Ο θάνατος του έκπτωτου μονάρχη, ο οποίος συνδέθηκε με τις πιο μαύρες και αντιδραστικές πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στη χώρα μας, θα έπρεπε να προκαλέσει ομοβροντία αρνητικών δηλώσεων και δημοσιευμάτων του πολιτικού και πνευματικού κόσμου. Πρώτα και κύρια, απέναντι στην ξενόφερτη μοναρχία, που κατσικώθηκε στον σβέρκο μας σχεδόν ενάμιση αιώνα, καταδυναστεύοντας τον λαό και τη χώρα, αλλά και για τον ρόλο που διαδραμάτισε ο ίδιος, τα συμφέροντα που εξυπηρέτησε.
Αντ’ αυτού, χωρίς να μας εκπλήσσει, ήδη από τα αστικά ΜΜΕ ξεδιπλώνεται περιτέχνως μια επιχείρηση ξεπλύματος της μοναρχίας, που δια μέσου ψηγμάτων κριτικής, προσπαθεί να ωραιοποιήσει και σχεδόν να «αποκαταστήσει», 40 χρόνια μετά το δημοψήφισμα, τόσο τη μοναρχία όσο και τον συγκεκριμένο μονάρχη.
Ο θάνατος του Κ. Γλύξμπουργκ φαίνεται πως αποτελεί μια καλή ευκαιρία για την αστική τάξη, ώστε να ανοίξει ξανά τη δημόσια συζήτηση περί της μοναρχίας στην Ελλάδα. Ο ίδιος, άλλωστε, όπως και η οικογένειά του, με τις πρόσφατες επιλογές τους, φαίνεται πως φρόντισαν για αυτό.
Ο διαμορφωμένος κοινωνικός συσχετισμός δύναμης υπέρ του κεφαλαίου, κατά πολύ αρνητικότερος για τον λαό και την εργατική τάξη από τον αντίστοιχο πριν από τέσσερις δεκαετίες, επιτρέπει στο σύστημα και τις αστικές δυνάμεις να ξαναγράψουν την ιστορία, να ελέγξουν και να οριοθετήσουν αυτή τη συζήτηση στα μέτρα τους. Προφανώς όχι για την αλλαγή του πολιτεύματος, αλλά πρωτίστως για να ανατραπεί σταδιακά ό,τι χαράχτηκε βαθιά στη συνείδηση του λαού μας, ό,τι κατακτήθηκε μέσα από την πάλη του δεκαετίες πριν, μέσα από τους αιματηρούς λαϊκούς αγώνες για ελευθερία-δημοκρατία-ανεξαρτησία και αποκρυσταλλώθηκε τελικά στο δημοψήφισμα, πέρα από τις επιδιώξεις της ντόπιας αστικής τάξης. Δευτερευόντως, ενδεχομένως κάποια κέντρα εξουσίας, διαβλέποντας τη ρευστότητα, την αστάθεια και την αβεβαιότητα του αστικού πολιτικού σκηνικού να εντείνεται, προσβλέπουν σε αξιοποίηση της «γαλαζοαίματης» οικογένειας και των ερεισμάτων της.
Άλλωστε, αν δούμε τη μεγάλη εικόνα, η νίκη του καπιταλισμού απέναντι στη φεουδαρχία δεν σήμανε, ούτε ταυτόχρονα ούτε αιώνες μετά, την εξάλειψη της μοναρχίας. Αντιθέτως, καπιταλισμός και μοναρχία συνυπάρχουν αρμονικά, ενώ ακόμη και σε πολλές χώρες της ανεπτυγμένης Δύσης η μοναρχία μοστράρεται ως παράγοντας σταθερότητας, εθνικής ενότητας και ομοψυχίας.
Αποτελεί, μάλιστα, μια ιδανική ευκαιρία για το σύστημα το ότι η κυβέρνηση που θα διευθετήσει το ζήτημα είναι η ΝΔ. Το αστικό κόμμα, δηλαδή, που ενσωμάτωσε μεταπολιτευτικά, αφού πρώτα τις διέλυσε, όλες τις βασιλοχουντικές οργανώσεις. Το κόμμα που απευθύνεται από θέση εξουσίας στα ερείσματα της μοναρχίας στη χώρα μας.
Η απόφαση της διυπουργικής σύσκεψης για την ταφή του Κ. Γλύξμπουργκ κινήθηκε στο πλαίσιο της πολιτικής δήλωσης του Πρωθυπουργού και προμηνύει τη συμφωνία της κυβέρνησης με την οικογένεια στις συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Μαξίμου. Μπορεί με τον θάνατο του «τέως βασιλιά Κωνσταντίνου» να γράφεται «σε ανθρώπινο επίπεδο, ο τυπικός επίλογος ενός κεφαλαίου που έχει κλείσει οριστικά με το δημοψήφισμα του 1974», ωστόσο «τον λόγο, πλέον, έχει η Ιστορία. Αυτή θα κρίνει δίκαια και αυστηρά…». Από τη μια, θα «ταφεί» ως ιδιώτης» και από την άλλη, με την πολιτική κάλυψη που παρέχει η κυβέρνηση, με την εκπροσώπηση της υπ. Πολιτισμού και όποιων άλλων παρατρεχάμενων προς άγρα ψήφων, μέσω της εκκλησίας προετοιμάζεται εξόδιος λειτουργία και «λαϊκό προσκύνημα» που αντιστοιχούν σε αρχηγό κράτους.
Τις επόμενες ημέρες θα πάρει σάρκα και οστά μέσα από τα αστικά ΜΜΕ η παρακμή, η σαπίλα και η σήψη του καπιταλιστικού συστήματος. Τα πληρωμένα παπαγαλάκια θα πενθούν στα τηλεπαράθυρα με μαύρα κοστούμια και γραβάτες, «γαλαζοαίματοι» θα περιδιαβαίνουν με τις βασιλικές τους ενδυμασίες, την ίδια στιγμή που ο λαός στενάζει στη φτώχεια, την πείνα και την ανέχεια. Θα δίνουν βήμα έκφρασης στις πιο μαύρες και οπισθοδρομικές απόψεις. Πραγματικός μεσαίωνας! Να τον ανατρέψουμε!
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου