Επιχείρηση… κατάσβεσης των λαϊκών αντιδράσεων έχει ξεκινήσει από την κυβέρνηση και μέσω των δημοσιογραφικών οδοιπόρων της. Η αίσθηση πως το «κακό που μας βρήκε» ήταν περίπου αντικειμενικό να συμβεί και πως θα πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε μαζί του πρέπει να εμπεδωθεί σε όλα τα στρώματα του λαού.
Τελευταία γίνεται χρήση και του όρου «κλιματική κρίση» - ενδεχομένως πιο ορθού με βάση αυτό που συμβαίνει στον πλανήτη, αλλά επειδή οι τεχνικοοικονομικοί όροι δεν είναι καθόλου ουδέτεροι ταξικά και πολιτικά, μας προετοιμάζουν και για άλλες θυσίες στο βωμό της κρίσης. Αυτή τη φορά κλιματικής, όπως και με τα μνημόνια της οικονομικής…
Γιατί τη λεγόμενη «πράσινη μετάβαση», στην οποία έχουν επενδύσει σημαντικές και συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου τα… κεφάλαιά τους, πρέπει να την πληρώσει επίσης το εργαζόμενο «πόπολο». Και να σου έρευνες ότι η γενιά που γεννήθηκε το '90 είναι έτοιμη να αγοράσει πιο ακριβά προϊόντα που διασφαλίζουν (τι άλλο;) το περιβάλλον... Και να τη έτοιμη η εκτίναξη της τιμής του αερίου και της αγοράς ρύπων... Να και η εκτίναξη της τιμής του «πράσινου» ρεύματος. Και να δεις τι σου 'χω για μετά!!!
Όμως δεν είναι καθόλου αντικειμενικό να καούν τα δάση και να γίνουν τόσες καταστροφές, τουλάχιστον στην έκταση και με τη συνέχεια που αυτές εκδηλώθηκαν, ακόμα και συνυπολογίζοντας την αυτοανάφλεξη και τις αναγεννητικές εντροπίες που περιλαμβάνονται στον κύκλο ζωής του δάσους.
Δεν είναι καθόλου αντικειμενικό π.χ. να έχει ουσιαστικά διαλυθεί η δασική υπηρεσία, να έχει εκμηδενιστεί ο παράγοντας πρόληψη, να έχει μετατεθεί όλο το βάρος στα… επουράνια μέσα, να «ξεχνιέται» η υποδιαστολή στις αιτήσεις της δασικής υπηρεσίας για την προστασία των δασών και τα 17 αιτούμενα εκατομμύρια να μετατρέπονται από την κυβέρνηση σε 1,7! Όπως δεν είναι καθόλου αντικειμενικό και τυχαίο να χτίζονται βιλάρες και βιλίτσες μέσα στα δάση, να διαλύεται η πρωτογενής παραγωγή και να ερημώνει η ύπαιθρος (και τα δάση της).
Αυτό είναι αποτέλεσμα μιας ταξικά συνειδητής κατεύθυνσης. Που προτιμά ακόμα και να πληρώνει αποζημιώσεις (τις οποίες στην πορεία θα αποδυναμώσει μέσα από διάφορα κανάλια και αναμονές) παρά να δώσει χρήματα π.χ. για την πρόληψη. Γιατί με αυτόν τον τρόπο θα φαίνεται ότι υποχωρεί στις κοινωνικές και λαϊκές απαιτήσεις, ότι «κάνει πίσω» στη βασική κατεύθυνση κάθε αστικής κυβέρνησης: τη μεγιστοποίηση των κερδών του κεφαλαίου και την ελαχιστοποίηση του κόστους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, περιλαμβάνοντας εδώ το λεγόμενο «κοινωνικό μισθό», δηλαδή τις δαπάνες για την κοινωνική προστασία, την κοινωνική ωφέλεια, τα περίφημα «δημόσια αγαθά».
Με αυτήν την έννοια, δεν περιέχει κανένα ελαφρυντικό για την κυβέρνηση και τους πρόθυμους δημοσιογράφους, αναλυτές και επιστήμονες το ότι αυτά συμβαίνουν και «εις Καλιφόρνιαν»! Μήπως δεν είναι το ίδιο αδηφάγο (αμερικάνικο, γαλλικό, ιαπωνικό κ.λπ.) κεφάλαιο που έχει χρεωθεί τα μεγαλύτερα περιβαντολλογικά εγκλήματα; Ποιος έχει δηλητηριάσει σε μεγάλο βαθμό τα υπόγεια ύδατα των ΗΠΑ με τις εξορύξεις του σχιστολιθικού αερίουυ; Ποιος έχει μετατρέψει τη γαλλική ύπαιθρο στην πιο επιβαρυμένη από πυρηνική ρύπανση ύπαιθρο του κόσμου (εκτός ίσως της Ιαπωνίας); Με τις πέτρες πήραν οι κάτοικοι της Νότιας Αυστραλίας τον πρωθυπουργό «τους», όταν είχε το θράσος να τους επισκεφτεί αφού είχε πραγματοποιήσει την ίδια χρονιά μεγάλες περικοπές στην δασοπυρόσβεση!
Υπάρχει βέβαια μία διαφορά με την ελληνική αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της: ότι ως τάξη εξαρτημένη από τους ιμπεριαλιστές δεν έχει τα στοιχειώδη περιθώρια να καταστρώσει τα δικά της σχέδια. Πρέπει να παίρνει την άδεια… Χρειάζεται π.χ. να διακινδυνεύσει γεωπολιτικές ισορροπίες προκειμένου να αιτηθεί τα δύο γιγαντιαία ρωσικά αεροπλάνα. Τέτοια ξεφτίλα!
Η λαϊκή κινητοποίηση των -κυρίως νέων- ανθρώπων σε Εύβοια (βασικά) και Ηλεία, που, αγνοώντας τις τυφλές διαταγές εκκένωσης, υπερασπίστηκαν με σημαντική επιτυχία τα χωριά και τις δουλειές τους, δηλαδή το μέλλον τους, έδειξε τι μπορεί να πραγματοποιήσει η λαϊκή αυτενέργεια απέναντι στην αντικειμενικότητα της… πυρκαγιάς.
Μπορούμε μόνο να φανταστούμε τι αποτελεσματικότητα θα είχε αυτός ο ρεαλισμός, αν η σημερινή κοινωνία ήταν οργανωμένη αλλιώς, γιατί θα βασίζονταν σε άλλες αρχές και αξίες. Αλλά προς το παρόν μπορούμε να κάνουμε μόνο μία φαντασιακή αναγωγή σε αυτόν το ρεαλισμό. Χρήσιμο για να εξηγούμε αυτό που συμβαίνει και προς τα πού πρέπει να βαδίσει η κοινωνική ανατροπή, αλλά όχι αρκετό για να αντιμετωπίσουμε τη σημερινή μαύρη πραγματικότητα.
Δεν έχει κανένα συμφέρον π.χ. η Αριστερά, αλλά και ο λαός, να ακουμπήσει τους αγώνες και τις αντιπυρικές άοκνες προσπάθειες του που διέσωσαν ό,τι μπορούσε να διασωθεί, αναμένοντας ή και… διεκδικώντας απλά να πέσει η κυβέρνησηπ. Δηλαδή (μια και μιλάμε «ρεαλιστικά») να έρθει μία άλλη που θα τα… καταφέρει όπως στο Μάτι!
Δεν έχει κανένα λόγο (και είναι χωρίς σημασία και… λόγο) να προτείνει ενιαίους φορείς διαχείρισης της κρίσης, ή πιο… προστατευτικούς νόμους (αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να διεκδικεί νομικές ρυθμίσεις για τις καμένες εκτάσεις). Δεν είναι ούτε θέμα φορέων ούτε θέμα «άλλου σχεδιασμού» το πρόβλημα.
Είναι ζήτημα συσχετισμών. Ταξικών και πολιτικών. Και αυτοί οι συσχετισμοί ανατρέπονται μόνο μέσα από τους αγώνες και τις διεκδικήσεις. Γιατί η λαϊκή αυτενέργεια που έσωσε χωριά, περιουσίες, δουλειές και -όπου μπορούσε- δάση πρέπει να ολοκληρωθεί σε ένα κίνημα διεκδίκησης και αυτοοργάνωσης. Που θα απαιτήσει πλήρεις και χωρίς όρους αποζημιώσεις, πλήρη συνταξιοδοτική και εισοδηματική κάλυψη για όσους έχασαν τις δουλειές τους, δωρεάν και επιδοτούμενη στέγαση.
Να μην πλανηθεί από την αυταπάτη ότι έγινε ένα μικρό αντι-κράτος, νησί σε μία θάλασσα αστικής κρατικής κυριαρχίας. Κυρίως, να διαχωριστεί από τις ορδές του κυβερνητικού και ιδιωτικού «εθελοντισμού» και της παλιο…κοινωνίας των πολιτών, δηλαδή του κεφαλαίου, που ετοιμάζονται σαν τα όρνια να επιτελέσουν το έργο της… αποκατάστασης, δηλαδή της ολοκλήρωσης και παγίωσης της καταστροφής.
Γιατί τόσο οι ακροδεξιοί επικριτές της Σακελαροπούλου που βρήκαν ευκαιρία να βγουν πάλι από τις μαύρες τρύπες τους, όσο και οι «προοδευτικοί» -κριτικοί πάντα!- υπερασπιστές τής πρώην εισηγήτριας του Συμβουλίου Επικρατείας, δεν είδαν ένα πράγμα από τις τελευταίες πυρκαγιές τους Εύβοιας: είτε προκλήθηκαν από αυτοανάφλεξη είτε από εμπρησμό, οι πυρκαγιές αντικειμενικά έβγαλαν έξω (καίγοντας τις βάσεις του) τον πιο κρίσιμο παραγοντα που θα αντιδρούσε στη φύτευση των θηριωδών ανεμογεννητριών: τον υποκειμενικό. Το λαό που, καθώς έσβηνε τις πυρκαγιές με μια μπλούζα στο στόμα, είχε τη δύναμη να φωνάξει «ελεύθερα βουνά, χωρίς αιολικά!». Αυτόν που θα έμενε στον τόπο του για να τον υπερασπιστεί.
Όσο λοιπόν «αυτοί» θα προσπαθούν να μας πείσουν να ζήσουμε με τις πυρκαγιές, «εμείς» πρέπει να μάθουμε να ζούμε αγωνιζόμενοι…
Αντιτάσσοντας το ρεαλισμό των αγώνων στην κοροϊδία και τις αυταπάτες όσων στηρίζουν και εξωραΐζουν τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα.
Δημήτρης Μάνος
*Μέλος του Κ.Ο. του ΚΚΕ(μ-λ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου