* το παρακάτω κείμενο αποτελεί εισήγηση στην εκδήλωση του ΚΚΕ(μ-λ) για τα 51 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που πραγματοποιήθηκε στις 16/11/2024 στον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας, το οποίο κατάφερε να σταθεί όρθιο απέναντι στον εχθρό, να αμφισβητήσει ανοιχτά την αμερικανοκίνητη χούντα και το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, θέτοντας παράλληλα την προοπτική μιας ανεξάρτητης και λαοκρατούμενης Ελλάδας.
Η μανία με την οποία το σύστημα θέλει να αποτινάξει τον αντιιμπεριαλιστικό και ανατρεπτικό χαρακτήρα της εξέγερσης, αποδεικνύει ότι μέχρι και σήμερα αποτελεί αγκάθι για το σύστημα. Προσπάθησε πολύ και με πολλούς τρόπους. Με ωμή κατστολή, με λασπολογία και στυγνή προπαγάνδα. Αρκεί να αναφέρουμε μόνο τα εξής: Η απαγόρευση της πορείας προς την πρεσβεία των ΗΠΑ το ΄76 για να μη διαταραχθούν οι διεθνείς σχέσεις της χώρας, το ΄77 για να μην διαταραχθεί η προεκλογική περίοδος. Ομοίως, το ΄80 η πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία απαγορεύτηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ. Πρόκειται για την πορεία που βάφτηκε με αίμα, με τον Κουμή και την Κανελλοπούλου να πέφτουν νεκροί. (Οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς που έσπασαν την απαγόρευση χαρακτηρίστηκαν την επόμενη μέρα από τον Α. Παπανδρέου ως «μικρές ομάδες ανεύθυνων και προβοκατόρων», από το ΚΚΕ εσ. ως ομάδες «ανεύθυνων και τυχοδιωκτικών στοιχείων» και το ΚΚΕ μιλούσε για «προβοκατόρικα έκτρωπα»).
Μέχρι και σήμερα η εξέγερση του Πολυτεχνείου παρουσιάζεται από το σύστημα και τα παπαγαλάκια του ως μια γιορτή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Όλη αυτή η προσπάθεια δεν είναι τυχαία. Δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι μέσα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου τέθηκε ανοιχτά το ζήτημα της ανατροπής της χούντας και του διωξίματος των αμερικάνων από τη χώρα, αναδεικνύοντας έτσι την επανασταστική ανατροπή του καθεστώτος και την προοπτική της λαϊκής κυριαρχίας. Οφείλεται και στο γεγονός ότι οι μέρες του Νοέμβρη εμπνέουν μέχρι και σήμερα το λαό και τη νεολαία. Παρά τον αρνητικό συσχετισμό, την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και την αποσυγκρότηση που έχει επικρατήσει, το Πολυτεχνείο πρώτον εμπνέει τους αγώνες του σήμερα κόντρα στην υποταγή και τον συμβιβασμό. Δεύτερον δείχνει την προοπτική για την ανατροπή του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος, κόντρα στα αφηγήματα περί «τέλους της ιστορίας», περί «παντοδυναμίας» του συστήματος, κόντρα στο αφήγημα που θέλει αυτό το σύστημα να είναι μονόδρομος. Δείχνει το δρόμο της πάλης απέναντι στο καθεστώς της εξάρτησης και της λιτότητας, μιας πάλης που σήμερα είναι πιο αναγκαία και επίκαιρη από ποτέ, όταν η χώρα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη βάση του ΝΑΤΟ την ώρα που σφαγιάζονται λαοί δίπλα μας, όταν ο λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία στενάζουν κάτω από το βάρος της αντεργατικής και αντιλαϊκης πολιτικής. Μιας πάλης που αποτελεί μοναδική διέξοδο για τους λαούς, τους εργαζόμενους και τη νεολαία και παράλληλα αποτελεί την ταφόπλακα για το σύστημα της βίας, των πολέμων και της εκμετάλλευσης.
Έτσι, από την πλευρά μας, κόντρα σε όλους εκείνους που θέλουν να μετατρέψουν το πολυτεχνείο σε μια γιορτή του κοινοβουλευτισμού, εμείς θέλουμε να το βλέπουμε με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Θέλουμε να βλέπουμε το πολυτεχνείο όχι σαν μια ιστορική αναδρομή. Γιατί ξέρουμε ότι τα διδάγματα και τα συμπεράσματα που παράχθηκαν μέσα από αυτήν την εξέγερση αποτελουν παρακαταθήκες που μπορούν να αξιοποιηθούν μέχρι και σήμερα:
Μέσα από την λαϊκή αυτήν εξέγερση
- Αναδείχτηκε ότι όταν οι λαϊκές μάζες μπαίνουν στο προσκήνιο είναι ικανές να χαλάσουν τα σχέδια των εκμεταλλευτών τους. Πόσο χρήσιμο είναι αυτό το συμπέρασμα σήμερα που το σύστημα προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει απάντηση και ότι η ένταση της επίθεσής του είναι μονόδρομος.
- Ότι η κρατική καταστολή όχι μόνο δεν καθιστά το σύστημα παντοδύναμο αλλά μπορεί και να ηττηθεί μέσα από την μαζική εμπλοκή στην πάλη. Πως να μην αποτελεί αγκάθι αυτή η διαπίστωση, σε μια περίοδο που το σύστημα αξιοποιεί την καταστολή, την τρομοκρατία, τις διώξεις για να βάλει στο γύψο κάθε αγώνα.
- Βγήκε μποστά η αντιιμπεριλιαστική πάλη και η πάλη απέναντι στην εξάρτηση. 51 χρόνια πριν ο λαός και η νεολαία φώναζαν έξω οι Αμερικάνοι – Έξω το ΝΑΤΟ. Και 51 χρόνια μετά το σύστημα πασχίζει να θάψει κάθε αντιιμπεριαλιστικό αίσθημα του λαού. Να μας πείσει ότι βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, στηρίζοντας τους μεγαλύτερους φονιάδες του πλανήτη και μάλιστα θα πρέπει να νιώθουμε και τιμή να ματώσουμε δίπλα τους.
Τα παραπάνω μπορεί να είναι κάποια μόνο από τα συμπεράσματα που μας έδωσε η εξέγερση του Νοέμβρη, αλλά αρκούν για να αντιληφθούμε γιατι το σύστημα πολεμάει με τόσο μένος αυτήν την λαϊκή εξέγερση.
Υπό αυτήν την έννοια θέλουμε να βλέπουμε το Πολυτεχνείο με το βλέμμα στραμμένο στους αγώνες που πρέπει να ξεδιπλωθούν στο σήμερα για να ανοίξουν το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί η φλόγα του Νοέμβρη μόνο μέσα από τους αγώνες ενάντια στο σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης μπορεί να κρατηθεί ζωντανή, κόντρα σε όλους εκείνους που 50 χρόνια τώρα προσπαθούν μανιωδώς να τη σβήσουν.
Μια φοιτητική κατάληψη που ξεκίνησε από τη νομική και κατέληξε στο Πολυτεχνείο πυροδότησε μια ολόκληρη λαϊκή εξέγερση, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά το ρολο του φοιτητικού κινήματος ως πυροδότη του λαϊκού κινήματος.
Τα συνθήματα ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τα συνθήματα για ανεξαρτησία, λαική κυριαρχία και λαοκρατία ήταν εκείνα που επικράτησαν και έδωσαν στο πολυτεχνείο την αντιιμπεριαλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση.
Σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που σφετερίζονται το πολυτεχνείο. Από το σύστημα που το πολεμά με όλους τους τρόπους και για όλους τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω μέχρι και τη ρεφορμιστική αριστερά που θέλει να παρουσιαστεί ως το κομμάτι εκείνο που δήθεν καθόρισε τις εξελίξεις μέσα στο Πολυτεχνείο. Και ας αρχίζει τώρα πια να αναθεωρεί και να αναρωτιέται για το πόσο αμερικανοκίνητη ήταν τελικά η χούντα. Όσο και αν προσπαθούν να καπηλευτούν την εξέγερση, τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το πολυτεχνείο τους διαψεύδουν.
Στην πραγματικότητα εκείνη την περίοδο μέσα στο κίνημα αντιμάχονταν δύο γραμμές διαμετρικά αντίθετες.
Από τη μια η γραμμή που έβλεπε την κατάληψη τυχοδιωκτική, που τάχθηκε είτε εμμέσως είτε πιο άμεσα υπέρ της φιλελευθεροποίησης της χούντας, που έβαλε μπροστά τα στενά φοιτητικά αιτήματα, που εκρινε ορθό να κινηθεί στην κατεύθυνση της απαγκίστρωσης, δηλαδή της διάλυσης της κατάληψης. Αυτή η γραμμή εκφράστηκε από τις παρατάξεις της Αντι – ΕΦΕΕ/ΚΝΕ, ΠΑΚ (Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα) που είχε ιδρυθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΚΚΕ εσωτ. με την παράταξη του Ρήγα Φεραίου.
Σε ευθεία αντίθεση με την παραπάνω γραμμή ήταν η γραμμή της σύγκρουσης και της ρήξης με τη χούντα αλλά και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που την έθρεψε,η γραμμή του μαζικού αντιφασιστικού –αντιιμπεριλιαστικού αγώνα.Αυτή τη γραμμή υπηρέτησαν οι δυνάμεις της αντιρεβιζιονιστικής επαναστατικής αριστεράς μεταξύ των οποίων και η ΟΜΛΕ με την παράταξη της ΠΠΣΠ.
Αξίζει να αναφερθούμε σε μερικά μόνο κομβικά γεγονότα που είναι ενδεικτικά της παραπάνω διαπάλης των δύο γραμμών:
Η γραμμή της υποταγής και της συνθηκολόγησης ήταν που οδήγησε την ΚΝΕ και το ΚΚΕ εσ. να συμμετάσχουν στις στημένες από τη χούντα φοιτητικές εκλογές του 72 που κατέληξαν σε φιάσκο.
Ήταν οι ίδιοι που έτρεξαν να χωθούν στο παραμύθι της φιλελευθεροποίησης της χούντας. Στην προσπάθεια δηλαδή του χουντικού καθεστώτος να φτιασιδωθεί για να ξεγελάσει το λαό που ασφυκτιούσε και ήδη είχε αρχίσει να αντιδράει. Αυτήν η γραμμή ήταν που οδήγησε στη συμμετοχή στο δημοψήφισμα – παρωδία της χούντας το καλοκαίρι του 1973. Ήταν η θέση που έβλεπε ως αναγκαία την αξιοποίηση κάθε τάχα νόμιμης δυνατότητας του χουντικού καθεστώτος. Την ίδια ώρα το ΚΚΕ εσ. μιλούσε για εθνική ενότητα των αντιδικτατορικών δυνάμεων, εννοώντας ενότητα ακόμα και με τον ίδιο το βασιλιά.
Απέναντι στους ελιγμούς της χούντας και στο σύρσιμο των ρεφορμιστών, κόντρα στην γραμμή του συμβιβασμού και της υποταγής, οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς, αντέταξαν την γραμμή του μαζικού αγώνα, την αντιφασιστική – αντιιμπεριαλιστική γραμμή. Το παρακάτω απόσπασμα από την απόφαση της ΟΜΛΕ ήδη από τον Οκτώβρη του 1973 είναι ενδεικτικό: «Για όποιον δε νοσταλγεί την αντιπολίτευση στα πλαίσια της φασιστικής νομιμότητας, όπως συμβαίνει με την αστική αντιπολίτευση και τους συρόμενους πίσω της ρεβιζιονιστές ηγέτες, αυτό που επέρχεται στη χώρα μας και που έχει τεράστια σημασία, δεν είναι η επάνοδος στο κοινοβούλιο και οι εκλογές αλλά η ανάπτυξη μαζικών αγώνων της εργατικής τάξης και της νεολαίας που ανοίγουν ελπιδοφόρες προοπτικές για την ανάπτυξη ενός πλατιού αντιφασιστικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Οι μαζικοί μαχητικοί φοιτητικοί αγώνες που αναπτύχθηκαν πέρυσι και συνεχίζονται φέτος σε μια ανοδική πορεία σύγκρουσης με το φασισμό και την αμερικανοκρατία συγκλονίζουν όλη την Ελλάδα».
Αλλά και μέσα στο Πολυτεχνείο, η αντίληψη των ρεφορμιστών και η υποταγή στην νομιμότητα ήταν που και κατά τη διάρκεια της εξέγερσης καθόρισε την εναντίωση της Α-ΕΦΕΕ και της ΚΝΕ στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, με τις συντονισμένες πρσπάθειες «απαγκίστρωσης» από το Πολυτεχνείο και την κατάληψη. Αυτοί λοιπόν που σήμερα θέλουν να παρουσιάζονται ως οι πρωτοπόροι του Πολυτεχνείου, στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1976 καταγράφουν τα παρακάτω: «Η κατάληψη αποτέλεσε αιφνιδιασμό για τις καθοδηγήσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ. Η ΚΟΑ και το Γραφείο του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ είδαν καταρχήν την κατάληψη σαν μια επικίνδυνη περιπλοκή στην ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης. Η σκέψη τους ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την άμεση απαγκίστρωση των φοιτητών απο το Πολυτεχνείο. Η κατάληψη εκτιμήθηκε ότι πρόκειται για μια ανεύθυνη και βιαστική κίνηση με έντονο το αριστερίστικό στοιχείο, που ήταν – ως ένα βαθμό – έξω από τη γραμμή της οργάνωσης, η οποία εκείνο τον καιρό γενικά ήταν κατά των καταλήψεων και των βιαστικών και απρογραμμάτιστων ανοιχτών εκδηλώσεων».
Η γραμμή της συνέχισης της κατάληψης όμως νίκησε. Ωστόσο ακόμα και μετά τη συνέχιση της κατάληψης η πάλη των δύο γραμμών συνεχίζει να εκφράζεται μέσα στο Πολυτεχνείο στο επίπεδο των αιτημάτων και των συνθημάτων που θα επικρατουσαν. Από τη μια οι ρεφορμιστές θεωρούσαν ότι το βάρος έπρεπε να δοθεί στα φοιτητικά αιτήματα, θεωρώντας εξτρεμιστικά και αριστερίστικα τα αίτηματα για ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ, ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, το σύνθημα ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ.
Ένα χρόνο μετά, στις 17 Νοέμβρη του 1974 προκηρύσσονται εκλογές προκειμένου να δωθεί στο πολυτεχνείο το νόημα που ήθελε το σύστημα. Την ώρα που για την ΟΝΝΕΔ «οι ελεύθερες εκλογές της 17ης Νοεμβρίου είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τα παιδιά που αγωνίστηκαν και έπεσαν στο Πολυτεχνείο», το ΚΚΕ εσ. καλούσε το λαό να τιμήσει το Πολυτεχνείο με τη ψήφο του και το ΚΚΕ από τη μια έβλεπε τις εκλογές που προκηρύχθηκαν όχι τυχαία την ημέρα του Πολυτεχνείου ως μια πρόκληση για το λαό, αλλά παράλληλα έβλεπε ότι η απάντηση σε αυτήν την πρόκληση ήταν η ψήφος στο ΚΚΕ.
Η αλήθεια είναι ότι τα παραπάνω δεν τα αναφέρουμε ως μια απλή καταγραφή γεγονότων ή ένα σύντομο ιστορικό. Έχουν τη σημασία τους στο σήμερα. Αρκεί να αναλογιστούμε πόσο κοντά βρίσκονται τα παραπάνω με τις σημερινές λογικές που θέλουν το λαό να εναποθέτει πάντα την ελπίδα του στις κάλπες. Που δεν μπορούν να βρουν απάντηση και διέξοδο πέρα από τα όρια και τα πλαίσια του συστήματος. Πόσο κοντά είναι αυτές οι λογικές με το «πρώτη φορά αριστερά», «ισχυρό κκε στη βουλή για να δίνονται οι αγώνες από καλύτερες θέσεις», με την άποψη που καλεί το λαό να ψηφίσει το ελάχιστο καλό ή να πάει «κόντρα την αυτοδυναμία Μητσοτάκη» κοκ. Λογικές που καταλήγουν εν τέλει στην συνεχή επίκληση των αυτόκλητων σωτήρων που θα παλέψουν για εμάς χωρίς εμάς. Πόσο κοντά βρίσκεται η λογική του τότε για εκμετάλλευση κάθε μορφής νομιμότητας με τη σημερινή υποταγή στην αστική νομιμότητα που επιδεικνύει το ΚΚΕ. Που καλεί τους εκπαιδευτικούς της ΕΛΜΕ Πειραιά που διώκονται να πουν ότι δεν φώναξαν και συνθήματα μέσα στο σχολείο. Που εφαρμόζουν τις ηλεκτρονικές κάλπες του νόμου Χατζηδάκη στις εκλογές του ΣΕΤΗΠ για να μην δοθεί αφορμή στο σύστημα να χτυπήσει το σωματείο. Να το χτυπήσουν εκείνοι πρώτοι δηλαδή... Η απάντηση είναι ότι όχι μόνο δεν βρίσκονται μακριά αλλά έχουν την ίδια αφετηρία, την υποταγή δηλαδή στην υποχώρηση, την ήττα και τη διάλυση του κομμουνιστικού επαναστατικού κινήματος. Και ως τέτοιες θα πρέπει να ξεπεραστούν.
Κλείνοντας.
Σήμερα 51 χρόνια μετά τα χαραγμένα στις πύλες του Πολυτεχνείου αιτήματα παραμένουν επίκαιρα και αναζητούν δικαίωση και εκπλήρωση. 51 χρόνια μετά η μόνη προοπτική που έχει να δώσει αυτό το σύστημα στο λαό και τη νεολαία είναι οι πόλεμοι, η φτώχεια, η εξαθλίωση και η εργασιακή βαρβαρότητα.
Η ένταση της επίθεσης συνοδεύεται με την καταστολή, την τρομοκρατία, τις διώξεις, τις απολύσεις των εκπαιδευτικών και των συνδικαλιστών, τις παράνομες απεργίες και το χτύπημα των σωματείων με τα ηλεκτρονικά μητρώα, τις ηλεκτρονικές κάλπες και το φακέλωμα.
Αυτή η ασφυκτική πραγματικότητα δεν χωράει το λαό και τη νεολαία. Έτσι την ίδια στιγμή που η αποσυγκρότηση και η διάλυση κυριαρχούν, ο λαός και η νεολαία ασφυκτιούν και αναζητούν διέξοδο και μια άλλη προοπτική. Και η προοπτική της ανατροπής του υπάρχοντος συστήματος φώτισε τις μέρες του Νοέμβρη . Είναι αυτή που πρέπει σήμερα να περπατηθεί ξανά. Κόντρα στην υποχώρηση, κόντρα στον κοινοβουλευτισμό, κόντρα στη συνδιαχείριση. Κάθε αγώνας αποτελεί υπενθύμιση στο σύστημα ότι «Ο λαός δεν ξεχνά, οργανώνεται νικά». Αυτήν ακριβώς την οργανωμένη πάλη που αποτελεί προϋπόθεση για τις νίκες του σήμερα οφείλουμε να υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια.
Γιατί η οργάνωση των αγώνων του σήμερα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, την εξάρτηση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η πιο ουσιαστική εκδήλωση μνήμης και τιμής για την εξέγερση του Νοέμβρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου