Η γνωστή λενινιστική ρήση για εκείνους που παρέχουν τα μέσα στον αντίπαλο για να τους… αντιμετωπίσει και να τους νικήσει επιβεβαιώθηκε 100% και όχι μόνο, στην φοιτητική πορεία της Πέμπτης στη Θεσσαλονίκη.
Έκφραση των ιδεολογικών και πολιτικών αδιεξόδων και της τέλειας περιφρόνησης στις δυνατότητες και τις ανάγκες του φοιτητικού κινήματος, του μαζικού κινήματος, ήταν το κρεσέντο ρίψης μολότωφ όταν η πορεία σχεδόν έμπαινε στο ΑΠΘ.
Η ομάδα των «αετών» που πούλησαν εξέγερση στις πλάτες των «κοτών», δηλαδή της φοιτητικής μάζας που αντιμετωπίζοντας την κρατική τρομοκρατία και διαδηλώνοντας σε τόσες συναπτές Πέμπτες επέβαλλε στην κυβέρνηση την επιστροφή των φοιτητών στο καταργημένο άσυλο τους, δεν είναι απλά μία αυτοκαταστροφική παρέα.
Δείχνει το ανώτατο όριο στο οποίο μπορεί να φτάσει μία πολιτική λογική που δεν βλέπει τη διέξοδο στους μαζικούς αγώνες αλλά αναζητά τη διέγερση και την παραδειγματική ενέργεια, τη δύναμη της εικόνας για να μπορεί να έχει χώρο ύπαρξης. Γίνονται οι ίδιοι πρωταγωνιστές της «κοινωνίας του θεάματος» που κατήγγειλαν στα παλιότερα χρόνια οι πολιτικοί τους πρόγονοι!
Μία λογική που βρίσκεται πραγματικά έξω από τα… νερά της όταν η «μάζα» κατακλύζει τους δρόμους και αγωνίζεται ξεπερνώντας το εγωπαθές ατομικό «γονίδιο» της αναρχοαυτονομίας, θέτοντας ερωτήματα για την προοπτική του αγώνα που ούτε στην πιο… φαντασιακή θέσμιση δεν είχαν φανταστεί οι διάφοροι … λοχαγοί του χώρου! Που μπροστά στο δέος που δημιουργεί το καθήκον της ανατροπής του νόμου είχαν σαλπίσει την επαναοικειοποίηση των χώρων του Πανεπιστημίου και το … κούρνιασμα στις νησίδες της προσωπικής ολοκλήρωσης (ακόμα και με μαθήματα …γιόγκα!).
Είναι η ίδια λογική που τραμπουκίζει, απειλεί την αντίθετη άποψη, σβήνει συνθήματα, παραβιάζει άμεσα κάθε δημοκρατία στο όνομα της… άμεσης δημοκρατίας.
Πόσο ικανοποιημένοι είναι αλήθεια από τη δύναμη της εικόνας του αστυνομικού να σβήνει τη φωτιά από τα πόδια του διαδηλωτή που μετά από λίγο θα συλλάβει; Και πόσο κοντά φτάσαμε σε μία περίπτωση Νέας Σμύρνης όταν η μολότοφ έσκασε πάνω στην μηχανή του Zητά; Ποιος θα αναλάμβανε την ευθύνη αν είχαμε χειρότερα; Στάθηκε το κίνημα στη Θεσσαλονίκη με μιαν έννοια τυχερό που τη δημοσιότητα «απορρόφησε» η αντιπαράθεση των υπουργών εξωτερικών στην Άγκυρα.
Φυσικά αυτές οι ενέργειες φέρνουν σε δύσκολη θέση και δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο των φοιτητών, ακόμη και αυτών που διαδηλώνουν κάτω από τις σημαίες και τα συνθήματα της αυτονομίας.
Αλλά η περιφρούρηση μίας πορείας δεν είναι στρατιωτικό αλλά κυρίως πολιτικό ζήτημα.
Δεν φτάνει να υψώνονται τα μαυροκόκκινα σημαιάκια για να φανεί η αποφασιστικότητα να προστατευτεί η διαδήλωση.
Η διαδήλωση πρέπει κυρίως να περιφρουρείται πολιτικά. Να τίθεται μία πολιτική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν το προχώρημα του αγώνα και σε αυτούς που τον υπονομεύουν και τον προβοκάρουν. Να επιδιωχτεί το κέρδισμα του λαού και η συμπόρευση με τα κοντινά σύμμαχα στρώματα. (μαθητές, εκπαιδευτικοί). Να ξεπεραστεί επιτέλους η αντίληψη και η πρακτική των παραδειγματικών και συμβολικών ενεργειών (που εξέθρεψε και η ρεφορμιστική και η λεγόμενη ριζοσπαστική αριστερά). Που αποτελούν έκφραση ηττοπάθειας και ανεπιστημοσύνης στη δύναμη των μαζικών αγώνων.
Έτσι θα περιοριστεί ο χώρος και το πολιτικό… οξυγόνο των χρήσιμων ηλιθίων που έχουν ανάγκη οι αντίπαλοι του πραγματικού -και όχι συμβολικού!- κινήματος!
Δημήτρης Μάνος μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου