Είναι 2 Σεπτεμβρίου 1970. Στην περίβολο της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, ένας εκκωφαντικός κρότος ακούγεται, τζάμια της περιοχής συντρίβονται. Λίγο αργότερα, σε ένα αμάξι που έβγαζε ακόμα καπνούς, θα βρεθούν τα πτώματα του Κύπριου φοιτητή Γιώργου Τσικουρή και της Ιταλίδας Μαρίας – Έλενας Αντζελόνι διαμελισμένα, παρολίγον αγνώριστα.
Ο Γιώργος Τσικουρής, φοιτητής της Φυσικομαθηματικής σχολής του Μιλάνο, μέλος του ΠΑΜ και της ομάδας ‘Άρης Βελουχιώτης’ που στόχευε σε δυναμικές ενέργειες, ήρθε μαζί με την φίλη του Μαρία – Έλενα Αντζελόνι από την Ιταλία, με σκοπό να προκαλέσουν με μία τους ενέργεια πλήγμα στη χούντα και να δώσουν κουράγιο στον ελληνικό λαό.
Ίσως από κάποιο λάθος στη συνδεσμολογία της βόμβας με το αυτοκίνητο που επέβαιναν, ίσως από κάποιον λάθος χειρισμό κατά τη διάρκεια της προσέγγισης του αυτοκινήτου στην πρεσβεία, το αρχικό σχέδιο, που ήταν το αμάξι να αφεθεί μερικές ώρες και μετά να ελευθερωθεί το χειρόφρενο, να πέσει στις κολώνες και να προκαλέσει την έκρηξη σε χρόνο που δεν θα κινδύνευαν περαστικοί και υπάλληλοι, δεν επετεύχθη.
Το όνομα του Τσικουρή, μπορεί να μην είναι από τα ονόματα που ο λαός της Ελλάδας θυμάται, αλλά στην Κύπρο υπάρχουν μνημεία και δρόμοι στο όνομά του, ενώ η κηδεία του είχε γίνει αφορμή για τη συγκέντρωση του συνόλου του δημοκρατικού κόσμου της Κύπρου, παρά την αυστηρή επίβλεψη των παρακρατικών αποβρασμάτων της ΕΟΚΑ Β’. Στην Ελλάδα, στο σημείο όπου οι δύο νέοι χάθηκαν, οικοδομήθηκε η νέα πρεσβεία των ΗΠΑ.
Η Μαρία – Έλενα Αντζελόνι, παρά το πλήθος κόσμου που παρακολούθησε την κηδεία της, θα ξεχαστεί τα επόμενα χρόνια, μέχρι που ο ανιψιός της, θα δολοφονηθεί άγρια από την ιταλική αστυνομία, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων για τη σύνοδο των G8 στην Γένοβα. Από τότε το όνομα του Κάρλο Τζουλιάνι γράφτηκε και αυτό στη λίστα με τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους, μαχόμενοι από το μετερίζι τους, απέναντι στη βαραβρότητα του αστικού κράτους και του σάπιου καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Ο αγώνας του λαού και της νεολαίας, απέναντι στον ιμπεριαλισμό δεν είναι απλά μία εξιστόρηση. Είναι αναγκαιότητα στο σήμερα να πυροδοτεί και να εξοπλίζει τις μάζες, καθώς η εξάρτηση της χώρας βαθαίνει, τα σύννεφα του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου πυκνώνουν πάνω από τον πλανήτη και οι λαοί του κόσμου αργά ή γρήγορα θα καλεστούν να βιώσουν την εξαθλίωση και την απόλυτη φτώχεια, μία συνθήκη ακόμα χειρότερη από την υφιστάμενη.
Όπως ύψωσαν ανάστημα οι αγώνες του λαού μας εντός αλλά και εκτός της χώρας κατά τη διάρκεια της αμερικανοκίνητης – όσο και αν κάποιοι θέλουν να παραχαράξουν την πτυχή της εξάρτησης της χώρας – χούντας, όπως ο Τσικουρής και η Αντζελόνι ρίσκαραν τα πάντα στο όνομα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, έτσι και εμείς καλούμαστε σε μία εποχή που τα καθήκοντά μας είναι πιο αυξημένα από ποτέ, να αναδείξουμε την αντιιμπεριαλιστική πάλη, να συγκροτηθεί εκείνο το αναγκαίο μέτωπο που θα αγωνιστεί και θα μπλοκάρει με αγώνες το μέλλον που ετοιμάζουν οι ιμπεριαλιστές για τους λαούς.
Δεν υπάρχει πιο επίκαιρο και συνάμα πιο αναγκαίο σύνθημα για τους καιρούς, από αυτό που λέμε και θα συνεχίσουμε να φωνάζουμε:
Για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε!
Ν.Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου