Τέσσερις μέρες ήταν φυλακισμένα πέντε παιδιά στη ΓΑΔΑ. Τόλμησαν να κατεβούν στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Η κυβέρνηση αντιμετώπισε τους μαθητές ως κοινούς εγκληματίες σαν να έλεγε: να τι θα πάθετε όσοι αντιστέκεστε.
Η είδηση της φυλάκισης μαθεύτηκε με καθυστέρηση. Λειτούργησαν όμως τα αντανακλαστικά, εκφράστηκε η αλληλεγγύη και αφέθηκαν ελεύθερα. Όμως δεν αθωώθηκαν. Η περιπέτεια τους συνεχίζεται.
Οι μαθητές με τις καταλήψεις τους τάραξαν τα λιμνάζοντα νερά και την κυβέρνηση. Αγιάννηδες δεν είναι. Αγωνιστές τους λες. Το σύστημα άδειασε πάνω τους όλο τον φασισμό του. Αφέθηκαν μόνοι τους. Όποιος βγαίνει να αγωνιστεί είναι μόνος του. Φροντίζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες γι’ αυτό.
Οι καταλήψεις έκλεισαν. Το ανακοίνωσε μια αφίσα που γράφει «νικήσαμε». Το δούλεμα βαθαίνει την απογοήτευση και καλλιεργεί την ματαιότητα των αγώνων. Αυτό δε, το «αναγκάσαμε την υπουργό να μας ακούσει» πέρα της γραφικότητάς του, γεννά το ερώτημα: Γιατί γίνεται ένας αγώνας;
Η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται όχι γιατί κάνει κύκλους αλλά γιατί κάποιοι είναι πάντα οι ίδιοι.
Όποιος έχει κάποιες δεκαετίες στην εκπαίδευση, ας θυμηθεί πόσες φορές οι πρωτοπόροι στο κλείσιμο των αγώνων λέγανε ότι «νικήσαμε και γυρίζουμε με το κεφάλι ψηλά». Η ήττα είναι χρήσιμη αν βγαίνουν συμπεράσματα για να δοθεί πιο αποφασιστικά και με καλύτερους όρους η επόμενη μάχη. Αν τη βαφτίσεις νίκη, το επόμενο βήμα γίνεται πιο δύσκολο.
Οι μαθητές επιστρέφουν στα σχολεία τους. Η πανδημία καλπάζει και οι αντιδραστικοί νόμοι εφαρμόζονται. Έρχονται κι άλλοι. Χιλιάδες εμπόδια τους κλείνουνε τον δρόμο. Το μέλλον έχει ανάγκη την οργή τους.
Β.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου