Στην δεύτερη εισήγηση σ. Κώστας Μπεκιάρης σκιαγράφησε τις απαντήσεις που δίνει το ΚΚΕ(μ-λ) στο ερώτημα τι είναι αυτό που πυροδοτεί το κύμα αλληλεγγύης παντού στον κόσμο. Μπορείτε να βρείτε την ανταπόκριση από την εκδήλωση εδώ
Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
Τι είναι αυτό που πυροδοτεί αυτό το παγκόσμιο κύμα αλληλεγγύης που έχει εκδηλωθεί τα δύο τελευταία χρόνια στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού; Τι είναι αυτό που κάνει εκατομμύρια κόσμου να κατεβαίνουν ξανά και ξανά στους δρόμους, και σε πολλές περιπτώσεις να έρχονται αντιμέτωποι με σκληρή αστυνομική βία, συλλήψεις, φυλακίσεις, ακόμη και απελάσεις - όπως έκαναν οι ΗΠΑ σε βάρος μεταναστών σπουδαστών; Και τι είναι αυτό που πυροδοτεί την κρατική μανία σε βάρος των διαδηλωτών και όσων υπερασπίζονται τον αγώνα των Παλαιστινίων; Ίσως να θεωρούνται αυτονόητες οι απαντήσεις, αλλά εμείς θα θέλαμε να τις επαναλάβουμε, έστω κι αν είναι αυτονόητες
Καταρχάς είναι το μέγεθος της σιωνιστικής κτηνωδίας. Τα δύο χρόνια της γενοκτονίας στη Γάζα, με τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τα χιλιάδες νεκρά παιδιά, τους εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένους, τον λιμό και την ισοπεδωμένη Γάζα, που συγκλονίζουν τους λαούς σε όλο τον κόσμο, είναι μόνο η πιο πρόσφατη εκδήλωση της δολοφονικής δράσης του Ισραήλ σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού. Δράση η οποία εκτείνεται σε βάθος δεκαετιών, όπως συνοπτικά ανέφερε και ο σύντροφος Δημήτρης. Ξεπερνούν και την πιο νοσηρή φαντασία η ωμότητα και η βαρβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται, εδώ και δεκαετίες, ένας ολόκληρος λαός, που διώχνεται από τον τόπο του ή που τον βλέπει να μετατρέπεται σε μια τεράστια φυλακή. Και δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο. Και γίνεται ακόμη πιο εξοργιστικό το ότι όλα αυτά γίνονται στο όνομα της αυτοάμυνας του Ισραήλ, βαφτίζοντας τους Παλαιστίνιους ως τρομοκράτες, αλλά και με άλλοθι το Ολοκαύτωμα.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι η γενικευμένη βεβαιότητα στις λαϊκές συνειδήσεις ότι ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού είναι ένας δίκαιος αγώνας. Είναι ο αγώνας ενός έθνους για την ελευθερία, για την αναγνώριση του δικαιώματός του να έχει το δικό του κράτος στα όρια της ιστορικής Παλαιστίνης. Είναι ένας αγώνας ενάντια στην κατοχή της γης του από το κράτος-τρομοκράτη που φύτεψαν οι ιμπεριαλιστές στη Μέση Ανατολή, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα και να ελέγξουν αποτελεσματικά μία περιοχή κρίσιμη για τα οικονομικά και γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Είναι ένας αγώνας που βρίσκεται αντιμέτωπος με την κτηνωδία και την απροκάλυπτη βαρβαρότητα του σιωνιστικού Ισραήλ. Κτηνωδία που στηρίζεται αφειδώς και απροκάλυπτα από τους ιμπεριαλιστές, και κυρίως τις ΗΠΑ. Είναι ένας αγώνας που κρατάει δεκαετίες, παρά τα απανωτά ξεπουλήματα των ηγεσιών του, αλλά και των ηγεσιών των αραβικών χωρών, και παρά τους άνισους όρους με τους οποίους διεξάγεται. Είναι ο αγώνας ενός λαού αποφασισμένου, αλύγιστου, που δεν το βάζει κάτω, που αναμετριέται με τις πιο ισχυρές δυνάμεις του πλανήτη, κόντρα σε όλα τα φαινομενικά δεδομένα. Είναι ένας αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη βαρβαρότητα.
Και για όλους αυτούς τους λόγους είναι ένας αγώνας ΠΟΥ ΕΜΠΝΕΕΙ. Που δίνει δύναμη και κουράγιο σε όλους τους λαούς ανά τον κόσμο, που υποφέρουν από την καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Που αμφισβητεί ανοιχτά το καθεστώς φόβου, ηττοπάθειας και μοιρολατρίας που καλλιεργούν οι δυνάμεις του συστήματος. Που συναντάει την οργή και τις αγωνιστικές διαθέσεις που κυριαρχούν και εξαπλώνονται στις λαϊκές μάζες. Που συμπλέει με τους μαζικούς αγώνες και τις εξεγέρσεις που εκδηλώνονται μαζικά σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Που κουρελιάζει τη μάσκα του δήθεν δημοκρατικού και δήθεν πολιτισμένου δυτικού κόσμου. Ενός κόσμου καταπίεσης και εκμετάλλευσης, ενός κόσμου σε κρίση, που αναζητά τη διέξοδο στο ξερίζωμα λαϊκών-εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, στην προώθηση των πιο αντιδραστικών και οπισθοδρομικών αντιλήψεων, της ακροδεξιάς και του φασισμού. Ενός κόσμου λυσσαλέου ανταγωνισμού, που διαμορφώνει τους όρους για ένα γενικευμένο μακελειό, έναν παγκόσμιο πόλεμο.
Στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού οι εργαζόμενοι, οι λαοί, η νεολαία αναγνωρίζουν ιδανικά που δεν μπορεί να τους δώσει το σάπιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αναγνωρίζουν τη συλλογική, μαζική, λαϊκή πάλη και τη δύναμή της, κόντρα στον ατομικισμό και την απομόνωση που προβάλλει ο δυτικός κόσμος. Την αυτοθυσία και την αποφασιστικότητα για τον κοινό σκοπό της απελευθέρωσης και του τερματισμού της κατοχής. Το δέσιμο ενός λαού με τη γη και τον τόπο του.
Και με αυτήν την έννοια, ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού προσφέρει διδάγματα και στήριξη σε κάθε λαϊκό αγωνιστή, σε κάθε προοδευτικό άνθρωπο. Είναι ένας αγώνας που φωτίζει το δρόμο των λαών και της νεολαίας, με τον ίδιο τρόπο που τον φώτισε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, 52 χρόνια πριν, και ο αντιδικτατορικός αγώνας του ελληνικού λαού.
• Και είναι ένας αγώνας που αρνείται να παραδώσει τα όπλα. Στην κυριολεξία. Ένας αγώνας ένοπλος, που αντιλαμβάνεται πεντακάθαρα ότι εάν παραδώσει τα όπλα, την ίδια στιγμή υπογράφει την ιστορική του καταδίκη.
Σε συνέντευξη που έδωσε το 1976 ο Ζωρζ Χαμπάς, Γενικός Γραμματέας του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, δήλωνε: «Η απελευθέρωσή μας θα περάσει μόνο από τα ντουφέκια μας. Είκοσι χρόνια μετά το ’48 ο λαός μας ζητιάνευε πολιτικά δικαιώματα στους διαδρόμους των Ηνωμένων Εθνών. Και τι καταφέραμε; Να μη μας δώσει κανείς σημασία, να “χάσουμε” αυτά τα είκοσι χρόνια. Τώρα πρέπει να ξέρουμε πως οι πολιτικοί και διπλωματικοί αγώνες δεν φτάνουν για να εκπληρώσουμε τα δικαιώματά μας. Η διπλωματική και η πολιτική δράση μπορεί να καρποφορήσει μόνο όταν στηρίζεται στον ένοπλο αγώνα».
Σήμερα, 77 χρόνια από το ’48, η διαπίστωση αυτή παραμένει σωστή. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν αυτός ο λαός έχει απέναντί του ένα πάνοπλο εχθρό, που εξοπλίζεται ασταμάτητα από τους ιμπεριαλιστές προστάτες του και με στόχο τον αφανισμό των Παλαιστινίων. Δεν είναι τυχαίο που κύριο στοιχείο της πρότασης 20 σημείων του Τραμπ ήταν ο αφοπλισμός των παλαιστινιακών οργανώσεων.
Φυσικά, για τη δυτική προπαγάνδα λαός οπλισμένος ισοδυναμεί με «τρομοκράτη» και η ένοπλη επαναστατική βία, η πραγματική αυτοάμυνα ενός λαού, ισοδυναμεί με «τρομοκρατία». Πόση υποκρισία από τους μεγαλύτερους μακελάρηδες των λαών! Αλλά και τι φόβος μπροστά στην προοπτική του δυναμώματος των επαναστατικών ιδεών και των λαϊκών αγώνων!
Η σύνδεση της εθνικής υπόθεσης των Παλαιστινίων με τα κομμουνιστικά ιδανικά της κοινωνικής απελευθέρωσης και την εργατική τάξη που τα ενσαρκώνει, πάντα αντιπροσώπευε για τους ισχυρούς τον μεγαλύτερο κίνδυνο. Και αυτό εξακολουθεί να ισχύει μέχρι και τις μέρες μας, ακόμα και αν βαδίζουμε στο έδαφος της ήττας και της οπισθοχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος. Ήταν βασικό μέλημα των ιμπεριαλιστών όλα αυτά τα χρόνια το χτύπημα των επαναστατικών αριστερών οργανώσεων στην Παλαιστίνη, κύρια του Λαϊκού Μετώπου και του Δημοκρατικού Μετώπου, καθώς ήταν αυτές που στάθηκαν ενάντια στη γραμμή του συμβιβασμού που προωθούσε η Φατάχ. Αυτός είναι και ο λόγος που οι δυτικοί και οι σιωνιστές έβαλαν και οι ίδιοι το χέρι τους στην ισχυροποίηση της Χαμάς και ισλαμιστικών οργανώσεων. Κάτι που σήμερα αποκρύπτουν συστηματικά.
Αυτοί που σήμερα στοχοποιούν τη Χαμάς, στοχοποιούν ολόκληρη την παλαιστινιακή αντίσταση και τους υποστηρικτές της, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης. Αυτοί που θέλουν να παρουσιάσουν τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού ως «πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς» θέλουν να εγκλωβίσουν τη σκέψη των λαών στο κυρίαρχο αφήγημα, σύμφωνα με το οποίο από τη μία πλευρά βρίσκεται η «βαρβαρότητα των ισλαμιστών τρομοκρατών», ενώ από την άλλη το υποτιθέμενο «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» του κράτους-τρομοκράτη. Μέσα από αυτό το βολικό για τους ιμπεριαλιστές και τους υποτακτικούς τους σχήμα, ο θύτης εξισώνεται με το θύμα, οι καταπιεστές συνεχίζουν να αναπαράγουν την κυριαρχία τους και οι καταπιεζόμενοι εξακολουθούν να πεθαίνουν σιωπηλά.
Ο εκβιασμός προς τις αριστερές δυνάμεις, τα αντιπολεμικά κινήματα και τους λαούς που εκδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στην παλαιστινιακή υπόθεση, είναι εκεί από την πρώτη στιγμή και συνεχίζεται αδιάλειπτα τα δύο τελευταία χρόνια: «Καταδικάζετε την τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτώβρη 2023;». «Καταδικάζετε ή όχι τη Χαμάς;». «Είστε μήπως με το μέρος των τρομοκρατών;».
Αυτό που επιδιώκεται δεν είναι απλώς το ξέπλυμα των φασιστών-σιωνιστών και των ιμπεριαλιστικών τους στηριγμάτων. Επί της ουσίας, ζητούνται δηλώσεις νομιμοφροσύνης και αποκήρυξης της βίας που ο παλαιστινιακός λαός είναι ιστορικά υποχρεωμένος να ασκήσει ενάντια σε αυτούς που του στερούν όλα τα δικαιώματα, του δίκαιου πολέμου που διεξάγει απέναντι στον κατακτητή, του εθνικοαπελευθερωτικού του αγώνα που, για να υπάρξει και να αναπτυχθεί ως τέτοιος, δεν έχει άλλη επιλογή από το να χρησιμοποιήσει ένοπλα μέσα. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποκύπτουν στον εκβιασμό.
Ως ΚΚΕ(μ-λ) δηλώνουμε ότι στηρίζουμε ολόπλευρα τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στην Παλαιστίνη και στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τον ηρωικό παλαιστινιακό λαό. Χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει και πολιτική συμφωνία ή συμφωνία με τις μεθόδους πάλης που μπορεί να χρησιμοποιούν δυνάμεις εντός του αγώνα. Επιπλέον, μπορούμε να διατηρούμε την αυτοτέλεια της γνώμης μας και να χρησιμοποιούμε το όπλο της κριτικής για τα χαρακτηριστικά δυνάμεων που συμμετέχουν σ’ αυτόν τον αγώνα.
Το προχώρημα της δίκαιης παλαιστινιακής αντίστασης, η αλληλεγγύη των λαών σε αυτήν χωρίς εκπτώσεις, μακριά από τη λογική των ίσων αποστάσεων, αποτελεί και τον μοναδικό δρόμο για το ξεκαθάρισμα των απόψεων και των πρακτικών στο εσωτερικό της.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
• Όλη η διαδρομή και η μεθόδευση της εκδίωξης των Παλαιστινίων από τη γη τους αποδεικνύει ότι αυτό που έχει απέναντί του ο Παλαιστινιακός λαός δεν είναι απλά το σιωνιστικό κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ. Είναι το σχέδιο των δυτικών ιμπεριαλιστών να εγκαθιδρύσουν ένα κράτος κομμένο και ραμμένο στις απαιτήσεις και τις ανάγκες τους για έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Από τη συμφωνία Σάικς-Πικό του 1916 και τη Διακήρυξη Μπαλφούρ του 1917, μέχρι την κατάπνιξη της Παλαιστινιακής Επανάστασης το 1939 και την αναγνώριση του κράτους των σιωνιστών το 1948, αποδεικνύεται ότι το σιωνιστικό Ισραήλ είναι ένα ιμπεριαλιστικό δημιούργημα, καλά μελετημένο και προσχεδιασμένο.
Στηριγμένοι από τους Άγγλους ιμπεριαλιστές αρχικά και τις ΗΠΑ στη συνέχεια, οι σιωνιστές έγιναν οι πρόθυμοι εντολοδόχοι, το πολύτιμο μακρύ χέρι του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Και για την επικράτησή τους ήταν και συνεχίζει να είναι απαραίτητος όρος η εκδίωξη των Παλαιστινίων, μέχρι την οριστική τους εξαφάνιση από την περιοχή, τη λεγόμενη «τελική λύση». Το όραμα των σιωνιστών για την ολοκληρωτική τους επικράτηση, η «τελική λύση», γινόταν όλο και πιο ισχυρό μέσα στα χρόνια της αδιάλειπτης στήριξης του σιωνιστικού μορφώματος από τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Και η νίκη του Ισραήλ στον πόλεμο των έξι ημερών του 1967, με τη στήριξη των ΗΠΑ, έδωσε μία σημαντική ώθηση στις σιωνιστικές τάσεις που οραματίζονταν την «τελική λύση».
Οι σημερινές εξελίξεις επιβεβαιώνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι το σχέδιο αυτό υλοποιείται χωρίς σταματημό και με ακόμη πιο απροκάλυπτη ρητορική. Το Ισραήλ δεν πρόκειται ποτέ να αναγνωρίσει Παλαιστινιακό κράτος, δηλώνει ο Νετανιάχου και δεν απηχεί μόνο τον εαυτό του, αλλά την ιστορία δεκαετιών αυτού του μορφώματος.
Το αν μπορεί να συνυπάρξει, λοιπόν, το κράτος των σιωνιστών με ένα παλαιστινιακό κράτος το έχει αποδείξει η ίδια η Ιστορία. Γι’ αυτό και η λεγόμενη «λύση δύο κρατών» που προβλέπει «αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ» είναι μια ιστορικά χρεοκοπημένη θέση, είναι μία αυταπάτη. Ή, για να το πούμε πιο σωστά, μία ΑΠΑΤΗ που καλλιεργείται συνειδητά και που εξυπηρετεί πολύ συγκεκριμένους σκοπούς και στόχους.
- Πριν απ’ όλα, αναγνωρίζει το κράτος του Ισραήλ! Δηλαδή αποδέχεται τη δολοφονική τρομοκρατική δράση δεκαετιών, ενός κράτους που στήθηκε από τους ιμπεριαλιστές με πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές που υλοποιεί μέχρι σήμερα.
- Δεύτερον, θεωρεί δεδομένη, αποδέχεται και νομιμοποιεί την κατοχή, τους εποικισμούς και τον προσφυγικό ξεριζωμό που μέχρι τότε είχε επιβάλει το Ισραήλ. Ζητάει από τον Παλαιστινιακό λαό να ξεχάσει τη γη που του είχαν κλέψει και να παραιτηθεί από κάθε διεκδίκησή της. Να αποδεχτεί τη ληστρική και δολοφονική δράση των κατακτητών του και να πιστέψει ότι, μετά από αυτό, όλα θα έχουν τελειώσει.
- Τρίτον, και πιο κρίσιμο, απαιτεί από τον Παλαιστινιακό λαό να παραιτηθεί από τον ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και να επαναπαυτεί στις δήθεν «ειρηνευτικές» διαδικασίες και τις αποφάσεις του διεθνών οργανισμών, όπως του ΟΗΕ. Απαιτούν να πιστέψει ο Παλαιστινιακός λαός τις εγγυήσεις που δήθεν θα του δώσουν οι ιμπεριαλιστές, οι ίδιοι που τροφοδοτούν και στηρίζουν το κράτος-δολοφόνο όλα αυτά τα χρόνια. Να αποδεχτεί δηλαδή και να υιοθετήσει την υποταγμένη, προδοτική στάση της Παλαιστινιακής Αρχής και της Φατάχ, που οδηγεί από υποχώρηση σε υποχώρηση και από ήττα σε ήττα.
Είναι όμως και μία πολιτικά χρεοκοπημένη θέση. Όσοι συνεχίζουν να προβάλλουν αυτή τη θέση –ο καθένας για τους δικούς του λόγους– κάνουν ότι δεν βλέπουν μία σειρά πραγματικότητες, τα σημερινά δεδομένα.
Κάνουν ότι δεν βλέπουν τη στάση των ΗΠΑ που τάσσονται αναφανδόν υπέρ των σιωνιστών φονιάδων.
«Ξεχνούν» δήθεν ότι ο ίδιος ο Τραμπ (ο ειρηνοποιός!) προχώρησε το Δεκέμβρη του 2017 στην αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως επίσημης πρωτεύουσας του Ισραήλ και στη μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ το Μάη του 2018.
«Ξεχνούν» δήθεν ότι οι ΗΠΑ ακύρωσαν τη βίζα και μπλόκαραν τη συμμετοχή του Μαχμούντ Αμπάς (ναι, του Αμπάς!) στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ που έγινε τον περασμένο Σεπτέμβρη.
«Ξεχνούν» δήθεν ότι ο Τραμπ πρωτοστατεί στα σχέδια εκκένωσης της Γάζας από τους Παλαιστίνιους.
«Ξεχνούν» δήθεν τα λόγια του Μερτς που απροκάλυπτα παραδεχόταν ότι το Ισραήλ «κάνει τη βρόμικη δουλειά» για λογαριασμό της Δύσης και δήλωνε «απεριόριστο σεβασμό για όσα κάνει ο ισραηλινός στρατός»!
Μήπως θεωρούν ότι οι 750.000 έποικοι στη Δυτική Όχθη –ένα καλοπληρωμένο, κανονικά οπλισμένο και φανατισμένο τμήμα Ισραηλινών που σφετερίζεται την Παλαιστινιακή γη και που συστηματικά αυξάνεται χάρη στις πολιτικές της ισραηλινής κυβέρνησης¬ δημιουργώντας πολιτικά δεδομένα, θα αποσυρθεί έτσι εύκολα;
Ή μήπως δεν βλέπουν ότι μια σειρά εξαρτημένες αστικές τάξεις στην περιοχή (μεταξύ αυτών και η ντόπια άρχουσα τάξη) διατάσσονται ταχύτατα όπως επιβάλλουν τα συμφέροντα ΗΠΑ-Ισραήλ ακόμη και αν αυτό τις φέρνει σε δύσκολη θέση.
Η μόνη πραγματική απάντηση βρίσκεται στο σύνθημα που κυριαρχεί στις συνειδήσεις του Παλαιστινιακού λαού: «Κράτος ενιαίο, Παλαιστινιακό, από τη θάλασσα μέχρι τον ποταμό». Ένα σύνθημα-κάλεσμα της συνέχισης του μαζικού ένοπλου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα μέχρι την απελευθέρωση της Παλαιστινιακής γης, το διώξιμο των δυνάμεων κατοχής και των εποίκων, την ίδρυση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους στα ιστορικά σύνορα της Παλαιστίνης και την επιστροφή των προσφύγων. Αυτά είναι τα σημεία που συγκροτούν και κρατούν ζωντανό τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, αυτή θεωρούμε ότι είναι η προοπτική συνολικά για τους λαούς της ιστορικής Παλαιστίνης και σε αυτή δεν έχει καμία θέση η ύπαρξη και η αναγνώριση του σιωνιστικού κράτους-δολοφόνου. Σε αυτήν την προοπτική βλέπουμε να συνυπάρχουν ισότιμα και με πλήρη δικαιώματα Άραβες, Παλαιστίνιοι και Εβραίοι. Βέβαια, είναι οι αγώνες των Παλαιστινίων, καθώς και οι γενικότερες διεθνείς εξελίξεις και οι εξελίξεις στην περιοχή, που θα δώσουν το πλαίσιο και τον τρόπο που οι δύο λαοί θα μπορέσουν να συνυπάρξουν. Στο πλαίσιο αυτό αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα όλων των προσφύγων να γυρίσουν στις πατρογονικές τους εστίες και να βρουν την θέση τους μέσα στο νέο κράτος. Το κομμουνιστικό κίνημα οφείλει να συνδέσει αυτήν την πάλη για την δημιουργία μιας λεύτερης και ανεξάρτητης πατρίδας των Παλαιστινίων με την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, ώστε η ανεξαρτησία να ανοίγει τον δρόμο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η οικοδόμηση ενός νέους κοινωνικού συστήματος να στηρίζει και να κατοχυρώνει την ανεξαρτησία της χώρας αυτής.
• Όσοι προβάλλουν τη θέση για επιστροφή στα σύνορα του 1967 προτείνουν κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει. Και αν καταφέρνουν κάτι, αυτό είναι να αποπροσανατολίζουν τον Παλαιστινιακό λαό από τη γραμμή της συνέχισης του αγώνα του για λεύτερη πατρίδα, απαλλαγμένη από την μπότα των σιωνιστικών κατοχικών δυνάμεων. Και παράλληλα, αποπροσανατολίζουν τις λαϊκές μάζες σε όλο τον κόσμο που θέλουν να σταθούν στο πλάι του Παλαιστινιακού λαού και του αγώνα του. Γιατί, πέρα απ’ όλα τα άλλα, η γραμμή αυτή χρησιμοποιείται ακόμη και από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ή μερίδες αστών ως μοχλός πίεσης για την εξυπηρέτηση των δικών τους ιδιαίτερων συμφερόντων στην περιοχή, στην οικοδόμηση σχέσεων με τον αραβικό κόσμο, και στον ανταγωνισμό τους με άλλους ιμπεριαλιστές.
Το είδαμε να συμβαίνει ξανά τους προηγούμενους μήνες με μια σειρά ιμπεριαλιστικών και μη χωρών (με κύριες τη Γαλλία και την Αγγλία) να δηλώνουν ότι θα αναγνωρίσουν Παλαιστινιακό κράτος. Και μαζί με αυτό είδαμε να ξεδιπλώνεται για άλλη μια φορά μία αποπροσανατολιστική αντίληψη που σέρνεται πίσω από τέτοιες κινήσεις και που είτε καλλιεργεί την αυταπάτη ότι οι αντιθέσεις ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές της Δύσης αποτελούν προνομιακό πεδίο παρέμβασης για την εξυπηρέτηση της υπόθεσης των λαών, είτε –ακόμη χειρότερα– εξουσιοδοτεί αστικές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να «λύσουν» το πρόβλημα μετατρέποντας το κίνημα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό αγώνα σε διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια των αστών και των ιμπεριαλιστών.
Το είδαμε να εκφράζεται μέσα στο κίνημα αλληλεγγύης, με την καλλιέργεια αυταπατών σχετικά με σειρά ακτιβισμών όπως το «ΜTG» και ο «στολίσκος αλληλεγγύης». Με την κυριαρχία αντιλήψεων που συσκοτίζουν ή αντιστρέφουν την πραγματικότητα και τις αναγκαίες ιεραρχήσεις. Που θεωρούν, για παράδειγμα, ότι ένας ακτιβισμός μπορεί να υποκαταστήσει την ανάγκη μαζικού λαϊκού κινήματος ή ότι αρκεί η προβολή από τα ΜΜΕ για να πιεστούν κυβερνήσεις να τροποποιήσουν την πολιτική και τη στάση τους – ειδικά για τέτοιου είδους ζητήματα.
Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει ξεκάθαρο σε οποιονδήποτε θέλει να συμβάλει στην ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος: Μέσα σε πολεμικές συνθήκες –όπου οι λαοί σφαγιάζονται από τα όπλα των ιμπεριαλιστών και των λακέδων τους και όπου προετοιμάζονται οι όροι για μια γενικευμένη πολεμική αναμέτρηση– δεν χωρούν αυταπάτες. Τα ζητήματα πρέπει να μπαίνουν στην πραγματική τους διάσταση, πρέπει να αναδεικνύεται ο πραγματικός χαρακτήρας των εξελίξεων και του συσχετισμού και –πάνω απ’ όλα– ο πραγματικός και μοναδικός τρόπος να αλλάξουν τα πράγματα: η μαζική κινητοποίηση των λαών, το δυνάμωμα του αγώνα σε κάθε χώρα. Ακόμη και το ζήτημα της αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό είναι ένα ζήτημα που περνάει και κρίνεται από τη λαϊκή κινητοποίηση σε κάθε χώρα, ενάντια στις πολιτικές που στηρίζουν την γενοκτονία.
Δεν βοηθάει στο πολιτικό ξεδιάλυμα των αναγκών του λαϊκού κινήματος η αναπαραγωγή αυταπατών για τον ρόλο κυβερνήσεων και αστικών δυνάμεων στο ζήτημα της Παλαιστίνης. Σπέρνει σύγχυση και ηττοπάθεια η αντίληψη ότι το λαϊκό κίνημα μπορεί να ελπίζει στις ενδοαστικές αντιθέσεις προκειμένου να τις αξιοποιήσει. Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει πριν απ’ όλα να έχει τον απαραίτητο πολιτικό συσχετισμό, να είναι συγκροτημένο πάνω σε όσο το δυνατόν πιο στέρεες πολιτικές βάσεις και να έχει ξεκάθαρη αντίληψη για το πού θέλει να οδηγήσει τα πράγματα. Και απέχουμε πολύ από αυτό.
Είναι πέρα για πέρα σωστή η αντίληψη που διατυπώνουν αγωνιστές Παλαιστίνιοι στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «’48», ότι αυτό που χρειάζονται δεν είναι απλά η αλληλεγγύη μας, αλλά να αναπτύξουμε τη δική μας πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Δηλαδή να δυναμώσει η λαϊκή και εργατική πάλη σε κάθε χώρα. Να δυναμώσουν οι αγώνες ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Να μπει ως κεντρικό καθήκον η ενίσχυση της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης, η συγκρότηση μαζικού κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Αυτή η πάλη είναι η πιο πραγματική αλληλεγγύη, η συστράτευση που χρειάζεται ο Παλαιστινιακός λαός και ο αγώνας του.
Και ιδιαίτερα στη χώρα μας, όπου η εξαρτημένη ντόπια άρχουσα τάξη την έχει μετατρέψει σε μια απέραντη βάση, ένα ορμητήριο θανάτου, το οποίο αναβαθμίζεται και ενισχύεται επικίνδυνα. Με τα νατοϊκά πλοία και τα αεροπλανοφόρα να χρησιμοποιούν τη βάση της Σούδας σε καθημερινή βάση. Με την προώθηση σχεδίων για μεγαλύτερη ευθυγράμμιση των χωρών της ΝΑ Μεσογείου με τα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ. Με την προώθηση σχεδίων ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και τη μετατροπή του νησιού σε «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» για λογαριασμό το αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αλλά και με την κατεύθυνση στοχοποίησης και ποινικοποίησης κάθε αγωνιστικής, αντιιμπεριαλιστικής οργάνωσης που παρεμβαίνει και δρα στο λαϊκό κίνημα, όπως προβλέπει η πρόσφατη απόφαση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
• Σε αυτό το σημείο θέλουμε να κάνουμε μία ιδιαίτερη αναφορά στη στάση του ρεφορμιστικού ΚΚΕ σε ό,τι αφορά το ζήτημα της Παλαιστίνης. Το ΚΚΕ είναι το κόμμα που από την πρώτη στιγμή πρόβαλε τη γραμμή της «επιστροφής στα σύνορα του 1967». Την επέβαλε ως απόφαση των σωματείων που ελέγχει, χωρίς φυσικά καμία συζήτηση στο εσωτερικό των σωματείων αυτών. Την παρουσίασε σχεδόν ως αυτονόητη, αξιοποιώντας και το σύρσιμο άλλων αριστερών δυνάμεων πίσω από αυτή τη γραμμή. Ήμασταν οι πρώτοι και οι μόνοι που ανοίξαμε ευθεία αντιπαράθεση με τη γραμμή αυτή και την πολυδιαφημισμένη «λύση των δύο κρατών». Και έχουμε την εκτίμηση ότι η πίεση που ασκήσαμε ήταν αρκετή, ώστε για ένα διάστημα να περιοριστεί σχετικά η προβολή αυτής της θέσης από το ρεφορμιστές. Ωστόσο, και επειδή αυτό επιβάλλουν τα χαρακτηριστικά αυτού του κόμματος, που θέλει να εμφανίζεται ως «υπεύθυνη» δύναμη και επίσημος συνομιλητής με το αστικό κράτος (υποτίθεται για λογαριασμό του κινήματος) αυτή η γραμμή επανήλθε και μάλιστα με ιδιαίτερη προβολή. Βλέποντας τις αντιθέσεις που εκδηλώνονταν μεταξύ των ιμπεριαλιστών το ΚΚΕ εμφανίστηκε ως τιμητής τόσο της «διεθνούς νομιμότητας» όσο και της «αστικής νομιμότητας». Έτσι, από τη μια, ανέσυρε τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του ΟΗΕ που αναφέρονται σε «παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967» (684 στον αριθμό, δείγμα και της πραγματικής αξίας που έχουν) και, από την άλλη, θυμήθηκε τη σχετική απόφαση του ελληνικού κοινοβουλίου του 2015. Μάλιστα, με όλη την «επισημότητα» και απολύτως «θεσμικά» το ΚΚΕ πήρε την πρωτοβουλία και συνυπέγραψε κοινό κείμενο με ΣΥΡΙΖΑ, Πλεύση Ελευθερίας και Νέα Αριστερά, με το οποίο καλούσαν την κυβέρνηση της ΝΔ «να αναλάβει ενεργητικές, επείγουσες και σαφείς πρωτοβουλίες για να σταματήσει η γενοκτονία σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, να αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση, να αναγνωριστεί παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ». Μάλιστα, δεν παρέλειψε να απευθυνθεί στο ΠΑΣΟΚ, στην Ελληνική Λύση και τη Νίκη, ασκώντας τους κριτική γιατί δεν συνυπέγραψαν.
Εκεί όμως που πραγματικά «διέπρεψε» ήταν όταν σωματεία που ελέγχει κατήγγειλαν κινητοποιήσεις ενάντια στον ερχομό του ισραηλινού κρουαζιερόπλοιου Crown Iris στην Κρήτη, διότι δήθεν προάγουν τον αντισημιτισμό! Δηλαδή, όχι μόνο υποταγή στην αστική και διεθνή νομιμότητα, αλλά και υποταγή στην αστική προπαγάνδα!
Και αν αυτό σας θυμίζει –μέρες που είναι– τη στάση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τον Νοέμβρη του ’73, δεν σας αδικούμε.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι
Έχει μια ιδιαίτερη σημασία και έναν ισχυρό πολιτικό συμβολισμό το να μιλά κανείς για την Παλαιστίνη με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο ηρωικός αγώνας του Παλαιστινιακού λαού για λευτεριά δένεται με ένα κόκκινο νήμα με την εξέγερση του Νοέμβρη. Ο αγώνας της παλαιστινιακής αντίστασης κινήθηκε παράλληλα με τον αντιφασιστικό αγώνα στην Ελλάδα. Ήταν και οι δύο αγώνες ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τα ενεργούμενά του. Δεν είναι τυχαίο ότι ο «Πόλεμος των 6 ημερών» έγινε μόλις ενάμιση μήνα μετά την επιβολή της αμερικανοστήριχτης χούντας. Εξάλλου, ένας από τους λόγους επιβολής της στρατιωτικής χούντας ήταν και η προώθηση-διευκόλυνση των επεμβάσεων των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και τη ΝΑ Μεσόγειο.
Όμως, πήραμε την ευκαιρία να αναδείξουμε τον παλαιστινιακό αγώνα μέρες Πολυτεχνείου και για έναν ακόμη λόγο. Για να θυμίσουμε και να θυμηθούμε το διεθνιστικό πνεύμα που χαρακτήρισε τους αγωνιστές του Νοέμβρη, την έμπνευση που πήρε η ηρωική εξέγερση του ’73 από τους λαϊκούς αγώνες που εξελίσσονταν εκείνη την εποχή σε όλο τον κόσμο. Από τη νικηφόρα πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στο Βιετνάμ και την ήττα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που εγκατάλειψε την περιοχή το ’73. Από τη φοιτητική και λαϊκή αντιδικτατορική εξέγερση στην Ταϊλάνδη τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς, που οδήγησε στην εκδίωξη του δικτάτορα Κρομπιτσίτ. Από την επιβολή της αμερικανόπνευστης χούντας του Πινοσέτ στη Χιλή το Σεπτέμβρη του ’73.
Ήταν όλα αυτά που ενθάρρυναν την εξέγερση του Νοέμβρη, που έδωσαν ώθηση στον αγώνα ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Ήταν όλα αυτά που αναδείχτηκαν μέσα από τα συνθήματα στους τοίχους του Πολυτεχνείου και της ανακοινώσεις της Συντονιστικής. Ήταν όλα αυτά που έδωσαν στην εξέγερση την παλλαϊκή υποστήριξη που της άξιζε και την ιστορική της καταξίωση.
52 χρόνια μετά, τιμούμε το πνεύμα της εξέγερσης του Νοέμβρη, τον αντιιμπεριαλιστικό - αντιφασιστικό της χαρακτήρα, θέλοντας να ενώσουμε τη φωνή μας με τον αγώνα του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού που μάχεται ακλόνητος ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό. Να ενώσουμε τη φωνή μας με τα εκατομμύρια εργαζομένων, λαού και νεολαίας που συνεχίζουν να πλημμυρίζουν τους δρόμους στο πλευρό της Παλαιστίνης. Αλλά και με τους λαούς όπου γης που δίνουν τις δικές τους μάχες ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.
- ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!
- ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ - ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ!
- ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ!
- ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου