Οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της απεργιακής 28ης Φλεβάρη γράφτηκαν στην ιστορία του κινήματος της χώρας. Προηγήθηκε η 26η Γενάρη, όπου και αυτή με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών, οδήγησε στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες και προμήνυε αυτό που θα ζούσαμε στις 28/2.
Η δολοφονική πολιτική του συστήματος που οδήγησε στο φριχτό έγκλημα των Τεμπών και στη συνέχεια, η προσπάθεια συγκάλυψης προκειμένου να την «βγάλει λάδι» το σύστημα και οι εκφραστές του, αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της λαϊκής οργής και κατέδειξε με τον πιο ωμό τρόπο την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής από το καπιταλιστικό σύστημα. Μια οργή που συσσωρευόταν χρόνια τώρα στη βάση των αντιλαϊκών-αντεργατικών πολιτικών που έκαναν το βίο-αβίωτο στη μεγάλη πλειοψηφία και που είχε δείξει τα σημάδια της με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τις απεργίες που εκδηλώνονταν σε κλάδους (πχ COSCO, ντελιβεράδες, εκπαιδευτικοί) αλλά και με τις μεγάλες διαδηλώσεις-απεργίες ανα περιόδους.
Η ακρίβεια, οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας, οι δυο και τρεις δουλειές για να βγει ο μήνας, η νομιμοποίηση του 13ωρου, ο νόμος για τον κατώτατο μισθό αλλά και η επίθεση στο δικαίωμα μας στη δωρεάν περίθαλψη και στις δωρεάν σπουδές είναι μόνο κάποια από αυτά που καθημερινά βιώνει ο λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία και του απαξιώνουν ολοένα και περισσότερο τη ζωή. Μια κατάσταση που δεν προβλέπεται να σταματήσει εδώ αλλά ίσα-ίσα αναμένεται να οξυνθεί παραπέρα ειδικά αν βάλουμε στην εξίσωση και τις πολεμικές προετοιμασίες σε παγκόσμιο επίπεδο και την μετατροπή των οικονομιών μιας σειράς χωρών (και της Ευρώπης) σε πολεμικές οικονομίες. Είναι χαρακτηριστικό πως μόλις πριν λίγες μέρες, η ίδια η πρόεδρος της Κομισιόν Φον ντερ Λαϊεν, ανακοίνωσε πως θα δοθούν 800 δις για τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης. Λεφτά που αναμένεται να περικοπούν από τις κοινωνικές δαπάνες και από ότι έχει σχέση με λαϊκό δικαίωμα.
Η 28η Φλεβάρη αλλά και η εβδομάδα που την ακολούθησε έδειξαν τη διάθεση μια μεγάλης μερίδας κόσμου να αντισταθεί απέναντι σε αυτό που ζει. Αν σκεφτούμε, πως μόνο η μαζικότητα των τελευταίων συγκεντρώσεων έχει προκαλέσει τέτοια δυσφορία στην κυβέρνηση που προσπαθεί να διαχειριστεί και να εκτονώσει την κατάσταση, ας αναλογιστούμε τι «πονοκέφαλο» θα δημιουργούσε όλος αυτός ο λαός και η νεολαία εάν ήταν στο δρόμο οργανωμένοι με συγκεκριμένη πολιτική στοχοθεσία και αιτήματα πάλης.
Εδώ είναι και το «πεδίο δόξης λαμπρό» για εκείνες τις οργανώσεις και συλλογικότητες που θέλουν πραγματικά να συμβάλουν στην ανάπτυξη του κινήματος. Να βοηθήσουν την οργάνωση του κόσμου στους χώρους δουλειάς και σπουδών, να θέσουν πραγματικούς στόχους πάλης που θα τροφοδοτήσουν το κίνημα και να δώσουν εκείνα τα εφόδια για να παραμείνει ο λαός στο δρόμο. Να συμβάλουν ώστε να καλεστούν νέες συγκεντρώσεις και να προκηρυχτούν εκ νέου απεργίες. Αυτή είναι και η μόνη διέξοδος που μπορεί πραγματικά να αλλάξει τη ζωή του λαού και να αποτελέσει πραγματική κάθαρση για το έγκλημα των Τεμπών. Αυτός είναι ο δρόμος που θα βάλει φραγμό στην επίθεση του συστήματος, και μπορεί να δώσει πραγματικές νίκες, να κατοχυρώσει εκ νέου λαϊκά και εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις και η ζωή μας να αποκτήσει ξανά αξία.
Απέναντι σε αυτά και αντί για αυτά η λεγόμενη Αριστερά (κοινοβουλευτική και μη) συνειδητά επιμένει να καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό, να αναμασάει αιτήματα και θέσεις που έχουν δοκιμαστεί στο παρελθόν και τα οποία έχουν απογοητεύσει και αποσυγκροτήσει παραπέρα το κίνημα. Οι εκλογικές αυταπάτες και ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός είναι από τα πιο χαρακτηριστικά που εκφράζεται με το αίτημα «να πέσει η κυβέρνηση». Να πέσει η κυβέρνηση και να έρθει ποιός;
Μια κυβέρνηση της ΝΔ, εκλεγμένη με χαμηλότερο ποσοστό, θα άλλαζε άραγε την πολιτική που εφαρμόζει εδώ και τόσα χρόνια; Μόνο να σκεφτεί κανείς πως μετά τις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών, η τακτική της κυβέρνησης είναι η «φυγή προς τα εμπρός» με συνέχεια της επίθεσης και μάλιστα στον πυρήνα των δικαιωμάτων μας όπως είναι η μόνιμη και σταθερή δουλειά (δυνητική αργία εκπαιδευτικού-απολύσεις στο δημόσιο), τότε ας αναρωτηθούμε τι θα γίνει εάν ανανεωθεί η κυβερνητική εντολή με νέες εκλογές.
Μήπως ένας κυβερνητικός συνασπισμός από τα υπόλοιπα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νεα Αριστέρα, Πλέυση Ελευθερίας θα ήταν η λύση στα προβλήματα μας;; Μήπως δεν έχουμε δει τι σημαίνει ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία;; Τα συστημικά δεκανίκια της Νέας Αριστεράς και της Πλεύσης Ελευθερίας δεν συμμετείχαν ως κομμάτι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το 2015;; Διαμόρφωσαν διαφορετικές πολιτικές όταν ανέλαβαν την εξουσία;; Όλοι αυτοί ανεξαιρέτως υπέγραψαν μνημόνια, συνέχισαν την αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική των προηγούμενων και συνέβαλαν στην παραπέρα φτωχοποίηση του λαού μας. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε πως, ενώ ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ ελέγχουν μια σειρά από συνδικαλιστικές ηγεσίες, αντί να προτείνουν συνελεύσεις-απεργίες-διαδηλώσεις, μετά τις 28 Φλεβάρη, κοιτάνε και αυτοί πως θα εκτονώσουν την οργή του κόσμου βάζοντας τον σε ρόλο θεατή των διάφορων εξεταστικών και προανακριτικών επιτροπών, να περιμένει τα κάθε λογής πορίσματα.
Μήπως το αίτημα να πέσει η κυβέρνηση έχει στόχο να ενισχυθεί η Αριστερά; Η αύξηση των εκλογικών ποσοστών μιας αριστερής δύναμης κατά 1% ή 2% θα δώσει τη λύση στα προβλήματα του κόσμου; Μας ικανοποιεί άραγε το να έχουμε απλώς μια πραγματική αντιπολίτευση στη Βουλή που θα τους τα λέει καλύτερα;; Ή μήπως η είσοδος στη Βουλή μιας ακόμα αριστερής οργάνωσης συνεπάγεται πως με κάποιο μαγικό τρόπο θα δοθούν αυξήσεις στους μισθούς ή θα καταργηθούν αντιλαϊκοί νόμοι και έτσι θα ζήσουμε καλύτερα; Ρητορικά τα ερωτήματα και δεδομένες οι απαντήσεις..
Ναι αλλά θα μας φοβούνται περισσότερο αν καταφέρουμε να ρίξουμε την κυβέρνηση. Οι εκλογές αποτελούσαν ανέκαθεν «γήπεδο» που «παίζει μπάλα» το σύστημα. Από τη στιγμή που την πραγματική εξουσία την έχει η αστική τάξη και το κεφάλαιο, οι εκλογές αποφασίζονται και ορίζονται κατά πως βολεύει αυτούς, με το αποτέλεσμα τους πάντα να ενισχύει την δικιά τους εξουσία. Το σύστημα τις έχει χρησιμοποιήσει ουκ ολίγες φορές προκειμένου να βγει από τα δικά του αδιέξοδα και να εκτονώσει τη λαϊκή οργή (πχ μετά τις κινητοποιήσεις του 06’-07’, δολοφονία Γρηγορόπουλου-οικονομική κρίση 08’, πλατείες 10’-12’). Τα αποτελέσματα γνωστά. Μια κυβέρνηση στην εξουσία που βάθαινε την επίθεση στα δικαιώματα μας και ο λαός από το δρόμο να οδηγείται στην κάλπη και από εκεί στο σπίτι του.
Η Ιστορία λοιπόν έχει δείξει που οδηγεί η κυριαρχία στο κίνημα του αιτήματος «να πέσει η κυβέρνηση». Το 2011 εν μέσω των μεγάλων απεργιών ενάντια στο μεσοπρόθεσμο και με το λαό να κατακλύζει τις πλατείες και τους δρόμους της χώρας, το ΚΚΕ δια του στόματος της γ.γ. Παπαρήγα έλεγε «Το αίτημα για εκλογές σήμερα είναι υπερώριμο» εξηγώντας πως: «Από αυτή την άποψη, θεωρούμε ότι οι εκλογές μπορούν να αποτελέσουν ένα βήμα για να επιφέρουμε ρήγμα στο αντιδραστικό, στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ξέρετε, όταν οι επάνω έχουν δυσκολίες και αδυναμίες, τότε πρέπει ο λαός να γίνει πιο επιθετικός, πιο μαχητικός, πιο ισχυρός. Τότε είναι που πρέπει να παρέμβει, να διευρύνει τις αδυναμίες των επάνω..Επομένως, δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή». Αντίστοιχα, η απόφαση του πολιτικού γραφείου του ΝΑΡ την ίδια περίοδο ανέφερε πως για να «μπορέσει το κίνημα να αναπτυχθεί παραπέρα» πρέπει να «γενικεύσει τον πολιτικό του στόχο». Η μη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου ως στόχος, καθιστά το κίνημα «ευάλωτο στους ελιγμούς της κυβέρνησης». Για αυτό ο στόχος δεν μπορεί να είναι αυτός! Πρέπει να είναι « η πτώση της κυβέρνησης, η σύγκρουση με το πολιτικό σύστημα και η διαρκής πάλη γι’ αυτό».. Αυτά έλεγε η Αριστερά στη χώρα και κατέληξε τα επόμενα χρόνια να γίνεται ουρά του ΣΥΡΙΖΑ και το 2015 να έχουμε την κυβερνητική εναλλαγή με την «πρώτη φορά Αριστερά» στην εξουσία, την ψήφιση του 3ου μνημονίου, το βάθεμα της εξάρτησης της χώρας, το πρώτο χτύπημα στο δικαίωμα στην απεργία και το άσυλο αγώνων καθώς και το άπλωμα των αμερικανονατοϊκών βάσεων απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας.
Ενώ λοιπόν έχει επιβεβαιωθεί πολλάκις ο Μαρξ με τη γνωστή του ρήση «εάν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες» εντούτοις, σύμπασα η Αριστερά στη χώρα μας (ΚΚΕ, Κομμουνιστική Απελευθέρωση, ΛΑΕ) επιμένει στις ίδιες αυταπάτες και τον εύκολο, αδιέξοδο, χρεοκοπημένο δρόμο, προβάλλοντας μάλιστα έως και αντιδραστικά επιχειρήματα όπως «ο κόσμος δεν μπορεί να ανατρέψει νόμους ή να τα βάλει με την πολιτική του συστήματος». Λειτουργεί για ακόμα μια φορά αποπροσανατολιστικά, γίνεται ουρά μιας αστικής κυβερνητικής εναλλαγής και συμβάλλει επί της ουσίας στο κλείσιμο των κινητοποιήσεων και τον κίνδυνο να οδηγηθεί ο λαός για άλλη μια φορά απογοητευμένος στο σπίτι του.
Εμείς λέμε πως ο λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία έχουν πρωταγωνιστική θέση και ρόλο στο κίνημα. Δεν είναι απλά θεατές των εξελίξεων, ούτε πως το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να ψηφίσουν «σωστά» στις επόμενες εκλογές. Μπορούν και πρέπει να παραμείνουν στους δρόμους ενάντια στην εγκληματική πολιτική του συστήματος. Να συζητήσουν και να οργανωθούν στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς και σπουδών. Να βάλουν μπροστά πραγματικά αιτήματα πάλης για ζωή με δικαιώματα. Αυτή είναι η μόνη γραμμή που μπορεί να τροφοδοτήσει τη συνέχεια του αγώνα. Είναι η μόνη γραμμή που μπορεί να οδηγήσει σε πραγματικές νίκες και ανατροπές.
Γεωργία Χαραλάμπους,
Μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης (Χανιά) και του ΚΚΕ(μ-λ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου