Αν είναι δύσκολο σε ατομικό επίπεδο, πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε σε ένα κοινωνικό υποκείμενο με τόσο μεγάλο εύρος, διαφορετικά πολιτικά επίπεδα αλλά και ταξικές διαστρωματώσεις, ιδιαίτερα μέσα σε ένα περιβάλλον ολομέτωπης επίθεσης από τη μεριά των δυνάμεων του συστήματος.
Η βάση πάνω στην οποία μπορεί να διαμορφωθεί η συνειδητοποίηση του πού βρίσκεσαι –σαν λαός – δεν μπορεί να είναι αφηρημένη αλλά εκεί όπου υπάρχουν οι όροι και προϋποθέσεις για μία τέτοια διεργασία, μέσα στον πραγματικό υλικό κόσμο και έτσι όπως αυτός εξελίσσεται.
Μία τέτοια διαδικασία δεν μπορεί παρά να περνάει αναγκαστικά και σε πρώτο επίπεδο μέσα από μία συλλογική προσπάθεια στον χώρο δουλειάς, στον χώρο σπουδών, στον χώρο κατοικίας, καθώς εκεί είναι που ο λαός σαν κοινωνικό-πολιτικό υποκείμενο συνειδητοποιεί τους όρους της ζωής του, συγκροτείται – όσο και όπως – απέναντι στους αντιπάλους του, μπορεί να διαμορφώσει τις διεκδικήσεις του για μια καλύτερη ζωή. Είναι σίγουρο και η ιστορία της ταξικής πάλης το έχει αποκαλύψει ολοκάθαρα, ότι αυτό το πρώτο επίπεδο ενώ είναι αναγκαίο δεν είναι και επαρκές, καθώς ο λαός έχει απέναντί του αντιπάλους οργανωμένους, συγκροτημένους με την κοσμοθεωρία τους, τα πολιτικά τους κόμματα, τους ιδεολογικούς, πολιτικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς τους. Από την άποψη αυτή, η διαδικασία της αναγνώρισης-συνειδητοποίησης πρέπει και μπορεί να ολοκληρωθεί σε επίπεδο πολιτικό-ιδεολογικό και οργανωτικό είτε αυτό αφορά οργάνωση, κόμμα, μέτωπο, με αναφορά στην εργατική -λαϊκή υπόθεση και στην απελευθερωτική κατεύθυνση από τα καπιταλιστικά - ιμπεριαλιστικά δεσμά.
Η διαδικασία αυτή δεν γίνεται στο κενό αλλά είναι σε άμεση συνάρτηση με το επίπεδο οργανωτικής συγκρότησης του εργατικού - λαϊκού κινήματος και του πολιτικού-ιδεολογικού επιπέδου που -κάθε φορά - βρίσκεται. Είναι φορτωμένη με όλες τις «αμαρτίες» και τα λάθη αλλά και με τις σπουδαίες αγωνιστικές παρακαταθήκες που όσο και αν προσπαθούν οι δυνάμεις του συστήματος δεν μπορούν να τις σβήσουν από την λαϊκή συλλογική μνήμη.
Πολύ συχνά έρχονται ιστορικές -κοινωνικές περίοδοι που δεν μπορεί να αποδράσει κανείς από τα ερωτήματα και την ανάγκη άμεσων απαντήσεων. Μία τέτοια περίοδος είναι η σημερινή, που ξεδιπλώνεται με ακατάσχετο τρόπο η επίθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών επικυρίαρχων.
Τα τελευταία αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα που πάρθηκαν από την κυβέρνηση δεν βρήκαν απέναντί τους κινητοποιήσεις που να αντιστοιχούν στην έκταση και το βάθος της επίθεσης στα δικαιώματα και τη ζωή του εργαζόμενου λαού.
Σημαντικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη έπαιξε το κενό που δημιουργήθηκε από τις κινητοποιήσεις του Φλεβάρη, που χαρακτηρίστηκαν από μαζικότητα και αγωνιστικότητα και έβαλαν σε προβληματισμό όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και όλες τις δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα. Οι ελπίδες και η αισιοδοξία που γεννήθηκαν σε τμήματα του λαού ότι μπορεί να αντιπαλέψει τη νέα φάση της επίθεσης που διαμόρφωσε το νέο μνημόνιο του καλοκαιριού του 2015 γρήγορα διαψεύστηκαν και όχι με δική τους ευθύνη.
Σε αυτή την αποκλιμάκωση συνέβαλαν όλοι ο καθένας με τον τρόπο του και για τους δικούς του λόγους. Και αν για τις συστημικές δυνάμεις, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αυτό είναι πέρα για πέρα κατανοητό, καθώς πρώτη τους προτεραιότητα είναι να ενισχύσουν την επίθεση και να βάλουν τον λαό στην γωνία, αν για την ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ηγεσιών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αυτή είναι η «δουλειά» που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη, είναι «ακατανόητη» η στάση δυνάμεων όπως το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ που συντήρησαν το κλίμα αποκλιμάκωσης μέσα από το «περιπλανώμενο φάντασμα» της 48ωρης απεργίας. Τελικά, ο εργαζόμενος λαός έμεινε για άλλη μια φορά αβοήθητος στο να οργανώσει την αντίσταση και την πάλη του απέναντι στην επίθεση και τα μέτρα ψηφίστηκαν -ήδη εφαρμόζονται- μέσα σε ένα κλίμα αναιμικών κινητοποιήσεων.
Δεν έχει μεγάλη σημασία για το σύστημα συνολικά το κατά πόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μπορεί να «πείσει» τον λαό για την «αναγκαιότητα» των μέτρων που παίρνει. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η βαρβαρότητα των μέτρων και η εξαθλίωση που φέρνουν όχι μόνο δεν μπορούν να πείσουν αλλά δημιουργούν οργή και αγανάκτηση για την καταβαράθρωση της ζωής των λαϊκών ανθρώπων. Εκείνο που κυρίαρχα τους ενδιαφέρει είναι αυτή η οργή και η αγανάκτηση να μην εκδηλωθεί με μαζικούς αγώνες αντίστασης και διεκδίκησης αλλά να πάρει άλλες αδιέξοδες και ανώδυνες –για το σύστημα– κατευθύνσεις, είτε όπως πέρσι το καλοκαίρι με τους «μένουμε Ευρώπη» είτε τώρα με τους «παραιτηθείτε».
Είναι σίγουρο και η ζωή το έχει δείξει πολλές φορές, ότι παρά την απαισιοδοξία, τις διαψεύσεις, τους αρνητικούς συσχετισμούς και τις αυταπάτες που πολλές φορές κυριαρχούν μέσα στον λαό, το «καζάνι συνεχίζει να βράζει» και αναζητούνται διέξοδοι για να ανατραπεί η «μαυρίλα» που έχει επιβληθεί από τις αντιδραστικές δυνάμεις. Βέβαια το γεγονός ότι βρισκόμαστε στο τέλος των αυταπατών και των διαψεύσεων των εύκολων δρόμων, όπως αυτή του «αριστερού» κυβερνητισμού, δεν σημαίνει και αυτόματη μετατόπιση σε πιο αγωνιστικές και επαναστατικές κατευθύνσεις. Μάλλον προς την αντίθετη κατεύθυνση κινούνται τα πράγματα και συμβάλει σε αυτό η μεγάλη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα, με το πέρασμά του ανοικτά στις δυνάμεις της επίθεσης. Η Αριστερά, συνολικά, ως μαχόμενη πολιτική δύναμη ενάντια στις δυνάμεις του συστήματος έχει δεχθεί μία νέα ήττα που το βάθος και την έκτασή της δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε και να την υποτιμήσουμε. Και το πρόβλημα μεγαλώνει όταν δυνάμεις όπως ΚΚΕ–ΛΑΕ- ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμπεριφέρονται με τις ίδιες αντιλήψεις και πρακτικές που έχουν «κατακτήσει», αρνούμενες να διδαχθούν από τις εξελίξεις και να «διαβάσουν» την πραγματικότητα όπως αυτή είναι. Τους αρκεί μία αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και την πολιτική της που να ενισχύει τα μελλοντικά εκλογικά τους ποσοστά. Ενώ ήδη μέσα στον λαό από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 υπάρχει πλέον ένα μαζικό ρεύμα αμφισβήτησης (μέσω της αποχής) ότι μπορεί η μάχη με το σύστημα να δοθεί στο κοινοβουλευτικό επίπεδο. Αυτό φανερώνει και την απόσταση που χωρίζει πολλές δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά από τις λαϊκές διαθέσεις και τη συνειδητοποίηση της νέας κατάστασης όπως αυτή διαμορφώνεται.
Ενώ ακόμα δεν έχει στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών στους πρόσφατους αντιλαϊκούς νόμους, οι δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα έχουν ήδη ξεκινήσει την προετοιμασία για τα νέα αντεργατικά μέτρα, οι «προειδοποιητικές βολές» ρίχτηκαν (κατάργηση 13ου-14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα) και οι «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» σε μαζικές απολύσεις-συνδικαλιστικό νόμο–απεργίες έρχονται από την Γαλλία και τον σοσιαλδημοκράτη Ολάντ, φίλο και σύμμαχο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Το σύστημα ελπίζει ότι θα βρει τον εργαζόμενο λαό ζαλισμένο και παραδομένο από την ομοβροντία των πρόσφατων αντιλαϊκών μέτρων και θα επιχειρήσει να υλοποιήσει τα σχέδιά του, στέλνοντας ταυτόχρονα ένα μήνυμα πλήρους πολιτικής και ταξικής επικράτησης.
Το χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που έχουν απομείνει, μαζί με το νέο πετσόκομμα μεροκάματου και μισθών, αποτελεί τη νέα απειλή αλλά ταυτόχρονα και πρόκληση για τον εργατικό – λαϊκό παράγοντα, τους αγωνιστές και τις οργανώσεις που τον συγκροτούν.
Οι αγώνες του εργαζόμενου λαού δεν μπορούν παρά να αναπτυχθούν πάνω στο πεδίο των υπαρκτών πολιτικών-ταξικών αντιθέσεων και στη συγκεκριμένη περίπτωση ενάντια στην επίθεση του συστήματος. Από την ίδια τους την φύση, οι αγώνες αυτοί έχουν και πολιτικό περιεχόμενο, καθώς έρχονται σε άμεση αντίθεση με τις επιδιώξεις και τις πολιτικές της κυβέρνησης, του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστών. Από την άλλη μεριά, όμως, η πρόσφατη εμπειρία των τελευταίων χρόνων έχει δείξει ότι ο προσανατολισμός του κινήματος μπορεί να πάρει τη μία ή την άλλη κατεύθυνση ανάλογα με τις πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούν σε αυτό. Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστική για το πού μπορεί να οδηγηθούν τα πράγματα για τον λαό όταν την ηγεμονία του κινήματος παίρνουν δυνάμεις που θέλουν να τα βρουν με το σύστημα και αξιοποιούν στην κατεύθυνση αυτή τις εργατικές- λαϊκές κινητοποιήσεις. Με την έννοια αυτή, δεν τίθεται μόνο ζήτημα ανασυγκρότησης–αναγέννησης του κινήματος αλλά σε ποια βάση, με ποιο περιεχόμενο και σε ποια κατεύθυνση.
Η εργατική–λαϊκή πάλη δεν μπορεί να προσπεράσει, όσο και αν το επιδιώκουν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση από Αμερικάνους–Ευρωπαίους, που είναι συνυφασμένη τόσο με την επίθεση όσο και με την πρόσδεση της χώρας σε πολιτικά-στρατιωτικά δεσμά. Η πάλη για Ανεξαρτησία είναι βασικό στοιχείο της πολιτικής συγκρότησης του εργατικού-λαϊκού παράγοντα που δεν μπορεί να την ενσωματώσει καμία αντιδραστική πολιτική δύναμη, η αστική τάξη και φυσικά… οι ιμπεριαλιστές, καθώς «παράγεται» μέσα από την Αντίσταση και τη Διεκδίκηση του κινήματος ενάντια στην επίθεση. Η εργατική – λαϊκή πάλη δεν μπορεί να αγνοήσει την προοπτική της συνολικής απελευθέρωσης μέσω της ανατροπής αυτού του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος, που γεννά τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τους πολέμους και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού ως μία συνολική απάντηση της εργατικής τάξης και του λαού. Οι συσχετισμοί μέσα στον λαό και το κίνημα, σε σχέση με τις πολιτικές που μέχρι τώρα υπερισχύουν και καθορίζουν τη στάση και την κατεύθυνσή του, πρέπει και μπορούν να αλλάξουν, για να δημιουργηθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις για έναν άλλο δρόμο χειραφέτησης από αστικές και ρεφορμιστικές επιρροές.
Αυτή την υπόθεση μπορούμε να την υπηρετήσουμε μέσα από την πάλη και τα μέτωπα που είναι ανοικτά και ζητούν άμεσες απαντήσεις από την μεριά των εργατικών –λαϊκών συμφερόντων.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου