Οι μέρες μας μικρές κι ατέλειωτες οι “λευκές” μας νύχτες

Η θεσμοθέτηση της λευκής νύχτας, της παράτασης, δηλαδή, του ωραρίου των καταστημάτων μέχρι πρωίας ασφαλώς και δεν είναι γενικά μια φιέστα, ασφαλώς και δεν ήρθε... τυχαία. Είναι ξεκάθαρο, πως εντάσσεται στα πλαίσια του τσακίσματος των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, της ελαστικοποίησης των όρων εργασίας, της κατάργησης του δικαιώματος στην κυριακάτικη αργία και τράβα κορδέλα. Είναι ένα επιπλέον βήμα στην εντατικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, θύμα της οποίας ήταν και είναι πάντα οι εργαζόμενοι, όπου η εργασία τους μετατρέπεται, εν προκειμένω, σε ολονυκτία!
Το περιτύλιγμα, με το οποίο το σύστημα και οι διάφοροι παράγοντές του παρουσιάζουν τις λευκές νύχτες δεν απέχει και πολύ από το πώς παρουσιάζουν τις “γιορτινές” Κυριακές του shopping therapy και της βολτούλας (λέγε με αν θες και εκμετάλλευση).
Λευκές νύχτες, λοιπόν, με ρομαντικές περιπάτους, άρωμα από αγιόκλημα και γιασεμί, γιορτινές μουσικές, ψώνια και χαβαλέ... ή μήπως λευκές νύχτες άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων;
Η κουβέντα περί λευκής νύχτας, αυτή τη φορά άνοιξε -δυστυχώς- με αφορμή την επιλογή των Θ. Μικρούτσικου και Μ. Πασχαλίδη να ματαιώσουν τη συναυλία τους στα πλαίσια της λευκής νύχτας στο Ίλιον. Και λέω δυστυχώς, γιατί το εν λόγω ζήτημα είναι πολύ σοβαρό, για να αναδεικνύεται στα πλαίσια μιας κατά τα άλλα τίμιας (ή μήπως αναγκαστικής;) στάσης που κράτησαν δύο καλλιτέχνες. Αντίθετα, θα έπρεπε να ανοίξει καιρό τώρα και μάλιστα με όρους κινήματος. Η αδυσώπητη, βέβαια, επίθεση του συστήματος, σε συνδυασμό με την αδυναμία της ίδιας της Αριστεράς να δώσει απάντηση στο ζήτημα, δεν αφήνει τον κόσμο της εργασίας να σταθεί στα πόδια του, να πάρει δυνάμεις και να ματαιώσει στην πράξη κάθε τέτοια μεθόδευση, πριν γίνει καθεστώς. Κι αυτό δεν θα μπορούσαμε να το δούμε ξέχωρα από το όλο κλίμα απογοήτευσης, ανημποριάς, ακόμη και φόβου που κυριαρχεί. Στοιχεία, φυσικά, τα οποία εκφράζονται έντονα στον λαϊκό παράγοντα αυτή την περίοδο και έχουν παίξει ρόλο στην αποδυνάμωσή του. Στοιχεία, όμως, που μπορεί και οφείλει ο ίδιος ο λαός να ανατρέψει με την πάλη του!
Από εκεί και πέρα, είναι καθήκον του καθενός να μην ενισχύει με την ίδια του την παρουσία τέτοιες φιέστες, αποδεχόμενος το καθεστώς της λευκής νύχτας, όσο και αυτό της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας και συνολικά των “απελευθερωμένων” ωραρίων, της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, του γκρεμίσματος των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Προφανώς και δεν μπορεί αυτό από μόνο του να απαντήσει κι ακόμη περισσότερο να ανατρέψει τις λευκές νύχτες. Αντίθετα, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, μέσα από τη δική τους οργάνωση και τους δικούς τους αγώνες, με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, μπορούν να αποτελέσουν το υποκείμενο αυτό που θα καταφέρει να δώσει τέλος, όχι μόνο στις λευκές νύχτες, αλλά και συνολικά στις αντεργατικές/αντιλαϊκές πολιτικές.

Κ.Α.