Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΗ - Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΕΡΙΑ

Οι θάνατοι στην Ελλάδα από covid19 ξεπεράσανε τους 8.500 κι αυξάνονται καθημερινά με γοργότερους ρυθμούς, όπως και οι θάνατοι από άλλους λόγους (μια και τα νοσοκομεία περιθάλπουν όλο και λιγότερους από τους άλλους ασθενείς για να ελευθερώνουν κρεβάτια), τους οποίους θανάτους δε μετράει και κανείς, οπότε είναι σα να μην υπάρχουν... Οι διασωληνωμένοι στις ΜΕΘ και τις ψευτοΜΕΘ δυστυχώς έχουν όλο και λιγότερους γιατρούς, νοσηλευτές κι άλλους επιστήμονες να τους φροντίζουν, γιατί προσωπικό δεν έρχεται ακόμα κι όταν αυξάνονται τα κρεβάτια. Οι διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ πεθαίνουν περιμένοντας το πολυπόθητο κρεβάτι. Και τα κρούσματα, που αυξάνονταν καθημερινά ενώ ήμαστε σε καραντίνα, τώρα που ανοίγουν λιανεμπόριο και λύκεια μάλλον θα απογειωθούν. Κανείς σοβαρός επιστήμονας δεν μπορεί να δώσει μια πειστική απάντηση στο γιατί ανοίγει ό,τι ανοίγει με χειρότερους όρους από ό,τι όταν είχε κλείσει. Τα «οι επόμενες 15 μέρες είναι κρίσιμες», «ο εμβολιασμός θα μας σώσει» και «τώρα έχουμε στη φαρέτρα μας και το νέο όπλο των self test» θα ήταν για γέλια αλλά δυστυχώς είναι για κλάματα.

Η κυβέρνηση θα συνεχίσει το καταστροφικό της έργο, όσες ζωές κι αν στοιχίσει αυτό. Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αμφιβολία.

Τα κέρδη του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου ήταν πάντα η προτεραιότητά της, γι’ αυτό κι αυγάτισαν την περίοδο της πανδημίας. Δεκάδες αντεργατικοί νόμοι πέρασαν με συνοπτικές διαδικασίες κάνοντας εφιαλτικές τις συνθήκες δουλειάς τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα. Τα μέσα προστασίας κάθε είδους θεωρούνται τσάμπα έξοδα για τους εργοδότες, οπότε τα εργοδοτικά εγκλήματα που οφείλονται στην έλλειψή τους είναι όλο και συχνότερα. Αλλά και στο δημόσιο, και κυρίως στα νοσοκομεία, η έξαρση των κρουσμάτων σε εργαζόμενους και αρρώστους τι άλλο μας αποδεικνύει περίτρανα παρά το πόσο αναλώσιμοι είμαστε για το σύστημα και την κυβέρνησή του;

Και το μπαλάκι επιστρέφει πάλι σε μας. Τι θα κάνουμε; Θ’ αφήσουμε την κατάσταση να πάει όπως πάει κι απλά θα παρακαλάμε να τη γλιτώσουμε εμείς κι οι δικοί μας; Θα αναλογιζόμαστε τι ευθύνες έχω εγώ, τι φταίω, τι μπορώ να κάνω ίσα για να απαντήσουμε στον εαυτό μας τίποτα και να είμαστε κάπως εντάξει με τη συνείδησή μας;

Ή θα συνειδητοποιήσουμε τι γίνεται και θα παλέψουμε να το αλλάξουμε; Δε λέω ότι είναι εύκολο, όμως όσο το αφήνουμε γίνεται δυσκολότερο. Και μάλλον, κατά τη γνώμη μου, ένας από τους σημαντικότερους λόγους που φτάσαμε σ’ αυτή την κατάσταση ήταν ότι επειδή ήταν δύσκολα τα πράγματα εγκαταλείψαμε τη μάχη. Κι όποιος χάνει αμαχητί γίνεται εύκολος στόχος. Δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο πιθανότητα να τον λυπηθεί ο αντίπαλός του, απεναντίας εντείνει την επίθεσή του. Γι’ αυτό και περισσότερο από 10 χρόνια τώρα η κατάσταση χειροτερεύει με ταχείς ρυθμούς κι εμείς απλά περιμένουμε να τελειώσει το κακό. Τη σημαντικότερη ευθύνη όμως έχει η συνδικαλιστική ηγεσία, που πήρε τα όργανα πάλης μας -τα σωματεία- κι από ζωντανούς οργανισμούς όπου μαζικά οι εργαζόμενοι κουβέντιαζαν, αποφάσιζαν και δρούσαν, τα νέκρωσαν. Ίσα που κάναν εκλογές και μετά, ουδέν λάθος αναγνωριζόταν…

Πρέπει λοιπόν να ξεπεράσουμε αυτές τις δυνάμεις που μόνο το ρόλο του συνομιλητή του υπουργείου θέλουν, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να παλέψουμε μαζικά κι οργανωμένα για τη ζωή και τα δικαιώματά μας.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ.

ΟΛΑ ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ. 

Α.Λ. - νοσηλεύτρια