Τον σύντροφο Ανδρέα Βογιατζόγλου, Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) από το 2010 ως τον περασμένο Οκτώβριο που μας άφησε, γνώρισαν πολλοί. Οι σύντροφοί του, μέλη και στελέχη της Οργάνωσης. Οι συναγωνιστές του, στους αγώνες της γειτονιάς που έμενε στους Αγίους Αναργύρους και στις κεντρικές μικρότερες και μεγαλύτερες πολιτικές μάχες. Μέλη και στελέχη άλλων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και κινηματικών συλλογικοτήτων. Ανένταχτοι αγωνιστές που συμπορεύτηκαν πολιτικά και κινηματικά στο πλάι του. Συνάδελφοί του εκπαιδευτικοί και, φυσικά, εκατοντάδες μαθητές που είχαν την τύχη να τους διδάξει Χημεία και αγωνιστική διεκδίκηση της ζωής.
Πάντα σκωπτικός και πειραχτήρι, με μια άνεση στη προσέγγιση των συνομιλητών του όλων των ηλικιών, από μαθητές μέχρι μεγαλύτερούς του, μερακλής στη παρέα και το κέφι, εύστροφος και εύληπτος στις απόψεις και τις τοποθετήσεις του, πετύχαινε τις περισσότερες φορές να μεταδώσει όσα πίστευε και έκανε πράξη. Η ιδεολογική, πολιτική και κοινωνική του συγκρότηση, η αμεσότητα και η νηφαλιότητα εκτίμησης καταστάσεων που σπάνια υπερέβαινε, ο πρωτοπόρος λόγος και πράξη του έχουν μείνει ως κληρονομιά σε όσους τον συναναστράφηκαν. Το πολιτικό βιογραφικό του δείχνει μια ζωή μεστή θεωρίας και πράξης που αξίζει να ζει κάθε προοδευτικός άνθρωπος του λαού που δεν βολεύεται με τη σημερινή μιζέρια.
Ήταν ταυτόχρονα ένας από εμάς τους αγωνιστές για την Ανεξαρτησία και το Σοσιαλισμό που πασχίζουμε, μαζί με άλλους, να τα κάνουμε εφικτά, στη βάση των αναγκαιοτήτων και δυνατοτήτων της εποχής μας. Μιας εποχής που απαιτεί να τα βάλουμε με τα τέρατα που έχουν κατσικωθεί στις πλάτες των λαών. Μιας ιστορικής περιόδου που αναζητά διέξοδο για τους ξωμάχους και τους προλετάριους που έλεγε κι ο ποιητής. Τον θυμάμαι σαν τώρα να οδηγεί την οργάνωσή μας, το ΚΚΕ(μ-λ), και άλλους που ακολουθούσαν, σαν το κύμα με τα μπρος-πίσω του, στο Σύνταγμα, στις μεγάλες συγκεντρώσεις-συλλαλητήρια-διαδηλώσεις του 2010-2012. Τότε που το ξύλο έπεφτε με το τουλούμι και ο αέρας ήταν αποπνιχτικός από τα δακρυγόνα και τα χημικά. Τότε που άνοιγε δρόμους για το κίνημα, τους εργαζόμενους και το λαό. Τότε που πάσχιζε πραγματικά να κυριαρχήσει το κόκκινο στις πλατείες της οργής. Τότε, στην πιο ώριμη ίσως περίοδό του, που πρωτοστατούσε και μας ωθούσε στην αντιπαράθεση με λαθεμένες απόψεις, την κατάληξη των οποίων δεν άργησε να βιώσει στο πετσί του ο λαός μας.
Σε κάθε εναντίωση στην πολιτική του σάπιου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος ήταν ο (καθ)οδηγητής, ο αδιάλλακτος κομμουνιστής, αυτός που πάσχιζε να κάνει πράξη τη ρήση του Μάο να προσερχόμαστε στη ταξική πάλη ως δάσκαλοι και μαθητές ταυτόχρονα. Χωρίς στερεότυπα, δίχως ταμπού και φετίχ, με εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνατότητες του λαού. Αυτό ήταν και το προτέρημά του που τον έκανε να εμπνέει σιγουριά και ειλικρίνεια όπου βρισκόταν, να μετρά σωστά τον ταξικό εχθρό, μακριά από υπερτιμήσεις και υποτιμήσεις, μα ταυτόχρονα να αντιμετωπίζει τις λαϊκές δυνάμεις με μια ανάλογη οπτική. Μια ζωή στην πάλη, έδωσε όλη του την ικμάδα σε ιδεολογικές επεξεργασίες γειωμένες με την πραγματικότητα, στην προώθηση της πολιτικής κατεύθυνσης της αναμέτρησης κι όχι της συνδιαλλαγής με τους από πάνω, στην ανάδειξη της οργάνωσης της πάλης ως απαραίτητης προϋπόθεσης για κατακτήσεις και νίκες.
Την προσφορά αυτού του ακούραστου κι ανιδιοτελή κομμουνιστή τιμάμε το Σάββατο 28 Γενάρη στις 6μμ στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ που θα λάβει χώρα στον κινηματογράφο STUDIO (Σπάρτης και Σταυροπούλου 33 – Πλατεία Αμερικής) στην Αθήνα και καλούμε κάθε αγωνιστή να παρακολουθήσει τις τοποθετήσεις και το βίντεο που θα προβληθεί αλλά και να συμμετάσχει στη μουσική βραδιά στη συνέχεια.
Σπύρος Παπακωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου