(με αφορμή το άρθρο «Μαοϊσμός, “μ-λ κίνημα” και οπορτουνισμός», 15-9-2021, ιστοσελίδα «Ατέχνως»)
Από τότε που το ΚΚΕ ξεκίνησε τη διαδικασία «επαναπροσδιορισμού» του, είναι αναγκασμένο να συναντάει στον δρόμο του το λεγόμενο «μαοϊκό ρεύμα». Αυτό αναδεικνύεται τόσο μέσα από τους προσυνεδριακούς του διαλόγους (κυρίως από το 18ο Συνέδριο και μετά), όσο και από άρθρα στην ΚΟΜΕΠ και σε διαδικτυακά μέσα που εκφράζουν τις απόψεις του. Είναι μια άβολη υπόθεση, που προσπαθεί να την αντιμετωπίσει με αστήριχτους χαρακτηρισμούς, λάσπη και ιστορικές παραχαράξεις.
Το ΚΚΕ μετά το ’89-’91
Οι εξελίξεις την περίοδο 1989-1991 τόσο στο εσωτερικό (Συνασπισμός, συγκυβέρνηση, οικουμενική, αποχώρηση νεολαίας από αριστερά και διάσπαση ΣΥΝ προς τα δεξιά), όσο και, κυρίως, στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» (κατάρρευση της ΣΕ, διάλυση ΚΚΣΕ και συνολικά του διεθνούς ρεβιζιονιστικού ρεύματος στο οποίο ανήκε), έθεσαν στο ΚΚΕ σοβαρότατο θέμα ταυτότητας, χαρακτήρα, πολιτικής γραμμής έως και ύπαρξης. Εγκαταλείπεται, λοιπόν, η «σοσιαλδημοκρατική» κατεύθυνση (η οποία άλλωστε δεν έδωσε τα επιθυμητά αποτελέσματα και την οποία κάλυπτε επάξια ο ΣΥΝ) και ξεκινάει η «πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του». Στην πραγματικότητα, επαναφέρεται ο «σκελετός του μπρεζνιεφισμού» πασπαλισμένος με (προοδευτικά αυξανόμενη) επαναστατική φρασεολογία.
Αυτό που πρώτα έπρεπε να απαντήσει η ηγεσία του ΚΚΕ ήταν η παλινόρθωση στη Σοβιετική Ένωση (ΣΕ). Ο «επαναπροσδιορισμός» του δεν μπορούσε να στέκεται στον αέρα. Δεν μπορούσε να μην έχει ιδεολογικές και ιστορικές αναφορές. Δεν μπορούσε να μη δικαιώνει την «ιστορική συνέχεια του επαναστατικού χαρακτήρα» του σημερινού ΚΚΕ (ακόμη κι αν αυτός έπρεπε να «αποκατασταθεί»).
Αν οι πρώτες προσεγγίσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ συνεπάγονταν μόνο μια κάποια «αυτοκριτική» για την περίοδο της Περεστρόικα, η τελική τοποθέτηση μπορεί να δίνει πιο «ολοκληρωμένες» απαντήσεις και βοηθάει την κομματική συγκρότηση, όμως οδηγεί και σε δύο πιεστικά ερωτήματα: «Τι έκανε το ΚΚΕ όλο αυτό το διάστημα;» και «μήπως τελικά είχαν δίκιο οι “μαοϊκοί”;».
Το σημερινό ΚΚΕ, γέννημα της ρεβιζιονιστικής στροφής του ’56
Η ηγεσία του ΚΚΕ προσπαθεί να πείσει ότι πέρα από το ότι «ήταν αδιάβαστη» και της έλλειπε «το ανάλογο ιδεολογικό επίπεδο» και πέρα από την «υπέρμετρη εμπιστοσύνη που έδειχνε στο κόμμα της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας», ο βασικός υπεύθυνος για «κάποια γλιστρήματα που είχε κατά καιρούς» ήταν ο οπορτουνισμός που εισχωρούσε συνεχώς στις γραμμές του. Παρόλα αυτά, ισχυρίζεται ότι το ΚΚΕ στάθηκε σταθερό στην κομμουνιστική κατεύθυνση, ενταγμένο σε εκείνο το ρεύμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που εκφραζόταν και έδινε τη μάχη μέσα στο ΚΚΣΕ μέχρι τη δεκαετία του 1980 και είχε πάντα ψηλά τις «κόκκινες σημαίες».
Ποιο είναι αλήθεια αυτό το συνεπές ρεύμα; Με ποιες θέσεις το εξέφρασε, έστω με ταλαντεύσεις, το ΚΚΕ στην Ελλάδα; Από «βιολογική» άποψη, όλη η ηγεσία του σημερινού ΚΚΕ στην ιστορική της εναλλαγή (Κολιγιάννης, Φλωράκης, Παπαρήγα, Κουτσούμπας) έχει ως οργανωτική, ιδεολογική και πολιτική μήτρα τη ρεβιζιονιστική στροφή του 20ου συνέδριου του ΚΚΣΕ και την πραξικοπηματική επιβολή της στο ΚΚΕ με την 6η Ολομέλεια του 1956. Και παράλληλα, πράγμα που είναι πιο ουσιαστικό, όλοι οι βασικοί άξονες πάνω στους οποίους βασίστηκε η πολιτική και ιδεολογική συγκρότηση και κίνηση του ΚΚΕ για δεκαετίες ολόκληρες μετά το ’56, το ειρηνικό πέρασμα, η συμμαχία με την «εθνική αστική τάξη», η θεωρία των σταδίων, η πολιτική ουράς στην Ένωση Κέντρου, η πραγματική αλλαγή με το ΠΑΣΟΚ, οι συγκυβερνήσεις με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η γραμμή του ουσιαστικού εκδημοκρατισμού του αστικού κράτους κλπ, κλπ, είναι έκφραση και υλοποίηση αυτής της ρεβιζιονιστικής στροφής.
Εντάξει, θα πουν οι του ΚΚΕ, αυτά είναι «κάποια γλιστρήματα», που όμως τώρα έχουν διορθωθεί. Το 18ο και το 19ο Συνέδριο ξανάφεραν το κόμμα στον σωστό δρόμο. Έχουμε αναφερθεί αναλυτικά μέσα από παλιότερα άρθρα στην ΠΣ και στην «Αντίθεση», επάνω στις θέσεις αυτών των συνεδρίων· την καρικατούρα, μπρεζνιεφικού τύπου σοσιαλισμό που περιγράφουν, την εμμονή και αναπαραγωγή κλασικών ρεφορμιστικών θεωριών όπως αυτή των παραγωγικών δυνάμεων, την άρνηση της επαναστατικής ανατροπής και την υπόκλιση στον καπιταλιστικό μονόδρομο, την άρνηση της ταξικής πάλης, του ιμπεριαλισμού και της εξάρτησης κλπ, κλπ.
Το σημερινό ΚΚΕ όχι μόνο δεν αποτελεί συνέχεια του παλιού επαναστατικού («σταλινικού») ΚΚΕ, αλλά αποτελεί πλήρη και απόλυτη άρνησή του σε όλα τα επίπεδα, σ’ αυτό της κοσμοαντίληψης, της θεωρίας, της πολιτικής κατεύθυνσης, της αντίληψης για το κίνημα και τον λαό, στο επίπεδο της συγκρότησης, λειτουργίας και διαμόρφωσης συνείδησης. Γεννήθηκε μέσα από τη διάλυσή του και στη βάση των δεδομένων που επέβαλε το 20ο Συνέδριο. Και η μόνη ουσιαστική «σύνδεση» που έχει με αυτό (πέρα από την καπηλεία του ονόματος και των συμβόλων) είναι ότι αποτέλεσε μέρος του αντεπαναστατικού ρεύματος που στράφηκε και ενάντιά του. Που ξεκίνησε από το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, απλώθηκε στην πλειοψηφία των πρώην ΚΚ, ήρθε σε ρήξη με το τριτοδιεθνιστικό κομμουνιστικό κίνημα και αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα για την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και τη διάλυση των μετώπων πάλης των λαών.
Αυτή την καταστροφική εξέλιξη προσπάθησε να ανατρέψει το «μαοϊκό ρεύμα» ή πιο σωστά το μαρξιστικό λενινιστικό ρεύμα εκείνης της περιόδου. Δεν το κατάφερε, δεν κατάφερε να ανοίξει έναν νέο κύκλο για το εργατικό επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, αλλά είναι το μοναδικό που έδωσε τη μάχη με αξιόλογα αποτελέσματα και παρακαταθήκες για το σήμερα και το αύριο της υπόθεσης της εργατικής τάξης και των λαών. Αυτό το ρεύμα, οι πολιτικοί «πρόγονοι» του σημερινού ΚΚΕ για δεκαετίες το χαρακτήριζαν προβοκατόρικο, κατασκεύασμα των μυστικών υπηρεσιών και απόλυτα εχθρικό. Ενάντιά του και ενάντια στους αγωνιστές μαρξιστές λενινιστές εξαπέλυσαν βαριές κατηγορίες, διαγραφές και απηνείς διώξεις στα πρώτα χρόνια μετά τη ρεβιζιονιστική στροφή. Ακριβώς για να μπορέσουν να περάσουν τη γραμμή του 20ου και να διαλύσουν το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ.
Τώρα βέβαια, ανένηψαν και καταγγέλλουν το 20ο συνέδριο, «αποκαθιστούν» τον Στάλιν. Το πόσο υποκριτική είναι αυτή η αποκατάσταση και η υποτιθέμενη επανάκαμψη στον μαρξισμό λενινισμό, φαίνεται και από το πώς στέκονται στις εξελίξεις που έλαβαν χώρα στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 έως τα μέσα της δεκαετία του 1960 ή, αν θέλετε, από την αμηχανία, τη ρηχότητα και τα ψέματα με τα οποία αντιμετωπίζουν το δεύτερο ερώτημα που αναφέραμε παραπάνω: «μήπως τελικά είχαν δίκαιο οι μαοϊκοί;».
Η ρήξη στο Διεθνές ΚΚ μετά το 1956
Όπως είναι φυσικό, η απάντηση που δίνει η ηγεσία του ΚΚΕ είναι κατηγορηματικά αρνητική. Οποιαδήποτε άλλη απάντηση θα οδηγούσε σε αυτοαναίρεση του ίδιου της του εαυτού. Όχι μόνο επειδή θα απαιτούσε μια ουσιαστική αυτοκριτική για μια ολόκληρη περίοδο, αλλά επειδή θα σήμαινε την ανατροπή μιας συνολικής πολιτικής, ιδεολογικής και φιλοσοφικής προσέγγισης, την οποία συγκρότησε και ενσωμάτωσε στη φυσιογνωμία της όλα τα χρόνια από το 1956 μέχρι σήμερα.
Έτσι λοιπόν για το ΚΚΕ δεν υπήρξε ιδεολογική και πολιτική ρήξη μέσα στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, παρά «την οπορτουνιστική στροφή» που έγινε στο ΚΚΣΕ με το 20ο Συνέδριο και «παρά την κριτική στάση του ΚΚ Κίνας σε μια σειρά πλευρές των αποφάσεων αυτών», όπως παραδέχεται ο Κύριλλος Παπασταύρου, υπεύθυνος της ιδεολογικής επιτροπής του ΚΚΕ το 2011, σε συνέντευξή του στην ΚΟΜΕΠ τ.3/2011, ύστερα από επίσκεψή του στην Κίνα και συνομιλίες με το ΚΚΚ. «Στην πραγματικότητα (συνεχίζει ο Παπασταύρου) το ΚΚΚ δεν αντέδρασε στη γραμμή του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ παρά μόνο όταν οξύνθηκαν οι σχέσεις των δύο κρατών με αφορμή τη μεθοριακή Κινεζο-Ινδική διένεξη στη δεκαετία του 1960. Οριστική ρήξη ανάμεσα στις δύο χώρες επέφερε η θέση της ΕΣΣΔ για τα πυρηνικά όπλα». Το ίδιο υποστηρίζει και ο Γιώργος Κατημερτζής, στέλεχος του ΚΚΕ, με πρόσφατο άρθρο του (15-9-2021) στον διαδικτυακό τόπο «Ατέχνως», προσδιορίζοντας το 9ο Συνέδριο του ΚΚΚ (Απρίλης 1969) σαν το σημείο οριστικής ρήξης των δύο ΚΚ.Και οι δύο ψεύδονται εν γνώσει τους, επειδή απλώς θέλουν να «ψαρεύουν» στα θολά λασπόνερα του δικού τους οπορτουνισμού, ποντάροντας στη μεγάλη χρονική απόσταση από εκείνη την περίοδο και στην άγνοια των νεότερων αγωνιστών. Δεν επιτρέπει ο χώρος της εφημερίδας μια αναλυτική «επανόρθωση» των όσων ψευδώς γράφουν. Θα κάνουμε όμως μια πολύ σύντομη αναφορά στα βασικά γεγονότα εκείνης της περιόδου.
Το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα στα χρόνια 1953-1964 μπήκε σε μια φάση που σημαδεύτηκε απ’ όσα συνέβησαν στην ΕΣΣΔ μετά τον θάνατο του Στάλιν, την άνοδο στην εξουσία της ομάδας Χρουστσόφ, το 20ο Συνέδριο, τα γεγονότα στην Ουγγαρία και στην Πολωνία, το πραξικόπημα του Χρουστσόφ-Ζούκοφ το 1957, τη Διάσκεψη των ΚΚ των ανατολικών χωρών το 1957 στη Μόσχα με τη συμμετοχή του Μάο Τσετούνγκ όπου επιτεύχθηκε ένας πρώτος συμβιβασμός με την έκδοση Διακήρυξης και τον χαρακτηρισμό του ρεβιζιονισμού ως κύριου εχθρού για το ΚΚ, το αμερικανοσοβιετικό ειδύλλιο (συμφωνίες Καμπ-Ντέιβιντ κ.λπ.), την έκδοση στην Κίνα του βιβλίου «Ζήτω ο Λενινισμός» που μ’ αυτό ουσιαστικά εγκαινιάστηκε η πολεμική του ΚΚ Κίνας ενάντια στους σοβιετικούς (1960), τη Διάσκεψη των 81 ΚΚ στη Μόσχα το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου και την έκδοση σχετικής Δήλωσης. Μέχρι τις αρχές του 1963 που άρχισε η δημοσίευση σειράς άρθρων πολεμικής του ΚΚ Κίνας, μεσολαβούν συνέδρια ρεβιζιονιστικών κομμάτων όπου οργανωμένες ομάδες αντιπροσώπων προσπαθούν να εμποδίσουν να μιλήσουν οι αντιπρόσωποι του ΚΚ Κίνας. Σημαντικά γεγονότα της ίδιας αυτής περιόδου είναι το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1961), όπου ανοιχτά καταγγέλλεται το ΚΕ Αλβανίας, ενώ την ίδια περίοδο αποφασίζεται να πεταχτεί η σωρός του Στάλιν από το Μαυσωλείο, καθώς και η «κρίση των πυραύλων» στην Καραϊβική (1962). Το Διεθνές ΚΚ το 1963 και 1964 κυριαρχείται από τη δημόσια πολεμική ανάμεσα στα ΚΚ Κίνας και το ΚΚΣΕ, την άρνηση της Κίνας και της Αλβανίας να γίνουν ριζώνες και πορτοκαλεώνες της ΣΕ και τη διακοπή των σχέσεων της ΣΕ με Κίνα και Αλβανία, καθώς και από γεγονότα όπως η ανοιχτή επέμβαση των Αμερικάνων στο Βιετνάμ και η άνοδος στην εξουσία στην ΕΣΣΔ των μπρεζνιεφικών. Το 1963 δημοσιεύεται το «γράμμα από 25 σημεία» του ΚΚΚ προς το ΚΚΣΕ, που εγκαινιάζει την ανοιχτή ρήξη με τον ρεβιζιονισμό σε παγκόσμια κλίμακα, εξηγεί το δρόμο που πήραν η ΣΕ και τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα και υπερασπίζεται τις μ-λ θέσεις. Ακολουθεί η έκκληση του Μάο και η συγκρότηση ανεξάρτητων μαρξιστικών-λενινιστικών κομμάτων και οργανώσεων, ενώ αρχίζει να ξεσπά σειρά επαναστατικών κινημάτων σε διάφορες χώρες του κόσμου. Στην Ελλάδα, το πρώτο επίσημο βήμα των μαρξιστών λενινιστών γίνεται με τις Ιστορικές Εκδόσεις το 1963, ενώ η έκδοση της περιοδικού «Αναγέννηση» το 1964 σηματοδοτεί την αρχή της πολιτικής τους παρουσίας.
Είναι γεγονός ότι η επίθεση του Χρουστσόφ στο 20ο Συνέδριο κατά του Στάλιν και η περιβόητη «Μυστική Έκθεση» αιφνιδίασε όλους σχεδόν τους ηγέτες των κομμουνιστικών κομμάτων. Όμως, από τα τέλη του 1956-αρχές 1957 εκδηλώνεται με άρθρα στον αλβανικό και κινέζικο κομματικό τύπο, μια τάση όχι ανοιχτής, αλλά πάντως ουσιαστικής αντίθεσης με τις θέσεις της σοβιετικής ηγεσίας σε μια σειρά θέματα και στο «ζήτημα Στάλιν» (άρθρο του Υ. Κάπο του ΚΕ Αλβανίας το καλοκαίρι του 1956, το άρθρο της ηγεσίας του ΚΚ Κίνας «Και πάλι για την ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου» το, Δεκέμβρη του 1956), ενώ είναι πλέον γνωστή η τοποθέτηση του Μάο στην Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΚ το Νοέμβρη του 1956, για τα «δύο σπαθιά» (τον Λένιν και τον Στάλιν) που έχει πετάξει η σοβιετική ηγεσία μαζί με τον λενινισμό. Η κινέζικη ηγεσία, που έκανε ουσιαστική κριτική για κάποια (σοβαρά κατά τη γνώμη της) θεωρητικά και πολιτικά λάθη του Στάλιν, γρήγορα αντιλήφθηκε ότι η συνολική απόρριψή του από τη σοβιετική ηγεσία ήταν απλώς το μέσο για τη στροφή στον ρεβιζιονισμό.
Το ουσιαστικό ζήτημα, που εσκεμμένα αποσιωπούν και παραβλέπουν οι αρθρογράφοι του ΚΚΕ (και συνολικά η ηγεσία του), είναι ότι σχεδόν αμέσως μετά το 20ο Συνέδριο γίνεται (στην αρχή μέσα στους κόλπους του ΚΚ και στη συνέχεια ανοιχτά) μια έντονη και αναλυτική αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο γραμμές: αυτή που εξέφραζε η ηγεσία του ΚΚΣΕ (ο Χρουστσόφ και στη συνέχεια ο Μπρέζνιεφ), που υποστηρίζεται από τον Τολιάτι του ΚΚ Ιταλίας, τον Τορέζ του ΚΚ Γαλλίας και κάνει ανοίγματα στον Τίτο, και αυτή που εξέφραζε το ΚΚ Κίνας με τον Μάο και υποστηρίζεται από το ΚΕ Αλβανίας (και στην αρχή από τα ΚΚ της Κούβας του Βιετνάμ, της Ινδονησίας, της Ιαπωνίας κ.ά). Ήταν μια αντιπαράθεση ανάμεσα στον ρεβιζιονισμό των πρώτων και στον μαρξισμό λενινισμό των δεύτερων. Ζητήματα όπως: ειρηνικό πέρασμα ή βίαιη ανατροπή, ειρηνική συνύπαρξη σαν γενική γραμμή της εξωτερικής πολιτικής ή προλεταριακός διεθνισμός και υποστήριξη των επαναστατικών κινημάτων, άμιλλα και συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό ή ανειρήνευτη αντίθεση μ’ αυτόν, παλλαϊκό κράτος ή δικτατορία του προλεταριάτου, κόμμα όλου του λαού ή προλεταριακό κόμμα, επέκταση της εμπορευματικής παραγωγής ή πλήρης εξάλειψή της κ.λπ., αποτέλεσαν αντικείμενο ευρείας συζήτησης και πολεμικής στους κόλπους του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.Σ’ αυτή την αντιπαράθεση, η τότε ηγετική ομάδα του ΚΚΕ (συνέχεια της οποίας είναι και η σημερινή) τάχθηκε ανοιχτά με το μέρος του ρεβιζιονισμού. Ή μάλλον πιο σωστά, από εκείνη την περίοδο και μετά (ανοιχτά μέχρι το 1990 και στην ουσία μέχρι σήμερα) το ΚΚΕ που προέκυψε από την 6η Ολομέλεια του 1956 (δηλαδή το σημερινό ΚΚΕ), εντάχθηκε στο ρεύμα του ρεβιζιονισμού που κυριάρχησε στο 20ο Συνέδριο επικυρώνοντας την πολιτική εξουσία της ανερχόμενης νέας αστικής τάξης στη ΣΕ. Αυτό το ρεύμα με κέντρο τη ΣΕ επιβλήθηκε στην πλειοψηφία των πρώην κομμουνιστικών κομμάτων (αλλού πιο εύκολα και αλλού με ωμή βία), προκαλώντας τη διάλυση του κομουνιστικού κινήματος παγκοσμίως. Συνέπεια αυτής της αρνητικής εξέλιξης ήταν η σταδιακή αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και των μετώπων πάλης των λαών σε όλο τον κόσμο και η ανατροπή των ταξικών και πολιτικών συσχετισμών σε όφελος του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, με κατάληξη τη νέα βαρβαρότητα του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος που βιώνει η ανθρωπότητα σήμερα. Και είναι άκρως προκλητικό να χρεώνει το ΚΚΕ στο μ-λ κίνημα αυτή τη δυσμενή εξέλιξη («το “μ-λ κίνημα” και το ευρύτερο μαοϊκό ρεύμα έδρασαν καταλυτικά στην αποσταθεροποίηση, στη διάσπαση και στην αποδυνάμωση του ταξικού εργατικού κινήματος» (Γ. Κατημερτζής, «Ατέχνως»).
Ύστερα από αυτά, είναι πολύ «φυσιολογικό» η ηγεσία του ΚΚΕ να υποστηρίζει ότι αυτό που εκδηλώθηκε τη δεκαετία 1955-1965 ήταν απλώς κρατικές διαφορές Κίνας-Ρωσίας. Ότι δεν συγκροτήθηκε ένα νέο μαρξιστικό λενινιστικό ρεύμα. Ότι οι κομμουνιστές συνέχισαν να υπάρχουν μέσα στα «παλιά» ΚΚ και στο ΚΚΣΕ. Και ότι τελικά «οι μαοϊκοί δεν δικαιώθηκαν» όπως αναφέρεται στις Θέσεις του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ και σε μια σειρά άρθρα της ΚΟΜΕΠ και αλλού.
Βέβαια το «αξιοπερίεργο» είναι ότι σ’ αυτή τη «ΛΔ της Κίνας (που) ουδέποτε αποτέλεσε συνεπή ιδεολογικό φορέα της διδασκαλίας του Μαρξ, του Ένγκελς και του Λένιν… (που) ακολούθησε πιστά… μία χοντροκομμένη νόθευση των βασικών μαρξιστικών-λενινιστικών αρχών… (η οποία) συνέβαλε στη διατήρηση και στη διαιώνιση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και στην οριστική καπιταλιστική παλινόρθωση μετά τον θάνατο του Μάο» (Γ. Κατημερτζής, 15-9-2021 «Ατέχνως») το ΚΚΕ προσέτρεξε προς αναζήτηση κομματικών σχέσεων και προστασίας, όταν κατέρρευσε το στήριγμα και η αναφορά της ΣΕ και του ΚΚΣΕ το 1991.
Στις Θέσεις για το 16ο Συνέδριο του (Σεπτέμβρης 2000), η Κίνα κατατάσσεται στις χώρες που «οικοδομούν σοσιαλισμό», με την παρατήρηση ότι «κάνει ανοίγματα στη διεθνή αγορά… όπου αντιμετωπίζει την επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών (που έχουν) στόχο να υποσκάψουν τη σοσιαλιστική προοπτική της». Στο 17ο Συνέδριο (Φλεβάρης 2005) αρχίζει να «ανησυχεί» και διαπιστώνει ότι «Η εμφάνιση εκμεταλλευτικών δυνάμεων με πολιτικές εκφράσεις στην κινέζικη κοινωνία περικλείει όχι μόνο κινδύνους για τα συμφέροντα του κινέζικου λαού, αλλά και για τον ρόλο της στο διεθνές αντιιμπεριαλιστικό κίνημα». Στο 19ο Συνέδριο η ανησυχία μεγαλώνει, αφού «η πορεία και γενικότερα οι θέσεις (του ΚΚΚ)… ασκούν αρνητική επίδραση στο κομμουνιστικό κίνημα, αξιοποιούνται πολύπλευρα σε βάρος του». Για να φτάσουμε στο 20ο όπου για πρώτη φορά γίνεται αναφορά για «καπιταλιστικοποίηση της Κίνας», ενώ πλέον στο 21ο η Κίνα αναγορεύεται σε δύναμη που απειλεί την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στον παγκόσμιο συσχετισμό, γεγονός που οξύνει τον μεταξύ τους ανταγωνισμό.
Αυτή όμως η κλιμακωτή (και αναιτιολόγητη) μετατροπή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας σε σκέτη Κίνα, δηλαδή η μετατροπή της από το χώρα που οικοδομεί τον σοσιαλισμό (εν έτει 2000!) σε χώρα που προορίζεται να ανέλθει εντός ολίγων ετών στην κορυφή του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος, δεν εμποδίζει το ΚΚΕ από το να κατατάσσει, ακόμη και σήμερα έστω με προβληματισμούς, το ΚΚΚ στη λίστα των κομμάτων που παίρνουν μέρος στη «Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων» που ιδρύθηκε το 1998 με πρωτοβουλία του και συγκαλείται κάθε χρόνο κάτω από την εποπτεία της «Ομάδας Εργασίας» της οποίας βασικό μέλος είναι το ΚΚΕ!
Πρόκειται για οπορτουνισμό και «ανασφάλεια» ενός ρεφορμιστικού κόμματος που αναζητάει προστάτες και που μολονότι απορρίπτει τον «σοσιαλισμό της αγοράς» που οικοδομεί η Κίνα (Κύριλλος Παπασταύρου, ΚΟΜΕΠ τ.3/2011), έλκεται από τον «κεντρικό σχεδιασμό» που ως ένα βαθμό διατηρεί. Άλλωστε όπως σημειώσαμε πιο πάνω, για το ΚΚΕ ο «κεντρικός σχεδιασμός» αποτελεί την κατεξοχήν κομμουνιστική παραγωγική σχέση!
Το μ-λ κίνημα
Από τη μια πλευρά, λοιπόν, το ΚΚΕ διατηρεί «συντροφικές» σχέσεις με το ΚΚΚ και από την άλλη, όχι μόνο ακυρώνει την προσφορά του μ-λ κινήματος, αλλά υποστηρίζει ότι το «δήθεν γνήσιο μαρξιστικό λενινιστικό κίνημα» και ο Μάο προωθούσαν «μία
χοντροκομμένη νόθευση των βασικών μαρξιστικών-λενινιστικών αρχών» (Γ.
Κατημερτζής, 15-9-2020 «Ατέχνως»).
Αναφερθήκαμε ήδη συνοπτικά στην επικράτηση του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΣΕ μετά τον θάνατο του Στάλιν και στην εξάπλωσή του στην πλειοψηφία των πρώην κομμουνιστικών κομμάτων. Αναφερθήκαμε, επίσης πολύ συνοπτικά, στην αντίδραση του Μάο, του ΚΚ Κίνας και κάποιων άλλων κομμάτων (κυρίως του ΚΕΑ), όπως και στη σταδιακή (και με διαφορετικό τρόπο, ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο, σύνδεση με τον λαό κ.λπ.) συγκρότηση ξεχωριστών μαρξιστικών λενινιστικών οργανώσεων και κομμάτων στον κόσμο. Έχουμε κάνει παλιότερα [4η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ)] μια πρώτη αποτίμηση όλων αυτών των εξελίξεων. Εδώ θα πούμε μόνο συνοπτικά ορισμένα πράγματα για το μ-λ κίνημα.
Η ανοιχτή αντιπαράθεση με τον ρεβιζιονισμό και ο οργανωτικός διαχωρισμός από αυτόν, θεωρούμε (όπως άλλωστε απέδειξε η ζωή) ότι ήταν ένα κρίσιμο, καθοριστικό και συνάμα υψηλό και δύσκολο καθήκον για τους κομμουνιστές εκείνης της περιόδου. Αυτό το καθήκον αναλήφθηκε από τον Μάο και άλλους ηγέτες, αλλά και από τους μαρξιστές λενινιστές σε όλο τον κόσμο. Βέβαια, η αρχική αντιπαράθεση (μέχρι το 1963) έγινε μέσα στους κόλπους του τότε διεθνούς ΚΚ (είναι μια ιδιαίτερη υπόθεση η επιβολή του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ και η πάλη που δόθηκε ενάντιά του). Η θέση που επικράτησε τότε ήταν η υπεράσπιση της ενότητας και η αντίληψη ότι οι αντιμαρξιστικές θεωρίες θα μπορούσαν να παλευτούν και να αποκρουστούν με εσωτερικές διαδικασίες.Ωστόσο, αυτή η καθυστέρηση της ανοιχτής ρήξης, που δείχνει ότι, για διάφορους λόγους, δεν είχε κατανοηθεί πλήρως από την αρχή το βάθος της ρεβιζιονιστικής στροφής, έβλαψε πολύ την υπόθεση, τόσο στη ΣΕ όσο και στις άλλες χώρες. Όταν δημοσιεύτηκε το «γράμμα από 25 σημεία» που αποτελεί το σημείο ξεχωριστής συγκρότησης του μ-λ κινήματος, ο ρεβιζιονισμός είχε ήδη επιβληθεί. Το πραξικόπημα της κλίκας Χρουστσόφ-Ζούκοφ που οδήγησε στην εκκαθάριση της ομάδας Μολότοφ-Μαλένκοφ το 1957, ήταν για τη ΣΕ απλώς το επισφράγισμα μιας πορείας που είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Στα ευρωπαϊκά κόμματα ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός αλλού βρήκε πρόσφορο έδαφος (όπως στην Ιταλία και τη Γαλλία που στη συνέχεια στράφηκαν στον «ευρωκομμουνισμό») και αλλού επιβλήθηκε με τη βία (όπως στην Ελλάδα). Στις δε χώρες των θυελλών (στον λεγόμενο τρίτο κόσμο) πέρασε μέσα από την υποχώρηση ταλαντευόμενων ηγεσιών.
Το ζήτημα, όμως, που στην πραγματικότητα τέθηκε εκείνη την περίοδο, δεν αφορούσε μόνο ή απλώς την αντιπαράθεση με τις ρεβιζιονιστικές θέσεις και την υπεράσπιση των «κεκτημένων» του 3οδιεθνιστικού κινήματος. Η νίκη επί του χρουστσοφικού-μπρεζνιεφικού ρεβιζιονισμού, που αναδύθηκε μέσα από μια 35χρονη πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη ΣΕ, απαιτούσε πολλά περισσότερα. Απαιτούσε την κριτική αποτίμηση αυτής της πορείας. Απαιτούσε απαντήσεις σε μια σειρά νέα θεωρητικά ζητήματα για το παραπέρα προχώρημα του σοσιαλισμού. Για τη διαμόρφωση των όρων ανάπτυξης και ολοκλήρωσης των σοσιαλιστικών μετασχηματισμών, στη βάση της συνέχισης της ταξικής πάλης καθ’ όλη την ιστορική περίοδο της δικτατορίας του προλεταριάτου και σε κατεύθυνση τέτοια που θα ενίσχυε και θα κατοχύρωνε συνεχώς τον ρόλο, τη θέση και την αρμοδιότητα της εργατικής τάξης. Και επιπλέον τον «μετασχηματισμό» αυτών των θεωρητικών απαντήσεων σε πολιτική πρακτική για τις χώρες του σοσιαλισμού και σε κεντρική γραμμή για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Τέτοια ζητήματα δεν τέθηκαν από την αρχή και πολύ περισσότερο δεν παράχθηκε μια κεντρική γραμμή που να συγκροτεί και να καθοδηγεί την όλη προσπάθεια σε διεθνές επίπεδο.
Η ΜΠΠΕ, την οποία καθοδήγησε ο Μάο, ξεκινάει στα τέλη του 1965, όταν η κατάσταση στη ΣΕ και στη μεγάλη πλειοψηφία των ΚΚ είχε κριθεί. Παρ’ όλα αυτά, η ΜΠΠΕ, αυτό το τεράστιο κίνημα μαζών, που αποτέλεσε μια «επανάσταση μέσα στην επανάσταση», μια «συνολικοποίηση» της ταξικής πάλης σε συνθήκες σοσιαλισμού, μια προσπάθεια εφαρμογής στην πράξη των θεωρητικών κατακτήσεων του Μάο σε ζητήματα οικοδόμησης του σοσιαλισμού, αποτέλεσε μια τομή στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, ένα προχώρημα στη θεωρία και την πράξη του μαρξισμού λενινισμού. Γι αυτό υπήρξε πηγή έμπνευσης μεγάλων λαϊκών, εργατικών και νεολαιίστικων κινημάτων σε διάφορες περιοχές του κόσμου. Το ότι δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την παλινόρθωση του καπιταλισμού και στην Κίνα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επιβεβαίωση αυτού που πολύ χαρακτηριστικά έγραφε ο Μαρξ στη 18η Μπρυμαίρ:
«…οι προλεταριακές επαναστάσεις …κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε τόσο την ίδια τους την πορεία, ξαναγυρίζουν σε εκείνο που φαίνεται ότι έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, περιγελούν με ωμή ακρίβεια τις μισοτελειωμένες δουλειές, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες των πρώτων τους προσπαθειών, φαίνεται να ξαπλώνουν χάμω τον αντίπαλό τους μόνο και μόνο για να του δώσουν την ευκαιρία να αντλήσει καινούριες δυνάμεις από τη γη και να ορθωθεί πάλι πιο γιγάντιος μπροστά τους, οπισθοχωρούν συνεχώς μπροστά στην ακαθόριστη απεραντοσύνη των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθεί η κατάσταση που κάνει αδύνατο κάθε ξαναγύρισμα…».
Αυτό που αποδείχθηκε εκείνη την περίοδο ήταν ότι το κομμουνιστικό κίνημα δεν ήταν ακόμη ώριμο, όχι για να «κάνει αδύνατο κάθε πισωγύρισμα», αλλά για να απαντήσει θεωρητικά, ιδεολογικά, πολιτικά και πρακτικά στην παλινόρθωση και να ανοίξει έναν νέο κύκλο «εφόδου προς τον ουρανό». Πέρα από την αδυναμία της ΜΠΠΕ να πραγματοποιήσει τους στόχους της μέσα στην Κίνα, αυτή καθ’ εαυτή από μόνη της δεν μπορούσε να αποτελέσει γενική γραμμή για το μ-λ κίνημα και επιπλέον στη μεγάλη πλειοψηφία οι μ-λ οργανώσεις δεν κατάφεραν να μπολιάσουν με τα συμπεράσματά της τη δικιά τους πολιτική δράση.
Έτσι, το μ-λ κίνημα που στην πρώτη φάση, σε συνδυασμό με την ύπαρξη της Κίνας και της Αλβανίας, αποτέλεσε ελπίδα συνέχισης του κομμουνιστικού κινήματος, υπερασπίστηκε τις μ-λ αρχές κόντρα στους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές και τους κατά τόπους εκπροσώπους τους, προπαγάνδισε και κινήθηκε στην κατεύθυνση δημιουργίας λαϊκού κινήματος και σε πολλές περιοχές μαζικοποιήθηκε και δημιούργησε πολιτικά γεγονότα, στη συνέχεια, στη δεκαετία του 1970 και μετά τη στροφή της Κίνας, υποχώρησε και μπορούμε να πούμε ότι έχει κλείσει πλέον τον κύκλο του.
Ωστόσο, το μ-λ κίνημα είναι σήμερα η μοναδική αναφορά των κομμουνιστών που θέλουν να προχωρήσουν, να κάνουν παραπέρα βήματα, θεωρητικά και πρακτικά. Μοναδική, με την έννοια ότι προσπάθησε να σταθεί απέναντι στον ρεβιζιονισμό και την καπιταλιστική παλινόρθωση από τη σκοπιά του κομμουνισμού, της ιστορίας δηλαδή του κομμουνιστικού κινήματος και της σύνδεσής του με το μέλλον. Το μ-λ κίνημα αποτελεί την απάντηση που μπόρεσαν να δώσουν οι κομμουνιστές και η εργατική τάξη στη στροφή του ’56. Ελλιπής, ανολοκλήρωτη, αναποτελεσματική, με λάθη και αδυναμίες; Ναι, ήταν όλα αυτά. Όμως ήταν προσπάθεια απάντησης, που κινήθηκε στις ράγες της απελευθέρωσης του προλεταριάτου και των λαών από τα δεσμά του κεφαλαίου και δεν ήταν συμπόρευση και έκφραση του ρεβιζιονισμού, δηλαδή υποταγή στο κεφάλαιο, όπως ήταν αυτή που έδωσε (και συνεχίζει να δίνει) η ηγεσία του ΚΚΕ μετά το 1956.
Η ηγεσία του ΚΚΕ νομίζει ότι μπορεί να τροποποιήσει την ιστορία, να τη βάλει στα καλούπια της, να σταματήσει την κίνησή της. Η Ιστορία δε σταματάει. Νέες κινήσεις δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται όλη αυτή την περίοδο, νέα απελευθερωτικά κινήματα ξέσπασαν και ξεσπούν. Η ταξική πάλη έχει τη δική της λογική, αποκαλύπτει κάθε μέρα τις αντιθέσεις και γεννάει τους αγωνιστές και τις συλλογικότητες που προσπαθούν να στρέψουν την κίνησή της σε όφελος των λαϊκών μαζών. Προϊόν αυτής της κίνησης, αυτής της τάσης, υπήρξε το μ-λ κίνημα και η ΜΠΠΕ. Η πείρα του, η προσφορά του και η αποτίμησή του αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση, μαζί με την αποτίμηση και την παρακαταθήκη της 3οδιεθνιστικής περιόδου, για να γίνουν αποφασιστικά βήματα προς την ανασύνθεση του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος της εποχής μας.
Προς αυτή την κατεύθυνση προσπαθεί να κινηθεί το ΚΚΕ(μ-λ). Με πολλά προβλήματα και αναντιστοιχίες, προϊόντα των δύσκολων καιρών που περνάμε. Αλλά με συνέχεια (χρονική και πολιτική) πολλών δεκαετιών και με συνέπεια και προσήλωση στο κίνημα, στην εργατική τάξη και τον λαό, όπως άλλωστε κάνουν και άλλες αντίστοιχες δυνάμεις παγκοσμίως. Και είναι αυτό ακριβώς που «εξοργίζει» το ΚΚΕ (όπως αναφέρεται στο άρθρο του «Ατέχνως»): «το εγχώριο και διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ακόμα ταλανίζεται από τον μαοϊκό οπορτουνισμό. Εξοργιστικό όμως αποτελεί το γεγονός ότι στη σημερινή εποχή… υπάρχουν κομμουνιστικά κόμματα κυρίως μαοϊκής προέλευσης που διασπείρουν τον διχασμό στο κίνημα και κατηγορούν τα συνεπή επαναστατικά κόμματα…».
Εξοργίζεται, λοιπόν, η ηγεσία του ΚΚΕ από την ύπαρξη, την πολιτική γραμμή και τη δράση του ΚΚΕ(μ-λ). Που υποστηρίζει (εμπράκτως) ότι η περίοδος της πανδημίας και των όποιων περιοριστικών μέτρων δεν είναι μια «λευκή» περίοδος, αλλά μια περίοδος έντασης της επίθεσης του συστήματος και της ταξικής πάλης. Ότι οι νόμοι Κεραμέως, Χρυσοχοΐδη, Χατζηδάκη δεν πρέπει να μείνουν στα χαρτιά αλλά να ανατραπούν. Ότι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, η ΕΒΕ και η Τράπεζα Θεμάτων δεν θα πάνε στην αζήτητα μέσα από τους συλλόγους διδασκόντων και τις αποχές, αλλά μέσα από μαζικό απεργιακό αγώνα διαρκείας. Ότι τα συνδικάτα και οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις δεν πρέπει να αποδεχτούν τον κρατικό συνδικαλισμό, αλλά να τον αρνηθούν στην πράξη, να αρνηθούν τα μητρώα των σωματείων και τη μετατροπή τους σε «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» με ηλεκτρονικές «συνελεύσεις» και ψηφοφορίες…
Ο κατάλογος δεν έχει τέλος, αφού το ΚΚΕ φροντίζει να τον εμπλουτίζει συνεχώς, μολονότι έχει μπει σε μια «νέα επαναστατική πορεία» (όπως ισχυρίζεται). Γιατί και αυτή η πορεία χαρακτηρίζεται από την υπευθυνότητα και τον ρεαλισμό του απέναντι στο σύστημα, την εμμονή στην «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» και τον φόβο του μπροστά στο πραγματικό κίνημα, τη σταθερή πίστη του στον κοινοβουλευτισμό και την υπόκλιση στις εκλογές πάσης φύσεως και επιπλέον, συμπληρώνεται με την άρνηση του ιμπεριαλισμού και της εξάρτησης, συνοδευμένη από σταθερό «πατριωτισμό», όχι κομμουνιστικής κατεύθυνσης, αλλά «εθνικής» κοπής και προέλευσης.
Εμείς, λοιπόν, ως ΚΚΕ(μ-λ) έχουμε κάθε λόγο να συνεχίσουμε να «εξοργίζουμε» την ηγεσία του ΚΚΕ…
Σημειώσεις:
1. Μια αναλυτική κριτική στις θέσεις και στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ από το 1956 έως το 2020 γίνεται στο άρθρο «ΚΚΕ: από ταξικό υποκείμενο σε ρεφορμιστικό συμπλήρωμα του συστήματος», σε τρεις συνέχειες στα τεύχη 15, 16 και 17 του περιοδικού «Αντίθεση».
2. Επίσης αναλυτική τοποθέτηση στις θέσεις του ΚΚΕ για την παλινόρθωση και τον σοσιαλισμό γίνεται στα άρθρα: «18ο Συνέδριο ΚΚΕ: Στρουθοκαμηλισμός για τα αίτια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης», «Αντίθεση» τεύχος 2 και «Για τις θέσεις του ΚΚΕ στο ζήτημα της παλινόρθωσης και του Σοσιαλισμού», «Αντίθεση» τεύχος 5 τα οποία μπορείτε να τα διαβάσετε και εδώ: ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ
Το άρθρο στο σύνολό του δημοσιεύτηκε στη Προλεταριακή Σημαία σε δύο συνέχειες.
24 σχόλια:
Πραγματικά οι ισχυρισμοί του Κατημερτζή το Σεπτέμβριο εναντίον της επαναστατικής Κίνας, του μαρξιστικού-λενινιστικού κομμουνιστικού κινήματος κλπ.,δεν αποτελούν παρά επανάληψη των ισχυρισμών της ομάδας Παπαρήγα, Μαΐλη, Μπέλλου, όπως διατυπώθηκαν στις "θεωρητικές" αναλύσεις αυτής της ρεβιζιονιστικής ομάδας και όπως καταγράφτηκαν στο άρθρο εκείνο του Παπασταύρου που προαναφέρεται. Η ρεβιζιονιστική ηγεσία του "επίσημου ΚΚΕ" προσπαθεί με κάθε μέσο να ακροβατήσει ανάμεσα στην "αμαρτωλή ιστορία" της (ως φερέφωνο του ρωσικού ρεβιζιονισμού μέχρι τελικής πτώσεώς του!) και της ρεφορμιστικής πολιτικής πρακτικής της αφενός, και αφετέρου της έντεχνης προσπάθειας που ανέλαβε τα τελευταία είκοσι τόσα χρόνια να εμφανιστεί ως "επαναστατικά ανασυγκροτημένη", ως το άκρον άωτον της "ταξικής" ανάλυσης και στρατηγικής σε ...όλο τον κόσμο! Στην προσπάθεια αυτή, η ρεβιζιονιστική ηγεσία έχει διαπράξει κι άλλα πολύ χειρότερα από τη συκοφάντηση του Μάο και του επαναστατικού Μ-Λ κινήματος, μια πρακτική που άλλωστε τής είχε γίνει "στοιχείο ταυτότητας" από το 1963. Είναι η ηγεσία αυτή που τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια βάλθηκε να αναθεωρήσει κάθε ιστορική επιστημονική ανάλυση, κάθε επίτευγμα του ελληνικού και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος στον αγώνα του ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στο φασισμό, ενάντια στην εξάρτηση και υποτέλεια της χώρας μας, στην πάλη για τη συσπείρωση των μαζών στο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης. Από μία ηγεσία που έχει φτάσει στο σημείο να "κριτικάρει" μεταχρονολογημενα από τις θέσεις των ... τροτσκιστών του μεσοπολέμου, την Κομμουνιστική Διεθνή και το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ για την τακτική του αντιφασιστικού μετώπου, από μια τέτοια ηγεσία δεν θα περιμέναμε να πει οτιδήποτε άλλο για το Μ-Λ κίνημα από όσα γράφει ο κάθε Κατημερτζής. Από ό,τι όμως διαπιστώνω από διαδικτυακή αναζήτηση το τελευταίο χρονικό διάστημα, η ηγεσία αυτή έχει καταφέρει να επηρεάσει τις αναλύσεις και μιας ομάδας του κομμουνιστικού κινήματος στη γειτονική Αλβανία. Μέχρι τώρα, ο Περισσός, εκμεταλλευόμενος τη στροφή του Ενβέρ Χότζα ξαι την άδικη επίθεση εναντίον του Μάο, μετά το 1977-78, ο Περισσός λοιπόν αντιμετώπιζε "διαφορετικά" το αλβανικό κομμουνιστικό κίνημα σε σχέση με το επαναστατικό ΚΚ Κίνας. Τώρα, όπως δείχνουν τα δημοσιεύματα αλβανικής ιστοσελίδας που παρουσιάζεται με τον τίτλο του ΚΚ Αλβανίας και που αναδημοσιεύει τα ντοκουμέντα του σημερινού ΚΚΕ, φαίνεται πως η γραμμή που πάνε να περάσουν οι εγχώριοι φωστήρες στο Αλβανικό Κομμουνιστικό Κίνημα είναι ότι η ΛΔ Αλβανίας και η ηγεσία του ΚΕΑ ευθύνονται για τη ... διακοπή των σχέσεων με το ΚΚΣΕ και την ΕΣΣΔ!! Μιλάμε για θρασύτατη και εξοργιστικότατη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, που μας δείχνει ότι τα αιώνια λιβανιστήρια των Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ, Αντρόποφ και Γκορμπατσόφ, όση "κριτική" κι αν έχουν δήθεν κάνει στην "οπορτουνιστική στροφή" του 20ου συνεδρίου κλπ) στην πραγματικότητα δεν έχουν αποστεί ούτε βήμα από τη δουλεία τους στο ρεβιζιονισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό που χαντάκωσε την ΕΣΣΔ. Και για μια ακόμη φορά το επιτελείο του ελληνικού ρεβιζιονισμού επιδιώκει να εξαγάγει τις λόξες του. Οι Αλβανοί σύντροφοι που με επικεφαλής τον αείμνηστο Υσνί Μιλόσι είχαν ξεκινήσει την προσπάθεια ανασυγκρότησης του ΚΚ Αλβανίας, μετά την προδοσία του Αλία, μάλλον πρέπει να τεθούν σε συναγερμό απέναντι σε όσα μεθοδεύει στο κόμμα τους η εκεί ρεβιζιονιστική κλίκα, που τώρα φαίνεται πως βρήκε ένα ... διεθνές καθοδηγητικό κέντρο αναφοράς (εκπροσωπούμενο υπό των κύριων Ελισαίου Βαγενά, Γιώργου Μαρίνου κτο...).
Στο κείμενο, σ' ένα σημείο, γράφεται πολύ σωστά ότι το ΚΚΕ και οι αρθρογράφοι του στηρίζονται στην άγνοια των νεότερων για τα γεγονότα και τα παρουσιάζουν όπως θέλουν. Βέβαια αυτό δεν αφορά μόνο το ΚΚΕ αλλά και πολλούς άλλους ως και το σύστημα το ίδιο πρώτα από όλα. Ακόμη και ορισμένους που κάποτε αποτελούσαν τμήμα του μ-λ κινήματος. Οι στρεβλώσεις και το ψέμα για το τι έγινε σε διεθνές αλλά και εσωτερικό επίπεδο πάνε και έρχονται με αποτέλεσμα πολύς κόσμος ακόμη και αριστερός να πείθεται. Εδώ αντικειμενικά και παρά τις δυσκολίες μπαίνει ένα καθήκον σε οργανώσεις σαν το ΚΚΕ(μ-λ). Να αναδειχθεί η ιστορία όπως πραγματικά έγινε. Όχι μόνο για την αποκατάσταση της αλήθειας αλλά και για το από εδώ και πέρα.
Χωρίς να μπω τώρα στη διαδικασία σχολιασμού του κειμένου, γιατί δεν έχει και καμμία σημασία ουσιαστικά, η θέση του ΚΚΕ μ-λ για τον κεντρικό σχεδιασμό ποια είναι;
Ο κεντρικός σχεδιασμός για το ΚΚΕ(μ-λ) είναι βασικό και απαραίτητο στοιχείο της δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλά όχι η κατεξοχήν κομμουνιστική παραγωγική σχέση
Και ποια είναι δηλαδή η κατεξοχήν κομμουνιστική παραγωγική σχέση;
Όποιος θέλει να διαβάσει για την αντίληψη που έχει το ΚΚΕ(μ-λ) για την σοσιαλιστική οικοδόμηση και την συμβολή της ΜΠΠΕ σε αυτήν μπορεί να διαβάσει το παρακάτω άρθρο: http://istoriakk.blogspot.com/2018/03/50.html
Καλό διάβασμα!
Ποια είναι λοιπόν η κατεξοχήν κομμουνιστική σχέση για το ΚΚΕ(μ-λ);
Εύλογη ερώτηση. Μόνο που, κατά τη δική μου αντίληψη και χωρίς να θέλω να χρεώσω κάποια συγκεκριμένη άποψη στον «άγνωστο» που ρωτάει, η ερώτηση αυτή υποκρύπτει τη θέση ότι λίγο-πολύ τις σοσιαλιστικές σχέσεις τις έχουμε στο «τσεπάκι» και αυτό που χρειάζεται είναι να τις «προγραμματίσουμε». Θα θυμίσω τη θέση του Στάλιν, ότι στο ζήτημα αυτό «ξεκινούμε από το μηδέν», αλλά και την επισήμανση του Μαρξ, ότι ο κομμουνισμός δεν είναι ένα μοντέλο προς το οποίο πρέπει να προσαρμοστεί η κοινωνία, αλλά ο επαναστατικός μετασχηματισμός σε κομμουνιστική κατεύθυνση.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο σοσιαλισμός είναι μια ολόκληρη ιστορική περίοδος κοινωνικών μετασχηματισμών και ανατροπών που συντελούνται συνεχώς σε όλα τα πεδία και εκφράσεις της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής, μετασχηματισμών των παραγωγικών, οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων που συντελούνται με όρους ταξικής πάλης. Η πορεία αυτών των μετασχηματισμών δεν είναι μονοσήμαντη, αφού θα εμπεριέχουν εκ των πραγμάτων στο εσωτερικό τους αντίθετους προσανατολισμούς (προς το σοσιαλισμό αλλά και την οπισθοδρόμηση) έως ότου «δημιουργηθεί η κατάσταση που κάνει αδύνατο κάθε ξαναγύρισμα», όπως λέει ο Μαρξ και αναφέρει το άρθρο. Το καθοριστικό ζήτημα λοιπόν γι' αυτούς τους μετασχηματισμούς είναι να αντανακλούν και να εκφράζουν τη συνεχή ενίσχυση του ρόλου, της θέσης και της «αρμοδιότητας» της εργατικής τάξης, γιατί αυτή είναι ο φορέας των σοσιαλιστικών σχέσεων και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και όχι το κόμμα της ή το κράτος της.
Είναι «αδυναμία» (επιπέδου συγκρότησης) της εργατικής τάξης να μην μπορεί να αναλάβει από την αρχή άμεσα, πλήρως και καθολικά τη διεύθυνση της παραγωγής, της «ανταλλαγής δραστηριοτήτων», των κατανομών, της διανομής, των σχεδιασμών κλπ και να «αναθέτει» αυτή την αρμοδιότητα στο σοσιαλιστικό κράτος και στο κομμουνιστικό κόμμα. Αυτή την αντικειμενική «αδυναμία» εκφράζουν τα πρώτα, μετά την επανάσταση, σοσιαλιστικά μέτρα, όπως οι κρατικοποιήσεις (που σύμφωνα με τον Ένγκελς δεν είναι και η καλύτερη μορφή κοινωνικοποίησης) και ο κεντρικός κρατικός σχεδιασμός. Αυτά (και άλλα) μέτρα αποτελούν εκφράσεις απαλλοτρίωσης της αστικής κυριαρχίας και είναι απαραίτητα για να «πατήσουν» επάνω τους οι περαιτέρω σοσιαλιστικοί μετασχηματισμοί. Αυτό όμως το αντικειμενικό γεγονός δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως η κατάληξη, αλλά ως η αρχή των σοσιαλιστικών μετασχηματισμών και να αίρεται συνεχώς, μέσα από, και μέσα στην, συνεχώς εξελισσόμενη -και στο σοσιαλισμό- ταξική πάλη και στην κατεύθυνση, όπως ανέφερα, ενίσχυσης της «αρμοδιότητας» της εργατικής τάξης.
Αν λοιπόν έπρεπε να απαντήσω στο ερώτημα «ποιες είναι οι κατεξοχήν κομμουνιστικές σχέσεις» στο σοσιαλισμό, θα έλεγα ότι είναι αυτές που αναδύονται μέσα στο στίβο της ταξικής πάλης και οι οποίες ενισχύουν το ρόλο και την «αρμοδιότητα» της εργατικής τάξης σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Συμπέρασμα: το ΚΚΕ είναι ρεβιζιονιστικό-μπρεζνιεφικό γιατί θεωρεί τον κεντρικό σχεδιασμό σοσιαλιστική σχέση παραγωγής, ο οποίος βέβαια είναι δομικό στοιχείο του σοσιαλισμού αλλά όχι η κατεξοχήν κομμουνιστική παραγωγική σχέση, την οποία όμως δεν την ξέρουμε ακόμα γιατί θα προκύψει στο μέλλον, αλλά σιγουρα δεν είναι ο κεντρικός σχεδιασμός καθώς όποιος τον θεωρεί ως τετοιον είναι μπρεζνιεφικός αντεπαναστάτης.
Αυτό, συν ένα μεγάλο κείμενο για το πόσο φοβερή ήταν η ΜΠΠΕ.
Ωραία, το πιασα.
Εντάξει τώρα, οι "συνδικαλιές" αμφιθεάτρου δεν ταιριάζουν σε μια συζήτηση που έχει ανοίξει με καλούς όρους και σε αυτό έχει συμβάλει σημαντικά το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία για την ρεβιζιονιστική στροφή του 1956 το μ-λ κίνημα και τις "ακροβασίες" της ηγεσία του ΚΚΕ.
Ο κεντρικός σχεδιασμός συνεχίζει να αποτελεί την απάντηση του κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στην αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής που έχει σαν βασικό της σκοπό την απόσπαση υπεραξίας και την κερδοφορία του κεφαλαίου αδιαφορώντας για τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.
Η εμπειρία όμως της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τόσο στην ΕΣΣΔ όσο και στην Λ.Δ της Κίνας αποκάλυψε ότι ο κεντρικός σχεδιασμός της σοσιαλιστικής παραγωγής και διανομής όχι μόνο δεν εμπόδισε την παλινόρθωση του καπιταλισμού αλλά χρησιμοποιήθηκε από τα νεο-αστικά στοιχεία που κατέλαβαν την εξουσία για ίδιον όφελος.
Αν υπάρχει συμφωνία σε αυτή την εκτίμηση τότε θα πρέπει να βγουν και κάποια συμπεράσματα με βάση τα πραγματικά δεδομένα της ταξικής πάλης στην περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Και το βασικότερο συμπέρασμα είναι ότι σε όλη την περίοδο της μεταβατικής περιόδου προς την αταξική κοινωνία - κομμουνισμό καθοριστικός παράγοντας που θα "εγγυηθεί" αυτόν τον δρόμο και όχι τον αντίθετό του αποτελεί η κατεύθυνση "η πολιτική στο τιμόνι" όπως έλεγε και ο πρόεδρος Μάο Τσε Τούνγκ.
Η ενίσχυση της εργατικής εξουσίας το χτύπημα των αναδυόμενων αστικών στοιχείων, η λύση των αντιθέσεων (πνευματικής - χειρωνακτικής εργασίας, διευθυντών - διευθυνομένων, πόλης -χωριού κλπ ) προς όφελος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Το δυνάμωμα της δικτατορίας του προλεταριάτου και των σύμμαχων δυνάμεων του εργαζόμενου λαού.
Χωρίς αυτά τα στοιχεία ο κεντρικός σχεδιασμός υπονομεύεται και ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός "πάει περίπατο".
Τώρα, γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ προβάλει τον κεντρικό σχεδιασμό και όχι την δικτατορία του προλεταριάτου σαν τον "ακρογωνιαίο λίθο" της σοσιαλιστικής οικοδόμησης εμείς δίνουμε την απάντηση ότι δεν έχει ξεκόψει από τις χρουτσωφικές - μπρεζνιεφικές ρίζες του και το μοντέλο ενός "κρατικού" σοσιαλισμού, σχεδιασμένου "επιστημονικά" - πάντα.
Γ.Α.
Άρα λοιπόν,η δικτατορία του προλεταριάτου είναι παραγωγική σχέση και μάλιστα η "κατεξοχήν κομμουνιστική" κιόλας. Κατάλαβα. Θέλω να έρθω στην κομματική σας σχολή να μάθω έτσι βαθιά τον μαρξισμό. Δέχεστε και μη κομματικά μέλη;
Καταρχήν σκέτο το "Κεντρικός Σχεδιασμός" καθεαυτό δε λέει και πολλά για το περιεχόμενό του και τζάμπα η πόλωση γύρω από όρους-σκιές. Υπονοείται "Κοινωνικός επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός" σαν μια ακριβέστερη περιγραφή την οικονομικής βάσης του Σοσιαλισμού, και έτσι το εννοεί το ΚΚΕ, τουλάχιστον όπως προκύπτει από την σχετική φιλολογία στα κομματικά έντυπα, αλλά και την εφαρμογή του στην ΕΣΣΔ, στο βαθμό, που έγινε και προχώρησε αυτός.
Kαι αν είναι αλήθεια, πως η οικονομική βάση, οι κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής, είναι αυτές, που σε τελευταία ανάλυση προσδιορίζουν τον χαρακτήρα του κάθε κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο "Κ/Σ" αποτελεί το αποφασιστικό κριτήριο, και όχι το εποικοδόμημά του, που είναι η Δικτατορία του Προλεταριάτου. Ασφαλώς ο Κ/Σ έχει ανάγκη την ΔτΠ και χωρίς αυτήν δεν μπορεί να κάνει τίποτε, δε νομίζω πως το ΚΚΕ έχει διαφορετική άποψη επ' αυτού. Και βέβαια, ιστορικά, η διαλεκτική της κοινωνικής εξέλιξης και της ταξικής πάλης επιβάλλει πρώτα να λυθεί το θέμα της εξουσίας και μετά ακολουθεί η απελευθέρωση/εγκατάσταση των νέων σχέσεων παραγωγής, του Κ/Σ. (Eίναι και μια ιστορική ειδοποιός διαφορά αυτή, μεταξύ γέννησης καπιταλισμού και σοσιαλισμού). Γι αυτό άλλωστε το ΚΚΕ απέρριψε τα "στάδια" και βάζει σαν στρατηγικό στόχο την Επανάσταση και την Δ.τ.Π., θεωρώντας, τουλάχιστον, ιστορικά ξεπερασμένη την σχετική θέση της Γ' Διεθνούς, που ακολουθούσε μέχρι το ~'95. (Το αν ήταν και ιστορικά, εξαρχής, λάθος ας το αφήσουμε, για να μην πλατειάζουμε.)
Ομως εδώ την πάτησε ο Μάο, γιατί καθυστέρησε στον τομέα του Κ/Σ, με αποτέλεσμα να πάθει η κινέζικη κοινωνία "απώλεια προσανατολισμού", που αποτυπώθηκε χαρακτηριστικότατα με τα περίφημα πέντε αστέρια στη σημαία της ΛΔΚ, και να καταλήξει μοιραία πια στην σημερινή (αγριο-)καπιταλιστική Κίνα, που έχει ένα είδος υποτυπώδους/επικουρικού "Κ/Σ", που υπηρετεί τα συμφέροντα των κινέζων καπιταλιστών, και οι οποίοι, όπως ξέρουμε μπορούν να εκλέγονται και ...στην ΚΕ/ΚΚΚ!
Να παρατηρήσουμε επίσης, πως η μετάπτωση στην σημερινή καπιταλιστική Κίνα έγινε κυριολεκτικά χωρίς να χρειαστεί αντεπανάσταση και χωρίς αντίσταση της οικονομικής της βάσης, που το '49 ήταν κυριαρχικά και βασικά αγροτική.
(1/2)
(2/2)
Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την διαδικασία της παλινόρθωσης του Καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ, που τουλάχιστον χρειάστηκε μια γερή 35-ετία εσωτερικής πάλης, '56 - ως '93, και στέφθηκε και με το πραξικόπημα του Γιέλτσιν με τα τεθωρακισμένα κλπ., για να είναι εντάξει και ...σημειολογικά! Η απουσία των εργατικών μαζών από την δυναμική πάλη εξηγείται αφού το κόμμα τους είχε διαβρωθεί, και η πάλη εντοπιζόταν ακριβώς στο εσωτερικό του. Είναι προφανώς, πως αυτό, που "αντιστεκόταν" στην παλινόρθωση ήταν ακριβώς οι νέες σχέσεις παραγωγής, που είχαν εγκαθιδρυθεί με αποφασιστικότητα από το ~1925 στην ΕΣΣΔ, όταν η Δ.τ.Π. εκεί ήρθε αντιμέτωπη με την κατάρρευσή της ελλείψει οικονομικής βάσης. Και ευτυχώς, που οι μπολσεβίκοι δεν επέτρεψαν στον Μπουχάριν (.."πλουτίστε!") το 1925 να γίνει ό,τι έγινε ο Ντεγκ Χσιάο Πίνγκ (= επίσης "πλουτίστε!", με τα ίδια λόγια!) το 1978.
Βέβαια είναι πολλά τα ερωτήματα, που θα πρέπει να απαντήσει η Επανάσταση για την υλοποίηση του "Κοινωνικού επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού", πως θα οργανωθεί στις λεπτομέρειές του, πως θα γίνει υπόθεση του κάθε εργάτη, όλης της κοινωνίας των εργαζομένων, πως θα δώσει διέξοδο στην δημιουργικότητα του νέου ανθρώπου, για τον οποίον η εργασία θα είναι ανάγκη και όχι "δουλειά"=καταπίεση και άχθος. Ερωτήματα, που μόνο εν μέρει και πιλοτικά αντιμετωπίστηκαν και απαντήθηκαν κυρίως στην ΕΣΣΔ, κυρίως την εποχή του Στάλιν, καθώς και στην ΛΔΓ, από όπου έχω και πιο άμεση γνώση για σχετικές εμπειρίες αυτής της πάλης.
Είναι διαλεκτική η σχέση "Κ/Σ" και Δ.τ.Π., όπου βέβαια ο "Κ/Σ" είναι το κύριο. Για την Δ.τ.Π. ήδη γνωρίζουμε πολλά και κατά τη γνώμη μου επαρκή, για τον "Κ/Σ" λιγότερα κι εδώ θα χρειαστεί περισσότερη φαιά ουσία και πάλη.
Κλείνοντας, να θυμίσω πως ένα είδος υποτυπώδους "Κ/Σ", καθόλου κοινωνικού βέβαια, είναι γνώρισμα και του Κρατικομονοπωλιακού Καπιταλισμού, μέσα σε αυστηρά οριοθετημένα πλαίσια, γιατί ο Καπιταλισμός εκ φύσεως αντιβαίνει έννοιες, όπως προγραμματισμός, κεντρικός έλεγχος κλπ., που όμως είναι υποχρεωμένος, για λόγους αυτοσυντήρησης του, να αξιοποιεί.
Είναι προτιμότερο να ανοίγει η συζήτηση από το να κλείνει με "εξυπνάδες" που διαστρεβλώνουν θέσεις και απόψεις και νομίζουν έτσι ότι ξεμπέρδεψαν με τα ζητήματα.
Ο Σεχτάρ ο Τρομερός έκανε πολύ καλά που ξεδίπλωσε την άποψή του η οποία αποτελεί και την κυρίαρχη άποψη στο εσωτερικό του ΚΚΕ όσο αφορά τον χαρακτήρα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και της υπόθεσης της παλινόρθωσης του καπιταλισμού σε ΕΣΣΔ και Λ.Δ. της Κίνας. Ας τα πάρουμε λοιπόν με την σειρά :
1) Ο χαρακτήρας του κάθε κοινωνικού σχηματισμού προσδιορίζεται από τις κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής και ο Κεντρικός Σχεδιασμός είναι το αποφασιστικό κριτήριο και όχι το εποικοδόμημα του η Δικτατορία του Προλεταριάτου μας λέει ο Σεχτάρ. Βέβαια στην συνέχεια μιλάει για την διαλεκτική σχέση μεταξύ τους και ότι ο Κεντρικός Σχεδιασμός ... έχει ανάγκη την Δικτατορία του Προλεταριάτου.
Δεν έχει νόημα να αναφερθούμε στον Λένιν για το περιεχόμενο του σοσιαλισμού όπου στην πρώτη θέση βάζει τα Σοβιέτ «Ο Κομμουνισμός, είναι η εξουσία των Σοβιέτ συν την ηλεκτροδότηση ολόκληρης της χώρας», τα ξέρει αυτά ο Σεχτάρ. Αλλά από που θα αντλήσει δύναμη και επιχειρηματολογία για το γεγονός ότι η ηγεσία του ΚΚΕ όχι μόνο δεν αντιτάχτηκε στο ρεβιζιονισμό και την παλινόρθωση αλλά ταυτίστηκε μαζί τους;
Μα από που αλλού. Από τις "κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής" που για 35 χρόνια αντιστέκονταν στην παλινόρθωση ενώ στο πολιτικό εποικοδόμημα είχαν κυριαρχήσει οι πολιτικοί εκπρόσωποι του ρεβιζιονισμού.
Με αυτό τον χοντροκομμένο τρόπο που παρουσιάζεται σαν "καθαρός μαρξισμός" και σε αντίθεση με τον Μάο που από την αρχή την "πάτησε" προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
2. Στην Λ.Δ της Κίνας δεν υπήρξε αντεπανάσταση ούτε έγινε τίποτα το συνταρακτικό αλλά πέρασε "ολοσούμπιτη" στον κρατικό καπιταλισμό και οι καπιταλιστές εκλέγονται πιά και στη ΚΕ του ΚΚ Κίνας, με το οποίο βέβαια σχέσεις είχε η ηγεσία του ΚΚΕ και όχι το "μαοϊκό ρεύμα" αλλά αυτά είναι "ψιλά γράμματα".
Δηλαδή ρε φίλοι του ΚΚΕ η ΜΠΠΕ τι ήταν; Η σύλληψη και ο διωγμός της λεγόμενης "συμμορίας των τεσσάρων" και της πλήρους αποκαθήλωσης του Μάο από τον Τένγκ και τους επιγόνους του τι ήταν ; Ακόμα και η σφαγή στην Πλατεία Τιέν Αν Μεν τι ήταν ;
Αν όχι έκφραση της ταξικής πάλης στο εσωτερικό της χώρας , του κράτους και του κόμματος ανάμεσα στην επαναστατική γραμμή και κατεύθυνση και την αντεπανάσταση ;
Η ιστορική εμπειρία της ταξικής πάλης έχει δείξει ξεκάθαρα ότι η υποτίμηση των πολιτικών - ταξικών όρων συγκρότησης του εργατικού - κομμουνιστικού κινήματος, προβάλλοντας δήθεν "καθαρούτσικες" απόψεις για την Επανάσταση και τον Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό θέλουν να καλύψουν τον ρεβιζιονιστικό χαρακτήρα μέσα από έναν άκρατο οικονομισμό.
Γ.Α.
"Δηλαδή ρε φίλοι του ΚΚΕ η ΜΠΠΕ τι ήταν;"
Πάντως όχι εξόντωση των κουλάκων. Ενας ακόμη "πόλεμος" στο εποικοδόμημα (="πολιτιστική") χωρίς ταξικό μπούσουλα, απλά με κομμουνιστική φρασεολογία. Οπως η μισή ιστορία του κινεζικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα (η άλλη μισή ανήκε στον καθαρόαιμο αστό Τσαγκ Κάϊ Σεκ). Ηταν κάτι σαν κυνήγι μαγισσών, όπου κανείς, ούτε ο Μάο, δεν ήξερε τι ήταν οι μάγισσες και τι οι εχθροί τους. Το "μαοϊκό" κίνημα λάτρευε το κοινωνικό εποικοδόμημα και μισούσε την κοινωνική βάση του, την κατανόησή της.
ΜΠΠΕ = Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση. Γιατί αφαιρείς το "Προλεταριακή" δε βολεύει;
Η ΜΠΠΕ υπήρξε όχι μόνον ένα μαζικό κίνημα ανατροπής των δομών που παλινορθώνουν τον καπιταλισμό, αλλά ένα κίνημα σοσιαλιστικής οικοδόμησης που, παρά τα ιδιαίτερα κινέζικα χαρακτηριστικά της –κάθε αυθεντικό επαναστατικό κίνημα έχει τη σφραγίδα της τοπικότητας και της εθνικής ιθαγένειας- έθεσε στο επίκεντρο το ζήτημα της συνέχισης της επανάστασης σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί που ξεκίνησαν και εφαρμόστηκαν με το ξέσπασμα της ΜΠΠΕ δεν ήταν μiα ρομαντική ενατένιση ή ένας πειραματισμός, αλλά μία «έφοδος στον ουρανό» που πατούσε βέβαια γερά στη γη και επιβεβαιώνουν την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος ως ένα σύστημα που –παρά τον ανολοκλήρωτο και κατά βάση «μη απαντημένο» χαρακτήρα του- μπορεί να αξιοποιήσει, να εμπνεύσει και να ενώσει σε μία ανώτερη ποιότητα το πραγματικό δυναμικό της οικονομίας και της κοινωνίας. Η γενική γραμμή που εκφράστηκε μέσα από μία ποικιλία μορφών μπορούμε να πούμε ότι επιβεβαιώνει αυτή την εκτίμηση.
Η «γραμμή των μαζών», η σύνδεση της «επαναστατικοποίησης» των σχέσεων παραγωγής, όπως διατυπώθηκε αυτός ο ιδιότυπος κινέζικος νεολογισμός -με τις μεταβολές στις πολιτιστικές υπερδομές και η επενέργεια της ιδεολογίας πάνω σε αυτές αποτελούν την πιο ριζοσπαστική ιδεολογική παρακαταθήκη αυτού του τεράστιου κινήματος μαζών που ονομάστηκε ΜΠΠΕ για το πώς πρέπει να ασκείται στο κράτος η δικτατορία του προλεταριάτου και η ηγεμονία της εργατικής τάξης.
Παρά τις δικές του ανεπάρκειες , ανολοκλήρωτες κατευθύνσεις, τις περίεργες συγχυτικές πολλαπλές αναφορές, και τις απλοποιήσεις που το συνόδευαν.
Αν εξαιρέσουμε την εγκατάλειψη της παραγωγής, των σπουδών, το χάος κ.λπ., τα δύο πρώτα χρόνια της ΜΠΠΕ, που επιβλήθηκε από την οξύτητα της αντιπαράθεσης των δύο γραμμών, τίποτε δεν επιβεβαιώνει –όπως θέλουν οι τιμητές της θεωρίας της «ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων» και του «μαύρου γάτου-άσπρου γάτου»- πως αυτοί οι μετασχηματισμοί λίμνασαν ή έφεραν την παραγωγική οπισθοδρόμηση.
Σύμφωνα με τη μαοϊκή αντίληψη για τη διαδικασίας κατάκτησης της γνώσης, δύο είναι οι πηγές που παράγουν γνώση: η πάλη για την παραγωγή και η ταξική πάλη.
Ο επιστημονικός πειραματισμός αποτελεί την επιτομή, την αιχμή αυτής της γνωστικής διαδικασίας και η φιλοσοφική σκέψη το «όλον» που την περιέχει.
Η υπέρβαση της αντίθεσης οικονομίας –πολιτικής , οικοδόμησης- αποδόμησης, απάλειψης των παλιών αστικών υπολειμμάτων -επικράτησης των νέων σοσιαλιστικών στοιχείων- προώθησης της επανάστασης μα και, ταυτόχρονα, ανάπτυξης της παραγωγής, ακούει στο όνομα «κοινωνικοί μετασχηματισμοί».
Κοινωνικοί μετασχηματισμοί που έχουν σαν βάση τις αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις (που δεν είναι μόνο οι σχέσεις ιδιοκτησίας και διανομής) και πραγματοποιούνται κάτω από τη σημαία της ανάδειξης και όχι «απόκρυψης»-όπως δείχνει η σοβιετική εμπειρία μετά το 1936- της ταξικής πάλης.
Με την πολιτική στο τιμόνι. Με την προσπάθεια να κατακτηθούν τα ιδεολογικά «φρούρια» της αστικής τάξης μέσα στην κοινωνία, να ελεγχθούν και να περιοριστούν οι επιδράσεις του νόμου της αξίας και του αστικού δικαίου –που παραμένουν ώς ένα βαθμό σε ισχύ και κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής μετάβασης.
Αυτόν τον «καταμερισμό εργασίας», του αστικού δικαίου που διαβρώνει τη σοσιαλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και σταδιακά την μεταμορφώνει σε αστική, καπιταλιστική ιδιοκτησία στόχευαν οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί που ήθελε να δημιουργήσει η ΜΠΠΕ.
Στη θέση του αστικού καταμερισμού εργασίας και των πολιτιστικών και κοινωνικών υπερδομών που τον υποστήριζαν και τον αναπαρήγαγαν και που έπρεπε να συντριφτούν, ήταν ανάγκη να δημιουργηθούν νέες πολιτιστικές κοινωνικές υπερδομές που να «εφάπτονται» και να υποστηρίζουν -αν όχι να «υποκινούν» και να επιβάλλουν- τις νέες εργασιακές πρακτικές.
Με αυτή την έννοια ο όρος Πολιτιστική ή ακόμα και Μορφωτική όπως συνήθιζαν οι περισσότεροι δυτικοί να αποκαλούν τη μαοϊκή «επανάσταση μέσα στην επανάσταση», ίσως είναι μικρός για να χωρέσει αυτή την υπέρβαση.
Υπέρβαση που «αποκαθιστά» το λενινιστικό «σώμα» αντιλήψεων για την περίοδο της δικτατορίας του προλεταριάτου ως μία περίοδο «βαθιών κοινωνικών μετασχηματισμών» (βίαιων και ειρηνικών) και το «αποκαθαίρει» από προσμίξεις με ξένα ως προς αυτό το σώμα υλικά και χαρακτηριστικά, προσμίξεις ίσως υποχρεωτικές ή μάλλον… σίγουρα υποχρεωτικές σε άλλες φάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της πολιτικής και στρατιωτικής αντιπαράθεσης (όπως π.χ. ο πατριωτικός πόλεμος ενάντια στον χιτλερισμό).
Με αυτή την έννοια επίσης η «ιδέα» των μαζικών κινημάτων που οικοδομούν τον σοσιαλισμό, του κόμματος μαθητή και δασκάλου, «ιδέα» που υπάρχει στα έργα του Λένιν για τη δικτατορία του προλεταριάτου θα λέγαμε «επανέρχεται» με την έκρηξη της ΜΠΠΕ και είναι ταυτόχρονα μία συνέχεια και μία τομή αυτής της πορείας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Ή για να μιλήσουμε διαλεκτικά μία τομή της συνέχειας…
[1/2]
Ας μου επιτραπεί μια παρατήρηση-διακρίβωση στα όσα σωστά κατά την ταπεινή μου γνώμη τόνισε ο Σεχτάρ αναφορικά με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΛΔΚ.
Γράφει στο πρώτο μέρος του σχόλιου του: «Ομως εδώ την πάτησε ο Μάο, γιατί καθυστέρησε στον τομέα του Κ/Σ, με αποτέλεσμα να πάθει η κινέζικη κοινωνία "απώλεια προσανατολισμού",…».
Αυτό δεν είναι ακριβές. Ο Μάο Τσετούνγκ ποτέ δεν ήταν υπέρ της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Κίνα και πολύ λιγότερο υπέρ του «Κ/Σ» και, κατά συνέπεια, υπέρ της «Δ.τ.Π.», δηλ. της προλεταριακής πολιτικής πρωτοπορίας στην διεξαγωγή της κομμουνιστικής επανάστασης και της σοσιαλιστικής/κομμουνιστικής οικοδόμησης. Κι αυτό από πολύ νωρίς στην πολιτική του σταδιοδρομία.
Σχετικά ας μου «συγχωρεθεί» (είναι λιγάκι μεγαλούτσικο κι ίσως φάει αρκετό χρόνο σ’ αναγνώστες κι αναγνώστριες) να αναπαραγάγω χάριν της συζήτησης ένα δικό μου σχόλιο αλλού στο διαδίκτυο πριν από τρία και περισσότερα χρόνια.
Κάτι που έγραψα σε προηγούμενο σχόλιό μου (4 Ιουνίου 2018 – 1:12 μ. μ.) σχετικά με τον Μάο, δηλαδή ότι «σίγουρα ο Μάο δεν υπήρξε ποτέ κομμουνιστής», προκάλεσε μια ένσταση και γι’ αυτό θα καταφύγω στις πηγές, πράγμα που λόγοι ανεξάρτητοι από τη θέλησή μου με εμπόδισαν να κάνω προηγουμένως. Αναγκαίο θεωρώ να υπογραμμίσω ότι η διηνεκής πολιτική τοποθέτηση και δράση του Μάο εκτός της θεωρίας και της πράξης του επιστημονικού κομμουνισμού συμβάδιζε και με τη συνολική καθυστέρηση της Κίνας και με την καχεξία του κινέζικου προλεταριάτου και με τις αφάνταστες δυσκολίες που αντιμετώπιζε η επανάσταση στην Κίνα και με τις αντικειμενικές κι υποκειμενικές αδυναμίες της Κομμουνιστικής Διεθνούς να κατευθύνει το ΚΚΚ σε κομμουνιστική γραμμή. Επίσης ότι ό,τι ακολουθεί είναι ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα που χαρακτηριστικά παρουσιάζουν τις μικροαστικές, εθνικιστικές και τυχοδιωκτικές πολιτικές αντιλήψεις του Μάο.
Θα παραθέσω λοιπόν στο πρωτότυπο και σε μετάφραση ορισμένα στοιχεία που δείχνουν ανάγλυφα από πόσο νωρίς στην πολιτική του σταδιοδρομία ο Μάο στεκόταν σε θέσεις που πόρρω απείχαν των θέσεων του επιστημονικού κομμουνισμού, και πιο συγκεκριμένα αναφορικά με τις κινητήριες δυνάμεις της προλεταριακής επανάστασης, την πρωτοπορία τους και τους αντίστοιχους ρόλους της εργατικής και της αστικής τάξης. Πρόκειται για τρία αποσπάσματα από το άρθρο του Μάο «Το πραξικόπημα στο Πεκίνο και οι έμποροι» [北京政變與商人]. Το συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύτηκε στο διπλό τεύχος υπ’ αριθ. 31–32 (σελ. 233–234) του κεντρικού οργάνου του ΚΚΚ, εβδομαδιαίου περιοδικού «Οδηγός» [嚮導週報/The Guide Weekly], που κυκλοφόρησε στις 11 Ιουλίου 1923. Το άρθρο ο Μάο το υπόγραφε με το μικρό του όνομα («Τσε-τούνγκ» [澤東] ) παραλείποντας το επώνυμό του «Μάο» [毛], προφανώς για λόγους συνωμοτικότητας. Το πρώτο απόσπασμα προέρχεται από τις σελίδες 233 και 234, το δεύτερο και το τρίτο από τη σελίδα 234. Σημειωτέον ότι εκείνη την εποχή ο Μάο ήταν εκλεγμένο μέλος του Κεντρικού Γραφείου (Πολιτικού Γραφείου) της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής (Κεντρικής Επιτροπής) του ΚΚΚ που είχαν προκύψει από το 3ο Συνέδριο του κόμματος (12–20 Ιουνίου 1923).
Άγρυπνος
[2/2]
(Πρώτο απόσπασμα)
中國現在的政治問題，不是別的問題，是簡單一個國民革命問題；用國民的力打倒軍閥並打倒和軍閥狼狽為奸的外國帝國主義，這是中國國民歷史的使命。這個革命是國民全體的任務，全國國民中商人、工人、農人、學生、教職員，都同樣應該挺身出來擔負一部分革命的工作；但因歷史的必然和目前事實的指示，商人在國民革命中應該擔負的工作較之其他國民所應該擔負的工作，尤為迫切而重要。
Το σημερινό πολιτικό πρόβλημα της Κίνας δεν είναι κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα, είναι απλά το πρόβλημα της εθνικής επανάστασης· το να χρησιμοποιηθούν οι εθνικές δυνάμεις για την ανατροπή των στρατοκρατών σε συνδυασμό με την ανατροπή του ξένου ιμπεριαλισμού που συντρέχει τους στρατοκράτες στις ανόσιές τους πράξεις όταν αυτοί βρεθούν σε δύσκολη θέση, αυτή είναι η ιστορική αποστολή του κινέζικου λαού. Αυτή η επανάσταση είναι το συνολικό καθήκον του έθνους, μέσα στην ολότητα του οποίου οι έμποροι, οι εργάτες, οι αγρότες, οι φοιτητές, το διδακτικό προσωπικό οφείλουν ήδη από κοινού να ορθώσουν το ανάστημά τους και να βγουν μπροστά αναλαμβάνοντας το μερίδιο της ευθύνης που τους ανήκει για την προώθηση του έργου της επανάστασης· εξαιτίας όμως της ιστορικής αναγκαιότητας και της κατεύθυνσης που έχουν πάρει τα τρέχοντα γεγονότα, η ευθύνη που οφείλουν να αναλάβουν οι έμποροι για το έργο της εθνικής επανάστασης είναι, σε σύγκριση με την αντίστοιχη ευθύνη που πρέπει αναλάβει σχετικά το υπόλοιπο του έθνους, πολύ πιο επείγουσα και πολύ πιο σπουδαία.
(Δεύτερο απόσπασμα)
商人團結越廣，聲勢越壯，領袖全國國民的力量就越大，革命的成功也就越快！
Όσο περισσότερο διευρύνεται η ενότητα των εμπόρων, τόσο πιο ρωμαλέα θα είναι η ορμή τους, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η δύναμή τους για να καθοδηγήσουν το έθνος σ’ ολόκληρη τη χώρα και τόσο πιο γρήγορη θα είναι η επιτυχία της επανάστασης!
(Τρίτο απόσπασμα)
[…] 惟有號召全國商人、工人、農人、學生、教職員，乃至各種各色凡屬同受壓迫的國民，建立嚴密的聯合戰線，這個革命才可以成功的；[…]
[…] μόνο αν καλέσουμε τους εμπόρους, τους εργάτες, τους αγρότες, τους φοιτητές και το διδακτικό προσωπικό όλης της χώρας —και επομένως όλες τις άλλες κατηγορίες του πληθυσμού του έθνους που υφίστανται κοινή καταπίεση— να οικοδομήσουν ένα συμπαγές ενιαίο μέτωπο, μόνο τότε μπορεί αυτή η επανάσταση να είναι επιτυχής· […]
Αφήνω τα συμπεράσματα στους αναγνώστες και τις αναγνώστριες…
Άγρυπνος
Ενδιαφέρον και ευχαριστούμε πολύ για την παράθεση των κειμένων στα κινέζικα ώστε να μπορούμε και να κάνουμε επιβεβαίωση της μετάφρασης.
Μόνο μια μικρή λεπτομέρεια. Μπορεί κανείς από ένα ολόκληρο έργο ενός ανθρώπου, πολύ περισσότερο ηγέτη ενός κομμουνιστικού κόμματος, να βγάλει συμπέρασμα για το τι πρεσβεύει από δύο μικρά αποσπάσματα ενός κειμένου που γράφτηκε το 1923 χωρίς καν να αναφέρεται ποιες ήταν οι συνθήκες τότε και ποιο ήταν το ζήτημα που τότε αντιμετώπιζε μια χώρα η οποία είχε κατακερματιστεί και διαμοιραστεί μεταξύ των λεγόμενων Πολέμαρχων;
Όποιος στα σοβαρά θέλει να ασχοληθεί με το έργο του Μάο και του Κινέζικου Κομμουνιστικού Κινήματος καλό θα ήταν να διαβάσει απευθείας από τις πηγές και να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει. Κυκλοφορούν κείμενα και έργα όπου εύκολα μπορεί κανείς να βγάλει τα αντίθετα συμπεράσματα από αυτά που προσπαθούν πολλοί να μας πείσουν για το ποια ήταν η άποψη του Μάο για τη κινητήρια δύναμη της επανάστασης, για το ρόλο της εργατικής τάξης. Τις μεθόδους τις αστικής προπαγάνδας ας τις αφήσουμε στους αστούς!
Διαπιστώνω ότι σε ορισμένους έχει μεταλαμπαδευτεί η «επιστήμη» της ιστορικής παραχάραξης , «επιστήμη» που ο χρουτσωφικός και μπρεζνιεφικός ρεβιζιονισμός και τα φερέφωνά του στην Ελλάδα ασκούσαν επί μισό αιώνα, στην προσπάθειά τους να συκοφαντήσουν τον Μάο και να θολώσουν τα νερά τόσο για τις καθοριστικές τους ευθύνες στην διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος όσο και για το γεγονός ότι αποτελούσαν τους πολιτικούς φορείς της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Θα άξιζε μόνο η περιφρόνηση. Ας είναι όμως. Το παρακάτω απόσπασμα «από τα παλιά» είναι αφιερωμένο στους νέους αγωνιστές, που θέλουν να συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που απαιτεί η εποχή μας:
«Το βιομηχανικό προλεταριάτο στην Κίνα αριθμεί δύο εκατομμύρια άτομα. Ο περιορισμένος αριθμός του οφείλεται στην οικονομική καθυστέρηση της χώρας. Η συντριπτική πλειοψηφία των δύο εκατομμυρίων εργατών απασχολείται σε πέντε τομείς, στους σιδηρόδρομους, στα ορυχεία, στις θαλάσσιες μεταφορές, στην υφαντουργική βιομηχανία και στα ναυπηγεία- ένα μεγάλο μέρος βρίσκεται κάτω από τον ζυγό των διευθυντών των επιχειρήσεων του ξένου κεφαλαίου. Παρά το γεγονός ότι το προλεταριάτο είναι ολιγάριθμο, εν τούτοις εκπροσωπεί στην Κίνα τις νέες παραγωγικές δυνάμεις και αποτελεί την πιο προοδευτική τάξη της κινέζικης κοινωνίας, είναι η καθοδηγητική δύναμη του επαναστατικού κινήματος.»
Μάο τσε Τουνγκ- Ανάλυση των τάξεων της κινέζικης κοινωνίας-1926
Εκδόθηκε στα ελληνικά από τις Ιστορικές Εκδόσεις το 1965, σε μετάφραση Γιάννη Χοτζέα.
Ολόκληρο το βιβλίο όπως και άλλα βιβλία μπορείτε να τα βρείτε σε ηλεκτρονική μορφή στην ιστοσελίδα παίρνω αμπάριζα. Παρακάτω το λινκ για το συγκεκριμένο άρθρο- ορόσημο στην εξέλιξη της κινέζικης επανάστασης.
https://pernoamparizabooks.wordpress.com/2015/09/07/%ce%bc%ce%ac%ce%bf-%cf%84%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%b3%ce%ba-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%ce%bb%cf%85%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%ac%ce%be%ce%b5%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%b7%cf%82/
Επίσης από τις εκδόσεις εκτός των τειχών έχουν κυκλοφορήσει ΤΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, βιβλίο με μια σειρά άρθρα και μελέτες του Μάο, απαραίτητο όπλο των επαναστατών για την εμβάθυνση στον διαλεκτικό υλισμό.
Τ.Σ.
Ένα σχετικά μακροσκελές σχόλιο σε δύο σημεία και το θέμα από πλευράς μου θεωρείται, για την ώρα τουλάχιστον, λήξαν. Αν οι συνθήκες, ειδικά της κατάστασης της υγείας μου, το επιτρέψουν, ίσως να επανέλθω, εδώ ή αλλού, με επιπλέον στοιχεία και εκτενέστερα.
Το πρώτο σημείο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι οι μαοϊστές, μαοϊκοί και μαοΐζοντες της Ελλάδας στην υπερπεντηκονταετή περίοδο ύπαρξής τους ως πολιτικού ρεύματος δεν μπόρεσαν να αναδείξουν ούτε έναν διανοούμενο από τις γραμμές τους που να γνωρίζει την κινεζική γλώσσα και να μπορεί να ανατρέχει στα πρωτότυπα κείμενα αναφορικά με το κινεζικό κομμουνιστικό κίνημα γενικότερα και με τα γραπτά κείμενα του Μάο Τσετούνγκ ειδικότερα. Χαρακτηριστικό δείγμα της αβελτηρίας αυτής είναι και η παράθεση αποσπάσματος από έργο του Μάο σε σχόλιο-απάντηση στο προηγούμενο σχόλιό μου, αποσπάσματος που είναι μετάφραση της μετάφρασης! Τι μένει; Τι άλλο παρά εξυπνακίστικες ευχαριστίες για την παράθεση από πλευράς μου των κινεζικών πρωτοτύπων (ώστε να μπορέσουν να… ελεγχθούν!) ή μηρυκασμός των παλιών πάγιων κατηγοριών του χώρου προς οιαδήποτε εμπεριστατωμένη και θεμελιωμένη κριτική των πολιτικών-θεωρητικών θέσεων του Μάο Τσετούνγκ: χρουστσοφικά ή μπρεζνιεφικά «χαλκεία». Δηλαδή: Ὄμφακές εἰσιν ή για να το πω πιο απλά σ’ όσους αγνοούν τον Αίσωπο: Όσα δεν φτάνει η αλεπού… Όμως η πραγματικότητα, η αλήθεια με βάση τις πρωτογενείς πηγές κι η σοβαρότητα είναι πεισματάρικα πράγματα και δεν μπορούν να ξεπεραστούν ή εξοβελιστούν με εξυπνακισμούς αυτού του είδους.
Το δεύτερο σημείο στο οποίο αξίζει να επιμείνει κανείς είναι το πρόβλημα της αυθεντικότητας των κειμένων των έργων του Μάο Τσετούνγκ στις τελευταίες δημοσιεύσεις τους όσο αυτός ακόμα ζούσε. Πρόκειται για εξαιρετικά αμφίβολη αυθεντικότητα που, για να μείνω για λόγους χώρου και χρόνου στο άρθρο απ’ όπου παρατίθεται το προαναφερθέν απόσπασμα, επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από την αντιβολή των διαφόρων εκδοχών του, του πρωτότυπου της δεκαετίας του 1920, του κειμένου από τις πρώτες συλλογικές εκδόσεις των έργων του Μάο στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και της τελικής εκδοχής στον πρώτο τόμο της «Εκλογής Έργων του Μάο Τσετούνγκ» [毛澤東選集 • 第一卷] στις αρχές της δεκαετίας του 1950: το πρωτότυπο έχει γίνει αγνώριστο, έχει μετατραπεί από την επιδερμική, σχεδόν επιπόλαια σκιαγράφηση από την σκοπιά του μικροαστικού σοσιαλισμού με ελάχιστη έως ανύπαρκτη μαρξιστική-λενινιστική θεμελίωση στην πρώτη έκδοση της δεκαετίας του ’20 σε μια κάπως υποφερτή μαρξιστική ανάλυση στην τελική κι «εγκεκριμένη» έκδοση της δεκαετίας του ’50. Κι αυτό ισχύει σχεδόν για το σύνολο των βασικών/προγραμματικών έργων του Μάο Τσετούνγκ με εξαίρεση τις αντιγραφές, λογοκλοπές και λαθροχειρίες (καθώς συμβαίνει π. χ. με το μεγαλύτερο μέρος των «φιλοσοφικών» του «πονημάτων» ― χονδροειδών παραποιήσεων της διαλεκτικοϋλιστικής φιλοσοφίας· αυτό το αφήνω για πιο εύθετο χρόνο, αφού ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια αυτού του σχολίου). Έτσι καταλαβαίνει κανείς και την στιχομυθία σε μια από τις συζητήσεις του Μάο Τσετούνγκ με τον Ι. Β. Στάλιν στην Μόσχα το 1949/50 όπως την παραδίδουν τα σχετικά στενογραφημένα πρακτικά. Ο Στάλιν τον ρωτάει αν έχει εκδώσει τα έργα του κι ο Μάο του απαντάει ότι βρίσκεται εν μέσω της σχετικής διαδικασίας που αποδεικνύεται άκρως χρονοβόρα λόγω των «κακών» (;!) προηγούμενων εκδόσεων παρακαλώντας τον Στάλιν να του στείλει έναν Σοβιετικό ειδικό, ει δυνατόν μέλος της ΚΕ του ΠΚΚ (Μπ.), για να τον βοηθήσει σχετικά. Έκπληκτος ο Στάλιν του λέει αν το θεωρεί αναγκαίο με τον Μάο να επιμένει και τον Στάλιν να δέχεται. Για την ιστορία: Στάλθηκε ο Πάβελ Γιούντιν [Павел Фёдорович Юдин (1899–1968)] (ο ένας εκ των συγγραφέων του γνωστού «Μικρού Φιλοσοφικού Λεξικού») που χρημάτισε και πρεσβευτής της ΕΣΣΔ στην ΛΔΚ κι είναι ουσιαστικά ο επιμελητής (ή για την ακρίβεια αυτός που απάλειψε ό,τι αντιμαρξιστικό/αντιλενινιστικό υπήρχε προβαίνοντας σε ριζική αναθεώρηση των πρωτοτύπων κειμένων) των τριών πρώτων τόμων της «Εκλογής Έργων του Μάο Τσετούνγκ».
Και κλείνω προς το παρόν μ’ ένα απόφθεγμα του Μαρξ που ’χε δανειστεί από τον Σπινόζα: Sed ignorantia non est argumentum.
Άγρυπνος
Προσπερνάω τις επιστημονίζουσες ανοησίες για την εκμάθηση κινέζικων. Το απόσπασμα που παράθεσα δεν είναι τυχαίο. Περιέχεται σε από τα πιο γνωστά άρθρα-κείμενα του Μάο που αποτέλεσαν την βάση για την χάραξη της επαναστατικής γραμμής, που αντιμετώπισε το ζητημα των κοινωνικών συμμαχιών της εργατικής τάξης κ.α..Αυτής πού οδήγησε στην κατάληψη της εξουσίας από τον κινέζικο λαό με την ηγεμονία του προλεταριάτου. Λογική λοιπόν η αμηχανία όταν οι συκοφαντίες συντρίβονται καθώς και η καταφυγή σε ανιστόρητες ιστορίες επιπέδου βάιπερ.
Αλλά είπαμε. Τίποτε πρωτόγνωρο! Εδώ υπάρχει μια ηγεσία που προσπαθεί να πείσει ότι τάχα χρειάστηκε πάνω από 50 χρόνια για να ανακαλύψει τα αυτονόητα. Αλλά που στην ουσία θέλει να αποκρύψει ότι και η ίδια αποτελεί την ιστορική κ πολιτική συνέχεια ενός μηχανισμού που δια πυρός και σιδήρου προσπάθησε να επιβάλλει την γραμμή της ταξικής υποταγής στις γραμμές των κομμουνιστών ξεκινώντας μάλιστα από την πολιτική προσφυγιά. Να την επιβάλλει δηλαδή σε αγωνιστές που δεν μετέφραζαν κινέζικα κ λατινικά αλλά που πάλευαν για την εθνική κ κοινωνική απελευθέρωση με τ' όπλο στο χέρι για μια ολόκληρη δεκαετία...
Τ.Σ.
Α! Κάτι τελευταίο. Όντως η άγνοια δεν είναι επιχείρημα. Και στην περίπτωση που κάποιος αγνοεί την καθοριστική συμβολή του Μάο στην κινέζικη και παγκόσμια επανασταση αυτό δεν συνιστά απλά κ μόνο φτώχεια επιχειρημάτων αλλά -στην καλύτερη περίπτωση-συνειδητή τύφλωση, στρουθοκαμηλισμό.
Δεν αγνοούν γνωρίζουν πολύ καλά και η αδυναμία τους να απαντήσουν μετατρέπεται σε ανοησίες τύπου αμφισβήτησης (ακόμη και μεταφραστικής) κειμένων τα οποία κατά τα άλλα διορθώνονται αλλεπάλληλα από τους γνώστες του μαρξισμού - λενινισμού μιας και ο εν λόγω ηγέτης είναι μάλλον ανεπαρκής, μικροαστός, αμόρφωτος κ.λπ., κ.λπ. Τα ίδια που ακούγαμε και για τον Στάλιν από τους ρεβιζιονιστές και τους τροτσκιστές.
Εξυπνακισμοί, για να μην πω σαχλαμάρες, που επιχειρούν να απαντήσουν αποδομώντας έναν ηγέτη όχι με βάση την άποψή του αλλά με βάση την υποτιθέμενη προσωπικότητά του. Το πρόβλημά τους όμως δεν είναι ο ηγέτης, το πρόβλημά τους είναι αυτά που εκπροσωπεί με τα θετικά του και τα αρνητικά του.
Δημοσίευση σχολίου