Η επέτειος της βάρκας

Μέρες που είναι, ας διηγηθώ την ιστορία μιας βάρκας. Μες στα νερά της μεσογείου, σε μια βαρκούλα  με ένα τσούρμο λαό να κάνει κουπί όντας σκλαβωμένος, ξεσηκώνεται. Θέλει η βάρκα αυτή ελεύθερη να ναι, στο τιμόνι οι ναύτες της να την οδηγούν σε όμορφα ταξίδια και σε λιμάνια βγαλμένα απ τις πιο όμορφες εικόνες της απεραντοσύνης της ψυχής τους.

 Να σου και οι επίδοξοι "εργολάβοι" της εξέγερσης που ξεπήδησαν, που πρωτύτερα συνεργαζόταν με τον κατακτητή και βρισκόταν κι αυτοί στο σβέρκο του λαού. Εμείς λέει να είμαστε στο τιμόνι.

Μα όμως καμιά έγνοια δεν είχαν, παρά να τσακίζουν και να ξεζουμίζουν το τσούρμο. Φέραν μάλιστα και ξένους καπετάνιους, να ανακηρύξουν "ανεξάρτητη" τη βάρκα μας, με ένα γλέντι τρικούβερτο(κυριολεκτικά τριπλό, ήταν θαρρώ γαλλικό, αγγλικό, ρωσικό  και είχε και γερμανό κομπάρσο, νομίζω βασιλιά τον κάναν.) Να σου μετά τα χρέη για το γλέντι, είπαν το τσούρμο να τα πληρώσει, παρόλο που δεν γεύτηκε μπουκιά, άσε που πάλι σαν σκλαβωμένο έμοιαζε.

Περάσαν τα χρονιά και οι καιροί, μόνο φουρτούνες ήταν η θάλασσα, καλοπερνούσαν οι τιμονιέρηδες μα στέναζαν οι υπόλοιποι που και κουπί έκαναν και ψωμί δεν έτρωγαν. Ξαφνικά, η βαρκούλα που λέτε συνάντα δυο τρομερά πειρατικά πλοία. Ένα ιταλικό και ένα γερμανικό, κι αμέσως οι χοντροί τιμονιέρηδες τα έχασαν. Άλλοι πήδηξαν στα πειρατικά και πιάσαν φιλίες με τους καπετάν πειρατές, άλλοι συνεργάτες έγιναν ίδιοι και χειρότεροι μαζί τους, άλλοι το σκίασαν με τις κρυμμένες λέμβους (ναι της βάρκας, σας ορκίζομαι!) Το φίδι από την τρυπά καλέστηκε ο λαός της βάρκας να το βγάλει,  με τα τέρατα που είχαν κάθε λογής σιδερικά. Μια γροθιά γίνηκε όλο αυτό το τσούρμο, με τα καλύτερά του όπλα, σφυριά και δρεπάνια, να χτυπάνε αλύπητα τα θεριά. Να σου ξανά! Τα κατάφεραν! Το πειρατικό χτυπήθηκε! Φεύγει! Επιτελούς, η βάρκα λευτερώθηκε!

Αλλά κάπου οι ναύτες, θες από την κούραση, θες από τις μάχες, θες από τη θολούρα, θες από την πείνα, μπερδευτήκαν. Και ξανάφησαν τους παλιούς χοντρούς τιμονιέρηδες να καπηλευτούν τη νίκη. Και να ξαναπάρουν το τιμόνι. Αν δεν ήμασταν εμείς λέει και οι προστάτες οι άγγλοι και οι αμερικάνοι που έρχονται να μας ρυμουλκήσουν σε λίγο, δεν σωζόμασταν.  Και τιμώρησαν τους πρωτοπόρους, τους έριξαν αγγλικές σφαίρες και στο αμερικάνικο υγρό πυρ, πάνε αυτοί.

Ύστερα αγρίεψαν αυτοί οι αμερικάνοι και έβαλαν μάλιστα και γύψο στους ναύτες, κοντά 7 χρόνια, με έναν σκληρό και άγριο χοντρό τιμονιέρη. Αλλά κάποιοι νεολαίοι ναύτες έκαναν ανταρσία και ξεσήκωσαν το τσούρμο, τον πετάξαν στη θάλασσα. Εκεί μέρεψαν τα πράγματα, όχι πολύ μη φανταστεί κανείς. Ίδιο φαγοπότι, ίδια η πείνα, πάλι σκλαβιά, δημοκρατία το είπαν. Κάθε 4 χρόνια να διαλέγουμε έναν από τους τιμονιέρηδες, αλλά δεν κατάλαβα τη διάφορα.

Να σου με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο σήμερα. Επέτειος. Με τους σημερινούς τιμονιέρηδες, γνήσιους απογόνους των παλιών λακέδων, να πηδάνε στα πειρατικά αμερικάνικα, γαλλικά, γερμανικά και να στήνουν φιέστες, να μιλάνε για ανεξαρτησία σε αυτούς που έχουν αλυσοδέσει, να διαλύουν τη βάρκα, μόνη τους έγνοια οι κωπηλάτες να τραβάνε περισσότερο κουπί. Όποιος αντιμιλήσει; Βορά στα σκυλιά τους.

Η βάρκα σείεται. Η οργή κοχλάζει. Βλέπω κι άλλες βάρκες σε άλλες θάλασσες να βράζουν με την αγανάκτηση των κωπηλατών. Έχω μια έγνοια και ένα όνειρο. Να ενωθεί η αγανάκτηση με την προοπτική να πάρουν οι κωπηλάτες, το τσούρμο τα κουπιά και τα τιμόνια και να κάνουν κουμάντο στις βάρκες. Να φτάσουν στα λιμάνια της ιστορίας της ανθρωπότητας, πέρα από τους ορίζοντες της προϊστορίας των ταξικών κοινωνιών. Να βυθίσουν όλα τα πειρατικά και τους πειρατές-τιμονιέρηδες ντόπιους και ξένους. Να γαληνέψει ο ουρανός, να γίνουν οι τωρινές οδύσσειες αυριανά όμορφα ταξίδια χωρίς σκλαβωμένους. Αλλά βήμα βήμα  φτιάχνεται η σκάλα που θα οδηγεί στον ουρανό. Οργάνωση, Αντίσταση, Αγώνας. Η λάμψη του ονείρου θα φανεί στο καμίνι της πάλης.

Γ.Π.