Οι αγώνες θα βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής και δουλειάς μας, όχι η αξιολόγηση

Στην αρχή ήταν η «προσωπική ευθύνη» του σταθμάρχη που έφταιγε για την τραγωδία στα Τέμπη, μετά προστέθηκε η ευθύνη άλλων δύο σταθμαρχών και του υπεύθυνου που βγάζει τις βάρδιες και, τέλος, τα «think tanks» κατέληξαν ότι η άρνηση των εργαζόμενων να αξιολογηθούν είναι η μήτρα όλων των κακών που ταλανίζουν τον τόπο. (Ας μη σχολιάσουμε, βέβαια, το ότι κάθε χρονιά μας λένε πως η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων στο δημόσιο δεν ακούει τους «κακούς συνδικαλιστές» και συμμετέχει στην αξιολόγηση).

Μ’ αυτή τη λογική, λοιπόν, όσα μέτρα προστασίας κι αν έπαιρνε το κράτος, ως όφειλε αλλά δεν έκανε, ο «άξιος υπάλληλος» δεν τα έχει ανάγκη, μπορεί και χωρίς αυτά. Άλλωστε εκεί φαίνεται η αξία του. Αν η εργοδοσία φρόντιζε για τη ζωή του εργαζόμενου ή του χρήστη των υπηρεσιών, το κόστος θ’ ανέβαινε πολύ, μας λένε, άρα θα έπρεπε να μειωθεί το προσωπικό, άρα να αυξηθεί η ανεργία. Εν ολίγοις, στον καπιταλισμό ή θα έχεις δουλειά με ρίσκο ή δεν θα ‘χεις. Εκτός αν είσαι «άξιος» οπότε έχεις τα μάτια σου 24 (τα 14 δεν αρκούν) και «ισοφαρίζεις» τα μέτρα ασφάλειας και προστασίας.

Με τη δική τους «λογική», βέβαια, δεν εξηγείται πώς τα «εργατικά ατυχήματα» (εργοδοτικά εγκλήματα δηλαδή) αυξάνονται τόσο δραματικά τα τελευταία χρόνια κυρίως στον ιδιωτικό τομέα όπου η αξιολόγηση είναι καθημερινή. Εκεί φταίει «η κακιά ή ώρα». Η εντατικοποίηση της δουλειάς, το άγχος, το ότι τα χρήματα τελειώνουν πολύ πριν τελειώσει ο μήνας, σε καμιά περίπτωση δεν φταίνε...

Αν λοιπόν δεχτούμε με χαρά και στον δημόσιο τομέα τις μεσαιωνικές συνθήκες του ιδιωτικού, προσπαθούμε να είμαστε καλοί με τη διοίκηση, δεν διεκδικούμε βελτίωση των συνθηκών εργασίας (αφού θα έπρεπε να μας αρκεί το ότι έχουμε μια δουλειάς απ’ την οποία πληρωνόμαστε στην ώρα μας), δεχόμαστε να δουλεύουμε απλήρωτοι όταν το χρειάζεται η υπηρεσία, τότε θα πάρουμε καλό βαθμό και όλα, μαγικά, θα γίνουν καλά.

Τι κι αν στα νοσοκομεία ξέρουμε ότι οι περισσότεροι απ’ τους 36.000 νεκρούς της πανδημίας και πολλοί απ’ την υπόλοιπη νοσηρότητα θα ζούσαν αν ήμασταν πιο πολλοί, αν είχαμε περισσότερα κρεβάτια ΜΕΘ και επιπλέον κοινές κλίνες;

Τι κι αν στα σχολεία είναι αδύνατο να μορφωθούν τα παιδιά σε αίθουσες με 28 μαθητές;

Τι κι αν οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες έχουν τεράστιες ελλείψεις προσωπικού;

Τι κι αν όλα δουλεύουν για ν’ αυγατίζουν τα κέρδη τους οι ιδιώτες;

Για όλα φταίει η έλλειψη αξιολόγησης.

Με το που δεχτούμε να αξιολογηθούμε, να δηλώσουμε συμμόρφωση με τους στόχους της κυβέρνησης, να στραφούμε ο ένας απέναντι στον άλλο για να πάρουμε καλύτερο βαθμό (και να γλιτώσουμε τον χειρότερο βαθμό), μόλις δεχτούμε να κινηθούμε ξεχωριστά και όχι με βάση αυτά που μας ενώνουν, η ζωή και οι συνθήκες δουλειάς μας θα γίνουν πολύ χειρότερες για μας, που σημαίνει ό,τι καλύτερο για την κυβέρνηση.

Για το σύστημα, η μόνη αξία είναι το κέρδος και η όποια αξιολόγηση γίνεται μ’ αυτόν τον γνώμονα.

Το κράτος ούτε ψάχνει ούτε έψαχνε ποτέ τρόπους να επιβραβεύσει τους καλούς εργαζόμενους. Ψάχνει και έψαχνε πάντα τρόπους να μπορεί να απολύσει, να μειώσει μισθούς, να επιβάλει πρόστιμα. Να μας φορτώσει τη δική του ευθύνη για το πώς επιλέγει να λειτουργούν οι υπηρεσίες του. Να μιλήσει για «τεμπέληδες», «άσχετους» και ό,τι άλλο εξυπηρετεί τους σκοπούς του.

Όταν ο Κυρ. Μητσοτάκης ήταν υπουργός, όλοι θυμόμαστε πως είχε φέρει την αξιολόγηση με σκοπό την απόλυση του 15% των δημοσίων υπαλλήλων, και είχαν αντιδράσει ως κι οι πέτρες. Όσο κι αν προσπάθησαν να μας πείσουν έκτοτε όλοι όσοι πέρασαν, και η σημερινή κυβέρνηση με τον ίδιο πλέον πρωθυπουργό, ο σκοπός καθόλου δεν έχει αλλάξει. Το μόνο που δεν τους νοιάζει είναι το «καλό» του δημόσιου τομέα, που άλλωστε τόσο τον έχουν σε υπόληψη.

Όχι στην αξιολόγηση! Ο ταξικός μας αντίπαλος θέλει να δουλεύουμε περισσότερο και να πληρωνόμαστε λιγότερο. Να μην αντιστεκόμαστε, να μην αγωνιζόμαστε.

Ας μην του κάνουμε τη χάρη. Με τους αγώνες μας θα βελτιώσουμε τη ζωή και τη δουλειά μας.

Α.Λ. - νοσηλεύτρια