09 Μαΐου 2021

Δυνατότητες και αδυναμίες του φοιτητικού κινήματος της Θεσσαλονίκης: μια κριτική εξέταση των συμπερασμάτων του ΠΡΙΝ

Αναδημοσίευση από Προλεταριακή Σημαία, 30 Απρίλη, φ. 893

Είναι σαφές ότι οι παρατεταμένες και μαζικές κινητοποιήσεις των φοιτητών στην πόλη της Θεσσαλονίκης, ανέδειξαν εδώ και πάνω από τρεις μήνες, τη διάθεση της φοιτητικής νεολαίας να κοντράρει αποφασιστικά το Νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη (ν. 4777). Η επιμονή χιλιάδων φοιτητών να διαδηλώνουν σε εβδομαδιαία βάση, κάθε Πέμπτη, από τα μέσα Ιανουαρίου μέχρι σήμερα αψηφώντας και ανατρέποντας στην πράξη τις κυβερνητικές απαγορεύσεις, αιφνιδίασαν το αστικό σύστημα και οδήγησαν -σε συνδυασμό με τα πολλαπλά μέτωπα που έχει ανοίξει- στην προσωρινή αναδίπλωση της κυβέρνησης η οποία ανέστειλε το σχεδιασμό που έβλεπε είσοδο της αστυνομίας στα πανεπιστήμια στα τέλη του Απρίλη. Αυτά αποτελούν αδιαμφισβήτητα πολιτικά δεδομένα, ορατά στον καθένα. Ωστόσο, δεν προκύπτουν το ίδιο αβίαστα και τα συμπεράσματα που αφορούν τον προσανατολισμό και το αύριο των φοιτητικών κινητοποιήσεων.



Όπως διαπιστώνει σωστά το ΠΡΙΝ (φ. 17-18 Απριλίου) στο άρθρο «Εκρηκτικές δυνατότητες και αδυναμίες του φοιτητικού κινήματος»: «Ο εχθρός του φοιτητικού κινήματος δεν είναι μονάχα η κυβέρνηση αλλά και οι διάφοροι εκφραστές της αστικής πολιτικής, οι οποίοι έχουν ακριβώς τους ίδιους στόχους με τον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, αλλά με διαφορετικές ίσως μεθόδους. Τέτοιοι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜέΡΑ25.». Για να συμπεράνει αμέσως μετά ότι: «Αυτός είναι ένας από τους λόγους που το φοιτητικό κίνημα πρέπει να υιοθετήσει πολιτικά αιτήματα τα οποία να υπερβαίνουν το «κάτω ο νόμος». Τέτοια είναι η δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία με αύξηση της κρατικής χρηματοδότηση, με ταυτόχρονη διακοπή των δαπανών για τον στρατό, τους εξοπλισμούς και την αστυνομία. Ο αγώνας για μόρφωση, δουλειά, υγεία, ειρήνη, ελευθερία, θα ενώσει τον λαό ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και όχι η μονοστοχία»

Όσο σημαντικό είναι ότι το ΠΡΙΝ ασκεί κριτική στη λογική του «αντιδεξιού μετώπου» και αποφεύγει (για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία) να προβάλλει ως προαπαιτούμενο κίνησης το «Κάτω η κυβέρνηση» -που διαπερνά για άλλη μια φορά όσες δυνάμεις δε διδάχτηκαν τίποτε από την ανάδειξη ΣΥΡΙΖΑ και τη πολιτική λεηλασία που υπέστησαν- άλλο τόσο ολέθρια είναι η επιδίωξη του ΠΡΙΝ να… διορθώσει τη «μονοστοχία» του φοιτητικού κινήματος. Δε χωρά αμφιβολία ότι το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται να προτάσσει ΚΑΙ ευρύτερα αιτήματα που να οικοδομούν ένα ευρύ πανεκπαιδευτικό μέτωπο, όπως και αιτήματα που να αφορούν την υγεία, την εργασία και την ειρήνη των λαών ώστε να βάζουν τις βάσεις για ένα παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης. Ωστόσο, το ΠΡΙΝ δε θέτει αυτό. Η αιτηματολογία που αραδιάζει αναζητά από διαχειριστικούς ως παιδαριώδεις ρεφορμιστικούς στόχους, οι οποίοι μάλιστα θα ήθελε να «υπερβαίνουν» το ‘κάτω ο νόμος’. Τι μας λέει, λοιπόν, ο αρθρογράφος Χ. Καλουδάς ότι πρέπει να κάνει το φοιτητικό κίνημα σε απλά ελληνικά; Μας λέει ότι θα πρέπει να διεκδικήσει την αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την παιδεία, τη διακοπή των δαπανών για το στρατό… και -για να μην πολυλογούμε- ένα συνολικό «πρόγραμμα διαχείρισης» του ελληνικού καπιταλιστικού συστήματος σε όλους τους νευραλγικούς τομείς της οικονομίας και του εποικοδομήματος. Μάλιστα. Ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι οι δυνάμεις του πάλαι ποτέ «μεταβατικού σχεδίου» συνηθίζουν να μπλέκουν τα φοιτητικά και λαϊκά κινήματα με υποθέσεις αστικής διαχείρισης, όπως το αν θα χρηματοδοτηθεί από την αστική τάξη ο στρατός της (!) και για ποιανού συμφέροντα θα διεξάγεται η καπιταλιστική έρευνα. Ας παραβλέψουμε και το γεγονός ότι η φυσική διαδικασία συσπείρωσης των κινημάτων πάνω σε σωστές «αιχμές» όπως η ανατροπή του νόμου 4777 δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζεται ως προβληματική «μονοστοχία» από τις μεταβατικές αντιλήψεις. Και ας επαναλάβουμε το ρητορικό ερώτημα που θέτουμε συχνά σε αυτές τις απόψεις: «Αντίσταση: Δε μας φτάνει, ή δεν την φτάνουμε;».

Δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστο το γεγονός, ότι η ίδια η νΚΑ φανέρωσε οικτρή ταλάντευση ακόμη και στην αναζήτηση της ίδιας της φοιτητικής αιχμής, προτού «σαλπάρει» για… άλλου τύπου αιτήματα. Με αφετηρία την κοινή δράση με τις Αγωνιστικές Κινήσεις και τη ΣΣΠ μέχρι τις αρχές του Φλεβάρη που πρότασσε ως αιχμή την «ανατροπή», μεταπήδησε ακαριαία στις αρχές του Μάρτη στα κοινά πλαίσια με τους ΚΝΕ-ΑΡΙΣ-ΑΡΑΣ με αιχμή το «άνοιγμα των σχολών» και τη «μη-εφαρμογή του Νόμου», για να καταλήξει τελικά στα «ανοιχτά πλαίσια» της αναρχοαυτονομίας με αιχμή την «επανοικειοποίηση του ΑΠΘ». Η νΚΑ διεκδικεί επάξια τα σκήπτρα της πιο φανερά οπορτουνιστικής συμπεριφοράς που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια των τρίμηνων φοιτητικών κινητοποιήσεων στη Θεσσαλονίκη. Τώρα έρχεται να …διορθώσει τις κινητοποιήσεις αυτές, ισχυριζόμενη ότι το πυρηνικό αίτημα που τις άνδρωσε, το «κάτω ο νόμος» πρέπει να… ξεπεραστεί. Πριν από όλα, να σημειωθεί ότι η ίδια της η εξοργιστική διαπίστωση είναι που υπογραμμίζει -άθελά της- ποιο είναι το βασικό αίτημα-θεμέλιο των εξελισσόμενων κινητοποιήσεων. Σε πείσμα της πραγματικότητας χαιρετίζει ο αρθρογράφος του ΠΡΙΝ το ότι: «Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι μιλάνε για το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο και ανοίγει η κριτική στην παρεχόμενη γνώση, στην παραγόμενη έρευνα και στην εργασιακή μας προοπτική.». Χαιρετίζει δηλαδή το γεγονός ότι συνεχίζεται η αποπροσανατολιστική σκιαμαχία της πλειοψηφίας των φοιτητικών δυνάμεων (από την ΚΝΕ ως την αναρχία) με τον αυτονόητη… συνήθεια του καπιταλιστικού εποικοδομήματος να υπηρετεί τον…. καπιταλισμό. Ωστόσο, τι να κάνουμε που η «στενοκέφαλη» κίνηση των μαζών συνεχίζει να συντελείται ιστορικά με γνώμονα «τις ανάγκες τους» και όχι τη μικροαστική προσδοκία του καθενός;

Πολύ απλά δεν κατανοεί η νΚΑ (και δεν είναι η μόνη) ότι στο βαθμό που η γνήσια και δίκαιη επιδίωξη του φοιτητόκοσμου που συσπειρώνεται γύρω από την ανατροπή του ν. 4777 παύει να υπηρετείται, οι ρεφορμιστικές γραμμές θα προκαλέσουν (αλλά και θα υποστούν) την ανάλογη ζημιά. Είτε πρόκειται για τις πολιτικές δυνάμεις των ΚΝΕ-ΑΡΙΣ-ΑΡΑΣ που υποσκάπτουν τον αγώνα στο όνομα κάποιων μελλοντικών «καλύτερα σχεδιασμένων» κινητοποιήσεων, αφού πρώτα γίνουνε «φοιτητές ξανά». Είτε πρόκειται για τα «ανοιχτά πλαίσια» της αναρχίας-αυτονομίας που σαλπάρουν προς τις «νησίδες αυτονομίας» (επανοικειοποίησης) και τις «θεαματικές ενέργειες». Είτε πρόκειται για τους «επιστημονικά επεξεργασμένους» μεταβατικούς στόχους που περιλαμβάνουν ως και τη διακοπή της χρηματοδότησης της αστυνομίας. Διότι αυτές οι γραμμές είναι που οριοθετούν και τραβούν προς τη λήξη τις φοιτητικές κινητοποιήσεις.

Θα συμφωνήσουμε απόλυτα με το συμπέρασμα του αρθρογράφου ότι «ένα ‘κίνημα’ πρέπει να υπερβαίνει συνεχώς τα νέα όρια που εμφανίζονται κάθε βδομάδα» και πιο συγκεκριμένα ότι χρειάζεται να υπερβεί το «γεωγραφικό περιορισμό της όξυνσης στη Θεσσαλονίκη», αλλά και να αναζητήσει «μαζικές κοινωνικές συμμαχίες». Και θα υπογραμμίσουμε πως βασική προϋπόθεση για να συμβούν όλα αυτά είναι η υπέρβαση των πολιτικών ορίων που θέτουν στο κίνημα αποπροσανατολιστικές απόψεις, όπως αυτές που εκφράζει το ΠΡΙΝ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: