Στην πρώτη εισήγηση ο σ. Δημήτρης Γαγγάδης αναφέρθηκε στο παλαιστινιακό ζήτημα μέσα από τα βασικά σημεία μιας ολόκληρης ιστορικής πορείας. Μπορείτε να βρείτε την ανταπόκριση από την εκδήλωση εδώ
Συντρόφισσές και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Το Παλαιστινιακό ζήτημα είναι μια από τις πιο τραγικές αλλά και ηρωικές σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας. Είναι η ιστορία ενός ολόκληρου λαού που παλεύει εδώ και δεκαετίες για τη γη του, την αξιοπρέπειά του, την ίδια του τη ζωή — απέναντι στη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού. Η ιστορία της Παλαιστινιακής υπόθεσης, από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα μέχρι και τις πρόσφατες εξελίξεις, καταδεικνύουν δύο πολύ βασικά ζητήματα.
Το 1ο είναι ότι το δράμα του Παλαιστινιακού λαού για δεκαετίες τώρα όχι μόνο δεν έπαψε και δεν ελαττώθηκε, αλλά οδηγήθηκε σε μια υπόθεση γενοκτονίας, κατοχής και αναβαθμισμένης βαρβαρότητας με την ευθύνη-παρότρυνση των κύριων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Δύσης και την ανοχή και συμφωνία μέχρι και των πιο άγριων ανταγωνιστών τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα σήμερα που μιλάμε να χύνονται κροκοδείλια δάκρυα από τους αστούς και τους ιμπεριαλιστές όπου γης αλλά και όσους τάχα παλεύουν μέσω της διεθνούς κοινότητας και του ΟΗΕ για αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, ενώ παράλληλα εξοπλίζουν- στηρίζουν το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ και καταστέλλουν κάθε φωνή αλληλεγγύης. Φανερό παράδειγμα οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ, οι οποίοι χτυπάνε στις χώρες τους με βαναυσότητα, διώξεις και συλλήψεις, με την κατηγορία του δήθεν αντισημιτισμού όποιον τολμάει να μιλάει για ελεύθερο Παλαιστινιακό κράτος από τον Ιορδάνη ποταμό έως τη Μεσόγειο θάλασσα, ενώ παράλληλα, τάχα προωθούν τη λύση της αποτυχημένης γραμμής των 2 κρατών στα σύνορα του 67’.
Το 2ο βασικό ζήτημα που αναδεικνύεται από την ιστορική διαδρομή της πάλης και των προσπαθειών των Παλαιστινίων για να έχουν κράτος και εθνική υπόσταση είναι ότι οι μόνες στιγμές που κατάφεραν οι Παλαιστίνιοι να καθορίσουν τη μοίρα τους δεν ήταν ούτε στους όποιους διεθνείς οργανισμούς, ούτε στα δήθεν ανθρωπιστικά και ανεξάρτητα ιμπεριαλιστικά όργανα και θεσμούς, αλλά αντίθετα ήταν όταν με το όπλο στο χέρι πάλεψαν και στηρίχτηκαν στις δικές τους δυνάμεις για την ανεξαρτησία και την ελευθερία τους.
Αυτά τα δύο συμπεράσματα πρέπει να είναι αφετηριακά, αν θέλουμε να προσεγγίσουμε την ιστορική διαδρομή του Παλαιστινιακού ζητήματος, αλλά και τις πιο πρόσφατες εξελίξεις.
Σήμερα, η Παλαιστίνη βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο, με αφορμή την προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν τα σχέδιά τους με καλύτερους όρους στη Μέση Ανατολή. Με βάση αυτά τα ίδια σχέδια επιταχύνουν τις πιέσεις για την παραπέρα ΝΑΤΟποιηση της Κύπρου, την παραπέρα εξάρτηση της οικονομίας της με όχημα τις ΑΟΖ και την χρήση της, όπως έγινε με τις τελευταίες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, σαν στρατιωτική βάση ευρείας σημασίας για την περιοχή. Αυτά τα σχέδια είναι που πατάνε πάνω στη διχοτόμηση του νησιού και τη διαιωνίζουν, που δεν θέλουν ένα ανεξάρτητο νησί αλλά ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο το οποίο θα εξυπηρετεί τα σχέδια τους.
Η υποτιθέμενη ειρήνη του Τράμπ, που τόσο πολύ διαφημίστηκε από τα ΜΜεξαπάτησης όλου του πλανήτη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα προσωρινό διάλειμμα μέσα σε μία διαρκή κατοχή. Η κατάπαυση του πυρός που πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν σαν νίκη των Παλαιστινίων και άρα να δικαιώσουν το Αμερικάνικο σύστημα που προσπαθούσε εναγωνίως να παρουσιάσει τον Τραμπ σαν ειρηνοποιό, έχει γίνει κουρελόχαρτο, με δεκάδες νεκρούς Παλαιστινίους στη Γάζα, είσοδο μηχανημάτων κατεδάφισης σε αυτήν και ένταση της επίθεσης σε Παλαιστίνιους σε περιοχές της Δυτικής όχθης. Το Ισραήλ συνεχίζει να βομβαρδίζει κατά βούληση, να εισβάλει, να επιβάλλει αποκλεισμούς και να δολοφονεί. Η Γάζα βρίσκεται σε ντε φάκτο διχοτόμηση με το βόρειο κομμάτι, της τη λεγόμενη “κίτρινη ζώνη”, να βρίσκεται υπό τη κατοχή του ισραηλινού IDF, ενώ το νότιο τμήμα επιβιώνει μέσα στα ερείπια, με ανθρωπιστική βοήθεια σταγόνα-σταγόνα, αποκομμένο από το άλλο μισό, από το κατοχικό κράτος. Οι επιθέσεις και τα σχέδια εποικισμού στη Δυτική Όχθη εντείνονται, με στρατιωτική κάλυψη και πολιτική στήριξη των ΗΠΑ. Η “ειρήνη” αυτή, λοιπόν, δεν είναι ειρήνη — είναι ένα καθεστώς συνεχούς πολέμου χαμηλής έντασης, ένας μηχανισμός διαρκούς εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού. Με βάση την πρόταση των 20 σημείων του Τραμπ αλλά και την αποτυχημένη συνάντηση που διοργάνωσαν οι ΗΠΑ στο Σάρμ έλ Σέιχ της Αιγύπτου για το ζήτημα, δείχνουν ότι υπάρχει μια εντεινόμενη προσπάθεια-σχεδιασμός για τον πλήρη έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Παρά τις γελοιότητες, περί συνόδου Ειρήνης είναι φανερό πως η διοίκηση Τραμπ –επιδιώκει να στηρίξει το κράτος μαντρόσκυλό της. Θέλει να βοηθήσει το Ισραήλ να άρει το στρατηγικό αδιέξοδο του. Που μετά από 2 χρόνια δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει ουσιαστικά δεδομένα στο να κάμψει την παλαιστινιακή αντίσταση. Επίσης θέλει να επανεκκινήσει τις Συμφωνίες του Αβραάμ, δηλαδή τη νομιμοποίηση του σιωνιστικού καθεστώτος από τα υπόλοιπα αραβικά καθεστώτα της περιοχής. Τέλος φιλοδοξεί να αναχαιτίσει την επιρροή των στρατηγικών της αντιπάλων στον πλανήτη, της Ρωσίας και της Κίνας που κάνουν προσπάθειες ανάπτυξης στην περιοχή. Η αποτυχία αυτής της συμφωνίας βρίσκεται και στις επίμονες δηλώσεις και ανακοινώσεις της Παλαιστινιακής αντίστασης. Η οποία δεν δέχεται τον αφοπλισμό και την ξένη κηδεμονία στη Γάζα και όπως χαρακτηριστικά λέει θα παραδώσει τα όπλα μόνο σε μια Παλαιστινιακή κυβέρνηση η οποία θα έχει εκλεγεί από τον λαό της.
Το σχέδιο είναι σαφές:
Μια νέα αρχιτεκτονική κυριαρχίας, με το Ισραήλ σε αναβαθμισμένο ρόλο στρατιωτικού χωροφύλακα, με τα αραβικά καθεστώτα σε ρόλο τοπικών επιτηρητών, και με τον παλαιστινιακό λαό είτε εκτοπισμένο, είτε υποτελή, είτε εξοντωμένο. Αυτός είναι ο πυρήνας της λεγόμενης “Pax Trumpiana” όπως έσπευσαν να την ονομάσουν, όχι ειρήνη, αλλά ταφόπλακα του Παλαιστινιακού ζητήματος. Αυτό όμως που υπάρχει και εντείνεται είναι αδιέξοδό ως προς το ζήτημα της Παλαιστίνης, το οποίο δεν είναι μεμονωμένο. Είναι έκφραση των συνολικότερων αδιεξόδων του ιμπεριαλισμού και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οι ΗΠΑ, παρά τη στρατιωτική τους υπεροχή, δεν μπορούν να σταθεροποιήσουν καμία περιοχή. Η Μέση Ανατολή είναι πεδίο αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και την Κίνα, αλλά και εσωτερικών ρωγμών ανάμεσα στα ίδια τα αραβικά καθεστώτα: Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Τουρκία.
Το “μέτωπο κατά του Ιράν” είναι εύθραυστο. Η Τουρκία αν και ανήκει στη δύση κινείται αντιφατικά, επιδιώκοντας να διατηρήσει σχέσεις και με τη Μόσχα. Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές προσπαθούν να παίξουν ρόλο ο καθένας για τον εαυτό του και σε αντίθεση με τους άλλους.
Μέσα σε αυτό το κουβάρι, η Παλαιστίνη γίνεται ξανά το πεδίο που αποκαλύπτει την κρίση του ιμπεριαλισμού. Γιατί παρά τη γενοκτονία, παρά τις σφαγές, παρά τις επιθέσεις, ο λαός της δεν έσκυψε το κεφάλι. Αντίθετα, συνέχισε να αντιστέκεται, να είναι με το όπλο στο χέρι, να οργανώνεται, να διεκδικεί τη γη του. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη αποτυχία του ιμπεριαλισμού: ότι ένας λαός χωρίς κράτος, χωρίς στρατό, χωρίς συμμάχους στο διεθνές αστικό επίπεδο, συνεχίζει να υπάρχει και να παλεύει.
Θα κάνουμε μια ιστορική ανάδρομή στα πιο κομβικά ζητήματα που στιγμάτισαν τον Παλαιστινιακό αγώνα γιατί θεωρούμε πως μπορούν να βγουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για τη σημερινή κατάσταση και την προοπτική αυτού του αγώνα.
Η ιστορία της Παλαιστίνης είναι ιστορία διαρκούς εκδίωξης, κατοχής και αντίστασης. Από την πρώτη κιόλας αραβική εξέγερση των Παλαιστινίων την περίοδο 1936 έως 1939 ενάντια στους Βρετανούς αποικιοκράτες και την αυξανόμενη αγοράς γης και μετανάστευσης από τους Εβραίους στην περιοχή. Η εξέγερση αυτή πήρε γενικευμένα χαρακτηριστικά με γενικές απεργίες ένοπλες συγκρούσεις και βασικό αίτημα τον τερματισμό της Βρετανικής παρουσίας και την ανεξαρτησία. Η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα και καταστάλθηκε. Το κενό που άφησε η κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το κάλυψαν οι Βρετανοί και στη συνέχεια με τη σταδιακή αποδυνάμωση τους και την είσοδο των ΗΠΑ στο προσκήνιο υπήρξε μετατόπιση και με όχημα το Ισραήλ οι Αμερικάνοι πλέον ιμπεριαλιστές απέκτησαν κυρίαρχο ρόλο στην περιοχή.
Μετά τη λήξη του Β’ ΠΠ, το 1947 ψηφίζεται η απόφαση 181 του νεοσύστατου ΟΗΕ (1945) για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δυο διαφορετικά κράτη: ένα Αραβικό και ένα Εβραϊκό. Απόφαση την οποία εκτός από τους βασικούς ιμπεριαλιστές που βρέθηκαν από την πλευρά των νικητών του μεγάλου πολέμου στήριξε και η Σοβιετική Ένωση εκείνη την περίοδο. Αυτή η λάθος απόφαση της Σοβιετικής ηγεσίας έχει χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές και σαν λάθος επιχείρημα-αποκούμπι-στήριγμα από πολλές δυνάμεις της αριστεράς για να στηρίζουν σήμερα τη γραμμή για τη λεγόμενη λύση των δυο κρατών. Αν και η κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική σε σχέση με το 47’ πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι βασικός λόγος αυτής της αναγνώρισης από την ΣΕ ήταν το Εβραϊκό ζήτημα. Ένα ιδιαίτερο ζήτημα που εκείνη την περίοδο με νωπές ακόμα τις μνήμες του ολοκαυτώματος το οποίο ήταν ένα πρόσφατο γεγονός απαιτούσε μια κάποια λύση για τους πόθους των καταδιωγμένων Εβραίων για πατρίδα. Αυτοί οι πόθοι βέβαια στην πορεία δηλητηριάστηκαν από το εθνικιστικό και φασιστικό δηλητήριο του Σιωνισμού, του επιούσιου και εκλεκτού λαού που έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους άλλους λαούς και βρήκαν έκφραση στη στήριξη των ιμπεριαλιστών και στα σχέδια τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Επιπλέον στην Σοβιετική ηγεσία υπήρχε η εκτίμηση και η επιδίωξη για το αν θα μπορούσε να έχει σχέσεις με το νέο αυτό Εβραϊκό κράτος και αν θα εξελισσόταν σε ένα αντιιμπεριαλιστικό κράτος, μιας και η επιρροή των κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών ιδεών, ανάμεσα στην Εβραϊκή κοινότητα παγκοσμίως ήταν ισχυρή, με τους Εβραίους στις χώρες της Ευρώπης να έχουν πάρει ενεργά μέρος στα παρτιζάνικα κινήματα και την αντίσταση στον Ναζισμό. Οι εκτιμήσεις αυτές σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα διαψεύστηκαν, μιας και βασικός παράγοντας πίσω από το Ισραήλ αναδείχθηκαν η Βρετανία και οι ΗΠΑ, και ο σιωνισμός γίνεται γρήγορα κυρίαρχη έκφραση του Ισραηλινού κράτους μαντρόσκυλου. Η απόφαση αυτή της Σ.Ε. άλλαξε τα αμέσως επόμενα χρόνια (1950) με τη στήριξη της στα αντιαποικιακά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε Συρία, Ιράκ, Αίγυπτο, αλλά και την προσέγγιση Ισραήλ- ΗΠΑ-Ευρώπης.
Το 1948 η ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ σηματοδοτεί και τη Νάκμπα, την μεγάλη Καταστροφή της Παλαιστινιακής κοινωνίας. 750.000 Παλαιστίνιοι εκδιώκονται από τα σπίτια τους από σιωνιστικές πολιτοφυλακές και πάνω από 500 χωρία ερημώνουν. Αυτόματα όλοι οι Άραβες Παλαιστίνιοι γίνονται απάτριδες και το Ισραηλινό κράτος στερεί την Παλαιστινιακή υπηκοότητα μιας και δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος από τους Παλαιστίνιους. Η ίδια η έννοια του Παλαιστινιακού κράτους καθίσταται από τους Ισραηλινούς σαν έννοια “στερούμενης ουσίας” μετά τη δημιουργία του Ισραήλ.
Το κράτος του Ισραήλ, γεννημένο μέσα από το αίμα και την προσφυγιά των Παλαιστινίων, δεν ήταν ποτέ «θύμα» ή «αμυνόμενος». Από την πρώτη στιγμή ήταν το φυλάκιο του δυτικού ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή. Ένα στρατιωτικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ και της Βρετανίας, που έστησαν εκεί για να ελέγχουν τους λαούς, τους δρόμους του πετρελαίου, να περισφίξουν την περικύκλωση των αντιπάλων τους και να καταπνίγουν κάθε απελευθερωτικό κίνημα στην περιοχή. Η επιθυμία για εθνική απελευθέρωση ενάντια στο Ισραήλ αλλά και τις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις συνδέεται με την ανάπτυξη της αριστεράς και των ριζοσπαστικών ιδεών στον αραβικό κόσμο. Η ίδρυση της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) το 1964 σηματοδοτεί μια καινούργια περίοδο αγώνων για του Παλαιστίνιους με αντάρτικο κίνημα μέσα και έξω από το Ισραήλ και βάση στήριξης, τους προσφυγικούς καταυλισμούς των χιλιάδων εκτοπισμένων. Μέσα όμως στην PLO υπάρχουν και δυνάμεις πιο συμβιβαστικές και μετριοπαθείς που δημιουργούν αυταπάτες στους Παλαιστίνιους. Παράλληλα σε μια σειρά αραβικά κράτη τα οποία στην αρχή στήριζαν τον Παλαιστινιακό αγώνα, αρχίζουν να αποκτούν αναβαθμισμένη πολιτική επιρροή οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ.
Με τον πόλεμο των 6 ημερών το 1967 το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και την Ανατολική Ιερουσαλήμ αποκόπτοντας την Παλαιστίνη στα 2. Ο πόλεμος των έξι ημερών έδειξε στους λαούς της περιοχής και ειδικά στους Παλαιστίνιους ότι πρέπει να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις. Έδειξε τα όρια των αστικών τάξεων και πόσο γρήγορα ήταν διατεθειμένες να τα ακουμπήσουν στις ΗΠΑ. Από τότε, ο επεκτατισμός του συνεχίζεται αδιάκοπα, με εποικισμούς, φράχτες, αποκλεισμούς και δολοφονίες. Και όλα αυτά με τα όπλα και τα δολάρια και τον στρατιωτικό και πολιτικό εξοπλισμό των ΗΠΑ και της ΕΕ. Η δημιουργία του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση τη Παλαιστίνης, PFLP to 67’ από τον Χαμπάς, αλλά και άλλων αριστερών δυνάμεων βάζει τη γραμμή της πάλης ενάντια στη λογική του συμβιβασμού και της στήριξης στους διεθνής ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς. Έτσι με τη συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ το 1979 που γίνεται με την κηδεμονία των ΗΠΑ και οδηγεί στην αναγνώριση του Ισραηλινού κράτους από την Αίγυπτο, υπάρχουν μέσα στην Παλαιστίνη 2 διαφορετικές γραμμές: η μία, αυτή της Φατάχ, η οποία αποδέχεται τους όρους των μεγάλων δυνάμεων και προσπαθεί να στηριχτεί στα αραβικά καθεστώτα, και η άλλη, η γραμμή της αντίστασης (το ονομαζόμενο και «μέτωπο της άρνησης») από το Λαϊκό Μέτωπο, το Δημοκρατικό Μέτωπο κ.α.
Η αναζήτηση των Παλαιστινίων για στήριξη από τα αραβικά καθεστώτα όχι μόνο δεν πραγματοποιείται αλλά αντίθετα Αίγυπτος, Ιορδανία και Συρία, με τη βοήθεια Λιβανέζικων παρακρατικών δυνάμεων, χτυπάνε την παλαιστινιακή αντίσταση και δολοφονούν ανοιχτά σε στρατόπεδα προσφύγων στις αραβικές χώρες. Στο προσφυγικό στρατόπεδο του Τελ Αλ Ζαατάρ (1976) σκοτώνονται χιλιάδες από τον Συριακό στρατό και στα στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα (1982), στο Λίβανο, ο Ισραηλινός στρατός με τις παρακρατικές Λιβανέζικες δυνάμεις, προχωρά στη μεγαλύτερη δολοφονία αμάχων στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. 2500 με 3000 νεκροί, πρόσφυγες και εκτοπισμένοι είναι τα θύματα της θηριωδίας.
Παρ’ όλ’ αυτά η υποχώρηση της αριστεράς παγκόσμια και στην περιοχή, η αλλαγή γραμμής και μετάλλαξη της ΕΣΣΔ σε σοσιαλιμπεριαλιστική δύναμη αλλά και η άνοδος των ισλαμιστικών πολιτικών δυνάμεων οι οποίες επωφελήθηκαν το αριστερό κενό έχουν σαν αποτέλεσμα την μεγάλη υποχώρηση του Παλαιστινιακού αγώνα για ελευθερία και πατρίδα. Η πρώτη Ιντιφάντα που ξεκινάει αυθόρμητα το 1987 με αφορμή τη δολοφονία Παλαιστινίων εργατών από άρματα μάχης, παίρνει γενικευμένα χαρακτηριστικά, με απεργίες και συγκρούσεις με τον κατοχικό στρατό, και ένα λαός αντιστέκεται στους κατακτητές με πέτρες και σφεντόνες. Η ορμή της γενικευμένης εξέγερσης αναδεικνύει τις δυνάμεις του ριζοσπαστικού Ισλάμ όπως η Χαμάς, και η Φατάχ χάνει τον έλεγχο. Οι εξεγερμένοι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι δεν λένε να υποχωρήσουν, δημιουργούν πολιτικό πρόβλημα στις κατοχικές και ξένες δυνάμεις στην περιοχή. Το Ισραήλ αλλάζει στάση και με υπόδειξη των ΗΠΑ προσεγγίζει τον Αραφάτ, ηγέτη της Φατάχ και της PLO, ο οποίος έπειτα από συμφωνία αναγνωρίζει το κράτος του Ισραήλ για να λάβει σαν αντάλλαγμα μια υποτυπώδη διοίκηση της PLO σε ό,τι έχει απομείνει από την Παλαιστίνη. Έτσι, το Παλαιστινιακό κίνημα ξεπουλιέται και οδηγούμαστε στις προδοτικές συμφωνίες του Όσλο, το 1993 και το 1995, οπού οι δυτικοί παραχωρούν στην Παλαιστινιακή Αρχή τη διοίκηση του 22% των Παλαιστινιακών εδαφών. Αυτή η συμφωνία και η πορεία των δυνάμεων του συμβιβασμού έως σήμερα έχει οδηγήσει στη δημιουργία ενός στρώματος Παλαιστινίων με πολιτική εκπροσώπηση που αναγνωρίζεται από τους Ιμπεριαλιστές και είναι επί της ουσίας η πέμπτη φάλαγγα του Παλαιστινιακού κινήματος. Η Φατάχ και η Παλαιστινιακή Αρχή έχουν καταλήξει να είναι σήμερα δωσίλογες δυνάμεις, που υποσκάπτουν τον Παλαιστινιακό αγώνα και είναι ενάντια στην Παλαιστινιακή αντίσταση. Πρόκειται για προδότες του αγώνα οι οποίοι ανταλλάσσουν την στάση τους με προνόμια και ανέσεις, ενώ η πλειοψηφία των Παλαιστινίων ζουν σε λιμό, συνθήκες γενοκτονίας και δολοφονούνται κάθε μέρα.
Οι συμφωνίες του Όσλο δεν έφεραν κάποια σημαντική αλλαγή στην πλειοψηφία του Παλαιστινιακού λαού παρά μόνο στους ευνοούμενους που τις υπέγραψαν. Αντίθετα, οι εποικισμοί συνεχίζονται με βιαιότητα, απλώνονται στο Παλαιστινιακό έδαφος και στη Δυτική όχθη και οι Ισραηλινοί συνεχίζουν να καταπιέζουν και να κλέβουν το βιός και τη γη των Παλαιστινίων.
Το 2000 ο τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν, επισκέπτεται προκλητικά το ιερό τέμενος Αλ Ακσά των μουσουλμάνων, όπου απαγορεύονται οι αλλόθρησκοι, και ξεσπούν διαδηλώσεις, με την αστυνομία να σκοτώνει εν ψυχρώ 7 διαδηλωτές. Ξεσπά η δεύτερη Ιντιφάντα, γίνεται γενική απεργία και οι Παλαιστίνιοι, με πέτρες και σφεντόνες, χτυπάνε στρατιωτικούς στόχους. Το Ισραήλ απαντάει με σφαίρες και βόμβες και στοχεύει την ηγεσία των δυνάμεων της αριστεράς, όπου σκοτώνει και ηγέτες του Λαϊκού Μετώπου. Το 2002 η Φατάχ υπογράφει εκεχειρία, αλλά οι δυνάμεις της αντίστασης συνεχίζουν τη δράση τους. Το 2003 χτίζεται το Τείχος που αποκλείει του Παλαιστίνιους από πολλές περιοχές και προχωράνε οι εποικισμοί και η περιθωριοποίηση των Παλαιστίνιων από τα λίγα εδάφη τους. Για να εκτονωθεί η κατάσταση το 2004 το Ισραήλ αποσύρει τους εποίκους και τον στρατό από τη Γάζα. Η Χαμάς, η οποία έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην αντίσταση, κερδίζει όλο και περισσότερη εμπιστοσύνη από τις παλαιστινιακές μάζες, με αποτέλεσμα να κερδίζει το 2006 τις εκλογές της Παλαιστινιακής αρχής. Οι δυτικοί, με όχημα τη Φατάχ και τον αποκλεισμό της Γάζας, προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν την ΠΑ. Το 2007 η Φατάχ ζητά πρόωρες εκλογές και, όταν η Χαμάς αρνείται, με πραξικόπημα ανατρέπει την κυβέρνηση, θέτει εκτός νόμου τη Χαμάς και φυλακίζει τους βουλευτές της. Παρ’ όλ’ αυτά, η αντίσταση δεν παύει να υπάρχει. Κάθε παιδί που ρίχνει πέτρα σε ισραηλινό στρατιώτη, κάθε γυναίκα που αρνείται να εγκαταλείψει το σπίτι της, κάθε άνθρωπος που αντιστέκεται στον αποκλεισμό της Γάζας, είναι κομμάτι του ίδιου αγώνα, του αγώνα για ένα ελεύθερο, ενιαίο, ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος, από τον Ιορδάνη ποταμό ως τη Μεσόγειο Θάλασσα, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.
Θεωρούμε ότι η ιστορία του Παλαιστινιακού αγώνα πρέπει να είναι οδηγός για τα καθήκοντα της πάλης των λαών σήμερα. Η αρχή της γενοκτονίας και της διάλυσης του Παλαιστινιακού λαού δεν ήταν η 7η Οκτώβρη του 2023. Γιατί, όπως εκτεταμένα αναφέραμε, το Ισραήλ, με τις πλάτες των ιμπεριαλιστών, δεκαετίες τώρα δολοφονεί και κλέβει τον Παλαιστινιακό λαό. Η 7η Οκτώβρη ήταν μια κίνηση αντίστασης ενός λαού που σφάζεται λιμοκτονεί και περιθωριοποιείται δεκαετίες τώρα. Αυτό που δεν μπορούν να αντέξουν οι ιμπεριαλιστές και οι αστοί όπου γης, αλλά και το φασιστικό ισραηλινό μόρφωμα, είναι ότι υπάρχει Παλαιστινιακή αντίσταση και παλεύει για την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Αυτό είναι που δεν μπορούν με τίποτα όλοι αυτοί να συγχωρήσουν στους Παλαιστίνιους. Το ότι διεκδικούν με τα όπλα το δικαίωμα στη ζωή και την πατρίδα. Γι’ αυτό και λυσσάνε όταν στις διαδηλώσεις αλληλεγγύης εμφανίζονται οι Παλαιστινιακές σημαίες. Γι’ αυτό χτυπάνε με μανία όποιον στέκεται αλληλέγγυος με την Παλαιστινιακή αντίσταση. Για τον ίδιο λόγο χειροκροτάνε τη διεθνή κοινότητα και τις δυνάμεις της υποταγής που, μαζί με τις αστικές κυβερνήσεις, αναγνωρίζουν το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα και στην ύπαρξη. Γιατί ξέρουν καλά ότι η αναγνώριση αυτού του στημένου κράτους-εργαλείου από τις μεγάλες δυνάμεις είναι όρος για να βάλουν χέρι στους λαούς της περιοχής και συνολικά στη Μέση ανατολή. Απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό δεν βρίσκονται μόνο οι δυτικοί ιμπεριαλιστές. Βρίσκονται οι ιμπεριαλιστές όπου γης, που παραμερίζουν τις διαφορές τους όταν βλέπουν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και τα κινήματα αντίστασης να επιμένουν να παλεύουν. Γι’ αυτό τον λόγο και οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές, οι στρατηγικοί αντίπαλοι των ΗΠΑ, χαιρέτισαν δια στόματος Πούτιν το σχέδιο των 20 σημείων του Τραμπ για την Παλαιστίνη. Γιατί πάνω απ’ όλα συμφωνούν στον αφοπλισμό της Παλαιστινιακής αντίστασης, η οποία δίνει παράδειγμα και έμπνευση στους λαούς όλου του κόσμου ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος.
Σήμερα, μπροστά στη νέα γενοκτονία που διαπράττει το κράτος-τρομοκράτης του Ισραήλ, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να σιωπήσουμε. Γιατί πίσω από κάθε βόμβα που πέφτει στη Γάζα βρίσκονται οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η ΕΕ, αυτοί που εξοπλίζουν, στηρίζουν και συγκαλύπτουν το έγκλημα. Είναι οι ίδιοι που ματώνουν τους λαούς παντού: στην Ουκρανία, στη Συρία, στην κομματιασμένη και φορτωμένη με καθοδηγούμενες έχθρες Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν. Είναι οι ίδιοι που ενώ τάχα φρίττουν μπροστά στο λιμό στη Γάζα και την ανθρωπιστική βοήθεια που δεν φτάνει ποτέ, συνεχίζουν να εξοπλίζουν και να στηρίζουν με κάθε τρόπο το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, το πλασάρουν σαν συνομιλητή και συμμετέχοντα σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς, να το ενισχύουν, να το νομιμοποιούν. Πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο ότι χωρίς αυτή την αθρόα στήριξη του Ισραηλινού κράτους από τον ιμπεριαλισμό, αυτό το μόρφωμα δεν θα μπορούσε να σταθεί και να υπάρχει στην περιοχή. Αν δεν μπορεί σήμερα μετά από 2 χρόνια εκτεταμένων επιχειρήσεων να κάμψει την Παλαιστινιακή αντίσταση και τον παλαιστινιακό λαό που πολεμάει ξυπόλυτος τα άρματα μάχης και τους δημιουργεί πρόβλημα, ας φανταστούμε τι θα είχε καταφέρει χωρίς την οικονομική και στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ και της Δύσης.
Σε αυτή τη βάση και προσπαθώντας να αναδείξουμε αυτό το ζήτημα, της ανάγκης δηλαδή να στηριχτεί η ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση. Η όποια αυτή τη στιγμή είναι η μόνη που μπορεί να δημιουργήσει δεδομένα προς όφελος του Παλαιστινιακού λαού, πήραμε την Πρωτοβουλία σαν ΚΚΕ(μ-λ) για να εκδοθεί κοινή ανακοίνωση στήριξης του αγώνα των Παλαιστινίων, στην κατεύθυνση της πάλης και του αγώνα για ένα ενιαίο Παλαιστινιακό κράτος από τον Ιορδάνη Ποταμό έως τη Μεσόγειο Θάλασσα, στα όρια της Ιστορικής Παλαιστίνης, όπου όλες οι εθνότητες θα μπορούν να ζουν αρμονικά μεταξύ τους, ανεξάρτητες από τον ιμπεριαλισμό και με τον λαό αφέντη στον τόπο του. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που, παρά τη δύσκολη κατάσταση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, οργανώσεις από την Αυστραλία,, την Κολομβία, την γειτονική Τουρκία, τη Γαλλία, την Ιρλανδία, τη Μάλτα και την Νορβηγία συμμερίζονται, μαζί με εμάς, το ότι μόνο η πάλη των λαών μπορεί σήμερα να βάλει φραγμό στα αιματοβαμμένα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Που δεν πέφτουν στην παγίδα της χρεοκοπημένης λύσης των 2 κρατών, που αναγνωρίζει και δικαιώνει τον ιμπεριαλισμό και την επιλογή του να στήσει ένα κράτος προκεχωρημένο ανάχωμα των συμφερόντων του. Που παλεύουν και στηρίζουν αυτή τη γραμμή, στις διαδηλώσεις, τις συγκεντρώσεις και τις πρωτοβουλίες που παίρνουν στις χώρες τους, αψηφώντας την κρατική τρομοκρατία, τις διώξεις και την καταστολή.
Γιατί η δικαίωση του παλαιστινιακού αγώνα και συνολικά η κατάκτηση των δικαίων των λαών στη Μέση Ανατολή δεν θα έρθει από τα τραπέζια των συμφωνιών, ούτε από το Συμβούλιο Ασφαλείας, ούτε από τους ιμπεριαλιστές, που μιλάνε για “ανθρώπινα δικαιώματα” ενώ έχουν τα χέρια τους βαμμένα με το αίμα των λαών.
Η λευτεριά της Παλαιστίνης και η δικαίωση των λαϊκών πόθων στη Μ.Ανατολή θα έρθει μόνο μέσα από την αντίσταση, μέσα από τον αγώνα των λαών για ελευθερία και ανεξαρτησία, μέσα από την ενότητα των καταπιεσμένων ενάντια στους εκμεταλλευτές τους και τους δυνάστες τους.
Στεκόμαστε λοιπόν δίπλα στον παλαιστινιακό λαό και φωνάζουμε δυνατά:
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Ελεύθερο Παλαιστινιακό Κράτος, από τον Ιορδάνη ποταμό έως τη Μεσόγειο θάλασσα.
Κάτω τα χέρια απ’ τους λαούς!
Έξω οι ιμπεριαλιστές από τη Μέση Ανατολή!
Γιατί ο αγώνας της Παλαιστίνης είναι και δικός μας αγώνας.
Γιατί κανένας λαός δεν είναι ελεύθερος όσο άλλοι λαοί είναι σκλαβωμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου