Δεν είχε προλάβει, μάλλον, να διαβάσει τα στοιχεία της Eurostat η υπ. Εργασίας Κεραμέως όταν μας «εξηγούσε» πόσο καλοπληρωμένοι είμαστε, σε συνέντευξή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ στις 10/11. Τρεις μέρες νωρίτερα, η Eurostat δημοσίευε τα μισθολογικά στοιχεία του 2023, με την Ελλάδα στην τρίτη απ’ το τέλος θέση σε μέσο μισθό πλήρους απασχόλησης (17.013€/έτος - μέσος όρος Ε.Ε.-27: 37.863€/έτος), πάνω μόνο από Ουγγαρία και Βουλγαρία, αλλά αυτή τη χρονιά κάτω από Πολωνία και Ρουμανία. Η μεταβολή απ’ το 2022 ήταν μόλις +3,69%, ενώ κατά μέσο όρο στην Ε.Ε. αυξήθηκε +6,50% και στις χώρες με τους πιο χαμηλούς μισθούς κινήθηκε από +13,66% (Βουλγαρία) ως +17,76% (Ρουμανία). Όσο δε για το 2022, στην πρόσφατη έκθεσή τους σχετικά με την «κοινωνική ευημερία», ο ΟΟΣΑ κατατάσσει την Ελλάδα πάνω μόλις απ’ το Μεξικό και την Κολομβία ως προς τους μισθούς (ανάμεσα στις 35 χώρες που περιλαμβάνει) και στις τελευταίες θέσεις ως προς διάφορα χαρακτηριστικά μεγέθη, όπως το ποσοστό ληξιπρόθεσμων ενοικίων, δόσεων και λογαριασμών κ.ά.
Οι αριθμοί και τα ποσοστά έχουν τη σημασία τους, ειδικά όταν η κυβέρνηση επιδίδεται σε τακτική βάση σε κάθε είδους λαθροχειρία, προκειμένου να εμφανίσει το μαύρο άσπρο και να κάνει τους εργαζόμενους να νιώθουν λίγο-πολύ τρελοί (και οπωσδήποτε μόνοι) απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν. Η Κεραμέως έριξε το «εντυπωσιακό» ποσό των 1.430€ ως μέσο μισθό πλήρους απασχόλησης σήμερα (αν και τα επίσημα στοιχεία του ΕΦΚΑ φτάνουν ως τον 12ο/2023 και τον υπολογίζουν στα 1.318€), και των 1.252€ ως μέσο μισθό γενικά, έναντι των 1.036€ το 2019. Πλάι τους έβγαλε και διάφορα θεωρητικά ποσοστά με βάση την υποτιθέμενη «δέσμευση» ότι ο μέσος μισθός θα ξεπεράσει τα 1.500€ το 2027, ενώ μίλησε και για «παράλληλη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά περίπου 6 ποσοστιαίες μονάδες» βάζοντας μαζί και τις εργοδοτικές, που δεν προσμετρούνται στον μικτό μισθό, στον οποίο αναφέρονται τα διάφορα ποσά που καταγράφονται.
Το μέγεθος του μέσου μισθού (αυτού που βρίσκεται στα 1.252€ μικτά), από μόνο του δεν φωτίζει και πολύ την πραγματικότητα. Πρώτα απ’ όλα, το επίπεδο των τιμών είναι διαφορετικό σήμερα απ’ ό,τι πχ. το 2019 (που αρέσκεται να χρησιμοποιεί ως αναφορά η κυβέρνηση). Η ονομαστική διαφορά του 20,8% γίνεται περίπου 4%, αν διορθώσουμε με τον αντίστοιχο μέσο ετήσιο δείκτη τιμών καταναλωτή. Αυτός ο δείκτης μάλιστα θεωρείται γενικά πως υποεκτιμά την ακρίβεια όπως τη ζουν τα λαϊκά νοικοκυριά, τόσο περισσότερο όσο χαμηλότερο είναι το εισόδημά τους. Επιπλέον, η αύξηση τα τελευταία χρόνια του ποσοστού όσων δουλεύουν με πλήρη απασχόληση έναντι της μερικής, από μόνη της αυξάνει τον μέσο μισθό. Όπως είχαμε γράψει και σε προηγούμενο φύλλο της ΠΣ, το μέσο ωρομίσθιο σε όρους αγοραστικής δύναμης είναι το πλέον ενδεικτικό του πόσο αμείβεται η δουλειά στην Ελλάδα· κι αυτό βρίσκεται στον πάτο της ΕΕ, στο 45% του μέσου όρου το 2023, μειούμενο συνέχεια.
Υπάρχουν κι άλλες πλευρές που κρύβονται με τη χρήση του μέσου μισθού. Σημαντική, η κατανομή των μισθών. Καθώς ο μέσος όρος επηρεάζεται απ’ τις ακραίες τιμές και με δεδομένο ότι τα στοιχεία συμπεριλαμβάνουν τα στελέχη κάθε επιπέδου, δηλαδή ακόμα και διευθύνοντες συμβούλους(!), ο διάμεσος μισθός θα ήταν πολύ πιο ενδεικτικός. Ο διάμεσος, δηλαδή ο μισθός κάτω απ’ τον οποίο βρίσκονται το 50% των εργαζόμενων στη χώρα, δεν καταγράφεται επίσημα, εκτιμάται όμως λιγότερο απ’ το 80% του μέσου. Αυτό αναδεικνύει πως η μεγάλη πλειοψηφία των μισθωτών παίρνει πολύ λιγότερα απ’ τον μέσο μισθό, για τον οποίο μιλάει η κυβέρνηση. Εξηγεί δε και γιατί οι περισσότεροι εργαζόμενοι βλέπουν τον εαυτό τους τόσο χαμηλότερα απ’ τα 1.430€ που λέει η Κεραμέως. Άλλωστε, η ονομαστική διαφορά του μέσου μισθού το 2024 απ’ το 2019 (20,8%) είναι πολύ μικρότερη απ’ αυτή του κατώτατου (27,7%), γεγονός που επιβεβαιώνει πως η αύξηση του κατώτατου δεν συνεπάγεται αντίστοιχη αύξηση όλων των μισθών. Στην Ελλάδα των διαλυμένων συλλογικών συμβάσεων, οι μισθοί όλο και περισσότερων εργαζόμενων συμπιέζονται πιο κοντά στον κατώτατο.
Τα κυβερνητικά στελέχη προσπαθούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις, ακριβώς γιατί ξέρουν και ότι οι μισθοί είναι στα τάρταρα με τους εργαζόμενους να παλεύουν για την επιβίωση (πόσο μάλλον την αξιοπρεπή διαβίωση) και ότι η πολιτική τους θα χειροτερέψει την κατάσταση, καθώς απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Οι αστικές φλυαρίες περί «ελεύθερης αγοράς εργασίας» που «αυτορρυθμίζεται» και θα οδηγήσει σε «καλούς μισθούς» μέσω «ανάπτυξης», δεν είναι παρά προπαγάνδα χωρίς περιεχόμενο, που η εργατική τάξη ακούει πάνω από διακόσια χρόνια. Αυτό που επιδιώκει το κεφάλαιο είναι να έχει απέναντί του τους εργαζόμενους αποσυγκροτημένους και σε ατομικό επίπεδο, την ώρα που το ίδιο χρησιμοποιεί όλα του τα όπλα: ένα ολόκληρο αστικό πολιτικό σύστημα στην υπηρεσία του, ένα αστικό νομικό πλαίσιο που ποινικοποιεί τη συλλογική οργάνωση και δράση, ένα αστικό κράτος που καταστέλλει κάθε προσπάθεια συγκρότησης πραγματικών όρων συλλογικής διαπραγμάτευσης.
Ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει τους εργαζόμενους σε βελτίωση είναι η οικοδόμηση των δικών τους εργαλείων πάλης. Κι αυτή δεν θα γίνει στη βάση της αστικής νομιμότητας, δηλαδή της «έγκρισης» απ’ το κεφάλαιο και το σύστημα, αλλά στη βάση της δικής τους αποφασιστικότητας να παλέψουν για τα συμφέροντά τους.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου