Τι δηλαδή; Θα γιορτάζουμε την επέτειο που σύσσωμος ο ελληνικός λαός είπε όχι στην εισβολή των Ιταλών το 1940 αναγκάζοντας τη ντόπια αστική τάξη να παραστίσει την υπεράσπιδα της πατρίδας, που συμβολίζει το ξεκίνημα ενός μακρόχρονου μαζικού και ένοπλου αγώνα για τη λευτεριά και τη λαοκρατία και δε θα γιορτάζουμε την επέτειο του ΟΧΙ που κλήθηκε ο ελληνικός λαός από την ελληνική κυβέρνηση, τη ντόπια άρχουσα τάξη και τους ιμπεριαλιστές να διαλέξει το σχέδιο συνέχισης της καταστροφής του;
Δεν θα γιορτάζουμε την επέτειο που σχεδόν σύσσωμη η αριστερά (με διάφορες εκδοχές είναι η αλήθεια και παλινωδίες) έστειλε το λαό να μετατρέψει το πολύ συγκεκριμένο ΟΧΙ του Τσίπρα σε ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ευρώ, τα μνημόνια και ότι άλλο γούσταρε κανείς έτσι για να νομίζει ότι και αυτή η κάλπη θα φέρει τα πάνω κάτω, κι ας μην εκφραζόταν πουθενά αυτό, παρά μόνο στο απελπισμένα μυαλά ορισμένων που διαψεύστηκαν για τις αντιφατικές μεταβατικές ονειρώξεις τους;
Ξεχνιέται ότι και τότε ο λαός καλέστηκε να βγει στους δρόμους, και από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά με τον μανδύα των σωματείων, για να πιέσει τη κυβέρνηση να εφαρμόσει το υπεσχημένα, να διαδηλώσει την αντίθεσή του στην επιβολή των επιταγών της τρόικα με κεντρικό ομιλητή τον μέγα διαπραγματευτή με τους ιμπεριαλιστές Τσίπρα; Δίνοντάς του το άλλοθι της λαϊκής στήριξης και ο οποίος βεβαίως όντας ισχυρός έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια το ΟΧΙ όπως το ερμήνευαν οι αριστεροί σπάρτες αυταπατών και εφάρμοσε με το παραπάνω αυτό που αυτός ρώταγε;
Ξεχνιέται ότι το αποτέλεσμα αυτού του ΟΧΙ ήταν άλλη μια απογοήτευση μετά τις απανωτές αυταπάτες που έφαγε στη μάπα ο λαός μας;
Εμείς δεν τα ξεχνάμε, ούτε αυτά, ούτε όλα όσα οδήγησαν ένα λαό, που επί δύο και βάλε χρόνια μετέτρεψε τη χώρα σε κάτι παραπάνω από ...Γαλλία, στην απογοήτευση! Δε ξεχνάμε ποιοι τον έπεισαν και προσπαθούν ακόμη να τον πείσουν ότι οι αγώνες του ήταν λίγοι και τον καλούσαν, και τον καλούν, να τρέχει πίσω από κάθε κάλπη όπου γης (μη ξεχνάμε και το αριστερό Lexotanil των ημερών μας, το Lexit) για να επιβάλει από "συνεπείς" συριζοκυβερνήσεις -με αντικατάσταση των ΑΝΕΛ από τη Χρ. Δημοκρατία- μέχρι μεταβατικές και λαϊκοεξουσιαστικές κυβερνήσεις των εργαζομένων που θα ανατρέψουν την εξουσία με κατεύθυνση το σοσιαλισμό! Άλλοι τα ξεχνάνε.
Ή για την ακρίβεια κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν -μπορεί και να μην κάνουν αλλά δεν έχει σημασία- γιατί αν πουν ότι κατάλαβαν θα πρέπει να ακυρώσουν όλη τους τη πολιτική ύπαρξη, τους λόγους για τους οποίους υπάρχουν. Το μόνο τους πρόβλημα το προηγούμενο διάστημα ήταν για το αν οι συγκεντρώσεις θα γίνουν μια στο κέντρο της Αθήνας ή πολλές στις γειτονιές της. Γιατί λέει αν γίνουν μια θα συγκεντρωθεί λίγος κόσμος (τέτοια σιγουριά) και θα απογοητευτεί για άλλη μια φορά ο λαός μας. Ενώ αν γίνουν πολλές στις γειτονιές, σαν και αυτές πριν το δημοψήφισμα όπου περιγραφόταν με πλήρη ακρίβεια για το πως το αποτέλεσμά του θα οδηγήσει σε μια συνεπή -αριστερή πάντα- κυβέρνηση που θα φέρει το σοσιαλισμό με τις διαφορές να εστιάζονται στις ταχύτητες του όποιου οχήματος, θα μαζευτούν πιθανά περισσότεροι. Ή θα μπορούν να λένε οι διοργανωτές αυτών των εκδηλώσεων ότι μαζεύτηκαν περισσότεροι ή για την ακρίβεια θα μπορούν να κρύψουν πιο εύκολα τη πολιτική ένδεια τους και την ανικανότητά τους να συγκεντρώσουν ακόμη και τα μέλη τους. Πόσο μάλλον την άρνησή τους να κινητοποιήσουν το λαό. Βέβαια και στη μια και στην άλλη περίπτωση θα φταίει ο λαός που κάθεται στον καναπέ του σπιτιού του, αυτού που οσονούπω θα του κατασχέσουν. Του λαού που δεν ακολουθεί τα κυνήγια βουλευτών και υπουργών που δεν συμμετέχει σε ...βεντέτες μεταξύ ιδεολογικοπολιτιών συντοπιτών. Αλλά γιατί ρε παιδιά να σηκωθεί από το καναπέ του; Αφού δε θα έχει κάλπη!
Αναρωτιέται κανείς γιατί να μην είναι επέτειοι που δημιούργησαν "βαθύ ταξικό ρήγμα" η 5 Μάη, η 12 Φλεβάρη ή η ημερομηνίες που το κίνημα των πλατειών συναντιόταν με το απεργιακό κίνημα των εργαζόμενων. Ημερομηνίες που συμβολίζουν τις μεγάλες απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις του εργαζόμενου λαού μας ενάντια στην επίθεση που του έκαναν ντόπιοι και ξένοι ταξικοί αντίπαλοι. Με μεγάλες και σφοδρές συγκρούσεις με τα σώματα καταστολής σε όλο το κέντρο της Αθήνας και όλων των άλλων πόλεων της χώρας. Ένα κίνημα που μπορεί να μη κατάφερε να ανατρέψει την επίθεση αλλά δημιούργησε σοβαρά ρήγματα στο έως τότε αστικό πολιτικό σκηνικό.
Γιατί να είναι φοβερή και τρομερή επέτειος ένα δημοψήφισμα του οποίου προηγήθηκαν 2 και βάλε χρόνια κινηματικής απραξίας, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ στη κυβέρνηση, με τη στήριξη και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δυο άνευρες συγκεντρώσεις στήριξης-πίεσης στη κυβέρνηση που διαπραγματευόταν τη ζωή μας με τους ιμπεριαλιστές και μια προδημοψηφισματική εκστρατεία που "κορυφώθηκε" στο Σύνταγμα με κεντρικό ομιλητή τον Τσίπρα, στηριζόμενη και πάλι από σημαντικά κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (με τον μανδύα των ...σωματείων) που σήμερα καμώνεται ότι το ΟΧΙ το πρόδωσε ο Τσίπρας! Ένα δημοψήφισμα που μετά τη βαθιά ταξική ρήξη που επέφερε οδήγησε στη βαθιά απογοήτευση την εργατική τάξη και όλο τον εργαζόμενο λαό της χώρας! Ένα δημοψήφισμα που χώραγε μέσα τους πάντες. Από τη Χρυσή Αυγή μέχρι την αναρχία.
Το ΟΧΙ ο λαός μας το έλεγε από το 2010 έως το 2012 στους δρόμους και στις απεργίες δίνοντας μάχες για να έχει το δικαίωμα να το λέει. Εκεί θα το πει και στο μέλλον! Μακάρι να μην είναι και τόσο μακρινό. Γι' αυτό μπορούμε να δουλέψουμε; Μάλλον όχι όλοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου