Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΟΥΤΑΝΙΑΡΑ και οι δικοί μας ''ξένοι''

9/9/1922

 

Άρχισε να καίγεται η Σμύρνη για να κορυφωθεί λίγο μετά ο ξεριζωμός, η προσφυγιά, η αδικία και το μίσος με το οποίο πληρώνουν οι λαοί τον τυχοδιωκτισμό, τις επιδιώξεις, τις αντιθέσεις των αστικών τους τάξεων.

 

Για τις μικρασιάτισσες, τις ''παστρικές'', τις ξένες δεν είχε χώρο το νησί. Όπως και σε όλην την υπόλοιπη Ελλάδα, με εντολές της κυβέρνησης, έπρεπε να συνεχίσουν να υποφέρουν, να διώκονται, να απομονωθούν, να ξεφτιλιστούν, να συνειδητοποιήσουν με οδυνηρό τρόπο ότι τον λογαριασμό της ζωής τους τον κρατάνε άλλοι, να πληρώσουν ξανά και ξανά το κακό που δεν έκαναν, μέχρι να μην απαιτούν τίποτα παραπάνω από το να αναπνέουν.

 

Οι μικρασιάτισσες, οι ελληνίδες, οι ''ξένες'' μόλυναν κάθε τόπο που πατούσαν στην ιερή μας χώρα. Στη Μυτιλήνη βρήκαν οι ντόπιοι πως θα προφυλαχτούν. Το κάτω κάστρο θα γινόταν η φυλακή τους. Έκει τις έκλεισαν. Εκει τους στέρησαν την επιβίωση. Εκεί τις στέγνωσαν από ζωή. Εκεί τις ανάγκασαν να γίνουν πουτάνες για να ρουφούν οι ντόπιοι το μεδούλι τους. Εκεί έπρεπε να ζήσουν, να αρρωστήσουν, να ''δουλέψουν'', να βιαστούν ξανά και ξανά, να πεθάνουν για να αποδείξουν ότι χωράνε στον τόπο μας.

 

Εκεί έπρεπε να κρυφτούν αυτές και τα παθήματά τους για να μην καταλάβουν οι ντόπιοι ότι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Να γιγαντωθεί το τέρας του άγνωστου, του φόβου, της απειλής για να μη δούνε τον εχθρό στον εκμεταλλευτή αλλά στον διπλανό, σ' αυτόν που είναι θύμα κι αυτός των άγριων αντιπαραθέσεων των δυνατών.

 

Αυτές, οι ξένες, οι δικές μας, οι χριστιανές, οι μικρασιάτισσες που "ήταν άλλο από αυτές τις τωρινές τις βρωμιαρες" τιμωρήθηκαν που ήταν στους αδύναμους. Κατοίκησαν ένα πρώτο κολαστήριο, έγιναν οι κολασμένες του νησιού. Και θέλησαν να προσευχηθούν, να βρουν κάποιον να τους λυπηθεί για τα παθήματά τους, να τους δώσει έναν λόγο να υπομένουν. Βρήκαν μια υπόγεια δεξαμενή, φτιάξαν μια Παναγιά, δικιά τους, με το βυζί έξω να ταϊζει τον γιο και την ελπίδα τους. Αυτοί, οι χριστιανοί, οι καθώς πρέπει, οι ντόπιοι που μαρτυρούσαν εξαιτίας των δυνατών στα σπίτια τους, τα μισά παλιότερα προσφυγικά κι αυτά, βρήκαν τον αδύναμο για να νιώσουν δυνατοί, έτσι τους έμαθαν, έτσι ήταν πιο βολικό για να μην αντισταθούν μαζί. Διαίρει και βασίλευε λένε. Διαίρει ακόμα και τις παναγιές. Η μια των αδύναμων με σπίτι, η άλλη η πουτανιάρα των αδύναμων με κολαστήριο. Ας φαγωθούν αυτές, να μείνει το θεριό ανίκητο.

 

 

9/9/2020

 

Καίγεται η Μόρια. Το κολαστήριο 13.000 ανθρώπων που χωράει 2000. Το κολαστήριο αυτών που έψαξαν την ελπίδα στη θάλασσα. Των προσφύγων που τα 'χασαν όλα και βιάστηκαν ξανά και ξανά, που πλήρωσαν τις επιδιώξεις και τους ανταγωνισμούς των μεγάλων, των δυνατών, των κουμανταδόρων.

 

100 χρόνια μετά κι είναι ίδιοι αυτοί που φτιάχνουν τον ξεριζωμό. Η Μόρια, το κολαστήριο των προσφύγων που απομονώθηκαν, ξεφτιλίστηκαν, βασανίστηκαν, είδαν τα σπίτια και τις ζωές τους να τα παίρνει ο πόλεμος, τους δικούς τους οι βόμβες και τα κύματα ή οι αδίστακτοι διακινητές. Η Μόρια, το κολαστήριο στο οποίο έπρεπε να επιβιώσουν ανάμεσα σε σκατά μέχρι το γόνατο, ασθένειες, βιασμούς, ξύλο και απελπισία, για να συνειδητοποιήσουν ότι τον λογαριασμό της ζωής τους τον κρατάνε άλλοι μέχρι να μην απαιτούν τίποτα παραπάνω από το να αναπνέουν... μερικώς και μερικοί.

 

Η Μόρια, επιβεβαίωση ότι μπορείς να αποκτηνώσεις, ότι η αξιοπρέπεια δεν έχει σχέση με την καταγωγή, ότι η επιβίωση κρατιέται από την ελπίδα, τον πόθο για τη ζωή. Η Μόρια, επιβεβαίωση ότι μπορείς να φιμώσεις τους κολασμένους, τους κυνηγημένους, να δικαιώσεις το άδικο και να φυλακίσεις το δίκιο.

 

Καίγεται η Μόρια και οι φασίστες, χριστιανοτεροι του Χριστού, ξαναβγήκαν παγανιά φωνάζοντας ''κλείστε τους να καούν'', να πανηγυρίσουν που καίγεται η μήτρα της ''ισλαμοποίησης'' του επίγειου παραδείσου μας, η κρατική καταστολή είναι στις επάλξεις για να δώσει το μήνυμα για το ποιος κάνει κουμάντο, τα σενάρια των κλειστών δομών επιστρέφουν δριμύτερα, οι Βελόπουλοι βρήκαν εξόριστους για τη Γυάρο και τη Μακρόνησο, ο κοινωνικός αυτοματισμός θα αφυπνιστεί άμεσα, όπως τον διαμόρφωσε η ρητορική του σάπιου τους συστήματος, ο covid θα είναι τέλεια δικαιολογία για τα πάντα, ακόμα κι αν μέχρι χτες δε λειτούργησαν την κλινική εντός της δομής που κατακάηκε. Το νοσοκομείο της Μυτιλήνης είναι ένα αστείο.

 

Δεν είναι αθώοι. Αλλα δεν είναι αθώοι ποιοι; αυτοί που είδαν τη ζωή τους ν' αλλάζει δραματικά; αυτοί που παγιδεύτηκαν σ'εναν τόπο μαρτυρίου αφού ο πόλεμος τους διάλυσε τη ζωή; ΟΧΙ. Δεν είναι αθώα σίγουρα τα εργαλεία τους αλλά δεν είναι κυρίως αθώοι αυτοί που 'φτιαξαν τον πόλεμο κι ετοιμάζουν τους επόμενους, αυτοί που αιματοκύλισαν λαούς, αυτοί που 'φτιαξαν τους πρόσφυγες, αυτοί που 'φτιαξαν τις Μόριες, αυτοί που 'φτιάξαν τους φασίστες, αυτοί που τάισαν τη Χρυσή Αυγή και όλα αυτά τα μορφώματα, αυτοί που μας τάισαν απελπισία, μίσος και απογοήτευση, αυτοί που κάνουν την ανάγκη μας ευκαιρία τους, αυτοί που υπηρετούν σκυμμένοι την αναπαραγωγή και την εδραίωση της σαπίλας.

 

Κανένας δεν τους δεν είναι αθώος, όπως το σύστημα που υπηρετούν. Και όσο το ''διαίρει'' κερδίζει, τόσο θα χάνουμε... σε ανάστημα, σε δικαιώματα, σε ζωή, σε δύναμη. Κι εμείς οι αδύναμοι δεν είμαστε μικροί, δεν είμαστε λίγοι, δεν είμαστε όσο ξένοι και διαφορετικοί μας λένε. Είμαστε οι δικοί μας άνθρωποι. 

 

Η Παναγιά η πουτανιάρα των ημέρων μας, είναι ο σωρός με τα σωσίβια όσων σώθηκαν, οι κουβέρτες αυτών που τους έσωσαν, ο τοίχος που έφτιαξαν με τα σώματά τους οι άνθρωποι για τους προστατεύσουν από τους φασίστες, η αλληλεγγύη και η φιλία των λαών που στενάζουν κάτω από τα δεσμά του συστήματος. Η Παναγιά μας είναι η ελπίδα με τους κοινούς μας αγώνες να ζήσουμε χωρίς δυνάστες.

 

A.X.