Με αφορμή την σύλληψη στις 23 Νοεμβρίου, την κακοποίηση και την συνεχιζόμενη δικαστική δίωξη 23 φοιτητών στο Δελχί με κατηγορίες μεταξύ άλλων για αντεθνική δράση επειδή σε μια συγκέντρωση για την μολυσμένη ατμόσφαιρα στην ινδική πρωτεύουσα κατήγγειλαν την πρόσφατη δολοφονία του στρατιωτικού ηγέτη των Μαοϊκών ανταρτών, Μάντβι Χίντμα, ξέσπασε στους κόλπους της ινδικής αριστεράς αντιπαράθεση.
Στα πλαίσιά της δημοσιεύτηκε το παρόν άρθρο το οποίο επιχειρεί να παρουσιάσει αυτές τις διαφωνίες παίρνοντας βέβαια θέση. Για την ενημέρωση των αναγνωστών μας το αναδημοσιεύουμε επισημαίνοντας πως αυτό δεν συνιστά απαραίτητα και συμφωνία με όσα διατυπώνονται. ΑσΓ
Καθώς ο ψυχρός χειμώνας σφίγγει τον κλοιό του στην πρωτεύουσα της Ινδίας, το ετήσιο τοξικό νέφος έχει για ακόμη μία φορά καλύψει την πόλη. Όσοι αγωνίζονταν ενάντια στις αιτίες που το προκαλούν, συνελήφθησαν με βίαιο τρόπο και στη συνέχεια προφυλακίστηκαν. Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από τη σύλληψη 23 ακτιβιστών φοιτητών, που συνδέονται με τη Μαρξιστική-Λενινιστική-Μαοϊκή φοιτητική οργάνωση Bhagat Singh Chatra Ekta Manch (bsCEM) και τη ριζοσπαστική περιβαλλοντική συλλογικότητα The Himkhand. Οι κατηγορίες που τους αποδίδονται περιλαμβάνουν την υπονόμευση της «εθνικής ενότητας», επιθέσεις κατά αστυνομικών, καθώς και διάφορες κατασκευασμένες κατηγορίες περί «προσβολής της σεμνότητας γυναικών» αστυνομικών.
Την ίδια στιγμή, συμπληρώνονται δύο εβδομάδες από μία ακόμη αποτυχία του συνόλου της «αριστεράς» στο Δελχί να σταθεί στο ύψος των αξιών που διακηρύσσει: παρά την απροκάλυπτη καταστολή που υφίστανται οι ακτιβιστές αυτοί, οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί δεν έχουν εκφράσει ούτε στοιχειώδη αλληλεγγύη απέναντι σε όσους αντιμετωπίζουν την αστυνομική βία. Απέτυχαν και τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους, όταν εννέα ακτιβιστές από το Δελχί κρατήθηκαν παράνομα για περισσότερο από μία εβδομάδα, χωρίς να ακουστεί ούτε ψίθυρος από τις οργανώσεις που για χρόνια μοιράζονταν κοινούς αγωνιστικούς χώρους μαζί τους. Αντίθετα, οι ίδιες οι οργανώσεις που βρέθηκαν στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής —όπως η bsCEM— αναγκάστηκαν να επανέλθουν και να απευθύνουν κάλεσμα σε κινητοποιήσεις, απαιτώντας την απελευθέρωση των ακτιβιστών· ένα κάλεσμα που τελικά εξανάγκασε το κράτος να υποχωρήσει και να απολύσει τους παράνομα κρατούμενους. Αργότερα, έγινε γνωστό το μέγεθος των βασανιστηρίων που υπέστησαν: ηλεκτροσόκ, γδύσιμο γυναικών, απειλές βιασμού με ράβδους, βίαιη βύθιση ακτιβιστών αγροτικής καταγωγής σε λεκάνες τουαλέτας, επιθέσεις εναντίον ακτιβιστών Νταλίτ λόγω της κοινωνικής και εθνολογικής καταγωγής τους. Τίποτα από όλα αυτά δεν στάθηκε αρκετό για να ταράξει τη συνείδηση της «αριστεράς» του Δελχί και να την οδηγήσει σε δράση.
Η συνέχεια στο pdf που ακολουθεί:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου