτίζει μόνον αυτόν που το κρατά. Ασ’ τα να πάνε…
Μήπως όμως η πραγματική ανησυχία του διακεκριμένου αρθρογράφου εδράζεται στη μεγάλη συνειδητοποίηση που συντελείται σε καθημερινή βάση από τη μεγάλη φοιτητική μάζα που, αν και τελειώνει πιο νωρίς τις σπουδές σε σύγκριση με τους αριστεριστές… παππούδες της, αν και φορτώνεται με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, πιστοποιήσεις, έξτρα πτυχιακές και τα συναφή, ωστόσο το όνειρο της μόνιμης δουλειάς (που χλευάζει ο Πρετεντέρης) απομακρύνεται ακόμα περισσότερο;
Πώς να εξηγήσεις στη φοιτητική μάζα αυτή την αντίφαση; Με την περισσότερη γνώση μέσω της πραγματοποίησης της εξεταστικής που διεκδικούν οι πρόεδροι κάποιων φοιτητικών συλλόγων (θορυβήθηκαν και αυτοί); Βλέπεις, δεν μπορούν όλα να τακτοποιηθούν σε μία διάταξη υγειονομικής πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης τύπου Συντάγματος. Υπάρχουν και οι αγώνες και οι διεκδικήσεις. Και η εκπαίδευση στην αναμέτρηση.
Το ρήμα αναμετρώμαι είναι παθητικής φωνής. Εμπεριέχει την αναμέτρηση με τον εαυτό μας και την πρόκληση να ξεπεράσουμε τα όρια που μας θέτουν δήθεν ως ανυπέρβλητα. Είναι και ενεργητικής διάθεσης επίσης γιατί μας οδηγεί σε πραγματικά αποτελέσματα. Για την έξοδο από το πραγματικό περιθώριο μιας ζωής δίχως δικαιώματα!
Και αυτό το σχολείο του αγώνα είναι που τρέμουν υπουργοί, αρθρογράφοι και συνδικαλιστές της υποταγής. Γι’ αυτό και νιώθουν την ανάγκη να απαντήσουν. Για να μην «περαστούν» στο δελτίο της Ιστορίας οι πραγματικοί –και όχι εικονικοί!– αγώνες και τα πραγματικά διεκδικητικά αιτήματα.
YΓ.: Ως Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών έχουμε υποστεί ουκ ολίγο πρόγκημα από τους εντεταλμένους κάθε είδους για την αταλάντευτη θέση μας σχετικά με το εικονικό σχολείο δίχως δικαιώματα της «τηλεκπαίδευσης». Μέχρι και την κεφαλή μας επί… «απολύσει» ζήτησαν κάποιοι. Για ποιο λόγο; Εμείς απλά επικαλούμαστε τους λόγους που επικαλέστηκε η υπουργός Παιδείας σχετικά με το άνοιγμα των σχολείων: διεύρυνση ανισοτήτων, έλλειψη κοινωνικοποίησης, καταστροφικές συνέπειες του εγκλεισμού κ.λπ. Τι θέλετε, δηλαδή, να πάμε κόντρα –σε καιρούς αξιολόγησης– στην προϊσταμένη μας αρχή; ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!
Δημήτρης Μάνος
Μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών
https://www.efsyn.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου