Μαζική και πλούσια ήταν η Αντιιμπεριαλιστική-Αντιπολεμική συζήτηση που διεξήχθη το απόγευμα της Πέμπτης 29/6 στο πλαίσιο του 24ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πάνω από 150 μέλη αριστερών οργανώσεων και ανένταχτοι αγωνιστές συμμετείχαν στην εκδήλωση με θέμα: «Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων και το καθήκον της οργάνωσης αντιπολεμικού κινήματος». Με σειρά παρουσίασης των θέσεών τους, εισηγήθηκαν ο Άγγελος Φουρνοτζής εκ μέρους της ΟΚΔΕ, η Φωτεινή Σαλονικίδου εκ μέρους του ΚΚΕ (μ-λ), η Ρόζα Δασκάλου – Χριστάκη εκ μέρους της ΔΕΑ και ο Γιώργος Κρεασιδης εκ μέρους του ΝΑΡ.
Η συζήτηση άνοιξε ένα πολύ ευρύ φάσμα ζητημάτων, από το πλαίσιο των διεθνών σχέσεων και ανταγωνισμών στον πλανήτη και τις επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία, μέχρι την επικίνδυνη εμπλοκή της Ελλάδας και τα προβλήματα ανασυγκρότησης του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Φανερώθηκαν και αντιπαρατέθηκαν διαφορετικές απόψεις και γραμμές μεταξύ των οργανώσεων όσον αφορά τη διάταξη των δυνάμεων στον κόσμο, τις προτεραιότητες των ΗΠΑ, τη στάση της Κίνας, τη σημασία της αναγνώρισης της εξάρτησης της χώρας από τον ιμπεριαλισμό και άλλα ζητήματα. Ωστόσο, αναδείχθηκαν και τα σημεία πολιτικής σύγκλισης όπως το ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΡΩΣΙΑ ΕΞΩ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΕΞΩ οι ΒΑΣΕΙΣ και το ΝΑΤΟ, ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ και ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ. Ένα κοινό πλαίσιο μεταξύ των οργανώσεων που τις συνδέει η από κοινού διοργάνωση 5 αντιπολεμικών-αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων στην πόλη της Θεσσαλονίκης τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, όχι χωρίς αντιθέσεις και ανακολουθίες, αλλά που τους δίνει τη δυνατότητα να συνεχίζουν το διάλογο στο πλαίσιο της αριστεράς για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα.
Ακολουθεί ολόκληρη η εισήγηση της Φωτεινής Σαλονικίδου εκ μέρους του ΚΚΕ (μ-λ):
«Φίλες και φίλοι,
Εκ μέρους του ΚΚΕ (μ-λ) χαιρετίζουμε τη σημερινή εκδήλωση. Η συζήτηση μας γίνεται κάτω από το βάρος ενός τεράστιου εγκλήματος στα ανοιχτά της Πύλου. Στη σκιά εκατοντάδων πνιγμένων και αγνοούμενων προσφύγων και μεταναστών στα νερά της Μεσογείου.
Απόλυτα ένοχο για αυτή τη τραγωδία είναι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Πρόκειται για άλλη μια ανθρωποθυσία που προκάλεσαν οι ιμπεριαλιστές, οι εμπρηστές των πολέμων, που λεηλατούνε τις πατρίδες των λαών, τις ληστεύουν και τις αιματοκυλούνε. Αυτοί ξεριζώνουν τα καραβάνια των απελπισμένων από τον τόπο τους για να τα τσακίσουν αμέσως μετά στο διάβα τους, χωρίς να τους αφήσουν καμία οδό διαφυγής.
Απόλυτα ένοχη είναι η ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κυβερνήσεις -όπως η ελληνική- που βρίσκονται στις πύλες εισόδου και που έχουν κρυφές ή φανερές οδηγίες να αναχαιτίζουν, να βυθίζουν, να χτυπούν, να μετατρέπουν όλα αυτά τα χρόνια τους κολασμένους της γης σε άψυχα κορμιά που επιπλέουν στα νερά της Μεσογείου.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, οι Ευρωπαίοι (Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί), η Ρωσία και πλέον και η Κίνα, μια χούφτα χώρες όπως έλεγε ο Λένιν στο επίκαιρο έργο του: Ιμπεριαλισμός, το Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού, είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της σύγχρονης σκακιέρας, που συγκρούονται και θα συγκρουστούν λυσσαλέα για να μοιράσουν τον πλανήτη.
Ο πόλεμος είναι η προέκταση της πολιτικής τους, η βία και η λεηλασία είναι στο DNΑ του σάπιου αυτού συστήματος. Κανένα αληθινό γιατρικό δεν υπάρχει για την κρίση υπερπαραγωγής μια καπιταλιστικής αγοράς πέρα από την επέκταση. Την επέκταση της σε νέες πλουτοπαραγωγικές πηγές και πληθυσμούς, σε νέες σφαίρες επιρροής, με όλα τα μέσα, από τη διπλωματία μέχρι τα όπλα.
Έτσι η σημερινή οικονομική κρίση είναι άρρηκτα δεμένη με την παγκόσμια γεωπολιτική κρίση, αφού η διάταξη των δυνάμεων στον πλανήτη που ανέδειξε το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σήμερα ασφυκτιά, νέοι παίκτες μπαίνουν με φόρα στο παιχνίδι και κυοφορούνται συγκρούσεις μεγάλης κλίμακας για τη μοιρασιά του πλούτου. Παράλληλα, στη χώρα μας και στον κόσμο βαθαίνει η επίθεση στην εργατική τάξη, η λεηλασία της υπεραξίας που παράγουν οι εργαζόμενες μάζες κορυφώνεται με την κατάρρευση της πραγματικής αξίας των μισθών και των συντάξεων, την εκτόξευση των τιμών, την φορομπηξία και τη διάλυση των δικαιωμάτων του 20ου αιώνα.
Η πανδημία επιτάχυνε μπλοκαρίσματα, πιέσεις και αδιέξοδα του συστήματος. Ενδεικτικά, το ντόμινο της κατάρρευσης των αμερικανικών τραπεζικών κολοσσών που συμπαρέσυρε την ελβετική credit Suisse και ο κόκκινος συναγερμός για τη Γερμανική Deutsche Bank Αποτελούν σημάδια ότι νέα μεγαλύτερα κραχ από αυτό του 2008 βρίσκονται στον ορίζοντα.
Σε αυτό το φόντο, στο έδαφος της Ευρώπης εξελίσσεται εδώ και δεκαέξι μήνες η μεγαλύτερη και πιο αιματηρή πολεμική κρίση στην ευρωπαϊκή ήπειρο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Ένας πόλεμος που έχει ήδη βαθιές συνέπειες στις σχέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και βέβαια στη ζωή των λαών της Ευρώπης.
Θέλω να σταθώ σε 4+1 σημεία.
ΣΗΜΕΙΟ 1ο:
Όσα εξελίσσονται στο Ουκρανικό έδαφος αποτελούν το πιο επικίνδυνο επεισόδιο ενός αιματηρού σπιράλ συγκρούσεων μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Κι αυτό γιατί η Ουκρανία αποτελεί χώρα με μεγάλη γεωπολιτική σημασία και για τους δύο. ΑΠΟΤΕΛΕΙ κρίσιμο κρίκο ισχύος για τη Ρωσία, αφού μία τετραμερής σύμπραξη στην περίμετρό της με Ουκρανία, Λευκορωσία και Καζακστάν, θα μπορούσε να την υψώσει ξανά σε επίπεδο υπερδύναμης.
Αντίστροφα, η ένταξη της Ουκρανίας στο στρατόπεδο των ΗΠΑ και της ΕΕ, όχι μόνο θα εμπόδιζε μια τέτοια εξέλιξη, αλλά θα μετέτρεπε την Ουκρανία σε μια απέραντη νατοική βάση, κρίσιμο κρίκο της αμερικανικής περικύκλωσης της Ρωσίας, μια ανάσα έξω από τη Μόσχα.
• Έτσι λοιπόν, ο ουκρανικός λαός πληρώνει με ποτάμια αίματος, καταστροφή και προσφυγιά το γεγονός ότι βρέθηκε ανάμεσα σε δύο μυλόπετρες, που προωθούν τα σχέδιά τους στο έδαφός του, τη Ρωσία που άμεσα εισέβαλλε στη χώρα και τις ΗΠΑ που πολεμούν δι’ αντιπροσώπων ελέγχοντας την ηγεσία του Κιέβου. Ως εκ τούτου, ο πόλεμος αυτός είναι άδικος, αντιδραστικός και οι λαοί έχουν κάθε λόγο να τον αντιπαλέψουν.
ΣΗΜΕΙΟ 2ο:
Όσα εξελίσσονται στο έδαφος της Ουκρανίας, αποτυπώνουν την επικράτηση των πιο τυχοδιωκτικών τάσεων και δυνάμεων στην Αμερική που μετά τις καταρρεύσεις του 89-91 είδαν την ιστορική ευκαιρία της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Η ορμητική επέκταση του ΝΑΤΟ, η άλωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και της ρωσικής περιμέτρου συνάντησε όρια με το βάλτωμα των αμερικανικών επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ στην αυγή του 21ου αιώνα και φανέρωσε για της ΗΠΑ αναντιστοιχία μέσων και σκοπών. Η αδυναμία εκπλήρωσης των στόχων επέκτασης με τους ρυθμούς που είχαν φανταστεί, αποτέλεσε τη βαθύτερη αιτία του κραχ του 2008. Κι αν οι αμερικανικοί υπολογισμοί έπεσαν έξω, παράλληλα, εξελισσόταν η ανασυγκρότηση του Ρωσικού ιμπεριαλισμού οικονομικά, πολιτικά, γεωπολιτικά. Έχοντας κληρονομήσει το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο του κόσμου, η νέα αστική τάξη της Ρωσίας υπό την ηγεσία του Πούτιν προσπάθησε να κατοχυρώσει ξανά τη θέση και ρόλο της πρώτα πρώτα στην περιφέρειά της και στη συνέχεια στα παγκόσμια πράγματα, με επιτυχίες, όπως στο έδαφος της Συρίας. Από κοντά και η Κίνα που γρήγορα υψώθηκε από περιφερειακός παίκτης σε δύναμη παγκόσμιας οικονομικής ισχύος.
Ένας πολυπολικός κόσμος ορθώνεται μπροστά μας με τις ΗΠΑ στην πρώτη θέση, στο τιμόνι της πιο φονικής μηχανής του πλανήτη, του ΝΑΤΟ, με περισσότερες από 800 στρατιωτικές βάσεις σε πάνω από 80 χώρες και με σοβαρές ενδοαστικές συγκρούσεις (βλ. τη πρόσφατη σύλληψη του Ντόναλτ Τραμπ) για το πώς θα διεκδικήσουν το αποκλειστικό τιμόνι του πλανήτη.
Ο μύθος της παγκοσμιοποίησης, ή αλλιώς η PAX AMERICANA που τα ίδια τα επιτελεία των ΗΠΑ παρήγαγαν τη δεκαετία του '90, που διδάχθηκε στα δυτικά σχολεία και που υιοθέτησαν ακόμη και οργανώσεις της Αριστεράς, κατέρρευσε με πάταγο. Και όσο η πίεση μεγαλώνει, τόσο οι επιθετικές κινήσεις των Αμερικάνων θα γίνονται όλο και πιο τολμηρές και τυχοδιωκτικές. Τόσο ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων θα τείνει να εξελιχθεί σε μία συνολικότερη αναμέτρηση με ολέθριες συνέπειες για τους λαούς του κόσμου.
ΣΗΜΕΙΟ 3ο:
Σε σύνδεση με τα προηγούμενα, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ξεκίνησε χθες. Ούτε πρόκειται να τελειώσει αύριο… όπως γράφει στον τίτλο του βιβλίου του ο σ/φος Βασίλης Σαμαράς.
Ειδικά στην περίπτωση της Ουκρανίας, αρκεί να θυμηθούμε:
- την φιλοδυτική πορτοκαλί «επανάσταση» που ανατρέπει τον φιλορώσο Γιανουκόβιτς το 2004,
- την απόπειρα του Μπους να βάλει στο ΝΑΤΟ την Ουκρανία και τη Γεωργία το 2008, που αποτυχαίνει και κλείνει την αυλαία της με τον πόλεμο στην Γεωργία.
- Και φυσικά το φιλοδυτικό πραξικόπημα του Μεϊντάν το 2014, με την χρήση από τη δυτική πλευρά φασιστικών/ νεοναζιστικών ομάδων, που ανατρέπουν ξανά τον Γιανουκόβιτς.
Ένα πραξικόπημα που οδηγεί στην αυτονόμηση των ρωσόφωνων περιοχών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ καθώς και στην προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία.
Οι συμφωνίες του Μινσκ που ακολούθησαν υπονομεύτηκαν από τις ίδιες τις ΗΠΑ και το μόνο που άφησαν πίσω τους ήταν οι χιλιάδες δολοφονίες ρωσόφωνων πληθυσμών από τους καθημερινούς βομβαρδισμούς του Κιέβου.
Κάπως έτσι φτάνοντας στην Άνοιξη του 2021 έχουμε το τυχοδιωκτικό αίτημα της Ουκρανίας για ταχεία ένταξη στο ΝΑΤΟ, τον κλιμακούμενο εξοπλισμό του Κιέβου από τις ΗΠΑ και το άνοιγμα της συζήτησης για την εγκατάσταση πυρηνικών στο έδαφος της Ουκρανίας που οδηγεί στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το Φλεβάρη του ’22. Οι Ευρωπαίοι, οι μεγάλοι χαμένοι της υπόθεσης, ρυμουλκούνται υπό την πίεση των Αμερικάνων, η Γερμανία κάνει στροφή 180 μοιρών εγκαταλείποντας την Οστπολιτίκ, το ΝΑΤΟ συσπειρώνεται και διευρύνεται. Η Κίνα κάνει σταδιακές κινήσεις στήριξης της ανταγωνίστριας Ρωσίας ξέροντας ότι αν η Ρωσία εξουθενωθεί, έρχεται η σειρά της.
Σήμερα λοιπόν, στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, ένα είναι βέβαιο: ότι οι ΗΠΑ από τη μία θα πασχίσουν μέχρι τελευταίου …Ουκρανού για να μην χάσουν και η Ρωσία από την άλλη δεν είναι δυνατόν να ηττηθεί στην περίμετρό της. Ταυτόχρονα, με την τροπή που έχουν πάρει οι εξελίξεις, ούτε η Ρωσία, ούτε οι ΗΠΑ μπορούν πλέον να εντάξουν το σύνολο της Ουκρανίας στη δική τους σφαίρα επιρροής. Αυτό λοιπόν που φαίνεται στον ορίζοντα είναι η παράταση και η ανελέητη κλιμάκωση της σύγκρουσης.
Δεν έχω πολύ χρόνο για να σταθώ στις πρόσφατες εξελίξεις υπογραμμίζουν αυτό το συμπέρασμα, αλλά θα αναφέρω ορισμένα σημεία:
Οι αλλεπάλληλες πυραυλικές επιθέσεις του Ρωσικού στρατού από ξηρά, αέρα και θάλασσα, μέσα στο Μάιο, κατέστρεψαν βασικές ουκρανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις και υποδομές. Την αιματηρή κατάληψη του Μπαχμούτ από τη Ρωσία τη διαδέχθηκε η ουκρανική αντεπίθεση μεγάλης κλίμακας που ξεκίνησε στις 4 Ιουνίου και υφίσταται τεράστιες απώλειες. Έχουμε τη μετακίνηση μεγάλων ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων περιμετρικά της Ουκρανίας. Παράλληλα ως τις 23 Ιουνίου, είχαμε τη μεγαλύτερη στην ιστορία του ΝΑΤΟ αεροπορική άσκηση Air Defender 2023, στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας με 250 αεροσκάφη και περίπου 10.000 μέλη των ενόπλων δυνάμεων, στην οποία συμμετείχε και η Ελλάδα. Είχαμε νέες δηλώσεις αξιωματούχων του ΝΑΤΟ για την πιθανότητα άμεσης εμπλοκής της Πολωνίας και των χωρών της Βαλτικής στον πόλεμο μέσα στο καλοκαίρι, ενώ συνεχίζουν να καλούνται τα μέλη του ΝΑΤΟ να ρίξουν κι άλλα σιδερικά στην κρεατομηχανή της Ουκρανίας.
Την ίδια ώρα, φανερώθηκαν αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης της Ρωσίας. Η «εκστρατεία» των μισθοφόρων της ομάδας Βάγκερ που με επικεφαλής τον Πριγκόζιν κινήθηκαν με κατεύθυνση την Μόσχα με «αίτημα» την αντικατάσταση της ρωσικής στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας, χαρακτηρίστηκαν δημόσια από τον Πούτιν ως «προδοσία» και «πισώπλατη μαχαιριά».
Μεταξύ άλλων, μας υπενθύμισαν αυτές οι εξελίξεις ότι κινούμαστε πάντα σε αχαρτογράφητα νερά. Ότι μιλάμε για μια νέα αστική τάξη στη Ρωσία, με ιστορία μόλις μερικών δεκάδων χρόνων. Μία άρχουσα τάξη που διαμορφώθηκε μέσα από τη λεηλασία του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση από το 1956 και μετά λέμε εμείς, και που μετά το ’90 ανοιχτά πλέον συγκροτήθηκε με μεθόδους καθαρά μαφιόζικες και τυχοδιωκτικές και με σοβαρές αντιθέσεις στο εσωτερικό της.
Σε ποιους άραγε πάνε να στηριχθούνε αριστερές δυνάμεις στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο όταν εναποθέτουν τις ελπίδες τους για την «ήττα του ΝΑΤΟ» στη Ρωσία; Ας αφήσουμε το ερώτημα να αιωρείται. Κλείνει η παρένθεση.
ΣΗΜΕΙΟ 4ο:
Τα κύματα που σήκωσε ο πόλεμος στην Ουκρανία φέρνουν ευρύτερες αναταράξεις στην περιοχή. Είδαμε στο ΝΑΤΟϊκό προτεκτοράτο του Κοσόβου να αναζωπυρώνονται οι συγκρούσεις στην προσπάθεια των αμερικάνων να πιέσουν τη Σερβία, ώστε να κόψουν κάθε δίαυλο της Ρωσίας στα Βαλκάνια, να τα σφραγίσουν και να φτιάξουν τους διαδρόμους που θέλουν προς την Ουκρανία. Στην κατεύθυνση αυτή πιέζουν για την εφαρμογή της συνθήκης των Πρεσπών και την μετατροπή όλης της χερσονήσου σε μια απέραντη στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟ, χωρίς να διστάζουν όπως έχουν αποδείξει ιστορικά, να υποδαυλίσουν επικίνδυνες αντιθέσεις σε μια φοβερά εύφλεκτη περιοχή.
Και βέβαια, ο αντιδραστικός ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός καλά κρατεί.
Στις συνθήκες του πολέμου στην Ουκρανία, οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας θεωρούν πως τους δίνεται «ευκαιρία» να διαπραγματευτούν με την Αμερική τη θέση τους, να προωθήσουν τα αιτήματά τους για την «αναβάθμισή» τους στην περιοχή και έτσι προχωρούν σε ακόμη μεγαλύτερους τυχοδιωκτισμούς εμπλοκής στο μέτωπο του πολέμου. Ας θυμηθούμε το πώς για να κλείσουν οι ελληνικές συμφωνίες για την επέκταση των βάσεων και για την παραχώρηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης χρησιμοποιήθηκε εσωτερικά το επιχείρημα περί ισχυροποίησης της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία.
Το πώς η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, τα εξοπλιστικά, προβάλλονται από την κυρίαρχη προπαγάνδα ως ασπίδα προστασίας στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό.
Και είναι αντιδραστικός αυτός ο ανταγωνισμός λέμε εμείς και από τις δύο πλευρές, γιατί η μία εποφθαλμιά τον χώρο κυριαρχίας της άλλης και όταν της δίνεται η ευκαιρία τον διεκδικεί. Γιατί αυτός ο ανταγωνισμός έχει στη διαιτησία τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, που τον χρησιμοποιούν για να επιβάλλουν παραπέρα την επικυριαρχία τους και στις δύο χώρες.
Κλείνοντας αυτό το σκέλος της εισήγησης, να πω το εξής:
Η ανελέητη σύγκρουση των ιμπεριαλιστών όχι μόνο δεν πρόκειται να σταματήσει να αλέθει κορμιά και να σπέρνει δυστυχία και καταστροφή σε μαζική κλίμακα, αλλά είμαστε βέβαιοι ότι θα συνεχίσει να σπρώχνει τους πρωταγωνιστές της (ΗΠΑ-Ευρωπαίους-Ρωσία-Κίνα) και συνολικά την ανθρωπότητα στο ιστορικό της όριο. Σε αυτό που όλοι λένε ότι απεύχονται. Στο χείλος ενός γενικευμένου πυρηνικού πολέμου. Γιατί στην πραγματικότητα, οι εξελίξεις δεν ορίζονται από τους προϋπολογισμένους σχεδιασμούς κανενός μεμονωμένου παίκτη, ορίζονται από τον ανταγωνισμό, ο οποίος δεν επιτρέπει σε κανέναν να κάνει πίσω και παράγει ένα σπιράλ κλιμακούμενων αλληλεπιδράσεων πέρα και έξω από τα όρια κάθε αρχικού σχεδιασμού. Και αυτό θα συνεχιστεί μέχρις ότου οι λαοί σηκωθούν ξανά όρθιοι και βάλουν φραγμό με την πάλη τους.
Και για να περάσω λοιπόν στο κρίσιμο ζήτημα. Αυτό της ανασυγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος.
Είναι ξεκάθαρο ότι το αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό κίνημα στην Ελλάδα βρέθηκε πολύ πίσω και πολύ κάτω από τις απαιτήσεις των καιρών. Μία βασική αιτία είναι η συνολική αποδιοργάνωση του εργατικού-λαϊκού κινήματος στη χώρα μας, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία που εντάθηκε με την κατάρρευση των κυβερνητικών αυταπατών τύπου ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος κατέληξε να ψηφίζει μνημόνια και να κλείνει ιστορικών διαστάσεων συμφωνίες με τους Αμερικάνους.
Ένας δεύτερος κρίσιμος παράγοντας είναι οι πολιτικές αντιθέσεις στο πλαίσιο της Αριστεράς που είτε για πολλά χρόνια δεν έβλεπαν ως και καθόλου την ανάγκη αντιιμπεριαλιστικής πάλης, συνεχίζουν να μην βλέπουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, δηλαδή την εξάρτηση της χώρας και σήμερα αρκετές από αυτές δεν θέτουν ξεκάθαρο αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, ταλαντεύονται οι ίδιες γύρω από το χαρακτήρα του πολέμου, το αν είναι άδικος ή δίκαιος από την πλευρά της Ρωσίας. Ενδεικτικά, βλέπουμε με μεγάλη αγωνία και προβληματισμό την απροθυμία αριστερών οργανώσεων οι διαδηλώσεις εκτός από την Αμερικανική να περάσουν και από τη Ρωσική πρεσβεία καταγγέλλοντας την εισβολή. Ακόμη περισσότερο, θεωρούμε ότι όσο δε λύνονται τα πολιτικά ζητήματα που θεμελιώνουν τους λόγους για τους οποίους στη σημερινή συγκυρία οι λαοί πρέπει και μπορούν να στηριχθούν αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις, κόβονται τα ποδάρια του κινήματος. Απαιτείται λέμε εμείς μία γραμμή που να ΜΗΝ εναποθέτει τις ελπίδες του λαού σε κανέναν ιμπεριαλιστή ή στην ντόπια αστική τάξη, αλλά να βάζει μπροστά την ανάγκη ο λαός να συγκροτηθεί ο ίδιος και να παλέψει για τον τερματισμό του πολέμου και την απεμπλοκή της χώρας.
Ως ΚΚΕ (μ-λ), τρία κρίσιμα στοιχεία καθορίζουν τη δική μας φυσιογνωμία και πλαίσιο:
1) Δεν υπάρχει καλός και κακός ιμπεριαλιστής. Ούτε ΗΠΑ και ΕΕ, ούτε Ρωσία, απαιτούμε να φύγουν όλοι έξω από την Ουκρανία. Ανάμεσα στους λαούς και τους ιμπεριαλιστές δεν κρατάμε «ίσες αποστάσεις». Επιλέγουμε την πλευρά των λαών.
2) Παλεύουμε για την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Κύριο μέτωπο για μας είναι οι δυτικοί δυνάστες του λαού μας που εμπλέκουν τη χώρα μας στον πόλεμο. Λέμε καμία εμπλοκή της Ελλάδας και απαιτούμε φύγουν οι Αμερικανο-νατοϊκές βάσεις του θανάτου και τα πυρηνικά από τη χώρα.
3) Οραματιζόμαστε τη δημιουργία ενός Μετώπου των Λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, που θα στηρίζεται σε ένα ενεργό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο στο εσωτερικό της χώρας. Καταγγέλλουμε την εξάρτηση από ΗΠΑ-ΕΕ που θρέφει το ντόπιο αστικό καθεστώς. Παλεύουμε ενάντια διπλή καταπίεση του λαού μας.
Στην προσπάθειά μας να ανοίξουν τα ζητήματα στο λαό επιδιώκουμε την ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ, Ο ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ με κάθε οργάνωση, συλλογικότητα και ανένταχτο αγωνιστή που μπορούμε να συμφωνήσουμε σε ένα ελάχιστο πλαίσιο.
Γι’ αυτό ως ΚΚΕ (μ-λ) από το Σεπτέμβρη του 2022 ακόμα, απευθύνουμε πρόταση συντονισμού, πρόταση πάλης και αγώνα πάνω σε τρία ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ μέτωπα:
Στο μέτωπο του πολέμου.
• Για να φύγουν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσία από την Ουκρανία. Για να φύγουν οι βάσεις του θανάτου. Για να μπει μπροστά η φιλία και η αλληλεγγύη των λαών.
• Στο μέτωπο της ακρίβειας και των μισθών.
• Στο μέτωπο της καταστολής.
Αντιλαμβανόμαστε ότι η κοινή δράση είναι επιτακτική ανάγκη των καιρών για να ανοίξουν δρόμοι για την ανασυγκρότηση του εργατικού λαϊκού κινήματος που οραματιζόμαστε.
Για το ζήτημα του πολέμου, είναι θετικό ότι δεν συζητάμε σε λευκό χαρτί.
Η σημερινή εκδήλωση γίνεται μεταξύ οργανώσεων που συμμετείχαμε από κοινού σε 5 γύρους πανελλαδικών αντιπολεμικών-αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Με τελευταία να υπενθυμίσω την κινητοποίηση του Φλεβάρη, με αφορμή τον ένα χρόνο από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και την καταγγελία της επίσκεψης Μπλίνκεν στην Ελλάδα.
Συμπορευτήκαμε, όχι χωρίς αντιθέσεις και ανακολουθίες, αλλά να που φτάσαμε ένα χρόνο μετά να συνεχίζουμε το διάλογο στο πλαίσιο της αριστεράς για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα.
Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συνεχίσουμε και να κάνουμε ακόμη περισσότερα.
Τελειώνοντας να πω το εξής, θεωρούμε βασικό καθήκον προς το λαό να φωτιστούν τα αίτια και οι επιπτώσεις του πολέμου και οι τρόποι που αφορά άμεσα τη ζωή των εργαζόμενων μαζών. Να αναδειχθεί πως:
• Ο πόλεμος παράγει μία τεράστια ανθρωπιστική κρίση, με κύματα εκατομμυρίων προσφύγων, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς σακατεμένους.
• Ο πόλεμος συνδέεται με την επίθεση στους μισθούς, τις συντάξεις τα δικαιώματα.
• Συνδέεται με την ακρίβεια και την πτώση του βιοτικού επιπέδου στην Ευρώπη.
• Οξύνει την ενεργειακή κρίση στην Ευρώπη, με την εκτίναξη του κόστους της ενέργειας και των ελλείψεων.
• Προκαλεί επισιτιστική κρίση και αύξηση του κόστους βασικών αγαθών πρώτης ανάγκης.
• Τεράστια κεφάλαια μεταφέρονται σε εξοπλιστικές δαπάνες την ίδια ώρα ο λαός καλείται να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι για να φεύγει εξοπλισμός προς την Ουκρανία.
• Εμπλέκει ενεργά τις εξαρτημένες χώρες, όπως τη χώρα μας στο θέατρο του πολέμου, με την ελληνική κυβέρνηση να κάνει την τρομακτική για το λαό δήλωση πως «είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία».
• Απειλεί να στρατεύσει τη νεολαία από τα 18 στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ και να τη μετατρέψει σε κρέας για τα κανόνια τους.
• Και φυσικά, φέρνει για πρώτη φορά στην ημερήσια διάταξη την απειλή του πυρηνικού πολέμου για την εργαζόμενη ανθρωπότητα.
Όμως σύντροφοι και συναγωνιστές, δεν γίνεται να αναδειχθούν όλα τα παραπάνω ΟΣΟ ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ. Λέμε καθαρά ότι πρέπει να πάψει να αντιμετωπίζεται το ζήτημα του πολέμου ως ασύνδετο με τα καθημερινά προβλήματα του λαού και της νεολαίας, πρώτα από όλα από τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που αναφέρονται στο κίνημα. Χαρακτηριστική είναι η κατάσταση που επικρατεί στους χώρους σπουδών της νεολαίας, όπου το ζήτημα αυτό έχει εξαφανιστεί από την ατζέντα του συνόλου σχεδόν των αριστερών δυνάμεων, με προεξέχον το ΚΚΕ, και αντιμετωπίζεται ως λίγο πολύ ανεπίκαιρο. Ως ΚΚΕ (μ-λ) αυτή τη σιγή την αντιπαλεύουμε και τη θεωρούμε τεράστιο πολιτικό λάθος. Μεταξύ άλλων παρενεργειών που προκαλεί, εγκαταλείπεται η νεολαία στο εθνικιστικό και φασιστικό δηλητήριο που κάνει δουλειά μαζικά στις συνειδήσεις υπέρ της «σωστής πλευράς της ιστορίας». Και ιδιαίτερα σε αυτό το τελευταίο ζήτημα πρέπει να σκύψουμε όλοι με προσοχή γιατί η νέα γενιά είναι ο κινητήρας και το μέλλον των όποιων προσπαθειών μας.
Σας ευχαριστώ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου