Την Τρίτη 12/12, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, Σύσκεψη για το Παλαιστινιακό ζήτημα, μετά από κάλεσμα του ΝΑΡ και της «Αντιπολεμικής Πρωτοβουλίας Οργανώσεων», προς όλες τις οργανώσεις και συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Μεταξύ άλλων, από μεριάς του ΚΚΕ(μ-λ), που παραβρέθηκε, τέθηκε και η πρόταση για συνδιοργάνωση μεγάλης πολιτικής εκδήλωσης – συζήτησης, που θα επιδιώξει να μπει στην ουσία των ζητημάτων, τα οποία ανέδειξε - ξανά - το Παλαιστινιακό ζήτημα. Μια συζήτηση, που θα ξεκαθαρίζει την άποψη και την τοποθέτηση της κάθε δύναμης, που παρεμβαίνει στο κίνημα, σχετικά με τα επίμαχα που μπαίνουν απ’ την ίδια την πραγματικότητα. Όπως τον στόχο (ή όχι) για «ενιαίο Παλαιστινιακό κράτος, απ΄ την (Μεσόγειο) θάλασσα, μέχρι τον (Ιορδάνη) ποταμό», τη συμφωνία (ή όχι) με τα «2 κράτη» και με την «επαναφορά στα σύνορα του 1967» και με όσα, όλα αυτά, παράγουν. Και, παραπέρα, το άνοιγμα της συζήτησης αυτής να γίνει κτήμα στο λαό, στους αγωνιστές, σε όλους όσους διαδηλώνουν, απαιτώντας «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» και καταγγέλλοντας τη γενοκτονία που συντελείται, τη δολοφονική πολιτική των ΗΠΑ-Ισραήλ και τη στήριξη του ντόπιου πολιτικού προσωπικού σ’ αυτούς.
Η πρόταση απορρίφθηκε απ’ τους συμμετέχοντες με (διαφορετικά) επιχειρήματα, όπως: «Δεν μπορούμε να υποδείξουμε εμείς στο Παλαιστινιακό κίνημα το τι θα κάνει». Ή, «η συζήτηση μπορεί ν’ ανοίξει όταν θα σταματήσουν οι σφαγές». Ή ακόμα, πως, «μια τέτοια συζήτηση θα τραυματίσει την κοινή δράση».
Προφανώς ούτε είναι στις προθέσεις κανενός, ούτε είναι και …εφικτό, να «υποδείξει» κανείς (οργάνωση, συλλογικότητα, πρωτοβουλία), στο Παλαιστινιακό κίνημα το τι θα κάνει, το τι στόχους θα έχει. Σαν πολιτικό υποκείμενο όμως, όποιος αναφέρεται στο λαό, στους λαούς, στην Αριστερά, στο κίνημα, στην προοπτική τους, έχει και δικαίωμα και υποχρέωση, να έχει (ή να διαμορφώσει) άποψη. Και να την καταθέσει δημόσια. Διαφορετικά, δεν θα είχε καν το δικαίωμα να έχει άποψη για τη στάση και τις επιλογές κανενός λαϊκού κινήματος, ποτέ. Ούτε στον σημερινό κόσμο και σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη εκδηλώνεται, ούτε στο «διάβα» της ιστορίας, σε διαφορετικές συνθήκες. Διαφορετικά δεν θα έπρεπε να είχε άποψη, όσον αφορά το Παλαιστινιακό, ούτε για τις συμφωνίες του Όσλο, του ’93. Κι αν η άποψη για ένα ενιαίο ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος θεωρείται «υπόδειξη» και δεν πρέπει να τίθεται από μια πολιτική οργάνωση της χώρας, γιατί θεωρείται δικαίωμα και «φυσιολογικό» να μπορεί να τίθεται απ΄ αυτήν – και σωστά – το αίτημα για «Κύπρο Ενιαία Ανεξάρτητη»; Μια πολιτική οργάνωση ή συλλογικότητα της Αριστεράς, έχει δικαίωμα και υποχρέωση, (αν το θέλετε, και διεθνιστική), με την άποψη που καταθέτει και επεξεργάζεται, να ισχυροποιήσει και να επιχειρηματολογήσει παραπέρα τη «βάση στήριξης» της αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση και της εναντίωσης στα σχέδια των σιωνιστών και των ιμπεριαλιστών. Να προβάλει πιο ξεκάθαρα και επιχειρηματολογημένα, το «δίκιο» της. Να πείσει και να «στρατεύσει» μεγαλύτερα κομμάτια του λαού σ΄ αυτό.
Δεν έχει λογική το επιχείρημα που λέει «να γίνει αυτό, μετά». «Μετά τις σφαγές», «μετά την αναμπουμπούλα»… Και πότε, άραγε, θα είναι αυτό το «μετά»; Και τι θα ακολουθήσει αυτό το «μετά»; Και τι απαιτήσεις θα υπάρχουν «μετά»; Όμως, τώρα, σήμερα, εκδηλώνεται και η Αντίσταση και η γενοκτονία και η μαζική αλληλεγγύη σ΄ όλο τον πλανήτη. Αυτά δεν «παράγουν»
άποψη, άραγε; Δεν είναι μήπως διαλεκτικά δεμένη η πράξη, η δράση, η πραγματικότητα, με τις απόψεις και τις εκτιμήσεις, με την τοποθέτηση που διαμορφώνει ο καθένας;
«Θα τραυματιστεί», λέγεται, η κοινή δράση! Κοινή δράση όμως δεν έχει κατακτηθεί! Και δεν έχει κατακτηθεί, πριν από όλα, γιατί δεν έχει ανοίξει η πολιτική συζήτηση για το Παλαιστινιακό ζήτημα. Από πότε, αλήθεια, η πολιτική συζήτηση και η αντιπαράθεση με ανοιχτό, δημόσιο, και συντροφικό τρόπο, μέσα στο κίνημα και στους αγωνιστές αποτελεί... πρόβλημα για το κίνημα; Ποιον και ποιές σκοπιμότητες εξυπηρετεί μια τέτοια αντίληψη, που υποβιβάζει το ζήτημα της πάλης ενός λαού για λευτεριά και ανεξαρτησία, σε ζήτημα «ανθρωπιστικό»; Που επιδιώκει να «κρύψει» ερωτήματα και απαντήσεις πίσω από πασιφισμούς και «καλές διαθέσεις», που ασκούνται από τον ΟΗΕ, τα ιμπεριαλιστικά κράτη, τα κόμματα του συστήματος και μέχρι την ηγεσία του ΚΚΕ; Και «που πάει» η εξωκοινοβουλευτική αριστερά (στο ζήτημα αυτό, αλλά και συνολικά), αν επικρατήσουν σ’ αυτήν, τέτοιες αντιλήψεις; Αντίθετα, το άνοιγμα της πολιτικής συζήτησης θα συμβάλει στο να φανεί με σαφήνεια (χωρίς «θολά» σημεία και «γκρίζες ζώνες»), η άποψη του καθένα, θα συμβάλλει στο ν’ αναδειχθούν (ή και να διευρυνθούν») οι πραγματικές δυνατότητες, τα όρια και η βάση συμφωνίας, συντονισμών και κοινής δράσης. Που με τη σειρά τους θα ευνοήσουν και τη δυνατότητα κοινών πρωτοβουλιών, καλεσμάτων, ακόμα και πλαισίων. Περισσότερο, ίσως, «μίνιμουμ», απ΄ το σημερινό, για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» και καταδίκη των δολοφόνων του Ισραήλ και όσων τους στηρίζουν, που ήδη αποτελεί μια βάση κοινής δράσης.
Κατά τ’ άλλα η ανταπόκριση στη Σύσκεψη ήταν φτωχή (όπως και στις προηγούμενες συσκέψεις που κάλεσε επανειλημμένα το ΚΚΕ(μ-λ) για το ζήτημα και με στόχο τη συγκρότηση μίας Πρωτοβουλίας αλληλεγγύης στον μαχόμενο Παλαιστινιακό λαό, και όχι πολλών και διαγκωνιζόμενων), επιβεβαιώνοντας, δυστυχώς, την κριτική που ασκήσαμε για την άσχημη κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Γιάννης Βάρλας*
*Συμμετείχε στη Σύσκεψη, εκπροσωπώντας το ΚΚΕ(μ-λ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου