Δεν είναι εύκολο από καμία πολιτική δύναμη να προσπεραστεί η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στον λαό και που επεισόδιά της προστίθενται καθημερινά. Ιδιαίτερα οι δυνάμεις της Αριστεράς έχουν καθήκον και υποχρέωση να την αντιμετωπίσουν, χωρίς υπεκφυγές και στο πεδίο της πάλης. Εναλλακτικές δυνατότητες δεν υπάρχουν, όσο κι αν κάποιες από αυτές “την ψάχνουν” σε άλλα πεδία. Ο αντίπαλος έχει θέσει τα ζητήματα με ωμό και κυνικό τρόπο. Το σύστημα και η σημερινή του κυβερνητική διαχείριση δεν ανέχονται το παραμικρό. Οι αγωνιστικές δυνάμεις του λαού πρέπει να σηκώσουν το γάντι.
Όσο εξοργιστική κι αν είναι η μανία των κατασταλτικών μηχανισμών, η “μηδενική ανοχή” απέναντι στους εργαζόμενους, τη νεολαία και τον λαό, η στοχοποίηση εν γένει της Αριστεράς και πιο ειδικά κι εκφρασμένα της εξωκοινοβουλευτικής, άλλο τόσο προκλητική είναι η διαχείριση της πανδημίας και ο παροξυσμός της επίθεσης του συστήματος σε όλα τα μέτωπα. Η κρατική τρομοκρατία επιχειρεί να επιβάλει φίμωση και σιγή νεκροταφείου σε οποιαδήποτε κίνηση αμφισβήτησης αυτής της πολιτικής, αντίστασης και διεκδίκησης δικαιωμάτων. Είναι άρρηκτα συνδεμένη με αυτήν. Είναι το μέσον για την επιβολή της.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι! Ξεπεράσαμε τους 3.000 νεκρούς από την πανδημία στη χώρα μας. Πρόκειται για τραγική απόδειξη του σε ποιους χώρους μεταδίδεται ο ιός, κάτι που δεν θέλει να αγγίξει η κυβέρνηση, αφού κάτι τέτοιο θα αποτελούσε παρέμβαση στη καρδιά της λειτουργίας του συστήματος. Το πέπλο των ευθυνών αποτραβιέται όλο και περισσότερο και το κόστος ανεβαίνει για τη Ν.Δ. Κανένας διαφορετικός δρόμος δεν προτείνεται από την αντιπολίτευση. Η δυσπιστία επανέρχεται στους κόλπους του λαού, σύμφωνα με τα δικά τους γκάλοπ. Ο εκνευρισμός τους είναι εμφανής.
Παράλληλα, ωστόσο, η γενική κατεύθυνση φορτώματος της κρίσης -υγειονομικής και οικονομικής- στις πλατιές λαϊκές μάζες καλά κρατεί. Νομοσχέδια ψηφίζονται το ένα μετά το άλλο, επιχειρώντας να διαμορφώσουν μια μη αναστρέψιμη (έτσι νομίζουν) για τον λαό κατάσταση. Άλλωστε, αν και όποτε τιθασεύσουν τον κορωνοϊό, το πλαίσιο πρέπει να παραμείνει ασφυκτικό για τον λαό, που θα πρέπει να συνηθίσει να κινείται στα όρια της επιβίωσης και πολλοί της εξαθλίωσης. Είναι στόχος που υπήρχε κι από πριν, μόνο που τώρα μπαίνει με έναν χαρακτήρα κατεπείγοντος για τα συμφέροντα του συστήματος. Η χασούρα είναι μεγάλη για όλους, ακόμη και για μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου, αφού η ζήτηση γκρεμίζεται, ο κόσμος “μαζεύεται” και η παραγωγή -άρα και το κέρδος- πέφτουν.
Η πολιτική της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής δεν υιοθετήθηκε σήμερα. Μετρά ήδη πολλά χρόνια, μόνο που στις μέρες μας γνωρίζει νέες δόξες. Περιορισμοί, καταργήσεις (μέχρι και συνταγματικών άρθρων), απαγορεύσεις, αναστολές έχουν έναν και μοναδικό στόχο: να μην αφήσουν περιθώριο αντίδρασης εργατικής, πολιτικής, κινηματικής σε κανένα όργανο πάλης των εργαζόμενων και του λαού, σε καμία πολιτική κίνηση των δυνάμεων της Αριστεράς. Συνοδεύεται, φυσικά, με ξύλο, χημικά, ποινικοποίηση, πρόστιμα. Κι αν κάποιους το σύστημα τους θεωρεί “δεδομένους” με βάση τα πολιτικά όρια και τον πολιτικό πήχη που οι ίδιοι έχουν επιλέξει να κινούνται (ΚΚΕ αλλά και άλλες μικρότερες δυνάμεις), δεν ισχύει το ίδιο γι’ αυτό που έχει χαρτογραφηθεί πολιτικά ως αριστερό εξωκοινοβούλιο. Γνωρίζουν ότι, ανεξάρτητα των ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών και αντιθέσεων στους κόλπους του, δεν είναι καθόλου εύκολο να “συμμορφωθεί” και σε τελευταία ανάλυση να υποταχθεί στο σύστημα. Εξ ου και το μένος που καταγράφεται και που δεν προβλέπεται να μειωθεί.
Ουσιαστικά, το αστικό κράτος, στρεφόμενο ενάντια σ’ αυτή την Αριστερά, θέλει να πετύχει την αδρανοποίηση των πλατιών λαϊκών μαζών. Γνωρίζει ότι οι δυνάμεις αυτές δεν είναι και τόσο “περιθώριο”, αφού έχουν παρουσία σε μια σειρά κοινωνικούς χώρους, σε συνδικάτα, γειτονιές, πανεπιστήμια και σχολεία και σε αρκετές περιοχές πανελλαδικά. Έχουν σύνδεση με κομμάτια του λαού που η προβοκάτσια και η συκοφαντία δεν “πιάνει”. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι με δημόσια καλέσματα δίνουν μια κατεύθυνση ξεσηκωμού του λαού και διευκολύνουν, όσο μπορούν, την κίνησή του σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντικυβερνητική-αντισυστημική ακόμη κι επαναστατική κατεύθυνση με την έννοια της προβολής ενός άλλου οράματος. Η κρατική “σκλήρυνση” και το όργιο καταστολής που από το καλοκαίρι με την ψήφιση του νόμου απαγόρευσης των συγκεντρώσεων και των διαδηλώσεων ανεβαίνει βαθμούς κλιμάκωσης συνεχώς έχει φυσικά αποδέκτες όποιους βρει μπροστά του, εν τούτοις είναι σαφές ότι γνωρίζει ποιοι θα πρωταγωνιστήσουν στην αντιμετώπισή του.
Με βάση όλο αυτό το διαμορφούμενο σκηνικό, το ΚΚΕ(μ-λ) θέτει το ζήτημα της απάντησης με όρους κοινής δράσης, μαζικότητας, οργάνωσης κι αποφασιστικότητας. Μπροστά μας έχουμε το “εθιμοτυπικό” ραντεβού της ψήφισης του προϋπολογισμού του 2021, με ανοικτό το ερώτημα τι θα κάνει η συνδικαλιστική ηγεσία. Όμως, δεν μπορούν οι πολιτικές δυνάμεις να εξαρτώνται από αυτήν. Κι αν δεν κάνει τίποτα ή τα “συμβολικά” της; Υπάρχει αναγκαιότητα και δυνατότητα να οργανωθούν κινητοποιήσεις σε πανελλαδικό επίπεδο, με αιχμές τα ζητήματα που η ίδια η πολιτική της κυβέρνησης και του συστήματος έχει αναδείξει. Πρέπει να δοθεί η δυνατότητα αυτή σ’ έναν κόσμο που ασφυκτιά κι επιζητεί να το εκφράσει στον δρόμο. Αν δεν το προωθήσουν να το πάρουν στη πλάτη τους οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Δεν μπορεί κάποιος να περιμένει κάτι περισσότερο από τις συμβιβασμένες και υποταγμένες ή μεταρρυθμιστικές πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες. Εμείς σ’ αυτή τη διέξοδο θέλουμε να συμβάλουμε και καλούμε όλες τις αγωνιστικές δυνάμεις του λαού να συστρατευθούν. Το “μικρό” αυτό καθήκον είναι σήμερα πολύ σπουδαίο
Σ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου