Ποιο είναι το πρόβλημα και ποια τα αίτιά του
Το φαινόμενο του ακολουθητισμού δεν είναι καινούριο. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά είναι ένας “χώρος” με πολλές και διαφορετικές τάσεις, έως και σε ανοιχτή αντιπαράθεση μεταξύ τους. Το γεγονός ότι μια σειρά οργανώσεις και τάσεις υιοθετούν στη γραμμή τους ρεφορμιστικά αφηγήματα και συνθήματα είναι η αιτία, η ρίζα του προβλήματος που έχει εκδηλωθεί με διαφορετικές εκφράσεις και διαβαθμίσεις.
Κορυφαίο παράδειγμα η περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη από τις αρχές του 2000, ο τότε “Συνασπισμός” επέλεξε μια διεύρυνση προς τα αριστερά του με το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, που οδήγησε τελικά στη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ και στην απορρόφηση μιας σειράς οργανώσεων και αγωνιστών. Και τότε ακούγονταν τα γνωστά επιχειρήματα ότι αυτή η απορρόφηση γινόταν δήθεν “χωρίς αυταπάτες”, για να “έρθουμε σε επαφή με τα μεγάλα ακροατήρια” και “χωρίς να παραδίδουμε την πολιτική μας ανεξαρτησία”. Η συνέχεια γνωστή, με τραγική κατάληξη την απογοήτευση και την αποστράτευση ενός ολόκληρου δυναμικού.
Ο “χώρος” της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς συνεχίζει να διακατέχεται από δομικά προβλήματα, από “υποκείμενα νοσήματα” που προκαλούν τον ακολουθητισμό στα εκάστοτε “ανοίγματα” του ρεφορμισμού. Είναι εκφρασμένη και σήμερα μια τάση στα πλαίσια του “χώρου” για δημιουργία πολιτικής γέφυρας με τον ΣΥΡΙΖΑ σε “αντι-δεξιά βάση”, με την επαναφορά του συνθήματος για “πτώση της κυβέρνησης”, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο απυρόβλητο ή προωθώντας μια “ειδική μεταχείρισή” του.
Δεν πέσαμε, λοιπόν, από τα σύννεφα, όταν μια σειρά δυνάμεις έσπευσαν να εκτιμήσουν ως θετικά τα “ανοίγματα” του ΚΚΕ και να δορυφοριοποιηθούν πρόθυμα γύρω του, αναγνωρίζοντας μια υποτιθέμενη “αλλαγή στάσης” του.
Η εκτίμησή μας για τη στάση του ΚΚΕ
Υπάρχει όντως “αλλαγή στάσης” του ΚΚΕ; Η εκτίμηση μας είναι πως όχι. Και πάνω εδώ θα καλέσουμε τους αγωνιστές να αναρωτηθούν. Έχει αλλάξει στα αλήθεια ο χαρακτήρας αυτού του κόμματος, όπως εκδηλώθηκε σε μια σειρά κρίσιμες καμπές, από το Πολυτεχνείο του '73 και τον 815, ύστερα στην κρίση '89-'91 και τέλος στα νεότερα χρόνια με το φοιτητικό κίνημα του 2006-07, τον Δεκέμβρη του Γρηγορόπουλου και τις μεγάλες απεργίες για τα Μνημόνια; Έχει αλλάξει πραγματικά ο τραμπούκικος χαρακτήρας της ηγεσίας του και η πολιτική της οργανωτικής και δια της βίας επιβολής του στις άλλες τάσεις που υπάρχουν στο κίνημα; Έχει απαρνηθεί την προσπάθεια να παίξει κεντρικό κοινοβουλευτικό ρόλο;
Το τελευταίο διάστημα το ΚΚΕ έχει πάρει μια σειρά πρωτοβουλίες που έχουν “θαμπώσει” ένα δυναμικό. Το “θάμπωμα” όμως δεν έχει τόσο να κάνει με τη στάση του ΚΚΕ, που και στο παρελθόν έχει συμμετάσχει σε απεργιακούς αγώνες και άλλα κινήματα. Έχει να κάνει κυρίως με την πολιτική αδυναμία που εκδηλώνεται στον “χώρο” της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, στην απροθυμία να συγκροτηθούν κινηματικές πρωτοβουλίες, στην πολιτική ψυχολογία αδυναμίας και παράλυσης που επικρατεί.
Εμείς από τη μεριά μας επιμένουμε ότι το ΚΚΕ αποτελεί ένα ρεφορμιστικό κόμμα, που βλέπει την ταξική πάλη ως ένα όχημα πλασαρίσματός του στο αστικό πολιτικό σύστημα. Προσαρμόζει τη συμμετοχή του στην ταξική πάλη ανάλογα με την πίεση που δέχεται από το σύστημα, την πίεση που δέχεται από τη βάση του, αλλά και την πίεση που δέχεται από τα αριστερά του. Η ύπαρξη πολλών αγωνιστών στις γραμμές του δεν αναιρεί αυτή την πραγματικότητα. Εμείς από τη μεριά μας είμαστε βέβαιοι ότι ο ρεφορμιστικός χαρακτήρας του ΚΚΕ θα εκδηλωθεί ξανά με ωμό τρόπο, που θα απογοητεύσει τόσο τη βάση του, όσο και όλους εκείνους που εθελοτυφλούν για τον χαρακτήρα που έχουν τα “ανοίγματά” του.
Για το “άνοιγμα” του ΚΚΕ σε σωματεία και συλλόγους
Η ηγεσία του ΚΚΕ είδε ότι σε αυτή την περίοδο υπάρχει ναι μεν έντονη πίεση από την ένταση της ταξικής πάλης, από την άλλη μεριά υπάρχουν όμως θετικά γι' αυτή πολιτικά δεδομένα. Η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε πολιτικό χώρο στο ΚΚΕ από τα δεξιά του, χώρο που δεν μπορεί να καλύψει το ΜΕΡΑ25. Έτσι το ΚΚΕ έχει απομείνει ως ο μοναδικός κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κινήματος. Αλλά και προς τα Αριστερά του, βλέπει ότι κυριαρχούν εκφυλιστικά φαινόμενα, κατακερματισμός και πολιτική αδυναμία συγκρότησης ενός ανεξάρτητου πολιτικού λόγου. Το περιθώριο ελιγμών έχει μεγαλώσει σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. “Ζυγίζοντας” αυτά τα δεδομένα, το ΚΚΕ έχει προχωρήσει μέσω της ΚΝΕ και του ΠΑΜΕ σε μια πολιτική “κοινής δράσης” σε φοιτητικούς συλλόγους και σωματεία που αυτό ελέγχει. Σε αυτή την πολιτική “κοινής δράσης”, που έχει σε έναν βαθμό αναιρέσει την πολιτική των διαχωρισμών της “χωριστής πλατείας”, έτρεξαν να προσέλθουν σαν έτοιμες από καιρό μια σειρά δυνάμεις.
Κάποιες δυνάμεις έφτασαν στο αξιοθρήνητο σημείο να περιφέρουν την πολιτική ουράς ως “πολιτική επιτυχία”, που τάχα “ανάγκασε” το ΚΚΕ να... συρθεί σε μια πολιτική κοινής δράσης. Δυστυχώς για τα μέλη αυτών των οργανώσεων, όταν αποκαλυφθεί ότι η ηγεσία του ΚΚΕ τους χρησιμοποιεί ίσα-ίσα για να κάνει τη δουλειά της και ύστερα θα τους πετάξει σαν τρίχα από το ζυμάρι, τότε θα είναι πλέον αργά. Εξαιρούνται φυσικά όσοι θα ενταχθούν και επίσημα στον ρεφορμισμό, τον οποίον κάποτε κατήγγειλαν με πύρινους λόγους. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι αυτή η “κοινή δράση” γίνεται υπό όρους ηγεμονίας του ΚΚΕ και είναι ανά πάσα στιγμή υπό αίρεση, όταν δει ότι του προκαλεί πρόβλημα. Τότε δεν θα διστάσει στιγμή να επανέλθει στα παλιά του “στάνταρ” του σεχταρισμού.
Από τη μεριά μας, θεωρούμε ότι η κοινή δράση πρέπει να κρίνεται ανά περίπτωση, κυρίως με γνώμονα το πολιτικό της περιεχόμενο, με όρους ισοτιμίας και συνδιαμόρφωσης και χωρίς να σημαίνει υποστολή της πολιτικής και ιδεολογικής πάλης. Οι επαναστάτες δεν έχουν σε τίποτα να φοβηθούν την κοινή δράση, ίσα-ίσα την καλωσορίζουν. Δεν έχουν κανένα άγχος χωροταξικού διαχωρισμού ή σεχταρισμού ιδεολογικής “καθαρότητας”. Όμως είναι υποχρέωση των επαναστατών να διεξάγουν την πολιτική αντιπαράθεση με τον ρεφορμισμό, να έχουν τη δική τους, ανεξάρτητη δράση, πλαίσιο και πολιτικό προγραμματισμό, και όχι να περιμένουν πότε θα εκδηλωθούν κεντρικές πρωτοβουλίες από άλλους για να δράσουν. Η επαναστατική αριστερά δεν μπορεί να αφομοιωθεί στο πολιτικό πλαίσιο του ρεφορμισμού.
Η επαναστατική αριστερά πρέπει να κοιτάζει μπροστά
Παρά τα προβλήματα που επισημαίνουμε, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά αποτελεί έναν χώρο αναγνωρίσιμο στην ελληνική κοινωνία με κάποια εδραιωμένα κινηματικά χαρακτηριστικά, που ξεπερνούν ανά περιπτώσεις την επίσημη Αριστερά, όπως και μια “κρίσιμη μάζα” οργανωμένων και ανένταχτων αγωνιστών ικανή να δημιουργεί πολιτικά γεγονότα. Την πρώτη περίοδο της πανδημίας, ήταν καθοριστική η επιμονή μιας σειράς δυνάμεων από αυτό τον “χώρο”, ώστε να δημιουργηθούν πολιτικά γεγονότα για να σπάσει η καραντίνα που επιβλήθηκε στο κίνημα. Αυτά τα γεγονότα, μάλιστα, άσκησαν έντονη πίεση και στο ίδιο το ΚΚΕ. Υπάρχουν, λοιπόν, και πάντα θα υπάρχουν και οι “άλλοι”. Αυτοί που συνειδητοποιούν ότι η υπόθεση της επαναστατικής, κομμουνιστικής, εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς δεν μπορεί να χωρέσει στο στενό κοστούμι του ρεφορμισμού, χωρίς να αναιρούμε τα προβλήματα και τις διαφορές που εκδηλώνονται και στα δικά τους πλαίσια.
Στους επαναστάτες δεν αρμόζει και κοιτάνε με ηττοπάθεια δεξιά-αριστερά για το ποιον θα ακολουθήσουν. Αλλά να κοιτάζουν μπροστά και προς τον λαό, από εκεί που αντλεί τη δύναμή της η υπόθεση της επαναστατικής πάλης. Όλοι αυτοί οι αγωνιστές, όλες αυτές οι δυνάμεις, έχουν ρόλο να παίξουν. Η πολιτική του ακολουθητισμού και της ενσωμάτωσης στον ρεφορμισμό δεν αποτελεί πραγματική επιλογή.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου