Και πρώτα απ’ όλα τους Κυβερνώντες αλλά και τους εκφραστές και υποστηρικτές τους εκεί που χτυπά η καρδιά των εργαζόμενων, στους χώρους δουλειάς και στα πρωτοβάθμια σωματεία.
Η πρώτη φορά «αριστερή» κυβέρνηση πριν γίνει ακόμα κυβέρνηση αλλά κυρίως τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα για να γίνει ένα κόμμα και μια κυβέρνηση που υπηρετεί τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών κέντρων εξουσίας.
Για εμάς τους εργαζόμενους πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι οι όποιες «διαπραγματεύσεις» γίνονται στο όνομα της εξαρτημένης ελληνικής αστικής τάξης και σημαίνουν το βάθεμα της εξάρτησης της χώρας και της παραρτημοποίησής της οικονομίας. Δεν υπάρχει success story για τον λαό (παραδείγματα συνιστούν ο «αναπτυξιακός» νόμος που ορίζει κρατική χρηματοδότηση στις επιχειρήσεις, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, το πέρασμα της πρώτης κατοικίας στα funds, οι μεσαιωνικού τύπου εργασιακές συνθήκες που θεσμοθετούνται, ο αντισυνδικαλιστικός νόμος και πολλά άλλα.
Η πολιτική είναι αντιλαϊκή και αντεργατική, απλώνεται σε όλο τον κόσμο και αγγίζει όλους τους εργαζόμενους, όσο δεν αναπτύσσεται ο μόνος παράγοντας που μπορεί να την αναχαιτίσει: οι συγκροτημένοι και παρατεταμένοι αγώνες των εργαζόμενων. Αυτό που κάνουν δηλαδή αυτή την περίοδο οι εργαζόμενοι στη Γαλλία, που είναι στους δρόμους ενάντια στα αντεργατικά μέτρα, σε μια χώρα ιμπεριαλιστική, που δεν έχει μνημόνια και που ταυτόχρονα εξαπολύει μια πολύ σκληρή επίθεση στον λαό της.
Για τις Αγωνιστικές Κινήσεις ήταν και είναι ξεκάθαρο ότι η ανατροπή μιας τέτοιας σκληρής πολιτικής δεν γίνεται ούτε με την κυβερνητική εναλλάγή, ούτε με τη διόρθωση ψήφου είτε στις εθνικές εκλογές είτε στα σωματεία, ούτε με την κατάθεση φιλολαϊκών νόμων στη Βουλή, που αυτοί που τους καταθέτουν, ξέρουν ότι οι άλλοι δεν θα τους ψηφίσουν, ούτε με περιχαρακωμένες και περιορισμένες ακτιβίστικες ενέργειες.
Ο αντιασφαλιστικός νόμος δεν ανατρέπεται -όπως αποδείχτηκε- επειδή το ΠΑΜΕ έκανε κατάληψη στο Υπ. Εργασίας ή επειδή πρότεινε στη ΓΣΕΕ μια 48ωρη με την κατάθεση του ασφαλιστικού, που την προπαγάνδιζε μάλιστα και ως «κλιμάκωση» και που η ηγεσία του ήξερε πολύ καλά ότι με αυτή την πρόταση «αγώνα» έστρωνε το χαλί στην Κυβέρνηση, η οποία κατέβασε το νομοσχέδιο Σαββατοκύριακο και η απεργία πήγε άπατη!!
Στο δια ταύτα: είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη
• να ξεκαθαρίσουμε ότι οποιοδήποτε νομοσχέδιο, ΥΑ, εγκύκλιος εντάσσονται στην ίδια αντιλαϊκή πολιτική που στην εκπαίδευση στοχεύει σε δύο άξονες
επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών (απολύσεις-ανεργία, ελαστικές σχέσεις, αξιολόγηση)
συρρίκνωση των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας
• να ξεκαθαρίσουμε ότι η Κυβέρνηση αυτή όπως και όλες οι προηγούμενες, το μόνο που φοβάται είναι η συσπείρωση, η συλλογική αντίσταση και διεκδίκηση των εργαζόμενων που γίνεται μόνο μέσα από την ενεργητική συμμετοχή τους σε πραγματικά, μαζικά και αγωνιστικά σωματεία.
• Γι αυτό υπάρχουν καλοθελητές στο συνδικαλισμό που είτε αυταπατώνται για τον ρόλο της Κυβέρνησης λόγω ανεπαρκούς πολιτικής εκτίμησης ή είναι εντεταλμένοι στον ρόλο της απόλυτης συνειδητής εξαπάτησης των εργαζομένων.
• Αυτές οι πολιτικοσυνδικαλιστικές δυνάμεις (πρώην και νυν φιλοκυβερνητικές, ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ) κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μετατρέψουν τα σωματεία σε γραφεία τύπου ή μπλοκάροντας και διαλύοντας τις διαδικασίες των σωματείων δια της αποχωρήσεως τους ή απαντώντας στην πολιτική κριτική που τους γίνεται ότι είναι «θύματα» αντιδημοκρατικών συμπεριφορών!
Η παραπάνω τακτική είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Και τον ίδιο δρόμο ακολουθούν κι άλλες δυνάμεις εκτός από τα ΣΥΝΕΚ, όπως είναι το ΠΑΜΕ. Δεν αρκούν οι αντικυβερνητικές κορώνες ή οι διαπιστώσεις ότι αυτή η πολιτική είναι υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων και των μονοπωλίων και ότι είναι αντεργατική. Δεν αρκούν οι διαπιστώσεις, γιατί στο δια ταύτα όλες αυτές οι δυνάμεις συμφωνούν, σε οτιδήποτε καλλιεργεί τον συνδικαλισμό της ήττας και της υποταγής: «Δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για αγώνες», «ο κόσμος φταίει», «οι συνάδελφοι δεν πλαισιώνουν τα σωματεία», «δεν έχει σημασία η μορφή του αγώνα αλλά το περιεχόμενο»
Το περιεχόμενο του αγώνα βεβαίως και έχει σημασία με την προϋπόθεση να υπάρχει αγώνας ή να ανοίγουν και να ξετυλίγονται στο σήμερα παρατεταμένοι αγώνες αντίστασης, διεκδίκησης και αναμέτρησης με τον αντίπαλο.
Από την πλευρά μας ως Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών επειδή εκτιμούμε ότι μια εντεινόμενη επίθεση ξετυλίγεται και στον χώρο της εκπαίδευσης όπως και σε ολόκληρη την κοινωνία, θεωρούμε ότι οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί όσο δύσκολο κι αν είναι έναν μόνο δρόμο έχουμε να ακολουθήσουμε.
Να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα δικαιώματά μας, να αναστρέψουμε το κλίμα ηττοπάθειας και απογοήτευσης, να συσπειρωθούμε στα σωματεία μας και να μαζικοποιήσουμε τις διαδικασίες τους, βάζοντας στην άκρη όλες εκείνες τις πολιτικοσυνδικαλιστικές δυνάμεις που συνιστούν «βαρίδια» στο ξετύλιγμα των αγώνων μας.
Τα σωματεία δεν μπορούν και δεν πρέπει να καθορίζεται η δράση τους από το προφίλ ή τη στάση συγκεκριμένων συνδικαλιστών. Τα σωματεία είναι η συλλογική έκφραση των εργαζόμενων και μόνο με τη δική μας συμμετοχή, με Επιτροπές Αγώνα μπορούμε να προετοιμαστούμε για απεργίες και διαδηλώσεις. Για να δώσουμε αγώνες με προοπτική νίκης και για να μην αφήσουμε τις γνωστές και μη εξαιρετέες πολιτικές δυνάμεις να τους ξεπουλήσουν ή να τους υπονομεύσουν.
Για να μην αποφασίζουν άλλοι για εμάς να παλέψουμε για:
ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΓΙΑ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ
ΓΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
Ε ΕΛΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Ιούνιος 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου