Για τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη
Κοντά έναν αιώνα έζησε ο Μίκης Θεοδωράκης, που άφησε την τελευταία του πνοή την Πέμπτη 2 Σεπτέμβρη, σε ηλικία 96 ετών.
Έναν αιώνα γεμάτο από αγώνες, πολέμους, περήφανες νίκες και δυσβάσταχτες ήττες για το λαό μας, που επιχείρησε τα πιο σημαντικά, μέχρι τώρα, βήματα για τη χειραφέτηση και την απελευθέρωσή του από τους τυπικούς και ουσιαστικούς κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Αυτή την ηρωική πορεία συνόδευσε η μουσική του Θεοδωράκη για δεκαετίες. Η μουσική που έκανε κτήμα των μαζών τους μεγάλους ποιητές αυτού του τόπου. Η μουσική που συντρόφευσε το λαό στις χαρές και τις λύπες, στο γλέντι και στην παρανομία, στις σφιγμένες γροθιές, στην απογοήτευση, αλλά και στην αποφασιστικότητα. Ένα μουσικό έργο που επεκτάθηκε σε διαφορετικά είδη, αλλά και δημιούργησε νέα, φέρνοντας, έτσι, πιο κοντά στο λαό μια καλλιτεχνική δημιουργία που ως τότε ήταν προνόμιο των λίγων.
Κι έτσι, όπως ο λαός έβγαινε στο πολιτικό προσκήνιο μέσα από τους αγώνες του, έτσι και με τους αγώνες αυτούς έδινε την έμπνευση στους μεγάλους καλλιτέχνες που γέννησε, ώστε να βγει πια και στο προσκήνιο της τέχνης. Της δικής του, πια, τέχνης, που επισκίαζε, πλέον, την τέχνη του αντιπάλου ή την ανάγκαζε κι αυτήν να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Η συμβολή του Θεοδωράκη σε αυτή τη διαδικασία ήταν καθοριστική. Και αυτή του η προσφορά είναι που τον κατοχύρωσε στις καρδιές και τις συνειδήσεις του λαού ως τον δικό του μεγάλο μουσικό, τον πνευματικό άνθρωπο με το διεθνές κύρος που στεκόταν στο πλευρό του.
Δεν είναι τυχαίο ότι η μουσική του δημιουργία έπαψε να είναι πια η ίδια όταν το λαϊκό κίνημα και η Αριστερά υποχώρησε, ιδιαίτερα μετά τις ανατροπές του ’89-91, όταν ο καπιταλισμός πανηγύρισε και την τυπική του νίκη απέναντι στον θανάσιμο εχθρό του, το κομμουνιστικό κίνημα. Τα απόνερα της τρικυμίας που συντάραζε τον κόσμο έφτασαν και στη χώρα μας, στην Αριστερά της και στους καλλιτέχνες της.
Το σύστημα δεν έχασε την ευκαιρία να προσπαθήσει να οικειοποιηθεί ένα σύμβολο της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος. Και δημιούργησε, έτσι, τον δικό του Θεοδωράκη, αυτόν που θρηνεί σήμερα η κυβέρνηση και τα κανάλια και όλοι οι απόγονοι αυτών που τον φυλάκισαν, τον βασάνισαν και απαγόρευσαν τα τραγούδια του.
Τα στερνά δεν τίμησαν τα πρώτα. «Καραμανλής ή τανκς» το ‘74, υπουργοποίηση με τη ΝΔ το ‘90, συμμετοχή στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, πρόσφατα… Η πολιτική πορεία του Θεοδωράκη στενοχώρησε, μπέρδεψε, εξόργισε το λαό, ο οποίος, όμως, συνέχισε να τραγουδά τα τραγούδια του και να τα περνά στις επόμενες γενιές σαν μια κληρονομιά δικιά του, που έκρυβε την ελπίδα ότι κάποτε θα ξανασημάνουν οι καμπάνες…
Κι όταν γίνει αυτό, η ίδια η πάλη του λαού θα γεννήσει τους νέους ποιητές και μουσικούς, που θα γεμίσουν καινούρια τετράδια και πεντάγραμμα με καινούρια τραγούδια που θα συνοδεύουν τις σφιγμένες γροθιές, μαζί με τα παλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου