Δύο φορές μέσα σε τρεις μήνες, διαδικτυακά μέσα που εκφράζουν τις απόψεις του ΚΚΕ αναφέρθηκαν με άρθρα τους στον Μάο, την Κίνα και το μ-λ κίνημα. Τον περασμένο Σεπτέμβρη η ιστοσελίδα «Ατέχνως» και στα μέσα Δεκέμβρη η «Κατιούσα» «φιλοξένησαν» τέτοια άρθρα. Έχουμε τοποθετηθεί ήδη με άρθρα στην ΠΣ για τα ιδεολογικά ζητήματα που αναδείχθηκαν στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα μετά τη ρεβιζιονιστική στροφή του 1956, καθώς και στην προσφορά του Μάο και του μ-λ κινήματος, ενώ αναδείξαμε και τη ζωτική ανάγκη να αναπτυχθεί ένας σοβαρός διάλογος γύρω από τα ζητήματα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της παλινόρθωσης στη ΣΕ και την Κίνα (ενδεικτικά διαβάστε τα πιο πρόσφατα: Η ρεβιζιονιστική στροφή του 1956, το ΚΚΕ και το μ-λ κίνημα καθώς και 30 χρόνια από την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. - Η ελπίδα του λαού είναι κόκκινη!).
Βεβαίως, το άρθρο στην «Κατιούσα» απέχει πολύ από το να ανταποκρίνεται σε μια τέτοια αναγκαιότητα.
Είναι εντυπωσιακό ότι επαναλαμβάνει μονότονα ψευδείς ισχυρισμούς και ανιστόρητες απόψεις που περιέχονται στο πρώτο άρθρο («Ατέχνως») και μάλιστα με μια διαδικασία «copy-paste». Το κεντρικό σκεπτικό (που βέβαια δε γίνεται καμιά προσπάθεια να τεκμηριωθεί στοιχειωδώς) είναι ότι η αντιπαράθεση της Κίνας με τη ΣΕ δεν είχε ιδεολογικά χαρακτηριστικά, αλλά εδράζονταν σε κρατικές διαφορές ή και διεκδικήσεις της Κίνας. Σ’ αυτή τη βάση, ο Μάο και το ΚΚ Κίνας απλώς εκμεταλλεύτηκαν την «κατάσταση που είχε δημιουργηθεί εντός του σοσιαλιστικού στρατοπέδου» μετά «την οπορτουνιστική γραμμή της Μόσχας» και προσέγγισαν «δυνάμεις που είχαν εναντιωθεί στον οπορτουνισμό, οδηγώντας έτσι στη διάσπαση του παγκόσμιου κινήματος»! Έχουμε αναφερθεί σ’ αυτά και δεν έχει κανένα νόημα να επανέλθουμε.
Είναι φανερό ότι μια τέτοια προσέγγιση ταιριάζει στο αφήγημα που έχει στήσει η ηγεσία του ΚΚΕ για να δικαιολογήσει την ιστορική και πολιτική της πορεία: ότι δηλαδή το σημερινό ΚΚΕ εντασσόταν πάντα (από το 1956 και μετά) σε ένα διεθνές κομμουνιστικό ρεύμα που πάλευε(;) και μέσα στη ΣΕ για να διατηρήσει τη σοσιαλιστική της κατεύθυνση, χάνοντας όμως τελικά τη μάχη το 1991. Άρα το ΚΚ Κίνας είναι αυτό που διέσπασε το διεθνές κομουνιστικό κίνημα, ενώ ο Μάο και οι κομμουνιστές που αντιτάχθηκαν ανοιχτά στο 20ο Συνέδριο σε όλο τον κόσμο και συγκρότησαν το μ-λ ρεύμα, δεν είχαν καμία θετική προσφορά, αφού διακατεχόταν από «μικροαστικές, οπορτουνιστικές» απόψεις. Έχουμε και σ’ αυτά απαντήσει…
Παρά, όμως, τις «καλές» προσπάθειές της, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν κατορθώνει να σβήσει τα ερωτηματικά και τους προβληματισμούς από τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ και αναγκάζεται να επανέρχεται ξανά και ξανά στο «στοιχειωμένο μαοϊκό ρεύμα» με ψευτιές και κουτοπονηριές.
Και επειδή φαίνεται ότι αυτά δε φτάνουν, επιστρατεύεται ο Ν. Ζαχαριάδης και κάποια αποσπάσματα από το γράμμα του προς την ΜΛΟ το 1967 με αναφορά στον Μάο. Σπουδαία ιδεολογική αντιπαράθεση! Αλλά και σ’ αυτό το επίπεδο, παραλείπουν να αναφέρουν ότι το γράμμα αυτό ο Ζαχαριάδης το έγραψε απομονωμένος και εξόριστος από τη «νέα κατάσταση» που είχε επικρατήσει στο ΚΚΣΕ και στο ΚΚΕ, στην οποία επίσης αναφέρεται και καταγγέλλει και από την οποία προέρχεται το σημερινό ΚΚΕ.
Θα ισχυριστούν, βεβαίως, ότι «αποκατέστησαν» τον Ζαχαριάδη το 2011. Και έτσι τώρα είναι και με τον Ζαχαριάδη, που καθαιρέθηκε από ΓΓ μετά το 20ο Συνέδριο και στη συνέχεια διαγράφηκε από το κόμμα, και με τον Κολιγιάννη, που διορίστηκε στη θέση του και ακολούθησε τη γραμμή του 20ου! Όμως η υπεράσπιση του Ζαχαριάδη είχε αξία, νόημα και ουσία τότε, που στο όνομα της καταδίκης του, καταδικαζόταν η επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ. Τότε, οι πολιτικοί και ιδεολογικοί εκφραστές της κατεύθυνσης που το σημερινό ΚΚΕ ακολούθησε από το 1956 και μετά, όχι μόνο δεν τον υπερασπίστηκαν, αλλά τον πέταξαν «στο πυρ το εξώτερον». Η μετέπειτα «αναγνώρισή» του δεν είναι μόνο υποκριτική, αλλά είναι και επικίνδυνη, επειδή προσπαθεί να συγκαλύψει ευθύνες.
Η ηγεσία του ΚΚΕ αναζητάει «ιστορική συνέχεια» και «πολιτική στήριξη» σε ηγετικές μορφές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, όπως είναι ο Ν. Ζαχαριάδης, προσαρμόζοντάς τες όμως στα δικά της σημερινά δεδομένα (όπως κάνει και με τον Στάλιν). Στην ουσία, προσπαθεί να θολώσει τα νερά της δικιάς της ρεβιζιονιστικής πορείας και της σημερινής δήθεν επαναστατικής, αλλά πλήρως ρεφορμιστικής γραμμής, επιλέγοντας να «αναγνωρίσει» αυθαίρετα και ανιστόρητα κάποιες περιόδους της πολιτικής δράσης του Ν.Ζ. Σβήνει την καθοριστική συμμετοχή του στον προσδιορισμό της στρατηγικής του ΚΚΕ το 1934 και στην ανασυγκρότηση του κόμματος στη συνέχεια, ισχυριζόμενη ότι διαφωνούσε μ’ αυτή τη γραμμή. Θεωρεί λαθεμένο το περιεχόμενο του πρώτου γράμματος που έγραψε τον Οκτώβρη του 1940, που αποτέλεσε σημαντική πολιτική παρακαταθήκη για τη συγκρότηση του ΕΑΜ, αλλά προβάλλει τα επόμενα δύο, που υποτίθεται ότι το διορθώνουν. Το μόνο που αναδεικνύει είναι η συμβολή του στον ΔΣΕ και τον εμφύλιο, που υποτίθεται ταιριάζει με τη σημερινή γραμμή του ΚΚΕ για «σοσιαλιστική επανάσταση», αλλά απορρίπτει το ΕΑΜ και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, χωρίς τον οποίο δεν θα μπορούσε να υπάρξει ΔΣΕ.
Και τώρα προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τον Ζαχαριάδη ενάντια στον Μάο και σε όσες πολιτικές δυνάμεις και αγωνιστές υπερασπίστηκαν τότε και συνεχίζουν και τώρα να υπερασπίζονται ζωντανά και μάχιμα την επαναστατική κατεύθυνση. Δεν πρόκειται απλώς για τυμβωρυχία, αλλά για μια προσπάθεια κάλυψης και εξαγνισμού μιας καθ’ όλα ρεφορμιστικής μπρεζνιεφικής γραμμής και μιας πραγματικής αδυναμίας ιδεολογικής αντιπαράθεσης, που προκύπτει από αυτήν.
(Για τον Νίκο Ζαχαριάδη εκτός από το πρώτο σχόλιο που γράψαμε με αφορμή το δημοσίευμα στη Κατιούσα όπου παρατίθεται ολόκληρο το γράμμα του: Ολόκληρο το γράμμα του Ζαχαριάδη ως πρώτο σχόλιο στο άρθρο της "Κατιούσα" για τον "αντιμαρξιστικό μαουτσετουνγκισμό", διαβάστε και το άρθρο Για τον Νίκο Ζαχαριάδη και την αντίσταση των Ελλήνων κομμουνιστών στη ρεβιζιονιστική στροφή).
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία, ο τίτλος και οι παρενθέσεις δικές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου