Το χτύπημα του Daniel βεβαίως και καλύφθηκε «εκτεταμένα» και «επιτόπια» από όλα σχεδόν τα κανάλια και τα ΜΜΕ. Όμως, αν δεν δεις από κοντά τα πλημμυρισμένα σπίτια και χωριά, αν δεν περπατήσεις στη λάσπη και κυρίως αν δεν μυρίσεις την αποπνιχτική δυσοσμία που έχει σκεπάσει τα πλημμυρισμένα καμποχώρια, δεν μπορείς να καταλάβεις σε όλο της το μέγεθος την καταστροφή που χτύπησε τον θεσσαλικό κάμπο. Για άλλη μια φορά, ο λαός μας μετρά νεκρούς, εκατοντάδες χιλιάδες πλημμυρισμένα στρέμματα με καλλιέργειες, χιλιάδες πλημμυρισμένα και γκρεμισμένα σπίτια, ολόκληρα χωριά χαμένα κάτω από τη λάσπη και το νερό, κατεστραμμένες επιχειρήσεις και μαγαζιά, μαντριά και κτηνοτροφικές μονάδες που «πατήθηκαν» από το νερό με δεκάδες χιλιάδες πνιγμένα ζώα που ακόμα και τώρα, 15 μέρες μετά την πλημμύρα, δεν έχουν συλλεγεί και αποσυντίθενται έκθετα, αποτελώντας τεράστιο υγειονομικό κίνδυνο για τους κατοίκους. Και μαζί με αυτά, τεράστιες καταστροφές σε υποδομές, με δρόμους κομμένους, γεφύρια γκρεμισμένα, αρδευτικό δίκτυο διαλυμένο, σιδηροδρομικές γραμμές κατεστραμμένες… Και αυτά είναι μόνο όσα φαίνονται με μια πρώτη ματιά. Γιατί οι συνέπειες είναι μακροχρόνιες και θα φανούν στους μήνες και στα χρόνια που έρχονται, με μείωση της παραγωγής, μείωση εισοδήματος, φτωχοποίηση του κάμπου, ακρίβεια για τον λαό, ερημοποίηση-εγκατάλειψη χωριών, εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, υποβάθμιση περιβάλλοντος κ.ά.
Αμέσως μετά την πλημμύρα, υπουργοί-περιφερειάρχης-αντιπεριφερειάρχης-δήμαρχοι κ.λπ. έχουν επιδοθεί σε ένα ατέλειωτο πινγκ πονγκ ευθυνών, προσπαθώντας ο καθένας να διώξει από πάνω του τις ευθύνες για την πρωτόγνωρη καταστροφή. Και μαζί με την αποποίηση ευθυνών, πιπιλίζουν σαν καραμέλα και τα περί «κλιματικής αλλαγής» και «πρωτόγνωρου φαινομένου» για να απενοχοποιήσουν την πολιτική τους και παράλληλα να απαλλάξουν το κεφάλαιο από τις ευθύνες του για την καταστροφή του περιβάλλοντος και τη λεηλασία της φύσης. Τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» δεν μπορούν να αποτελούν άλλοθι, όταν διαχρονικά η ζωή και το βιός του λαού δεν αποτελούν προτεραιότητα για το σύστημα του κέρδους και της εκμετάλλευσης, όταν δεν γίνονται τα απαραίτητα και αναγκαία έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης που θα προστατεύουν τον λαό και θα προλαβαίνουν-περιορίζουν καταστροφές σαν αυτή του Daniel. Στην Καρδίτσα, τρία χρόνια μετά τον Σεπτέμβρη του 2020 όταν ο «Ιανός» πλημμύρισε την πόλη, δεν έγινε κανένα έργο αντιπλημμυρικής θωράκισης παρά μόνο αποσπασματικά «μπαλώματα», έργα αποκατάστασης των ζημιών (καθαρισμοί ποταμών, αποκατάσταση γεφυρών, αναχωμάτων κ.λπ.) και έργα βιτρίνας, όπως ασφαλτοστρώσεις και πεζοδρομήσεις.
Τεράστιες είναι οι ζημιές στον αγροτικό τομέα, κυρίως στην Καρδίτσα, όπου σχεδόν το 90% του εισοδήματος είναι από την αγροτική παραγωγή. Με στοιχεία που έδωσε ο υπουργός Γεωργίας Λ. Αυγενάκης, η Θεσσαλία καλύπτει το 23% της φυτικής παραγωγής και το 18% της ζωικής. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της παραγωγής είναι πλέον κατεστραμμένο, ενώ η αναπλήρωση του ζωικού κεφαλαίου και η αποκατάσταση της παραγωγικότητας των χωραφιών θα πάρει χρόνια. Και μαζί οι τεράστιες καταστροφές σε αγροτικές εγκαταστάσεις, αγροτικά μηχανήματα, αγροτικό εξοπλισμό κ.λπ. Μιλάμε για μια τεράστια καταστροφή με μακροχρόνιες συνέπειες, παραπέρα συρρίκνωση τους πρωτογενούς τομέα και βίαιη φτωχοποίηση-ξεκλήρισμα της αγροτιάς.
Δεν μιλάμε για «απουσία του κράτους». Το κράτος βεβαίως και είναι «παρών», όταν πρόκειται να προστατεύσει το κεφάλαιο και τα επιχειρηματικά συμφέροντα, είναι «παρών» όταν χτυπά τον λαό και τις κινητοποιήσεις του, είναι «παρών» όταν λεηλατεί τη ζωή, τα δικαιώματα, το μέλλον μας, αλλά απουσιάζει όταν πρόκειται για έργα προστασίας της ζωής και της περιουσίας του λαού. Τόσο πριν όσο και μετά την πλημμύρα, ήταν εκκωφαντική η απουσία του κράτους. Από τη μια, συσκέψεις επί συσκέψεων, ανακοινώσεις «μέτρων», περιοδείες στα πλημμυρισμένα και επικοινωνιακή διαχείριση της πλημμύρας και από την άλλη, ο λαός που μόνος του, γείτονας με τον γείτονα, συγχωριανός με τον συγχωριανό, με ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας έδωσε και δίνει τη μάχη της επιβίωσης. Για να γλυτώσουν ζωές και περιουσίες, για να απεγκλωβιστούν γέροι και κατάκοιτοι, για να ‘χουν οι πλημμυρισμένοι στέγη, νερό, τροφή, ρούχα, σκεπάσματα, φάρμακα… Και αυτή η αξιοθαύμαστη λαϊκή αλληλεγγύη και λαϊκή αλληλοβοήθεια δεν έχει καμιά σχέση με τη δήθεν «αλληλεγγύη» διάφορων ΜΚΟ και λοιπών «αλληλέγγυων» που εργαλειοποιούν τον «εθελοντισμό», είτε για να τον εξαργυρώσουν στις επερχόμενες τοπικές εκλογές, είτε ως συγχωροχάρτι στην κυβέρνηση και στο σύστημα.
Η «βοήθεια» που τάχα δόθηκε από την ΕΕ είναι στη λογική «μοιραστείτε τη φτώχεια σας». Τα 2,25 δισ. που τόσο προβλήθηκαν από Μητσοτάκη και Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ως «κοινοτική αλληλεγγύη» στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για επιπλέον κονδύλια από τον κοινοτικό προϋπολογισμό, αλλά αναπορρόφητα κονδύλια από το προηγούμενο ΕΣΠΑ 2014-2020 και ανακατανομή κονδυλίων από το τρέχον ΕΣΠΑ 2021-2017 και το Ταμείο Ανάκαμψης. Δηλαδή αυτά τα 2,25 δισ. από αλλού θα κοπούν για να πέσουν στη Θεσσαλία και τους πλημμυροπαθείς.
Όσο για τις αποζημιώσεις, η εμπειρία από τον «Ιανό» μας λέει πολλά: Τρία χρόνια μετά και ακόμα δεν έχουν δοθεί όλες οι αποζημιώσεις. Μόλις λίγες μέρες πριν, δημοσιεύθηκε (ΦΕΚ 5417/19-9-2023) άλλος ένας κατάλογος με αποζημιώσεις σε 400 αγρότες της Καρδίτσας. Οι αποζημιώσεις για τα κατεστραμμένα μαγαζιά και επιχειρήσεις δεν δόθηκαν στο 100% της πραγματικής ζημιάς αλλά στο 55% της εκτιμηθείσας ζημιάς. Για τα γκρεμισμένα σπίτια, η αποζημίωση δεν ήταν τα 1000 €/τμ που διαφήμιζε η κυβέρνηση, αλλά το 60% (μόνο 600 €/τμ) αφού οι τράπεζες δεν έδιναν το άτοκο δάνειο για το υπόλοιπο 40%. Έτσι και τώρα, η κυβέρνηση ακολουθεί μια πολιτική οριζόντιων αποζημιώσεων με πολλούς αστερίσκους και χαμηλωμένο «ταβάνι», ώστε να διαχειριστεί το πολιτικό κόστος, να «κλείσει στόματα» και να αποφύγει τα «δαπανηρά» και «ασύμφορα» έργα αντιπλημμυρικής προστασίας και θωράκισης. Και την ίδια στιγμή, ο Μητσοτάκης καλεί τους πληγέντες να πάρουν δάνεια (!) και προσπαθεί να φορτώσει το κόστος στον λαό μιλώντας για υποχρεωτική ασφάλιση των ακινήτων.
Ο λαός στη Θεσσαλία προσπαθεί να ξελασπώσει και να ξανασταθεί στα πόδια του. Ο θυμός και η οργή του δεν πρέπει να εκτονωθούν στις επερχόμενες τοπικές εκλογές και στον «ικανό» δήμαρχο ή περιφερειάρχη ούτε σε μια φαιά αντι-πολιτική ή σ’ έναν θολό «αντισυστημισμό». Η οργή και η αγανάκτηση μπορεί και πρέπει να γίνουν κίνημα, να γίνουν οργάνωση-αγώνας-διεκδίκηση, ενάντια στην πολιτική που καίει και πνίγει τον λαό. Για να ξελασπώσουμε τη ζωή και το μέλλον μας.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου