Η αποτίμηση της συνεισφοράς μιας σημαντικής ηγετικής προσωπικότητας του εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας, όπως του Ν. Ζαχαριάδη, αποτελεί σημαντικό ζήτημα για τη φυσιογνωμία μιας επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης, καθώς διαμορφώνει ένα πλαίσιο ευθύνης αλλά και δέσμευσης απέναντι σε κρίσιμα προβλήματα του εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος.
Αποτελεί ένα μέρος από το μεγάλο βάρος που πρέπει να σηκώσουν το κομμουνιστικό κίνημα και οι νέοι αγωνιστές του σήμερα, στην πορεία της ανασυγκρότησης και του ανοίγματος επαναστατικών δρόμων στα επίπεδα που απαιτεί η ταξική πάλη.
Όσο μας αφορά, δεν ξεκινάμε από «λευκό χαρτί», καθώς κριτική αποτίμηση της πορείας και του έργου του Ν. Ζαχαριάδη το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα στη χώρα μας έχει κάνει από πολύ παλιά (Απάντηση της ΜΛΟ των πολιτικών προσφύγων στο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη, 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, ΟΜΛΕ, 60 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, Γ. Χοτζέας, Ο Πολύδωρος θυμάται, Πολύδωρος Δανιηλίδης, άρθρο στην ΠΣ το 1990)*. Έγινε κυρίως από κομμουνιστές που βρέθηκαν σε όλες τις μεγάλες στιγμές ανόδου και καθόδου του εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος και αρκετοί από αυτούς βρέθηκαν μαζί του. Και πέρα από αυτό, θεωρούμε ότι κάθε αγωνιστής που θέλει να ανοίξει δρόμους στην επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση έχει κάθε δικαίωμα αλλά και καθήκον να αποτιμήσει σημαντικά ζητήματα και πρόσωπα του κινήματος στη χώρα μας.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης εξελίχθηκε σε ηγέτη του ΚΚΕ ως αποτέλεσμα της δράσης του, της αφοσίωσης του στο εργατικό-κομμουνιστικό κίνημα, της ταξικής του διαπαιδαγώγησης και συνείδησης, του υψηλού επίπεδου θεωρητικής κατάρτισης και ικανότητας που τον χαρακτήριζε. Μέχρι τον διορισμό του το 1931 στη γραμματεία του ΚΚΕ μετά την παρέμβαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, για να σταματήσει τη φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές στο εσωτερικό του, ο Ζαχαριάδης έχει ήδη αποδείξει ότι δεν είναι «φυτευτός» ούτε στέλεχος του «κομματικού σωλήνα». Από το 1924 που ήρθε παράνομα στην Ελλάδα μέχρι το 1929 που φεύγει για τη Σοβιετική Ένωση, για να μην συλληφθεί, έχει διατελέσει καθοδηγητής σημαντικών τομέων του ΚΚΕ. Γραμματέας της ΟΚΝΕ, καθοδηγητής σε Θεσσαλονίκη, Βόλο, Πειραιά των οργανώσεων του ΚΚΕ, ενώ σε ηλικία μόλις 24 χρόνων (1927) μεταφράζει το έργο του Φ. Ένγκελς «Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της Γερμανικής Ιδεολογίας». Στη διάρκεια 1924-1929 συλλαμβάνεται πέντε φορές και καταφέρνει ισάριθμες φορές να δραπετεύσει από τα νύχια της αστυνομίας και της ασφάλειας.
Η παρέμβαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς στο ΚΚΕ από τη μία πλευρά δημιούργησε θετικούς όρους για το ξεπέρασμα της εσωκομματικής κρίσης που το μάστιζε και σταμάτησε τη διαλυτική του πορεία, ανοίγοντας μια κατεύθυνση ανασυγκρότησης και σημαντικής ανάπτυξης. Από την άλλη μεριά, όμως, δημιούργησε «προηγούμενα» που το κομμουνιστικό κίνημα και ο Ν. Ζαχαριάδης θα τα έβρισκαν μπροστά τους στις δύσκολες εποχές της ρεβιζιονιστικής επίθεσης και των πραξικοπημάτων στο εσωτερικό των ΚΚ και ιδιαίτερα του ΚΚΕ.
Η καθοριστική συμβολή του στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1934, στην οποία εκλέχτηκε και Γενικός Γραμματέας, στην ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας και στον καθορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης και των καθηκόντων του κομμουνιστικού κινήματος αποτέλεσε σημαντικό προχώρημα για τη σύνδεση του ΚΚΕ με την εργατική τάξη και τον λαό και καθόρισε την πορεία ανάπτυξης του τα επόμενα χρόνια, μετατρέποντας το σε κόμμα-καθοδηγητή των εργατικών-λαϊκών αγώνων για ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση.
Η σύλληψη του από το δικτατορικό καθεστώς Μεταξά το 1936 και η μακρόχρονη φυλάκιση του μέχρι την παράδοση του από τη Γενική Ασφάλεια στη γερμανική Γκεστάπο τον Απρίλη του 1941 και από εκεί την μεταγωγή του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου από το οποίο απελευθερώνεται τον Μάη του 1945 και επιστρέφει στην Ελλάδα, αποτελεί μία σημαντική περίοδο στην οποία διαμορφώθηκαν «δεδομένα» με τα οποία και το κομμουνιστικό κίνημα και ο ίδιος έπρεπε να αναμετρηθούν.
Σύλληψη του μεγαλύτερου μέρους της ηγεσίας του ΚΚΕ από τη δικτατορία Μεταξά, δημιουργία από Μεταξά-Μανιαδάκη χαφιέδικου μηχανισμού «ΚΚΕ» και έκδοση πλαστού «Ριζοσπάστη» με τη σύμπραξη πρώην ηγετικών στελεχών, εκτεταμένη χαφιεδολογία και χαφιεδοφοβία στο εσωτερικό του ΚΚΕ. Ξέσπασμα Β' Παγκόσμιου Πολέμου, Ιταλική επίθεση, Γερμανική επίθεση και κατοχή, ίδρυση ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τιτάνιος λαϊκός αγώνας, συμμορίες δωσίλογων και ταγματασφαλιτών, συμφωνίες Καζέρτας-Λιβάνου, απελευθέρωση, επέμβαση Άγγλων, ηρωικός Δεκέμβρης, συμφωνία της Βάρκιζας, πογκρόμ ενάντια στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, τους κομμουνιστές και τους δημοκρατικούς ανθρώπους.
Μέσα σε αυτές τις πυκνές, πολύπλοκες και δύσκολες συνθήκες, οι παρεμβάσεις του Ν. Ζαχαριάδη υπήρξαν σημαντικές. Ιδιαίτερα το πρώτο γράμμα από την Κέρκυρα τον Οκτώβρη του 1940 καθόρισε τη γραμμή αντίστασης στην ξενική εισβολή, αλλά έπαιξε και σημαντικό ρόλο στην κατεύθυνση της συγκρότησης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της επόμενης περιόδου. Στίγμα αποτελεί η τοποθέτησή του στο γράμμα αυτό ότι «Στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη». Αυτή η τοποθέτηση θεωρήθηκε λαθεμένη τόσο από στελέχη του ΚΚΕ όσο και από την Κομμουνιστική Διεθνή, αλλά και ο ίδιος προσπάθησε να την ανασκευάσει με το δεύτερο και τρίτο γράμμα του κατά την διάρκεια του ελληνο-ιταλικού πολέμου.
Τα σοβαρότερα ζητήματα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν με την επιστροφή του στην Ελλάδα απαιτούσαν σημαντικές, δύσκολες και άμεσες αποφάσεις για την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσει το κομμουνιστικό και το ΕΑΜικό κίνημα. Το βασικό ζήτημα που ετίθετο δεν ήταν άλλο από το αν και κατά πόσο υπήρχαν οι προϋποθέσεις για το πάρσιμο της εξουσίας από το λαϊκό κίνημα μέσα στις διαμορφωμένες διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες, με το ΚΚΕ ήδη «χρεωμένο» με μια Καζέρτα, έναν Λίβανο και πολύ περισσότερο με μια Βάρκιζα.
Η αντιστροφή της κατάστασης που είχε διαμορφωθεί απαιτούσε ριζικές αλλαγές στο κόμμα, κριτική στις αποφάσεις του, πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση από τα «πάνω έως τα κάτω», εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του κόμματος και του αγωνιζόμενου λαού και διαμόρφωση μιας ηγεσίας πιο συλλογικής, με στελέχη που είχαν δείξει την αφοσίωση τους στον ανυποχώρητο αγώνα. Όμως, αντί αυτών επιλέχθηκε η γραμμή του «ομαλού δημοκρατικού δρόμου» και της «τήρησης της συμφωνίας της Βάρκιζας», σε αντίθεση με τις διαθέσεις του λαού και της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών και των στελεχών του ΚΚΕ.
Στις αποφάσεις αυτές, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η θεωρία των «δύο πόλων», η οποία έβλεπε την αναγκαιότητα η Ελλάδα να στηριχτεί σαν Μεσογειακή χώρα στην Αγγλία και σαν Βαλκανική χώρα στη Σοβιετική Ένωση. Πέρα από την εξίσωση της ιμπεριαλιστικής Αγγλίας με τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση, η θεωρία αυτή ουσιαστικά αποτελούσε μία μορφή παραίτησης των κομμουνιστών στη χώρα μας από την επαναστατική κατάληψης της εξουσίας.
Η αιματοβαμμένη επέμβαση των Άγγλων και στη συνέχεια των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών και η εκδικητική πολιτική της ντόπιας αντίδρασης σε συνδυασμό με τους χιλιάδες κυνηγημένους αγωνιστές στα βουνά δεν άφηναν κανένα περιθώριο παρά μόνο για το ξεδίπλωμα του δεύτερου ένοπλου αγώνα. Αυτή η επιλογή δείχνει την επαναστατική αποφασιστικότητα του Ν. Ζαχαριάδη, των μελών και των στελεχών του ΚΚΕ, αλλά και συνολικά του ΕΑΜικού κινήματος. Όμως προχώρησε με ταλαντεύσεις και σημαντική καθυστέρηση (υπήρχε απόφαση ήδη από το 1945) και έτσι διαμορφώθηκαν αρνητικοί συσχετισμοί, ενώ τα σοβαρά λάθη της διεξαγωγής του αγώνα είχαν σαν αποτέλεσμα την υποχώρηση και την ήττα του ΔΣΕ.
Οι αντιφάσεις συνεχίζονται, καθώς το 1951 υπάρχει διακήρυξη για «το όπλο παρά πόδα», ενώ ταυτόχρονα δημιουργείται η ΕΔΑ για να μπορέσει να υπάρχει νόμιμη πολιτική έκφραση του αριστερού και δημοκρατικού κόσμου στην Ελλάδα (σωστή και εν πολλοίς αναγκαστική επιλογή). Ακολούθησε μία ιδιαίτερα δύσκολη περίοδος μέχρι το 1955, που σφραγίζεται από τις επίμονες και ηρωικές προσπάθειες για το στήσιμο παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ στην Ελλάδα με πολλές θυσίες στελεχών και μελών του, με διώξεις και εκτελέσεις.
Η παρέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, με τη σύμπραξη των ακολούθων τους στο εσωτερικό του ΚΚΕ, με τα γεγονότα της Τασκένδης (1955) και την κακόφημη 6η Ολομέλεια (1956) είχαν στόχο τη μετατροπή του από κόμμα επαναστατικό σε κόμμα του «ειρηνικού δρόμου» και σφράγισαν αυτή τους την επιλογή με την καθαίρεση από Γενικό Γραμματέα και τελικά τη διαγραφή του Ν. Ζαχαριάδη (1957) από το ΚΚΕ. Η επίθεση των ρεβιζιονιστών συνάντησε τη μαζική αντίσταση των κομμουνιστών, τόσο στις χώρες της πολιτικής προσφυγιάς, όσο και στο εσωτερικό της χώρας και ειδικά στους τόπους εξορίας. Αυτή η αντίσταση για ένα μεγάλο διάστημα σφραγίστηκε από την υπεράσπιση του Ν. Ζαχαριάδη απέναντι στη διορισμένη κλίκα Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη, αλλά και από την υπεράσπιση του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ.
Η πολεμική των ρεβιζιονιστών απέναντι στον Ν. Ζαχαριάδη γινόταν από δεξιές οπορτουνιστικές θέσεις και παντού έβλεπαν «τυχοδιωκτισμό» και «αριστερισμό». Με αυτό το «νέο πνεύμα», οι ρεβιζιονιστές κατόρθωσαν να μεταλλάξουν το ΚΚΕ στο αντίθετο του, σε κόμμα ουρά του αστικού πολιτικού συστήματος, αφού πρώτα βέβαια διέλυσαν τις οργανώσεις (1958) στην Ελλάδα, που με τόσους κόπους και θυσίες είχαν στηθεί.
Η αντίθεση του Ν. Ζαχαριάδη στη ρεβιζιονιστική επέλαση τόσο στο ΚΚΣΕ όσο και στο ΚΚΕ έχει αδυναμίες, οι οποίες προέρχονται τόσο από την εξέλιξη της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, όσο και από τις συνθήκες κράτησης του από τις ρωσικές αρχές, οι οποίες γίνονταν ολοένα και σκληρότερες με αποτέλεσμα να τον αποκόπτουν από επαφές και παρακολούθηση των εξελίξεων. Στο γράμμα του τον Μάη του 1967 προς την ΜΛ Οργάνωση των πολιτικών προσφύγων στις Ανατολικές Χώρες, ενώ καταγγέλλει την ηγεσία του ΚΚΕ, η γραμμή του είναι «εντός και επί τα αυτά», αρνούμενος ουσιαστικά τον διαχωρισμό από τον ρεβιζιονισμό, ο οποίος ήδη είχε ξεκινήσει τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα ήδη από το 1964. Οι καταγγελίες του, στο ίδιο γράμμα, για τον Μάο και το ΚΚ Κίνας είναι ένα ιδιαίτερα προβληματικό στοιχείο, καθώς σε αντίθεση με τα παραπάνω, για μία ολόκληρη περίοδο, με καθοδήγηση τον Ν. Ζαχαριάδη, σε έντυπα του ΚΚΕ και του ΔΣΕ υμνούνταν τόσο ο Μάο όσο και το ΚΚ Κίνας και καλούνταν οι Έλληνες κομμουνιστές να πάρουν μαθήματα από τη θεωρία και τη δράση τους (Προβλήματα καθοδήγησης του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδης 1952, άρθρα στην «Ελεύθερη Ελλάδα» 1949 και εκδόσεις έργων από το εκδοτικό του ΚΚΕ «Νέα Ελλάδα» 1950-1953, εφημερίδα «Ο Δημοκρατικός» 1950)**. Μάλιστα, το 1963 ο Ν. Ζαχαριάδης ζητάει να μεταφερθεί «για λόγους υγείας» στην Κίνα, αίτημα που απορρίπτουν οι ρεβιζιονιστικές αρχές.
Φαίνεται ότι στο διάστημα που μεσολάβησε, ο Ν. Ζαχαριάδης είχε πάρει πια τις αποφάσεις του, με ποια πλευρά θα συνταχθεί, θεωρώντας ότι η πλευρά Μάο και ΚΚ Κίνας δεν μπορούσε να απαντήσει στα σοβαρά ζητήματα που είχε ανοίξει η ρεβιζιονιστική παλινόρθωση και όπως το 1945, έτσι και τον Μάη του 1967, υπερθεμάτισε υπέρ μίας πλασματικής ενότητας. Και αυτή η τοποθέτηση δεν ήταν μόνο δική του, αλλά και άλλων στελεχών του ΚΚΕ που εναντιώθηκαν στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ και με το πέρασμα των χρόνων υποτάχθηκαν στο «αντικειμενικά κανονικό» της εποχής, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την πλήρη επικράτηση του ρεβιζιονισμού. Όταν το 1968, πάλι καθυστερημένα, έδωσε τη γραμμή για Οργάνωση ΚΚΕ (κουκουέ) το «νερό είχε μπει στο αυλάκι» και δεν μπορούσε να επηρεάσει και να αντιστρέψει τις εξελίξεις για το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα για τον Ν. Ζαχαριάδη, θέλουμε να τονίσουμε ότι τιμάμε τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ της επαναστατικής περιόδου, καθώς συνέβαλε σημαντικά στη διαμόρφωση της ταξικής πολιτικής φυσιογνωμίας του και έδωσε στο κόμμα τη δυνατότητα να γίνει καθοδηγητής του εργαζόμενου λαού σε τρεις ένοπλες αναμετρήσεις (Κατοχή, Δεκέμβρης, Εμφύλιος). Οι αντιφάσεις και τα λάθη του επισημαίνονται και κριτικάρονται για να βγουν συμπεράσματα από την πλευρά της επαναστατικής κομμουνιστικής κατεύθυνσης που έχει ανάγκη να ενισχυθεί στην εποχή μας.
Κρατάμε σαν βαριά κληρονομιά το επαναστατικό πνεύμα και την πλήρη αφοσίωση του Ν. Ζαχαριάδη στο κομμουνιστικό κίνημα και το επαναστατικό ΚΚΕ και χαρίζουμε στους ρεβιζιονιστές «αποκαταστάτες», το «κουφάρι» του, όπως και ο ίδιος επέλεξε να τους αφήσει.
*ιστοσελίδα ΚΚΕ(μ-λ), antigeitonies, εφημερίδα Προλεταριακή Σημαία
**ιστοσελίδα «παρά πόδα»
Η αντίσταση των Ελλήνων κομμουνιστών στη ρεβιζιονιστική στροφή
 | ||
| Μαχητές του ΔΣΕ στην Τασκένδη |
Μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος στα εσωτερικά του ΚΚΕ και την ανατροπή της ηγεσίας του, εκδηλώθηκε από Έλληνες κομμουνιστές το μ-λ κίνημα ενάντια στην 6η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1956), ενάντια στις θέσεις της ΕΣΣΔ για τον «ειρηνικό δρόμο» και την αποσταλινοποίηση, αλλά και ενάντια στην κομματικά παράνομη καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη. Συνεπώς υπήρξε αντιπαράθεση σε όλο το φάσμα των ζητημάτων που αφορούσαν το ελληνικό και διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και θα πρέπει η αποτίμηση του κινήματος αυτού να γίνει συνολικά και όχι τεμαχισμένα.
Το ΚΚΕ εκείνη την περίοδο είναι σκόρπιο στις ανατολικές σοσιαλιστικές χώρες, στην παρανομία στην Ελλάδα και στην εξορία στα ξερονήσια. Παρά την πολυδιάσπαση, παντού ξέσπασε η αντίσταση ενάντια στον ρεβιζιονισμό. Αυτό το γεγονός αποδεικνύει ότι το μ-λ κίνημα στην Ελλάδα ήταν σε μεγάλο βαθμό αυθόρμητο, όχι ομοιογενές, και ότι προηγήθηκε χρονικά των αντιπαραθέσεων των κομμάτων της Αλβανίας και της Κίνας στην ΕΣΣΔ. Αυτή η χρονική διαφορά στοίχισε στο μ-λ κίνημα, καθώς θα μπορούσε να είχε βοηθηθεί ώστε να αναπτυχθεί γρηγορότερα.
Η Αντίσταση των Ελλήνων κομμουνιστών εκδηλώθηκε πρώτα και κύρια στην Τασκένδη, όπου ήταν και η μεγάλη πλειοψηφία των κομματικών μελών στην προσφυγιά και των μαχητών του ΔΣΕ, δηλαδή η «καρδιά» του κόμματος. Ακόμα και πριν την 6η Ολομέλεια, είχαν ξεσπάσει ταραχές στην Τασκένδη, όταν οι οπαδοί της «νέας γραμμής», παρακινούμενοι και από τους σοβιετικούς, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να δημιουργήσουν τετελεσμένα. Η μεγάλη πλειοψηφία των ΚΚέδων της Τασκένδης, πάνω από 7 στους 9 χιλιάδες, διαφώνησαν. Η απάντηση της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας ήταν ωμή: η μειοψηφία διέγραψε την πλειοψηφία. Έτσι γεννήθηκε η Μαρξιστική-Λενινιστική Οργάνωση Τασκένδης. Παρόμοια γεγονότα συνέβησαν σε μια σειρά χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπου υπήρχαν Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες. Η παράνομη ρεβιζιονιστική ηγεσία φρόντισε να απομονωθούν οι μαρξιστές-λενινιστές, οι οποίοι δημιούργησαν τις δικές τους συγκροτήσεις.
Εκεί, όμως, που η αντιρεβιζιονιστική πάλη εκδηλώθηκε με σημαντική ένταση, ήταν το στρατόπεδο εξορίας του Αη-Στράτη. Ο Αη-Στράτης αποτελούνταν από εκατοντάδες παλιούς κουκουέδες, στελέχη οι περισσότεροι, που αρνήθηκαν να υπογράψουν δηλώσεις μετάνοιας. Από αυτούς, η πλειοψηφία τάχθηκε ενάντια στη γραμμή της 6ης Ολομέλειας και κράτησε για χρόνια παρά τις απανωτές επιθέσεις της ηγεσίας. Η τελευταία αναγκάστηκε να επιστρατεύσει πρωτοκλασάτα στελέχη της για να κάμψει την αντίσταση, χωρίς όμως να καταφέρει να πάρει την πλειοψηφία του Αη-Στράτη. Δεν είναι τυχαίο ότι το περιοδικό «Αναγέννηση» ιδρύθηκε σε μεγάλο βαθμό από εξόριστους του Αη-Στράτη.
Στην Ελλάδα, πολλά απλά μέλη του κόμματος σε συνθήκες άγριας παρανομίας και χωρίς επαφές με την αντιρεβιζιονιστική πάλη που διεξαγόταν σε διάφορα μέτωπα, διαφώνησαν με την αντεπαναστατική γραμμή. Ένιωσαν στο πετσί τους τα αποτελέσματα της γραμμής αυτής. Οι παράνομες οργανώσεις που με τόσο κόπο στήθηκαν από τον Μπελογιάννη και άλλους, διαλύθηκαν από την ηγεσία ως αντεπαναστατική εγγύηση προς την αστική τάξη. Το κόμμα αυτοδιαλύθηκε στους «Λαμπράκηδες» και την ΕΔΑ. Κυριάρχησε η πολιτική ουράς προς την Ένωση Κέντρου και την αστική τάξη. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί νέοι «Λαμπράκηδες» πέρασαν στο μ-λ κίνημα.
Οι ρεβιζιονιστές προσπάθησαν πότε με τη βία και τις απειλές και πότε με την ενσωμάτωση, να κάμψουν την αντίσταση εναντίον τους και όταν δεν τα κατάφερναν δεν δίσταζαν να κάνουν κομματικές μεταθέσεις για απομόνωση, άρνηση για επανένταξη μετά από την εξορία ή και μαζικές διαγραφές.
Η ίδρυση της «Αναγέννησης» και στη συνέχεια της ΟΜΛΕ, κάτω από τη θετική επίδραση του διεθνούς μ-λ κινήματος και της επαναστατικής πολεμικής του Μάο στους ρεβιζιονιστές της ΕΣΣΔ, έκανε εφικτό τη συνένωση του σκόρπιου αυτού δυναμικού σε μια ενιαία επαναστατική Οργάνωση. Δημιουργήθηκαν και άλλες μ-λ οργανώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με διάφορους προσανατολισμούς. Οι αγώνες αυτοί ενοποιήθηκαν αρχικά ενάντια στην αντεπαναστατική στροφή, χωρίς να έχουν συγκροτήσει ιδεολογικές θέσεις και ανάλυση για τη διεθνή κατάσταση. Η σύνθετη ανάγκη για χάραξη γραμμής τόσο για την πορεία του κομμουνιστικού κινήματος, όσο και την ταξική πάλη στην Ελλάδα, αναπόφευκτα οδήγησε στο να εκδηλωθούν διαφορές στα πλαίσια του μ-λ κινήματος. Όσο προχωρούσε η αντεπαναστατική στροφή και φαινόταν οι επιδράσεις της, όσο εντεινόταν η διεθνής πάλη, τόσο γινόταν κατανοητό σε αυτό το δυναμικό ότι το ΚΚΕ ως επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα έχει τελειώσει οριστικά και ότι οι κομμουνιστές θα έπρεπε να συγκροτήσουν «από την αρχή» την πολιτική τους Οργάνωση. Στην πορεία αυτής της συνειδητοποίησης και μπροστά στις μεγάλες δυσκολίες, υπήρξαν και αυτοί που αποστρατεύτηκαν, αλλά και αυτοί που επέλεξαν να γυρίσουν πίσω στο ΚΚΕ. Χάθηκαν εκείνη την περίοδο σημαντικές δυνατότητες που θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί καλύτερα.
Παρόλα αυτά όμως, η πάλη των μαρξιστών-λενινιστών άφησε αποτύπωμα στο σήμερα, με την ύπαρξη οργανωμένων δυνάμεων, όπως το ΚΚΕ(μ-λ), που παλεύουν για την υπόθεση του κομμουνιστικού υποκειμένου και ενάντια στον ρεβιζιονισμό. Άφησε επίσης ένα πολύτιμο μάθημα για τους νέους που θέλουν να στρατευτούν την κομμουνιστική υπόθεση: να μελετούν τις εξελίξεις, να τοποθετούνται πολιτικά με θάρρος, κόντρα στους συσχετισμούς, να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, να περιφρουρούν την επαναστατική γραμμή.
Προλεταριακή Σημαία (άρθρο που γράφτηκε στην εφημερίδα πριν ένα χρόνο και το αναδημοσιεύσαμε και εμείς. Το ξαναδημοσιεύουμε με αφορμή τα 50 χρόνια από την αυτοκτονία του)
7 σχόλια:
Απορία πρώτη: πότε και ποια στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΔ θεώρησαν λάθος την τοποθέτηση του Ζαχαριάδη για τον πόλεμο (γράμμα του 1940);
Απορία δεύτερη: πότε πάρθηκε απόφαση το 1945 για το δεύτερο ένοπλο αγώνα; σε ποιο κομματικό σώμα;
Να γίνει κατανοητό ότι μία συνοπτική τοποθέτηση είναι υποχρεωμένη να αναφερθεί... συνοπτικά σε σημαντικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας. Για αυτό τον λόγο παραθέσαμε και συγκεκριμένες πηγές.
Όσο αφορά τις απορίες :
1. Για την αντίθεση στο πρώτο γράμμα Ζαχαριάδη.
Επιστολή της ΚΔ προς το ΚΚΕ , 10 Γενάρη 1941
" Είναι ωστόσο εσφαλμένο και επιζήμιο να αποκαλείται ο παρόν από την πλευρά της Ελλάδας, πόλεμος εθνικοαπελευθερωτικός, πόλεμος της κυβέρνησης Μεταξά εναντίον του φασισμού του Μουσολίνι, όπως έγινε στην επιστολή του σ. Ζαχαριάδη προς τον υφυπουργό Δημοσίας Τάξεως... ( σ.σ. Μανιαδάκη)[ Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο ]
Με βάση το "ανεπιφύλακτα" στελέχη της "Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής" θεωρούσαν την επιστολή πλαστή και έργο της χαφιέδικης "Προσωρινής Διοίκησης" του Μανιαδάκη και άλλοι (Δ. Παρτσαλίδης) το χρησιμοποίησαν αργότερα για να επιτεθούν στο Ν. Ζαχαριάδη.
Σε κάθε περίπτωση εμείς είμαστε - και το άρθρο το δηλώνει κατηγορηματικά - με την άποψη που λέει ότι : "... πέρα από την φιλολογία γύρω από το "ανεπιφύλαχτα", το γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη αποτελεί ένα ιστορικό δεδομένο που επέδρασε σημαντικά στον ορθό προσανατολισμό των κομμουνιστικών και δημοκρατικών μαζών για την αντιμετώπιση της ιταλικής και γερμανικής εισβολής". ( Γ. Χοντζέα, 60 Χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ )
2. Για την αναφορά στην καθυστερημένη έναρξη του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ , ενώ υπήρχε απόφαση ήδη από 1945 στηρίζεται, σαν εκτίμηση, στα εξής στοιχεία :
α) ¨Κι ενώ η αντίδραση ήταν ξεχαρβαλωμένη χωρίς συστηματικά οργανωμένες δυνάμεις και με ελάχιστη επιρροή στις μάζες, το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα είχε γρήγορα ανασυντάξει τις δυνάμεις του ( μέσα στο 1945), διέθετε τη μεγάλη μάζα των έμπειρων μαχητών της αντίστασης και ασκούσε ισχυρή πολιτική επιρροή στην πλειοψηφία του λαού. Στις συνθήκες που διαμορφώνονταν τότε στην Ελλάδα ο μοναδικός δρόμος όχι μόνο για να σωθούν οι αγωνιστές από το μαχαίρι της αντίδρασης, αλλά και για το συντριπτικό πλήγμα στην αγγλική κατοχή και τη ντόπια αντίδραση, ήταν ο δρόμος της ένοπλης αντίστασης.
Η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που συνήλθε το Φλεβάρη του 1946 υιοθέτησε τον προσανατολισμό για ανάπτυξη ένοπλου αγώνα... Ο Ζαχαριάδης παραδέχτηκε πως μόνο ύστερα από την 3η Ολομέλεια της ΚΕ ( Σεπτέμβρης 1947) " το Κόμμα μας μετατόπισε οριστικά το κέντρο της πάλης του στο στρατιωτικό-πολιτικό τομέα" ( Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ)
β) " Πάει να αλλάξει κάτι. Αλλά όλα αυτά δεν στηρίζονται σε στέρεη βάση. Στην συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης (σ.σ. 24/8/1945) για τον γιορτασμό του ΕΑΜ, χωρίς να το συζητήσει με κανέναν προηγούμενα, αμολάει το γνωστό "αν χρειαστεί θα ξανακουστεί και πάλι το ¨εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα" που το ξανάπε στην Αθήνα (σ.σ. 27/9/1945) [ Γ. Χοντζέα , 60 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ]
Πρώτ’ απ’ όλα, δεν μπορεί να παρά να επισημανθεί ότι, δυστυχώς, και εσείς στην επέτειο αυτή, προτιμήσατε να βάλετε παλιότερο άρθρο, ενώ, καθώς είναι επίκαιρη η υπόθεση (δολοφονήθηκε από τον ρώσικο ιμπεριαλισμό που λύνει και δένει στην ελληνική αριστερά), νέα ζητήματα προστίθενται, όπως η βεβήλωση του τάφου του από νεόκοπη «αντιρεβιζιονιστική» ομάδα προώθησης των συμφερόντων του ρωσικού ιμπεριαλισμού, για τη νομιμοποίηση της οποίας στα του «χώρου» κάποιοι φέρουν άμεση ευθύνη. Τελικά, γίνεται να είναι κανείς και αντιρεβιζιονιστής-επαναστάτης και οπαδός του ρώσικου ιμπεριαλισμού; Να ένα ζήτημα που χρειάζεται φέτος ειδικά αποσαφήνιση από το ΚΚΕ(μ-λ).
Δεύτερον, το ότι δεν ξεκινάτε από «λευκό χαρτί», δεν σημαίνει ότι ο Χοντζέας (που δεν «βρέθηκε μαζί με τον ΝΖ») ή ο Π.Δανιηλίδης που βρέθηκε, είναι κάποιες «ιερές αγελάδες», αλάνθαστες ή οι μόνες αξιόπιστες μαρτυρίες. Οι δεκάδες άλλες δεν μετρούν; Ιδίως όταν ο ΠΔ έπασχε από αυτό από το οποίο πολλοί παλιοί έπασχαν, έβγαζε στο κλαρί τις προσωπικές του αντιπάθειες (ακόμα και ο ΝΖ, ίσως επειδή, ιδίως αυτός, έζησε πολλούς και μέσα στη φυλακή), ή, έστω, αποδέχτηκε τους ισχυρισμούς της πρεσβείας στο Βουκουρέστι του Χότζα, που κράταγε μανιάτικο στο ΝΖ (όπως μαρτυρούν ζώντα μέλη του ΚΚΕ(μ.λ.) που είχαν πάει στην πρεσβεία και σίγουρα μπορείτε να βρείτε); Και είναι δυνατό η μαρτυρία του ενός να ξεπερνά όχι μόνο μαρτυρίες περισσότερων, αλλά και ντοκουμέντα μαζί;
-Για τις «ταλαντεύσεις» και τη «σημαντική καθυστέρηση» (η απόφαση για ένοπλο ήταν του ’46-2η Ολομέλεια, όχι του ’45. Ούτε αυτό σωστό;), έχετε κάτι να πείτε για τη σιωπηρή αντίδραση μεγάλου μέρους της ΚΕ και του κομματικού μηχανισμού, ιδίως στις πόλεις, στην προσφυγή στον ένοπλο αγώνα; Να ένα ζήτημα που είναι χρήσιμο σήμερα: πώς προχωράς μία σωστή απόφαση, όταν μεγάλο τμήμα (ή η πλειοψηφία) του κόμματός σου σιωπηρά δεν την θέλει. Τι κάνεις; Το διαγράφεις; Μπορείς; Για αυτό κατηγορείτε τον ΝΖ;
-Το «όπλο παρά πόδα» δεν ειπώθηκε το ’51, αλλά στις 16-17/10/49 (ΝΖ και διακήρυξη ΠΔΚ). Να λέγατε για τη διατήρηση αντάρτικων ομάδων στο βορρά (έστω και με σιωπή για το ποιος χαντάκωσε αυτές, όπως και τον παράνομο μηχανισμό-μήπως αυτοί που πριν το ’56 εργάζονταν για τη διάλυση του ΚΚΕ και τη διάχυση σε πλαδαρά σχήματα;), ενώ ήδη στην 6η ολομέλεια του ’49 αποφασίζονταν μέτωπα τύπου ΕΔΑ (π.χ. Δημοκρατική Παράταξη στις εκλογές του ’50) πάει στα κομμάτια.. Είναι, όμως, δυνατό μαοϊκοί, που πρέπει να παίζουν στα δάχτυλα τέτοιες τακτικές, που έκανε επιτυχώς πράξη ο Μάο έναντι του Κουομιντάνγκ, να αποκαλούν τέτοιες πολιτικές «αντιφατικές»;
-Κορυφαίο, όμως, λάθος είναι να λέτε «Φαίνεται ότι στο διάστημα που μεσολάβησε, ο Ν.Ζ. είχε πάρει πια τις αποφάσεις του». Αλήθεια, ποιο είναι το «διάστημα που μεσολάβησε»; 19/3/63 ζητά ξανά να πάει στην Κίνα και (απόσπασμα από) πρώτο «αντιμαοϊκό γράμμα του» (της KGB) δημοσιεύτηκε, όχι το Μάη του ’67 που λέτε, αλλά τον Οκτώβρη του ’64. Πότε, δηλαδή; Ένα μήνα μετά την ίδρυση του ΚΚΕ(μαρξιστών-λενινιστών) στη Ρουμανία. Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια; Και με τι ημερομηνία υποτίθεται ότι είναι το γράμμα αυτό; 25/8/63. Δηλαδή, πότε; Δύο μήνες μετά τις «Προτάσεις για τη γενική γραμμή του δκκ» του ΚΚΚ και έναν μετά την σχετική απάντηση του ΚΚΣΕ. Δήθεν για να πείσει ότι είναι αληθινό. Όμως, γιατί, αν ήταν γνήσια, την κράταγαν ένα χρόνο στο συρτάρι, ενώ κορύφωναν τις διεργασίες οι αντιρεβιζιονιστές για δημόσια διακριτή εμφάνιση; Αλλά και του Μάη του ’67 την «επιστολή ΝΖ» να πάρετε, δεν σας προβληματίζει, έστω 56 χρόνια μετά, ότι δημοσιεύτηκε ακριβώς ένα μήνα μετά το πραξικόπημα, για να διασπάσει τους αντιρεβιζιονιστές την ώρα που οι ρεβιζιονιστές διασπώνταν; Χρειάζεται ιδιαίτερο πολιτικό κριτήριο για να το καταλάβει κανείς αυτό;
Π.
Πάλι καλά, δε, που δεν μιλάτε και για τις άλλες ψεύτικες αντιμαοϊκές και «ενάντια σε νέο κόμμα» επιστολές που έχουν κυκλοφορήσει, γιατί συμπίπτουν χρονικά με αυτές που καλεί σε νέα οργάνωση και δείχνουν τον ΝΖ σχιζοφρενή, τη μια βδομάδα να θέλει νέο κόμμα, την άλλη όχι. Αλήθεια, για την ομάδα Ράφτη-Λακαρέα γνωρίζετε κάτι; Τον Λακαρέα που τον έστειλαν ψυχιατρείο επειδή καταδίκασε την εισβολή στην Κίνα το ’69 τον θυμάστε; Για τον διάδοχο επικεφαλής της ομάδας, Π. Λαμπράκη (που το «ΚΚΕ» γράφει ότι… πέθανε από το ’47 στην Άρτα), που τον έστειλαν εξορία το καλοκαίρι του ’66 με το που βγήκε από την πρεσβεία της Κίνας στη Μόσχα ξέρετε τίποτα; Όλοι αυτοί οι αντιρεβιζιονιστές πολιτικοί πρόσφυγες που πλειοψηφικά, σε δυσκολότερες συνθήκες ανάλυσης από εμάς, αρνήθηκαν την γνησιότητα των επιστολών που διακινούσε η KGB που εσείς αποδέχεστε, και φυσικά δεν ήταν αντιμαοϊκοί, τι ήταν; Μήπως αντιζαχαριαδικοί;
-Αλλά και την «τελευταία επιστολή» του (της ΚGB), που το «ΚΚΕ» αναπαράγει και εσείς αποδέχεστε ως γνήσια, πότε υποτίθεται την έγραψε; Ενώ είχε γίνει η Νομική, ενώ γίνονταν διαπραγματεύσεις αστών-Φλωράκη-ιμπεριαλιστών για το μεταπολιτευτικό καθεστώς, καθώς, τουλάχιστον οι διορατικοί πολιτικοί (συμπ/νου του ΝΖ) έβλεπαν το τέλος της Χούντας, άρα αυξάνονταν οι πιθανότητες να επαναπατριστεί ο ΝΖ. Έχετε να πείτε κάτι για την ημερομηνία, αλλά και τον δήθεν αποδέκτη (Κουκούλου, που ο ίδιος ο γιος του, μέσα στα ψέματα που λέει, παραδέχεται ότι εξακολουθούσε ο ΝΖ να μη θέλει να τη βλέπει ζωγραφιστή); Ούτε καν για την ημερομηνία που πρωτοδημοσιεύτηκε (’90, όταν κατέρρεαν τα πάντα και αμφισβητούνταν τα πάντα εκ θεμελίων) η «επιστολή» αυτή δεν λέτε κάτι, παρά άκριτα υιοθετείτε τη νέα εκδοχή θανάτου του ΝΖ που διακίνησε μία μυστική υπηρεσία.
-Αλλά και όλα αυτά να τα θεωρείτε γνήσια, είναι δυνατό να σιωπάτε για το ότι (στοιχειοθετημένα πια) ευθέως απειλούσαν τον ΝΖ οι σοβιετικοί, ότι θα έχει την ευθύνη για ό,τι του συμβεί, από το ’68 (όταν έστελνε την επιστολή για την «Οργάνωση ΚΚΕ») ως και (τουλάχιστον) το ’72, και τον απειλούσαν όχι επειδή είχε «πέσει ψυχολογικά», αλλά επειδή, όπως οι ίδιοι έγραφαν, ενέτεινε την πολιτική δράση του; Άρα, τι; Φοβήθηκε και αυτοκτόνησε;
Πιθανώς να μη γνωρίζετε κάποια από τα παραπάνω. Όμως, δεν μπορούν να εκστομίζονται έτσι χαρακτηρισμοί. Γιατί αναδεικνύεται μια προχειρότητα στις αναλύσεις που, όπως και η επιρροή/δράση του ρωσικού ιμπεριαλισμού μέσα στην ελληνική αριστερά σήμερα, δεν είναι «ιστορικό ζήτημα».
Π.
Μερικές απαντήσεις και κάποια ερωτήματα για τον Π.
1. Η κακοπιστία αποκαλύπτεται από τις πρώτες γραμμές. Αυτό που δημοσιεύτηκε δεν είναι ένα "παλιό άρθρο" αλλά η τοποθέτηση του ΚΚΕ(μ-λ) για τον Νίκο Ζαχαριάδη, απευθυνόμενο κυρίως σε νέους αγωνιστές του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
2. Ότι θα κατηγορούνταν το ΚΚΕ(μ-λ) ότι "κάνει πλάτες" σε φιλοϊμπεριαλιστικές απόψεις και ιδιαίτερα σε απόψεις που καλύπτουν τον ρώσικο ιμπεριαλισμό δεν δείχνει μόνο κακή πρόθεση αλλά συνειδητή διαστρέβλωση. Και πάει πολύ να ρωτάει κάποιος το ΚΚΕ(μ-λ) εάν συνδέει την πάλη ενάντια στο ρεβιζιονισμό με την πάλη ενάντια στον ρώσικο ιμπεριαλισμό σήμερα και τον σοσιαλιμπεριαλισμό παλιότερα.
3. Ο Γιάννης Χοτζέας και ο Πολυδωρος Δανιηλίδης δεν είναι για εμάς "ιερές αγελάδες" αλλά τιμημένοι Κομμουνιστές που ανέλαβαν το βαρύ φορτίο μαζί με εκατοντάδες άλλους κομμουνιστές στην Ελλάδα και την πολιτική προσφυγιά να ανασυγκροτήσουν το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα από την διαλυτική επίδραση του ρεβιζιονισμού. Ανέλαβαν την ευθύνη να συγκροτήσουν το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα ιδεολογικά, πολιτικά , οργανωτικά με τεράστιες προσπάθειες και προσφορά. Από την άποψη αυτή εμπιστευόμαστε τους συντρόφους μας αλλά και τις συλλογικές εκτιμήσεις και αναλύσεις τόσο της ΚΕ της ΟΜΛΕ όσο και τις τοποθετήσεις της Μαρρξιστικής - Λενινιστικής Οργάνωσης (ΜΛΟ) των πολιτικών προσφύγων στις Ανατολικές χώρες. Τώρα ποιοι ήταν οι "πολλοί" και ποιοι οι "λίγοι" αυτό το αφήνουμε στον συναγωνιστή Π. να κάνει τους "αριθμητικούς" υπολογισμούς.
4. Μας κατηγορεί για άγνοια ο Π. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα στην Ελλάδα από την πρώτη περίοδο της συγκρότησής του υπερασπίστηκε το Νίκο Ζαχαριάδη τόσο από τις επιθέσεις των ρεβιζιονιστών του ΚΚΣΕ όσο και των ντόπιων υποτακτικών τους. Υπερασπίστηκε τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΕ απέναντι στην ρεβιζιονιστική επιδρομή που το μετέτρεψε στο αντίθετό του. Η συγκρότηση της απάντησης στην διαλυτική επίδραση των ρεβιζιονιστών απαιτούσε – πέρα των άλλων – και κριτική αποτίμηση της πορείας του ΚΚΕ και του Νίκου Ζαχαριάδη. Οι μαρξιστές – λενινιστές όφειλαν να δώσουν τις εκτιμήσεις τους για τα πεπραγμένα μιας ολόκληρης και σημαντικής περιόδου και το έκαναν. Δεν «ταμπουρώθηκαν» στην υπεράσπιση ενός προσώπου, όσο σημαντικό και αν ήταν , αλλά έκαναν μία κριτική αποτίμηση για λαθεμένες αποφάσεις και πρακτικές που στέρησαν την δυνατότητα της εργατικής τάξης και του λαού να νικήσει στις τρείς ένοπλες αναμετρήσεις με τους δυνάστες του .
5. Κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ο Π. κάνει ολόκληρη αναφορά για να αποδείξει την πλαστότητα του γράμματος του ΝΖ προς τους μαρξιστές – λενινιστές πολιτικούς πρόσφυγες και να τους αποδώσει την κατηγορία ότι έπεσαν θύματα της KGB, με βάση την «προσωπική εμπάθεια» προς τον ΝΖ, αλλά δεν κάνει καμία αναφορά στα πολιτικά ζητήματα που θίγει η τοποθέτηση στην Προλεταριακή Σημαία τόσο για τον συμβιβασμό του 1945 όσο και για την θεωρία των «δύο πόλων».
6. Σε κάθε περίπτωση να επαναλάβουμε σε κάθε καλόπιστο αγωνιστή του εργατικού – κομμουνιστικού κινήματος ότι εμείς «θέλουμε να τονίσουμε ότι τιμάμε τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ της επαναστατικής περιόδου, καθώς συνέβαλε σημαντικά στη διαμόρφωση της ταξικής πολιτικής φυσιογνωμίας του και έδωσε στο κόμμα τη δυνατότητα να γίνει καθοδηγητής του εργαζόμενου λαού σε τρεις ένοπλες αναμετρήσεις (Κατοχή, Δεκέμβρης, Εμφύλιος). Οι αντιφάσεις και τα λάθη του επισημαίνονται και κριτικάρονται για να βγουν συμπεράσματα από την πλευρά της επαναστατικής κομμουνιστικής κατεύθυνσης που έχει ανάγκη να ενισχυθεί στην εποχή μας».
Γ.Α.
1.Είτε θεωρείς παλιό ένα τουλάχιστον περσινό άρθρο, είτε όχι, το βέβαιο είναι ότι έχει ξαναδημοσιευτεί, ενώ έχουν προστεθεί νέα «επεισόδια». Αυτό επισημαίνω. Το ότι αναφέρω ότι δυστυχώς κι εσείς αναδημοσιεύσατε κάτι παλιό, δείχνει όχι κακοπιστία, αλλά αναμονή για κάτι καλύτερο. Αν, πάντως, είναι επίσημη τοποθέτηση και όχι άρθρο, τότε είναι ακόμα πιο αδικαιολόγητη η παράθεση/αναπαραγωγή σειράς ανακριβειών ακόμα και για τα βασικά.
2.Η συνύπαρξη σε «αντιπολεμικές» διαδηλώσεις με κυριολεκτικά παπαγάλους Πούτιν και οπαδούς του συγκεκριμένου πολέμου που διεξάγει ο ρώσικος ιμπεριαλισμός (καθότι… «αμυντικός από πλευράς Ρωσίας»), πέρα από τη σύγχυση που προκαλεί, νομιμοποιεί τους τελευταίους. Επίσης, η γενικολογία, η καταβύθιση του εισβολέα στην 3η-4η θέση στη σειρά των κατηγορουμένων και η αγνόηση της επιχειρηματολογίας του εισβολέα περί ανυπαρξίας του αμυνόμενου έθνους, που οδηγεί και στην απόκρυψη της δευτερεύουσας αλλά όχι ανύπαρκτης αμυντικής-εθνικοαπελευθερωτικής διάστασης του πολέμου (εξ ού και… «άδικος και από πλευράς Ουκρανών») είναι χαριστικές έναντι του εισβολέα, θες δε θες.
3.Ακόμα και σωστές να ήταν σε όλα τους οι κριτικές των ΓΧ/ΠΔ/ΟΜΛΕ κ.ά., έχουν έκτοτε δημοσιευτεί τόσες πολλές μαρτυρίες και ντοκουμέντα που, έστω κι αν αναδεικνύουν την αβασιμότητα ακόμα μεγαλύτερου μέρους των κριτικών αυτών, δεν γίνεται να μην λαμβάνονται υπόψη. Τώρα, η ειρωνική αναφορά σε «πολλούς» (και μάλιστα, στην τοποθέτηση, ανύπαρκτους) και «λίγους» δεν δείχνει παρά την συνέχιση της υποτιμητικής στάσης των ελλαδιτών έναντι των πολιτικών προσφύγων μαρξιστών-λενινιστών κομμουνιστών. Γι’ αυτό, ίσως, και οι πολλοί, τελικά, «έγραψαν» αυτούς που αποδείχθηκαν απέναντί τους - και όχι μόνο - πολύ «λίγοι», παρά τη διάθεση των πρώτων να δώσουν (όπως και ο ΝΖ εισηγούταν) την πρωτοκαθεδρία στους τελευταίους. Όπως και να’χει, δεν μπορείς να επικαλεστείς μαρτυρίες πολλών αντιρεβιζιονιστών π.π. που έχαψαν τις «αντιμαοϊκές επιστολές ΝΖ». Τέλος, και προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Οι προσωπικές αντιπάθειες δεν ήταν το απόλυτο κριτήριο για την αναγνώριση των «επιστολών ΝΖ» ως αυθεντικών, αλλά «πάτησαν» στο γενικότερο λάθος των ΓΧ/ΠΔ κ.ά. να δώσουν περισσότερη έμφαση στην ασυνέχεια/τομή με το παλιό ΚΚΕ, παρά στη συνέχεια (Με τη σειρά σας, εσείς κάνετε το αντίθετο – εξίσου λάθος – έναντι των ΓΧ/ΠΔ κ.ά.).
4.Το να ταμπουρώνεσαι σε κατηγορίες για προσωπολατρία, πέραν του ότι θυμίζει ξέρεις ποιους, δεν κρύβει το ότι εσύ είσαι που δεν δίνεις απαντήσεις. Τελικά, ήθελαν αστοί, ρεβιζιονιστές και ιμπεριαλιστές μαζικό επαναστατικό κόμμα μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα ή όχι; Τέτοιο κόμμα (χωρίς διάθεση υποτίμησης του ΠΔ) ήταν πιο εύκολο να δημιουργηθεί με επικεφαλής τον ΝΖ ή τον ΠΔ; Επίσης, ξανά: Εσύ, πώς θα προχωρούσες μια κατά τα άλλα σωστή απόφαση αν ήσουν μειοψηφία και μάλιστα σε κρίσιμη περίοδο που είσαι στην άμυνα, και πιθανώς με πράκτορες μέσα;
(συνεχίζεται)
5.Δεν είναι ήσσονος σημασίας το ότι μια μυστική υπηρεσία ενδιαφέρεται να διασπά κομμουνιστές. Και το ότι δεν εξηγείς γιατί χάφτεις και κάνεις ανάλυση με βάση έναν ισχυρισμό μιας μυστικής υπηρεσίας (π.χ.για το θάνατο του ΝΖ), όταν αποδεδειγμένα σου ‘χει πει ψέματα για το ίδιο θέμα, δεν αναδεικνύει τις πολιτικές ικανότητές σου που διεκδικείς ο λαός να αναγνωρίσει και να σε εμπιστευτεί. Ούτε καν τις προσωπικές, αν το κάνεις και στην προσωπική σου ζωή αυτό. Έπειτα, και συγκεκριμένα: είχε ή δεν είχε κίνητρο η KGB να θέλει να διασπάσει τους μ-λ κομμουνιστές π.π. τις συγκεκριμένες χρονικές στιγμές, ’64, ‘67, ‘68; Ο ίδιος ο ΠΔ γράφει ότι αγνόησαν το πρώτο απόσπασμα «επιστολής ΝΖ» (που, για την ακρίβεια, διαβάστηκε από τον Ζωγράφο το Σεπτέμβρη του ’64, ακριβώς τις μέρες της ίδρυσης του ΚΚΕ(μ.λ.), στην «9η» συνδιάσκεψη της ΚΟ ρεβιζιονιστών Τασκένδης και δημοσιεύτηκε τον επόμενο μήνα εντύπως). Γιατί, άραγε;
Εξάλλου, είναι λίγο παράδοξο να κάνεις αποτιμήσεις, αλλά εκτός των συγκεκριμένων πλαισίων. Γιατί, πέραν της (άλλης μιας) σύμπτωσης ότι τα περί «θεωρίας» των δύο πόλων είναι άλλη μια «εκτολομελίτικη» (εξ «αριστερών» αυτή τη φορά) κατηγορία, γράφεις σα να μη βλέπεις πως: πρώτον, το πρώτο σχετικό άρθρο του ΝΖ δημοσιεύτηκε 5/6/45, δηλαδή, σε ένα πλαίσιο όπου δεν είχε καν τελειώσει ο πόλεμος με την Ιαπωνία και με το διεθνές κομ. κίνημα να παλεύει να κερδίσει χρόνο και να διατηρήσει την αντιφασιστική συμμαχία όσο περισσότερο, συμπ/νου του ΚΚΚ και του Μάο, που είχαν αντίστοιχες (εξίσου σωστές, καθότι ρεαλιστικές) θέσεις έναντι των ΗΠΑ ακριβώς εκείνη την εποχή (και παρότι ήταν σε καλύτερη θέση από το ΚΚΕ). Δεύτερον, στη 12η ολομέλεια (πάλι Ιούνης '45), όπου και η δεύτερη φορά με σχετικές αναφορές, το κύριο σε αυτή την ολομέλεια δεν είναι αυτές, όσο ότι αυτή, αναμφισβήτητα, αποτέλεσε την αρχή της ολόπλευρης ανασύνταξης του κόμματος, πράγμα αδύνατο αν αυτές οι «επιλήψιμες» αναφορές - έτσι όπως τις διαβάζεις - θα είχαν αναχθεί σε «θεωρία».
6. Όταν, μεταξύ άλλων, αναγορεύουμε σε «αντιφάσεις» σύνθετες πολιτικές (που, αλλού, κατά τα λοιπά, εκθειάζουμε) και κατασκευάζουμε (με «στοιχεία» από μυστική υπηρεσία) ή αποδίδουμε λάθη σε πρόσωπα αγνοώντας το πραγματικό εύρος των δυνατοτήτων τους (μια κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθούμε κι εμείς κάποια στιγμή), και μάλιστα όταν εμμένουμε σε απόψεις που διαμορφώθηκαν χωρίς πολλά σημαντικά στοιχεία, που έγιναν γνωστά αργότερα, αλλά εμείς επιμένουμε να μην τα λαμβάνουμε υπόψη, τότε, παρά τις προθέσεις, τα μόνα συμπεράσματα που μπορούν να βγουν είναι απλοϊκά, από την πλευρά της κατεύθυνσης, βασικά, της ευκολίας -που μόνο ανάγκη να ενισχυθεί στην εποχή μας δεν υπάρχει-, και καταστροφικά, όπως έχει ήδη αποδειχτεί.
Δημοσίευση σχολίου