Εγκλήματα και προβοκάτσιες

Παγκόσμιος σάλος ξεσηκώθηκε με τις καταγγελίες της ουκρανικής πλευράς για δολοφονίες αμάχων στην Μπούτσα από Ρώσους στρατιώτες και οι οποίες υπογραμμίστηκαν από τις φωτογραφίες των νεκρών στους δρόμους. Δολοφονίες που η ρωσική πλευρά έσπευσε να διαψεύσει μιλώντας για σκηνοθετημένη προβοκάτσια. Λίγες μέρες μετά είχαμε την έκρηξη πυραύλου στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κραματόρσκ, με δεκάδες νεκρούς πολίτες που ετοιμάζονταν να πάρουν το τρένο διαφυγής από τη ζώνη του μετώπου. Και εδώ οι Ουκρανοί κατηγορούν τους Ρώσους και οι Ρώσοι τους Ουκρανούς. Πού βρίσκεται άραγε η αλήθεια;

Κρίσιμο το ερώτημα καθώς μάλιστα είναι βέβαιο ότι παρόμοια γεγονότα μέλλεται να υπάρξουν και στις επόμενες φάσεις αυτής της τραγωδίας.

Δεν είμαστε «άοπλοι»

Είναι γεγονός ότι τόσο ο υπογραφόμενος όπως άλλωστε και ο περισσότερος κόσμος δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε εντελώς αφοπλισμένοι ή και υποχρεωμένοι να καταπίνουμε αμάσητο ό,τι μας σερβίρουν οι τερατώδεις προπαγανδιστικοί μηχανισμοί που βρίσκονται πλέον σε πλήρη λειτουργία και απόδοση. Βασικά εργαλεία «ανάγνωσης» μπορεί να μας παρέχει η γνώση των χαρακτηριστικών της κάθε πλευράς, των στόχων, των μεθόδων που συνήθως χρησιμοποιεί. Όπως επίσης κάτι πολύ απλό και οικείο στον οποιονδήποτε άνθρωπο. Η χρήση της λογικής. Με βάση αυτήν μπορούμε -όχι σε κάθε περίπτωση αλλά σε ορισμένες φορές- να φιλτράρουμε τα γεγονότα και τα επιχειρήματα της κάθε πλευράς και να φτάνουμε σε δικά μας συμπεράσματα.

Οι υπεύθυνοι για την τραγωδία

Όσο αφορά τη συνολική διάσταση του ζητήματος. Είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση οι ευθύνες της ρωσικής πλευράς. Είναι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός που ξεκίνησε έμπρακτα αυτόν τον πόλεμο, που «άνοιξε τις πύλες της κόλασης» του πολέμου, που ώθησε το επίπεδο αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ-Δύση σε ένα αναβαθμισμένο ποιοτικά και πολύ πιο επικίνδυνο επίπεδο.

Αποδίδοντας τις ευθύνες που ανήκουν στο ρωσικό ιμπεριαλισμό, το μόνο που δεν σημαίνει είναι πως απαλλάσσονται των δικών τους ευθυνών οι ιμπεριαλιστές πρώτα και κύρια των ΗΠΑ αλλά και συνολικά της Δύσης. Είναι αυτοί που συστηματικά και με συνεχείς επιθετικές κινήσεις εδώ και τριάντα χρόνια διαμόρφωναν τις συνθήκες που αναπόφευκτα οδηγούσαν σε αυτόν τον πόλεμο.

Με αυτή την έννοια οι ιμπεριαλιστές και των δύο πλευρών είναι συνυπεύθυνοι για τους νεκρούς αυτού του πολέμου, τόσο τους άμαχους όσο και τους μάχιμους. Είναι συνυπεύθυνοι γι’ αυτούς που σκοτώνονται στις μάχες, αυτούς που σκοτώνονται από βόμβες και πυραύλους, είτε «στοχευμένα» είτε από «λάθος» και ως «παράπλευρες απώλειες». Είναι συνυπεύθυνοι γι’ αυτούς που δολοφονούνται είτε για λόγους αντεκδίκησης, εκκαθαρίσεων ή μέσα από αιματηρές προβοκάτσιες. Είναι συνυπεύθυνοι για τους τραυματίες, τους πρόσφυγες, τις καταστροφές που συντελούνται.

Ο πόλεμος είναι / παράγει βαρβαρότητα

Τα όσα αναφέρθηκαν προηγούμενα αποτελούν τη βάση θεώρησης του όλου ζητήματος τόσο για τον υπογραφόμενο όσο και τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκει. Απ’ εκεί και πέρα αποτελεί ενός ιδιαίτερου χαρακτήρα ζήτημα το να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει σε σχέση με ορισμένα γεγονότα σαν αυτά που προαναφέρθηκαν.

Σε σχέση με αυτά ορισμένα καταρχάς ερωτήματα που αφορούν τη ρωσική πλευρά. Είναι γενικά δυνατό Ρώσοι στρατιώτες να επιδόθηκαν σε δολοφονίες αμάχων σαν αυτές που καταγγέλλονται; Κατά την άποψή μου ο πόλεμος αποτελεί πέραν των άλλων και μια διαδικασία που μπορεί να οδηγήσει ορισμένους ανθρώπους σε πράξεις βαρβαρότητας, αδιανόητες υπό άλλες συνθήκες. Σ’ αυτή τη βάση δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα Ρώσοι στρατιώτες να έχουν φτάσει μέχρις ενός τέτοιου σημείου. Μόνο που αυτό μένει να αποδειχτεί.

Ένα δεύτερο ερώτημα. Είναι δυνατόν ρωσικοί πύραυλοι, βόμβες κ.λπ. να προκαλούν θύματα μεταξύ των αμάχων; Ναι, είναι δυνατό. Όσο «στοχευμένα» κι αν είναι ορισμένα χτυπήματα -αν δεχτούμε αυτή την άποψη- είναι πάντα μεγάλες οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο. Στη φρίκη που χαρακτηρίζει έναν πόλεμο, τέτοιες απώλειες είναι πάντα πιθανές χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι είναι και συγχωρητέες.

Με εργαλείο την απλή λογική

Τρίτο ερώτημα. Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι αποτελούν επιλογές της ρωσικής ηγεσίας οι δολοφονίες αμάχων ή τα αδιάκριτα χτυπήματα σε κατοικημένες περιοχές; Την κατηγορία δηλαδή που απευθύνει η ουκρανική ηγεσία και σύσσωμη η Δύση; Η άποψή μου είναι διαφορετική.

Δεν πρόκειται εδώ για «ηθικού» χαρακτήρα ενδοιασμούς που μπορεί να έχει η ρωσική ηγεσία. Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, όπως και κάθε ιμπεριαλισμός, μπορεί να λειτουργεί και να δρα με τέτοιο αδίστακτο τρόπο για την προώθηση των στόχων του. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως το κάνει για «διασκέδαση» αλλά εφόσον υπηρετεί τις πολιτικές του επιδιώξεις. Σ’ αυτήν εδώ την πλευρά βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτημα.

Οι πολεμικές επιχειρήσεις διεξάγονται μέχρι τώρα στο έδαφος της ανατολικής Ουκρανίας. Μια περιοχή που κατοικείται κατά πλειοψηφία από ρωσόφωνο πληθυσμό, φιλικά διακείμενο προς τη ρωσική πλευρά και με πολλούς να έχουν ρωσική εθνική συνείδηση. Το κυριότερο, είναι ένας κόσμος που η ρωσική πλευρά σχεδιάζει να αποτελέσει την κοινωνική βάση των ρυθμίσεων που θα ‘θελε να επιβάλλει πρώτα στην ανατολική ή και συνολικά στην Ουκρανία.

Αυτή είναι η πολιτική πραγματικότητα που καθορίζει την κίνηση της ρωσικής πλευράς και όπως μάλιστα την είδαμε να εκφράζεται και στη στρατιωτική της τακτική στην πολιορκία των πόλεων. Είναι η ίδια που εκφράστηκε και στο περίφημο πλέον ζήτημα των «ανθρωπιστικών διαδρόμων», στο οποίο έχω αναφερθεί σε προηγούμενη παρέμβασή μου.

Σε σχέση μ’ αυτό, έχει λογική βάση ο ισχυρισμός ότι οι Ρώσοι παρεμποδίζουν τον εφοδιασμό των πολιορκούμενων πόλεων με τρόφιμα, νερό, φάρμακα κ.λπ. Δεν έχει καμιά βάση ο ισχυρισμός ότι είναι οι Ρώσοι που παρεμποδίζουν τη διαφυγή των αμάχων. Ακριβώς αυτή η παρουσία των αμάχων τους δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στην εκτεταμένη χρήση της υπεροχής τους σε δύναμη πυρός.

Αντίθετα είναι οι Ουκρανοί που παρεμποδίζουν αυτή τη διαφυγή και για τους ακριβώς αντίθετους λόγους. Ανεξάρτητα συνεπώς από το πόσο επιτυχή είναι τα «στοχευμένα» χτυπήματα που επιχειρούν οι Ρώσοι και ποιες παράπλευρες απώλειες έχουν, δεν έχει καμιά βάση η άποψη ότι οι Ρώσοι βομβαρδίζουν μαζικά και αδιάκριτα. Όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο είτε δεν έχουν ιδέα του πράγματος είτε απλά υποκρίνονται.

Άλλωστε το τι σημαίνουν βομβαρδισμοί προετοιμασίας επίθεσης, ποια κόλαση πυρός εξαπολύεται σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι πολύ πιθανό να το δούμε στις μάχες που ως φαίνεται επίκεινται.

Η «επιστήμη» της προβοκάτσιας

Ερώτημα τέταρτο. Είναι δυνατό τα γεγονότα αυτά να είναι είτε σκηνοθετημένα είτε αποτέλεσμα προβοκατόρικων ενεργειών; Βεβαίως και είναι. Οι ιμπεριαλιστές της Δύσης έχουν μια πολύ μακρά ιστορία παρόμοιων ενεργειών που για να τις αναφέρει κανείς θα χρειαζόταν τόμους ολάκερους. Να θυμίσω μία και μόνη περίπτωση.

Ο κόσμος όλος συγκλονίστηκε όταν κατά τον πόλεμο του Κόλπου (1991) προβλήθηκε η εικόνα ενός μαιευτηρίου στο Κουβέιτ με τη νοσοκόμα να διεκτραγωδεί το πώς οι στρατιώτες του Σαντάμ Χουσεΐν «πετούσαν τα βρέφη στο πάτωμα». Μέχρι που αποκαλύφθηκε πως το «έργο» είχε γυριστεί στην …Ουάσινγκτον και πως η «νοσοκόμα» ήταν η κόρη του πρέσβη του Κουβέιτ. Στην πραγματικότητα αυτό που υπάρχει είναι μια ολάκερη βιομηχανία παραγωγής ψευδών «ειδήσεων» με πολυπλόκαμους μηχανισμούς και χιλιάδες άτομα ειδικευμένα στην κατασκευή και το πλασάρισμα τους στην κοινή γνώμη. Είναι αυτό που βλέπουμε να εκτυλίσσεται στις μέρες μας και στο οποίο η ουκρανική ηγεσία έχει το δικό της ρόλο αλλά και τα όργανα διεκπεραίωσης βρόμικων υποθέσεων (Τάγμα Αζόφ κ.ά.). Όχι πως και η ρωσική πλευρά δεν επιχειρεί από τη μεριά της κάτι ανάλογο, μόνο που στο πεδίο αυτό δείχνουν να βρίσκονται έτη φωτός πίσω.

Όταν ο δημοσιογράφος είναι… δημοσιογράφος

Αλλά ας δούμε πιο συγκεκριμένα ορισμένα θέματα. Ως προς αυτό μπορούμε να χρησιμοποιούμε όπως ήδη ανάφερα τη λογική μας αλλά και δεδομένα από μαρτυρίες που δείχνουν αξιόπιστες. Με βάση αυτά μπορούμε να διερευνήσουμε το τι πραγματικά συνέβη, τόσο στην περίπτωση της Μπούτσα όσο και του Κραματόρσκ.

Όσο αφορά το πρώτο, στις «Αντιγειτονιές» της 06-04-2022 αναδημοσιεύτηκε ένα κείμενο του Joe Lauria άκρως διαφωτιστικό. Ο Joe Lauria είναι δημοσιογράφος, συνεργάτης πολλών αμερικανικών, αγγλικών και άλλων μέσων της Δύσης, όπως New York Times, Sunday Times κ.ά. Ολόκληρο το άρθρο υπάρχει στην ιστοσελίδα «Αντιγειτονιές». Εδώ θα αναφερθώ σε ορισμένα μόνο στοιχεία του.

Ημέρα Τετάρτη (30/03/2022) «Όλες οι ρωσικές δυνάμεις εγκατέλειψαν την Μπούτσα σύμφωνα με το ρωσικό υπουργείο άμυνας. Ημέρα Πέμπτη (31/03) «Αυτό επιβεβαιώθηκε την Πέμπτη από τον χαμογελαστό Ανατόλι Φεντόρουκ, δήμαρχο της Μπούτσα, σε βίντεο στην επίσημη ιστοσελίδα του δημοτικού συμβουλίου. Ερώτημα. Είναι δυνατό να υπάρχουν τετρακόσιοι νεκροί στους δρόμους της πόλης του -αριθμός που δίνουν οι Ουκρανοί- και ο δήμαρχος της να αναγγέλλει χαρούμενος την «απελευθέρωσή» της χωρίς να λέει λέξη γι’ αυτό; Γίνεται να «μην τους είδε» ή απλώς δεν υπήρχαν; Ημέρα Παρασκευή (01/04) «Η Εκατερίνα Ουκραΐντσεβα εκπροσωπώντας την αρχή του δημοτικού συμβουλίου εμφανίζεται σε βίντεο για να ανακοινώσει την «εκκαθάριση της πόλης». Ενημέρωσε τους κατοίκους ότι η άφιξη του Τάγματος Αζόφ δεν σήμαινε ότι η απελευθέρωση είχε ολοκληρωθεί και ότι έπρεπε να γίνει «πλήρης εκκαθάριση». Σάββατο (02/04). Ο Joe Lauria επικαλείται άρθρο του Jason Michael McCann στο Standpoint Zero, σύμφωνα με το οποίο οι New York Times βρέθηκαν στην Μπούτσα το Σάββατο και δεν ανέφεραν σφαγή.

Στην Μπούτσα οι Times βρίσκονται κοντά στο νεοναζιστικό Τάγμα Αζόφ, οι στρατιώτες του οποίου εμφανίζονται στις φωτογραφίες. Στο άρθρο του ο McCann υπονοεί ότι το Αζόφ μπορεί να ευθύνεται και για τις δολοφονίες.

«Κάτι πολύ ενδιαφέρον συμβαίνει λοιπόν το Σάββατο (2 Απριλίου), λίγες ώρες πριν μια σφαγή γίνει γνωστή στα εθνικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης. Ο χρηματοδοτούμενος από τις ΗΠΑ και την ΕΕ διαδικτυακός (ουκρανόφωνος) ιστότοπος Left Bank του Ινστιτούτου Gorshenin ανακοίνωσε ότι: «Οι ειδικές δυνάμεις έχουν αρχίσει μια εκκαθαριστική επιχείρηση στην πόλη Μπούτσα στην περιοχή του Κιέβου, η οποία απελευθερώθηκε από τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας. Η πόλη εκκαθαρίζεται από σαμποτέρ και συνεργούς των ρωσικών δυνάμεων». Και την Κυριακή (03/04) μετά την άφιξη των δυνάμεων ασφαλείας της Ουκρανίας και δημοσιογράφων «ανακαλύπτονται» τετρακόσιοι νεκροί σκορπισμένοι στους δρόμους της πόλης και ξεσπάει παγκόσμιος σάλος.

Τα δεδομένα είναι αρκετά αποκαλυπτικά. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά και ούτε πρόκειται να ‘ναι η τελευταία που οι ειδικευμένες σ’ αυτόν τον τομέα υπηρεσίες της Δύσης στήνουν παρόμοια σκηνικά.

Πού στοχεύουν οι πύραυλοι

Πύραυλος εκρήγνυται στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κραματόρσκ προκαλώντας δεκάδες θύματα. Ουκρανοί και Δύση αποδίδουν την ευθύνη στη ρωσική πλευρά. Οι Ουκρανοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι έγινε επίτηδες ενώ κάποιοι δυτικοί εκτιμούν ότι πιθανά οι πύραυλοι να παρεξέκλιναν του στόχου τους. Αντίθετα, οι Ρώσοι μιλούν και πάλι για προβοκάτσια, υποδεικνύουν μάλιστα την ουκρανική μονάδα που εξαπέλυσε τον πύραυλο.

Πρόκειται λοιπόν για χτύπημα που έγινε από τη ρωσική πλευρά ή για προβοκάτσια; Την απάντηση στο ερώτημα δεν μπορούμε να την αναζητήσουμε παρά μόνο στις στρατιωτικές και πολιτικές επιδιώξεις της κάθε πλευράς.

Ποια είναι η πλευρά που θέλει να «αδειάσουν» οι πόλεις από τους αμάχους και ποια εκείνη που τους θέλει να παραμείνουν σε αυτές. Αναφέρθηκα ήδη σ’ αυτό σε προηγούμενες γραμμές αυτού του κειμένου.

Αν λοιπόν αφήσουμε στην άκρη την πιθανότητα του λάθους και μείνουμε στην εκδοχή που ηθελημένου χτυπήματος, αυτό μόνο μια προέλευση μπορεί να έχει. Την Ουκρανική. Σ’ αυτό συνηγορούν και ορισμένα συγκεκριμένα στοιχεία. Αμέσως μετά το γεγονός η ουκρανική πλευρά ανακοινώνει ότι το χτύπημα πραγματοποιήθηκε από ρωσικό πύραυλο τύπου Ισκαντέρ. Για «κακή» της τύχη», ωστόσο, τα υπολείμματα του πυραύλου κατέδειξαν ότι πρόκειται για τύπο πυραύλου που από χρόνια δεν χρησιμοποιεί ο ρωσικός στρατός αλλά ο …ουκρανικός.

Ταυτόχρονα υπάρχουν μαρτυρίες κατοίκων του Κραματόρσκ που αντιλήφθηκαν το πέρασμα του πυραύλου πάνω από την πόλη και με φορά που κατέδειχνε ότι προερχόταν από περιοχή που έδρευε μονάδα του ουκρανικού στρατού. Άλλωστε και ακριβώς επειδή τα πραγματικά δεδομένα δεν τους «βοηθούν» και τόσο, είδαμε τελευταία το Αμερικανικό Πεντάγωνο να ανακοινώνει πως δεν μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά το ποιος έχει την ευθύνη γι’ αυτά τα γεγονότα και πως χρειάζεται παραπέρα έρευνα.

Και εδώ έχει τη θέση του ένα τελευταίο ερώτημα. Οι παράγοντες και δημοσιολογούντες της Δύσης που ολολύζουν επί εικοσιτετραώρου βάσεως στα διάφορα μέσα, που εξαπολύουν αναθέματα και κατάρες, που προγραμματίζουν νέες κυρώσεις και νέες αποστολές όπλων δεν γνωρίζουν άραγε την αλήθεια; Την γνωρίζουν και μάλιστα «από πρώτο χέρι». Γι’ αυτό και η υποκρισία τους είναι από τα πιο αποκρουστικά φαινόμενα αυτής της συγκυρίας.

Το δυσοίωνο μετά

Το όλο ζήτημα γίνεται ακόμα πιο σοβαρό αν το δούμε μέσα στο πλαίσιο που διαμορφώνουν τα όσα επίκεινται. Αναμφίβολα το κρισιμότερο απ’ αυτά είναι η επίθεση που ως φαίνεται σχεδιάζει το ρωσικό επιτελείο ενάντια στον κύριο όγκο των ουκρανικών δυνάμεων που εδρεύουν στην ανατολική Ουκρανία.

Απέναντι σ’ αυτό η Δύση με όργανό της την ουκρανική ηγεσία αντιπαραθέτει τον ορυμαγδό για υπαρκτά και ανύπαρκτα εγκλήματα της ρωσικής πλευράς. Τη συνεχώς αυξανόμενη ροή οπλικών συστημάτων από χώρες της Δύσης προς τον ουκρανικό στρατό. Το μπλοκάρισμα των διαπραγματεύσεων από την ουκρανική πλευρά, με βάσιμη εκτίμηση ότι η στάση της υπαγορεύεται από τις ΗΠΑ. Όλα αυτά συνολικά παρμένα συγκλίνουν σε ένα πράγμα.

Στην παράταση της σύγκρουσης, τη συνέχιση της αιματοχυσίας σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα. Με τη Ρωσία να επιδιώκει μια νίκη στο στρατιωτικό πεδίο που θα της δίνει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί με καλύτερους για την ίδια όρους. Με τη Δύση και βασικά τις ΗΠΑ να θεωρούν πως όσο παρατείνεται η σύγκρουση τόσο περισσότερο θα φθείρεται η Ρωσία στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτικά, ηθικά.

Το ότι έτσι θα υπάρχουν πολλές χιλιάδες ακόμη θυμάτων, αυτό αντιμετωπίζεται σαν μια ακόμη «παράπλευρη απώλεια» όλων αυτών των «ευγενών» επιδιώξεων. Εδώ βρίσκεται μάλλον και το κυριότερο ζήτημα και το οποίο οφείλει να μας απασχολήσει.

Β.Σ.