Την τοποθέτηση παρουσίασε ο σύντροφος Αντώνης Αποστολάκης
1/ Ολόκληρος ο πλανήτης τραντάζεται από τις σεισμικές δονήσεις που παράγει η σύμπλεξη της γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης με τους άγριους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που έχουν μετατρέψει κάθε γωνιά του σε πεδίο αντιπαράθεσης. Από τη σύγκρουση που μαίνεται στην καρδιά της Ευρώπης, στην Ουκρανία, μέχρι τη Μ. Ανατολή και τον Καύκασο, από την Αρκτική έως την Αφρική, από τη μπαρουταποθήκη της βαλκανικής γειτονιάς μας μέχρι τον Ινδο-Ειρηνικό. Στο υπόβαθρο όλων αυτών των εξελίξεων βρίσκεται η αδυσώπητη διαπάλη των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Κίνας, για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας. Από την κούρσα αυτή, φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, για τους οποίους, όμως, αναδεικνύονται σοβαρά στρατηγικά αδιέξοδα στον βαθμό που μεγαλώνουν οι αποστάσεις τους από τα ιμπεριαλιστικά κράτη πρώτης γραμμής.
Σε αυτές τις συνθήκες, και κάτω από το βάρος του γενικευμένου πολεμικού βηματισμού της εποχής μας, συντρίβονται με πάταγο και τα τελευταία υπολείμματα των θεωρημάτων περί «παγκοσμιοποίησης» και «ολοκληρώσεων», που μερικές δεκαετίες πριν πλασαρίστηκαν από τους απολογητές του συστήματος για να περιγράψουν το υποτιθέμενο «ειρηνικό μέλλον της ανθρωπότητας». Αποκαλύπτεται σε όλη της την έκταση και βάθος η παρασιτική φύση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, που για να βρει λύσεις στο πρόβλημα της αναπαραγωγής του απειλεί να οδηγήσει την ανθρωπότητα και τον πλανήτη σε μια άνευ προηγουμένου καταστροφή.
2/ Η κατάσταση αυτή δεν προέκυψε «μέσα σε μια μέρα». Στην αφετηρία της βρίσκονται οι καταρρεύσεις των καθεστώτων του παλινορθωμένου καπιταλισμού το 1989-91 και η ανάδειξη των ΗΠΑ σε μοναδική υπερδύναμη. Τότε ήταν που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θεώρησε ότι άνοιγε ένα ιστορικό παράθυρο ευκαιρίας για την προώθηση του στόχου της παγκόσμιας κυριαρχίας του και, ως επικεφαλής της Δύσης, επιδόθηκε σε μια εκστρατεία κομματιάσματος χωρών και ματοκυλίσματος λαών για να τον πετύχει. Παράλληλα, την ίδια περίοδο οι δυνάμεις του συστήματος σε όλον τον κόσμο κλιμάκωσαν σε πρωτοφανέρωτα επίπεδα την επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαών, επιχειρώντας να πάρουν την ιστορική ρεβάνς από το ηττημένο κομμουνιστικό κίνημα. Μέσα σε μια πορεία, ωστόσο, αναδείχτηκε ότι ο στόχος της παγκόσμιας κυριαρχίας όχι μόνο δεν είχε επιτευχθεί για τις ΗΠΑ, αλλά ότι πλέον αυτές εμφάνιζαν σοβαρά σημάδια μιας σχετικής αποδυνάμωσης έναντι συμμάχων και ανταγωνιστών, με τους ιμπεριαλιστές της Ευρασίας, τη Ρωσία και την Κίνα, να ανασυγκροτούνται και να αναβαθμίζουν τη θέση τους.
Η αναζήτηση όρων και δρόμων για το ξεπέρασμα αυτής της αποδυνάμωσης βρίσκεται στον πυρήνα της εμφυλιοπολεμικού τύπου διαμάχης που έχει ξεσπάσει εδώ και χρόνια εντός του αμερικανικού κατεστημένου. Σε αυτήν την κατεύθυνση θα επιχειρήσει να δώσει απαντήσεις και η νέα διοίκηση Τραμπ, την ίδια ώρα που για λογαριασμό του συνόλου του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου κηρύσσεται (ακόμα και με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς του Μασκ!) η κλιμάκωση των πολεμικών προετοιμασιών και της αντιδραστικής επέλασης ενάντια στις λαϊκές μάζες και σε όλα τα επίπεδα.
Εξελίσσεται, επομένως, μια διαπάλη «όλων εναντίον όλων», με κεντρικά ζητήματα: τον βηματισμό που χαράσσουν οι ΗΠΑ για τη διεκδίκηση της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, την επιδίωξη της Ρωσίας να ανατρέψει προς όφελός της το παγκόσμιο στάτους κβο, την προσπάθεια της Κίνας να μετασχηματίσει τις οικονομικές της δυνατότητες σε στρατηγική ισχύ. Έτσι, προωθούνται κινήσεις και εκβιασμοί στην κατεύθυνση διαμόρφωσης στρατηγικών συμμαχιών μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που είναι και το μεγάλο ζητούμενο για το πέρασμα στη φάση της συνολικής αναμέτρησης. Σε συνάρτηση με αυτό, μια σειρά από αμφιταλαντευόμενες περιφερειακές δυνάμεις πιέζονται όλο και περισσότερο να διαλέξουν μεριά, ενώ οι εξαρτημένες χώρες στοιχίζονται βίαια ή γίνονται αντικείμενο διαπάλης για την ένταξή τους στη σφαίρα επιρροής μιας εκ των αντιμαχόμενων πλευρών. Ταυτόχρονα, οι οικονομίες στρατιωτικοποιούνται, προχωράει με φρενήρεις ρυθμούς η κούρσα των εξοπλισμών, ενώ βαθαίνει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, η κοινωνική πλειοψηφία καλείται να θυσιάσει τα δικαιώματά της με πολεμικού τύπου διατάγματα, όπως αυτό του γ.γ. του ΝΑΤΟ, Ρούτε, και η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής εντείνεται, με στόχο την υποταγή των λαών και της νέας γενιάς στην προοπτική να αποτελέσουν κρέας για τα κανόνια των ισχυρών. Έχουμε εισέλθει ανεπιστρεπτί σε μια περίοδο προετοιμασίας των όρων του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου.
3/ Ο πόλεμος στην Ουκρανία, ως έμμεση σύγκρουση των ΗΠΑ και της Δύσης με τη Ρωσία, εγκαινίασε αυτή τη νέα εποχή και βρέθηκε στο επίκεντρο των παγκόσμιων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπου και παραμένει. Γιατί σε αυτόν εκφράζεται και συμπυκνώνεται, στο ανώτερο για κάθε στιγμή επίπεδο, η δεσπόζουσα στο παγκόσμιο ταμπλό αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας. Γιατί, ακριβώς γι’ αυτό ο πόλεμος αυτός συνδέεται με στρατηγικά διακυβεύματα τέτοια, που «οι ΗΠΑ δεν μπορούν να μη νικήσουν και η Ρωσία δεν μπορεί να ηττηθεί»! Στη βάση αυτή, έφερε και τη μετατόπιση των «κόκκινων γραμμών» της παγκόσμιας διαπάλης στην κατεύθυνση της όλο και μεγαλύτερης κλιμάκωσης, αγγίζοντας επικίνδυνα μέχρι και τα όρια της λεγόμενης «πυρηνικής ισορροπίας».
Τα αδιέξοδα για τους ιμπεριαλιστές, όμως, προκύπτουν ακριβώς από το γεγονός ότι αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να γίνει ακόμα παγκόσμιος! Σε αυτή τη βάση, οι ΗΠΑ και η Δύση τον διεξάγουν κατά βάση δι’ αντιπροσώπου, με τη Ρωσία να έχει καταφέρει να καταλάβει το 20% των ουκρανικών εδαφών. Τα δεδομένα αυτά ήταν που πίεσαν τις ΗΠΑ στην κατεύθυνση αναζήτησης ενός συμβιβασμού, που αποτυπώνεται στις προτάσεις Τραμπ για την έναρξη των λεγόμενων «ειρηνευτικών συνομιλιών».
Καμία «ειρηνική διευθέτηση» του ουκρανικού δε φέρνουν αυτές οι προτάσεις! Διαμέσου αυτών οι ΗΠΑ επιχειρούν να αλλάξουν τους όρους του πολέμου και όχι να τον τερματίσουν. Επιδιώκοντας να βάλουν δυτικά στρατεύματα στο ουκρανικό έδαφος και σε απόσταση αναπνοής από τις δυνάμεις της Ρωσίας. Επιχειρώντας να στρατεύσουν τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές κάτω από το απόλυτο πρόσταγμά τους. Πόσο εύκολα θα γίνει άραγε αποδεκτό κάτι τέτοιο; Τι άλλο είναι πέρα από ένα ακόμη βήμα προπαρασκευής όρων για τον Μεγάλο Πόλεμο; Αν και όταν προχωρήσει κάποιος συμβιβασμός, λοιπόν, με όποια μορφή, θα είναι προσωρινός και εύθραυστος, διάστημα ανασύνταξης δύο αντίπαλων στρατοπέδων που κανένα τους δεν έχει ακόμα νικήσει ή ηττηθεί, οδηγώντας σε μια χαίνουσα πληγή στην καρδιά της Ευρώπης, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να αρχίσει ξανά να αιμορραγεί αθρόα.
Η εγκληματική ελαφρότητα όσων έβλεπαν μέχρι και θετικές εξελίξεις για τους λαούς από τον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία, στοιχιζόμενοι πίσω από τον δήθεν «λιγότερο κακό» ιμπεριαλιστή, αποκαλύπτεται εκκωφαντικά σήμερα. Σήμερα, όταν σαν κοινοί ληστές και δολοφόνοι, τα αφεντικά αυτής της άδικης αναμέτρησης ζυγίζουν τα συμφέροντά τους στις πλάτες του ουκρανικού λαού και των λαών του κόσμου, και ακονίζουν τα μαχαίρια για τα επόμενα στάδια του μακελειού.
4/ Στη σκοτεινή περίοδο που διανύουμε, ο ηρωικός αγώνας του παλαιστινιακού λαού απέδειξε για άλλη μια φορά ότι οι λαοί δε θα σταματήσουν να παλεύουν για τη λευτεριά και το δίκιο.
Παρά το μέγεθος της θηριωδίας που εξαπολύθηκε για πάνω από ένα χρόνο και τα σοβαρά χτυπήματα που δέχτηκε, η παλαιστινιακή αντίσταση δε λύγισε. Άντεξε απέναντι σε μια επιχείρηση γενοκτονίας του σιωνιστικού κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ, που εξελίχτηκε και εξελίσσεται με την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, καθώς και μιας σειράς αντιδραστικών αστικών τάξεων, όπως η ελληνική. Άντεξε απέναντι σε μια υπερεξοπλισμένη από τους ιμπεριαλιστές πολεμική μηχανή και σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, κατάφερε να της προκαλέσει υπολογίσιμα πλήγματα.
Ο παλαιστινιακός λαός πέτυχε να θέσει ξανά στο προσκήνιο το παλαιστινιακό ζήτημα, το ζήτημα της πάλης ενός λαού ενάντια στην κατοχή και για ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα, ως ιστορικά και πολιτικά ενεργό ζήτημα. Σε πρώτη φάση, τίναξε στον αέρα τις «Συμφωνίες του Αβραάμ», δηλαδή τη γεφύρωση των σχέσεων των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων με το Ισραήλ, τη βασική πολιτική που προωθούσαν οι ΗΠΑ για την περιοχή της Μ. Ανατολής και οδηγούσε την παλαιστινιακή υπόθεση σε «θάψιμο». Πυροδότησε ένα παγκόσμιο κύμα αλληλεγγύης στον αγώνα του, που έφτασε να παίρνει και τη μορφή μιας σημαντικής φοιτητικής έκρηξης στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Ευρώπης.
Ανεξάρτητα από την κατάληξη που θα έχει η εύθραυστη συμφωνία εκεχειρίας για τη Γάζα, το σίγουρο είναι πως φέρει το αποτύπωμα της παλαιστινιακής αντίστασης, που αποτελεί και το κύριο εμπόδιο στην επιβολή των ιμπεριαλιστικών και σιωνιστικών σχεδίων της «τελικής λύσης» και της πλήρους εκδίωξης των Παλαιστινίων από τη γη τους. Τα σχέδια αυτά, άλλωστε, όχι μόνο δεν έφυγαν ποτέ από το προσκήνιο, αλλά η πρόταση του Τραμπ για τη Γάζα τα θέτει εκ νέου στην ημερήσια διάταξη με τον πιο επιθετικό τρόπο, επιχειρώντας ταυτόχρονα να στοιχίσει τα αντιδραστικά αραβικά κράτη της περιοχής σε μια επανεκκίνηση της προσέγγισής τους με το κράτος-δολοφόνο.
Τα γεγονότα αποδεικνύουν ξανά και ξανά ότι το κράτος του Ισραήλ, ως φυτεμένος χωροφύλακας των ΗΠΑ, όσο υπάρχει ενσαρκώνει την άρνηση του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού σε ελεύθερη πατρίδα. Από αυτά δε διδάχτηκαν τίποτα, όμως, μια σειρά από πολιτικές δυνάμεις που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η ιμπεριαλιστική απάτη που ακούει στο όνομα της «λύσης των δύο κρατών» μπορεί και να είναι εφικτή! Ο στόχος, σύμφωνα με όλους αυτούς, πρέπει να είναι το «παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967» και η εφαρμογή των αντίστοιχων αποφάσεων του ΟΗΕ. Πρόκειται για μια ιστορικά χρεοκοπημένη θέση, εργαλείο καθυπόταξης της παλαιστινιακής αντίστασης, ως προϊόν μιας συμβιβαστικής γραμμής και των αυταπατών για τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης με τον ιμπεριαλισμό. Τι άλλο εκφράζουν, άλλωστε, οι επικλήσεις της «διεθνούς νομιμότητας», οι εκκλήσεις στον ΟΗΕ και τη «διεθνή κοινότητα» πέρα από την αντίληψη ότι τα ζητήματα των λαών θα λυθούν τελικά από κάποιον ισχυρό «προστάτη» και όχι από την πάλη τους;
Στον αντίποδα αυτής της λογικής, πιστεύουμε ότι η προοπτική της παλαιστινιακής υπόθεσης βρίσκεται στην πάλη για «Ενιαίο Παλαιστινιακό κράτος από τον Ιορδάνη Ποταμό ως τη Μεσόγειο Θάλασσα», με ισοτιμία όλων των εθνοτήτων στο εσωτερικό του. Αυτή η θέση πρέπει να αποτελέσει και το κεντρικό σύνθημα ενός πραγματικού κινήματος αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, ενόψει και των νέων δοκιμασιών που βρίσκονται μπροστά του.
5/ Σοβαρές δοκιμασίες βρίσκονται μπροστά και στον λαό της Συρίας, μιας χώρας ρημαγμένης από την πολύχρονη παρέμβαση των ιμπεριαλιστών και των διαφόρων αντιδραστικών τοπικών κρατών και παραγόντων. Η πτώση του καθεστώτος Άσαντ από την προέλαση των ισλαμιστικών ομάδων, που ενορχηστρώθηκε μεθοδικά από τους Αμερικάνους και τη Δύση ανοίγει μια νέα περίοδο μεγάλης αστάθειας και κινδύνων στην περιοχή. Οι εξελίξεις δείχνουν πως ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός κατάφερε ένα σημαντικό πλήγμα στα κέρδη που κατάφερε να αποκομίσει η Ρωσία στη χώρα μετά την επέμβασή της το 2015 και τη διάσωση του τότε ετοιμόρροπου καθεστώτος Άσαντ. Σηματοδοτούν, επίσης, το ακόμα μεγαλύτερο στρίμωγμα του Ιράν, που το επόμενο διάστημα θα δεχτεί ασφυκτικές πιέσεις για να τραβηχτεί μακριά από τη Ρωσία και την Κίνα. Το σίγουρο είναι ότι οι ΗΠΑ θα επιχειρήσουν να διευρύνουν την επιτυχία τους αυτή, προσπαθώντας να εξαλείψουν τις σημαντικές προσβάσεις του ρώσικου ιμπεριαλισμού στη χώρα, όπως αυτές κατοχυρώνονται από την παρουσία των στρατιωτικών του βάσεων.
Η ανατροπή του Άσαντ και με τους όρους που έγινε κατέδειξε και τη σαθρότητα τέτοιων καθεστώτων, που βασίζουν την ύπαρξή τους αποκλειστικά στις σχέσεις τους με τον ιμπεριαλισμό, με τον οποίο διαπραγματεύονται μέχρι την τελευταία στιγμή για να σώσουν το τομάρι τους, χωρίς να διαθέτουν το παραμικρό λαϊκό έρεισμα. Αποτελεί, λοιπόν, το λιγότερο πολιτική αφέλεια η αναγόρευσή τους σε «συμμάχους» της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, που κατά βάση εκπορεύεται από τη σκοπιά του ανοιχτού φιλοϊμπεριαλισμού που χαρακτηρίζει ορισμένες δυνάμεις σε σχέση με τη στάση τους απέναντι στη Ρωσία.
6/ Με φόντο το φλεγόμενο αυτό τοπίο, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και αντιθέσεις εισέρχονται σε μια νέα φάση. Θεωρούμε πως η τοποθέτηση στο ζήτημα αυτό δεν είναι απλώς ένα σημείο ανάμεσα στα υπόλοιπα. Αποτελεί θεμελιακό κριτήριο για τον διαχωρισμό μιας αριστερής-επαναστατικής κατεύθυνσης από τη γραμμή της συμμόρφωσης και της υπευθυνότητας απέναντι στο σύστημα. Για τη διάκριση μιας αντίληψης που παίρνει ως αφετηρία της τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαών από την αντίθετή της, που εκκινεί από το κλείσιμο του ματιού στις «αγωνίες» της ντόπιας άρχουσας τάξης και υποκλίνεται ευλαβικά στα αφηγήματα του εγχώριου αστισμού. Και πρέπει να είναι σαφές ότι η μία ή η άλλη θέση δεν διατυπώνεται στον «αέρα», αλλά συνοδεύεται και από τα αντίστοιχα, πολύ σοβαρά, πρακτικά-πολιτικά επίδικα για το κίνημα στη χώρα μας.
Ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός είναι άδικος και αντιδραστικός και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου. Άπτεται επιδιώξεων κυριαρχίας και «ζωτικού χώρου» που και οι δύο αστικές τάξεις διεκδικούν, με την κάθε μία να στοχεύει στην επικράτηση έναντι της ανταγωνίστριάς της. Εκατέρωθεν, επομένως, προβάλλονται μαξιμαλισμοί και μεγαλοϊδεατισμοί, ενώ οι λαοί και των δύο χωρών ποτίζονται με το εθνικιστικό-σοβινιστικό δηλητήριο, ώστε να καταστούν διαθέσιμοι για τα «θερμά επεισόδια» και τα πολεμικά σφαγεία, που προετοιμάζει η εξέλιξη της αντιδραστικής αντιπαράθεσης.
Οι δύο εξαρτημένες άρχουσες τάξεις, με τις διαφοροποιήσεις τους και τις αποστάσεις που τις χωρίζουν αναφορικά με τις δυνατότητές τους, δεν μπορούν παρά να διαγκωνίζονται για ρόλους στην ευρύτερη περιοχή, εντός του πλαισίου που καθορίζουν οι επιδιώξεις του ιμπεριαλιστικού παράγοντα, και πρώτα και κύρια των Αμερικάνων. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται και το κλειδί για την κατανόηση της φύσης της αντιπαράθεσής τους. Στο γεγονός, δηλαδή, ότι αυτή εξελίσσεται υπό την επιδιαιτησία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και στη βάση των συμφερόντων τους, που σε άλλη φάση δε θα διστάσουν μέχρι και να σύρουν τους λαούς σε πολεμικό μακελειό, προκειμένου να ευθυγραμμίσουν τους υποτελείς τους και να εκβιάσουν αντιδραστικές λύσεις.
Γι’ αυτό και είναι αποπροσανατολιστική η οικονομίστικη ανάγνωση, σύμφωνα με την οποία το κυρίαρχο ζήτημα είναι τα κέρδη από τα ενεργειακά κοιτάσματα που επιζητούν να αποκομίσουν τμήματα των ντόπιων κεφαλαίων, τα οποία έτσι και αλλιώς αναζητούν συμπληρωματικούς μόνο ρόλους σε σχέση με τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια. Γιατί στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό βάζει τη σφραγίδα της η ιμπεριαλιστική επιδίωξη για επικυριαρχία στην περιοχή. Όποιος προσπερνάει το ζήτημα αυτό, κινδυνεύει να προσπεραστεί και ο ίδιος από τις εξελίξεις. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί ουσιαστικά στο κρίσιμο καθήκον του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού μετώπου πάλης των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας, αλλά και των λαών της ευρύτερης περιοχής, αφού, διαγράφοντας την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και τον ρόλο των μεγάλων αφεντικών, χάνει από την οπτική του τον κύριο εχθρό που έχουν να αντιμετωπίσουν οι λαοί.
Ακόμα χειρότερα γίνονται τα πράγματα με τις καταγγελίες στο ΝΑΤΟ γιατί υποτίθεται πως «ευνοεί την Τουρκία» και «ρίχνει την Ελλάδα», που είναι πανταχού παρούσες στις τοποθετήσεις του ΚΚΕ, που όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με αντιιμπεριαλισμό, αλλά αποτελούν στην ουσία τους αναπαραγωγή των αιτημάτων που απευθύνει η ντόπια άρχουσα τάξη στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της για να παραχωρήσουν πόντους στην ίδια σε βάρος της ανταγωνίστριάς της. Αυτό είναι και το άκρον άωτον της υιοθέτησης του αστικού αφηγήματος περί «επιτιθέμενης Τουρκίας-αμυνόμενης Ελλάδας», με βάση το οποίο ο επίσημος ρεφορμισμός του ΚΚΕ φτάνει μέχρι και στο σημείο να κατηγορεί τις αστικές κυβερνήσεις για «ενδοτισμό».
Ποια καθήκοντα τίθενται άραγε στο κίνημα, αν τα αποδεχτούμε όλα αυτά; Οφείλουμε μήπως να υποστείλουμε τη σημαία των αγώνων και να διαφυλάξουμε την κοινωνική ειρήνη, μπροστά στον «εξωτερικό κίνδυνο»; Να έχουμε προτάσεις για το «αξιόμαχο» των ενόπλων δυνάμεων; Να συνδράμουμε και εμείς με τη σειρά μας τους κυρίαρχους στην πολεμική προετοιμασία του λαού και της νεολαίας; Και πόση σχέση, τελικά, μπορεί να έχει μια γραμμή που σπρώχνει τις εργαζόμενες μάζες κατευθείαν στην αγκαλιά της «εθνικής ομοψυχίας» και της τυχοδιωκτικής πολιτικής της ντόπιας άρχουσας τάξης με μια ταξική, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση;
Η συγκρότηση της πάλης στη βάση μιας τέτοιας κατεύθυνσης θεωρούμε ότι αποτελεί κρίσιμο ζητούμενο. Βασικά στοιχεία αυτής της κατεύθυνσης είναι:
- Ο αγώνας για την αποτροπή του άδικου πολέμου ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Συνακόλουθα, η εναντίωση σε κάθε ενέργεια από τον ιμπεριαλισμό και τις αστικές τάξεις που κλιμακώνει τον ανταγωνισμό και φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο. Η υπεράσπιση του απαραβίαστου των συνόρων, που προέκυψαν βάσει της ιστορικής διαδικασίας συγκρότησης των δύο κρατών. Από αυτή τη σκοπιά, απορρίπτουμε την αστική γραμμή των «κυριαρχικών δικαιωμάτων», της οριοθέτησης ΑΟΖ, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά εργαλείο επικυριαρχίας των ιμπεριαλιστών και διαιώνισης της αντιπαράθεσης, της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα «12 ναυτικά μίλια».
- Η πάλη ενάντια στα αντιδραστικά, διχοτομικά σχέδια για την Κύπρο, που επιδιώκουν να τη μετατρέψουν σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο των Αμερικάνων και του ΝΑΤΟ στη Ν.Α. Μεσόγειο. Η προβολή της προοπτικής για «Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη, χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις, βάσεις και ξένους στρατούς, με συναδέλφωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων».
- Πάνω από όλα, η φιλία και η κοινή πάλη των λαών και της Τουρκίας και της Ελλάδας, ενάντια στον πόλεμο, τον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και τις αντιδραστικές αστικές τάξεις.
Στην παρούσα φάση, κάθε άλλο παρά μπορούμε να αποκλείσουμε νέες σοβαρές οξύνσεις στις σχέσεις των δύο χωρών στο άμεσο μέλλον. Άλλωστε, η διατεταγμένη από τις ΗΠΑ «ελληνοτουρκική φιλία», χάριν της συνοχής της Ν.Α. πτέρυγας του ΝΑΤΟ μπροστά στις αυξημένες πολεμικές ανάγκες στην Ουκρανία, δοκιμάζεται κάτω από το βάρος των εξελίξεων στη Συρία. Ο ρόλος που έπαιξε εκεί η Τουρκία και οι αναβαθμισμένες φιλοδοξίες που προβάλλει προκαλούν έντονες ανησυχίες στην ντόπια άρχουσα τάξη, που καταφεύγει στη γνωστή συνταγή του βαθέματος της πρόσδεσης της χώρας στο αμερικανονατοϊκό άρμα και της στήριξης στους αντιδραστικούς άξονες με Κύπρο-Αίγυπτο-Ισραήλ, υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ. Τα αδιέξοδα της πολιτικής του «καλού παιδιού» των ιμπεριαλιστών, όμως, δεν μπορούν να κρυφτούν. Δεν μπορούν να κρυφτούν σε μια εποχή κλιμάκωσης της έντασης στις σχέσεις των αφεντικών της σε ΗΠΑ και ΕΕ, που πυροδοτούν οι κινήσεις του Τραμπ, όταν μάλιστα είναι πολύ πιθανό να απαιτηθεί από αυτήν ο ρόλος του «πρόθυμου» σε νέες «ουκρανικές εκστρατείες». Η αναταραχή που έχει προκληθεί στους κόλπους της, επίσης, μετά το κυνικό «άδειασμά» της από τον γαλλικό ιμπεριαλισμό, που, στη βάση των επιδιώξεών του στην περιοχή, φαίνεται ότι θα δώσει την έγκριση για την παραχώρηση πυραύλων Meteor στην Τουρκία, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των στριμωγμάτων που δημιουργεί η πολιτική της υποτέλειας στους πολλούς «προστάτες».
Από την άλλη, πρέπει να είναι σαφές ότι για την εξαρτημένη τουρκική άρχουσα τάξη, που αποκόμισε σημαντικά κέρδη από τα πρόσφατα γεγονότα, ο δρόμος δεν είναι καθόλου στρωμένος με ροδοπέταλα. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι το μπόι της της επιτρέπει πραγματικά να λογαριαστεί με τα πολλαπλά μέτωπα που έχει ανοίξει, στα οποία συμπεριλαμβάνονται η όξυνση της κόντρας με το Ισραήλ, που κατάφερε να επεκτείνει την κατοχή του στη Συρία, το ζήτημα των Κούρδων, τα προβλήματα στην ιδιόμορφη σχέση της με την Ρωσία και, προπάντων, οι αυξανόμενες πιέσεις από τις ΗΠΑ για να ευθυγραμμιστεί στο πλαίσιο των αναγκών και των επιδιώξεών τους.
7/ Η περίοδος είναι κρίσιμη για τις δυνάμεις με αναφορά στην επαναστατική και κομμουνιστική αριστερά, γεμάτη απαιτήσεις, κινδύνους και πρωτόγνωρες προκλήσεις. Η κατεύθυνση για την οικοδόμηση αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος, που τόσο λοιδορήθηκε κάποτε ως παρωχημένη, αποκτάει όλο και περισσότερο διαστάσεις ζητήματος ζωής ή θανάτου για την εργατική τάξη, τους λαούς, τον πλανήτη ολόκληρο. Καταγράφονται, ωστόσο, μεγάλες καθυστερήσεις ή ακόμα και αρνήσεις σε σχέση με την υπηρέτηση αυτής της αναγκαιότητας.
Αναφορικά με τις εξελίξεις στην Ουκρανία, στο κίνημα της χώρας μας επικρατεί μια «συνωμοσία της σιωπής»! Το θέμα απλώς έχει προσπεραστεί από την πλειονότητα των δυνάμεων, ενώ για κάποιους αντιμετωπίζεται ως ιστορική ευκαιρία για να «ηττηθεί το ΝΑΤΟ» από τον αντίπαλο ιμπεριαλιστή. Ακόμα και στο επίπεδο της αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό επικρατεί ο πολυκερματισμός και ο ακολουθητισμός πίσω από τη γραμμή των «δύο κρατών» και του συμβιβασμού.
Παρατηρείται το φαινόμενο, μάλιστα, της επίκλησης των πιο διαφορετικών ιστορικών περιόδων και των πιο διαφορετικών στάσεων και τακτικών που προέκυψαν στην πορεία του κομμουνιστικού κινήματος για να ξεπλυθούν οι πιο απίθανες αντιλήψεις, η επιλογή της υπόκλισης στον συσχετισμό, ακόμα και ο ανοιχτός φιλοϊμπεριαλισμός ορισμένων τάσεων! Ξεχνιέται ότι κάθε ιστορική στιγμή είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Παρακάμπτεται το κορυφαίο ζήτημα της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης για τη χάραξη καθηκόντων. Η ιστορία του κινήματος από πηγή διδαγμάτων, αντιμετωπίζεται ως εργαλείο δικαιολόγησης μιας ολόκληρης «σαβούρας» αντιλήψεων και πρακτικών, που προέκυψαν ακριβώς από την ήττα του επαναστατικού-κομμουνιστικού κινήματος.
Άλλωστε, αν κάτι μας δείχνει η ιστορία για όσους κλείνουν τα μάτια σε αυτό που συντελείται και φτάνουν να διαλέγουν ιμπεριαλιστική πλευρά είναι ότι δεν κάνουν τίποτε άλλο πέρα από το να μιμούνται τις χειρότερες και πιο δεξιές παραδόσεις που εμφανίστηκαν στο κίνημα, από τον οπορτουνισμό της Β’ Διεθνούς μέχρι τη θεωρία των τριών κόσμων. Και στη σημερινή φάση, δεν εκφράζουν τίποτε άλλο παρά μια επιπλέον εκδοχή της γραμμής της ταξικής συνεργασίας. Γιατί αυτό συνιστά μια γραμμή που δεν αναγνωρίζει την αρμοδιότητα της απάντησης του προβλήματος στους εργάτες και τους λαούς και αναζητά εναγωνίως δυνάμεις και τάσεις στο εσωτερικό του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, που μπορούν δήθεν να αντιστρέψουν την κυρίαρχη πορεία.
Σε ό,τι μας αφορά, δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε μισό βήμα πίσω από την άποψη ότι η αντιιμπεριαλιστική-αντιπολεμική πάλη είναι υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού. Στις δικές τους δυνάμεις πρέπει να στηριχτούμε για την οικοδόμηση μιας άλλης προοπτικής, μακριά από τη λογική αναζήτησης προστατών. Γι’ αυτό και ο αγώνας ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό είναι άρρηκτα δεμένος με την πάλη ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση και τη διεκδίκηση εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Το ίδιο υποκείμενο καλείται να πρωτοστατήσει και να αναλάβει το βάρος και στα δύο αυτά πεδία. Επομένως, το μόνο κριτήριο που μπορεί να μας χαρακτηρίζει όταν χαράσσουμε γραμμή και στόχους πάλης δεν είναι άλλο από το τι προωθεί την αυτόνομη συγκρότηση του υποκειμένου της πάλης, έξω από κάθε ιμπεριαλιστική και αστική επιρροή.
Στη χώρα μας, η αστική τάξη χρωστάει την ύπαρξη και την αναπαραγωγή της στα ιμπεριαλιστικά της αφεντικά. Στο σημερινό ταραγμένο τοπίο, το βάθεμα της εξάρτησής της από τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, παρά τα αδιέξοδα που προκύπτουν από τις εντεινόμενες ανισορροπίες στις μεταξύ τους σχέσεις, αναδεικνύεται για αυτή ως μονόδρομος. Η μετατροπή ολόκληρης της Ελλάδας σε μια απέραντη βάση, σε πλατφόρμα εξόρμησης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι η μοναδική δυνατή επιλογή για το ντόπιο εξαρτημένο καθεστώς και για το σύνολο των αστικών κομμάτων, μέσα από την οποία προσδοκούν ανταλλάγματα από τους ιμπεριαλιστές πάτρωνές τους στην αντιπαράθεση με την ανταγωνίστρια τουρκική άρχουσα τάξη. Στη βάση αυτής της γραμμής πλεύσης, η χώρα εμπλέκεται όλο και πιο βαθιά στα πολεμικά μέτωπα και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, στη στήριξη του άδικου πολέμου της Ουκρανίας, στην ενίσχυση της σφαγής του παλαιστινιακού λαού. Στη βάση αυτή της γραμμής, τα αστικά στελέχη διακηρύσσουν ότι «παραδίδουν τη χώρα στους Αμερικάνους» και καλούν τον λαό και τη νεολαία να «χύσουν το αίμα τους» για αυτούς.
Επομένως, η αντιιμπεριαλιστική πάλη στην Ελλάδα έχει ευρύτερο χαρακτήρα. Χτυπάει τα βάθρα στήριξης του ντόπιου αστισμού. Αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της προοπτικής του λαϊκού κινήματος για την επαναστατική ανατροπή, για τον διπλό στρατηγικό στόχο της ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ και του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ. Σε αυτήν την κατεύθυνση, αποτελεί το πεδίο στο οποίο κατά βάση η εργατική τάξη θα κατακτήσει την ηγεμονία της σε πλατιά εργαζόμενα και λαϊκά στρώματα, στον βαθμό που θα συγκροτείται ως τάξη για τον εαυτό της κυρίως στην αντιπαράθεσή της με το κεφάλαιο.
Στην τρέχουσα περίοδο, που οι ντόπιοι κυρίαρχοι συντονίζονται με τις πολεμικές προετοιμασίες των μεγάλων αφεντικών τους και η εργαζόμενη πλειοψηφία καλείται να θυσιαστεί ως αναλώσιμη είναι επιτακτική ανάγκη αυτός ο δρόμος να ανοίξει. Να ξεδιπλωθούν αγώνες ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Με βασικούς στόχους πάλης:
- ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ!
- ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΡΩΣΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ!
- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!
- ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ!
- ΕΞΩ ΑΠΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΕΕ!
- ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ!
- ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΟΥΡΣΑ ΤΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ!
- ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ!
- ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ!
- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!
Η εκδήλωση αυτή σίγουρα μας δίνει τη δυνατότητα να ανταλλαχτούν απόψεις και εκτιμήσεις των δυνάμεων που συμμετέχουν. Θέλουμε, ωστόσο, να πάει παραπέρα. Να αποτελέσει βήμα συμβολής στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής-αντιπολεμικής πάλης, με όρους συντονισμού και πραγματικής κοινής δράσης, που αποτελεί μια σημαντική εκκρεμότητα. Σε αυτό το καθήκον επιδιώκουμε να ανταποκριθούμε και καλούμε κάθε οργάνωση και συλλογικότητα με αναφορά στο κίνημα, κάθε αγωνίστρια και αγωνιστή που θέλει να παλέψει για αυτήν την υπόθεση, να βαδίσουμε μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου