Κατ' αρχήν όσοι δεν έκαναν το βήμα να μπουν στο νόμο Κατσέλη των προηγούμενων χρόνων κινδυνεύουν πιο άμεσα. Όσοι το έκαναν εξαναγκάζονται να ξανακάνουν από την αρχή τις διαδικασίες γιατί είναι άδικο(!) να έχουν βγει προσωρινές αποφάσεις, δήθεν ευνοϊκές - παράτασης ουσιαστικά της αβεβαιότητας και της ομηρίας, που θα τελεσιδικίσουν μετά από 5, 10 ή και δεκαπέντε χρόνια. Και σε αυτές τις περιπτώσεις οι διαδικασίες θα πρέπει να επισπευσθούν.
Για τους μη ενταγμένους έγινε μια πρώτη επιλογή. Γι' αυτούς επιφυλλάσεται ο εκβιασμός του τύπου "ή κάνεις τα αδύνατα δυνατά" να υποταχθείς στους όρους μας ή μένεις άστεγος. Προκαταβολές (στο 1% του ποσού που έφτασε μέχρι τώρα το δάνειο με τα πανωτόκια) και δόσεις δυσβάσταχτες. Βέβαια προηγείται το δούλεμα. Στα πρώτα τηλέφωνα, αφού σου καθιστούν σαφές ότι φταίς, ρίχνουν το δόλωμα με μια "δελεαστική" πρόταση. Ρωτάνε ποιο το εισόδημά σου, σου βγάζουν μια δόση για το σύνολο των χρεών, μετά από πολλά τηλέφωνα σε πείθουν κι αν πεις το ναι τότε το γυρνάνε! Σου αυξάνουν το ποσό της δόσης κι αν πεις ότι δε μπορείς να το πληρώσεις αυτό, ότι έτσι σε καταδικάζουν σε μεγαλύτερη ανέχεια αρχίζουν τις απειλές. Πάντα με το γάντι, πάντα με ευγένεια και άμα λάχει νοιάζονται και για την υγεία σου (αν έχεις δουλειά και καλή υγεία είναι οι πρώτες ερωτήσεις που γίνονται πάντα). Το αποκορύφωμα; Αν δεν αποδεχθείς ότι φταις για το ότι δεν έχεις, αν τους πεις ότι τόσα χρόνια γινόντουσαν συζητήσεις από τις οποίες αποσυρόταν η τράπεζα σου απαντάνε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι έτσι κέρδιζαν χρόνο! Για τι πράγμα άραγε; Και ο νόμος Κατσέλη κέρδισμα χρόνου ήταν, όπως και οι "απαγορεύσεις" πλειστηριασμών "πρώτης" κατοικίας. Δεν έχουν λόγο να το κρύψουν. Γιατί να έχουν άλλωστε;
Αποφασίζεις με τη προτροπή, και τη συμβολή βεβαίως, συντρόφων, φίλων και συγγενών να αποδεχθείς τους όρους της τράπεζας. Να το παλέψεις και όπου βγει. Λες ναι, καταθέτεις τα πρώτα λεφτά και περιμένεις. Τι; Να αποδεχθεί η τράπεζα αυτό που σε πίεσε να αποδεχθείς! Δηλαδή; Το ναι το δικό σου σε αυτά που σου επέβαλαν δε σημαίνει και ότι θα τα εφαρμόσουν! Πάλι κινδυνεύεις να σου κατασχέσουν το σπίτι ή να πουλήσουν το δάνειο σε fund! Δεν είσαι δα και ο Ψυχάρης να σε κανακεύουν, σου τα παίρνουν πρώτα και μετά σου λένε και ένα "ας πρόσεχες"!
Στο, τουλάχιστον αφελές, ερώτημα που κάνουν πολλοί γιατί η τράπεζα πουλάει το δάνειο σε fund κοψοχρονιά και δεν κάνει τον ανάλογο διακανονισμό με τον δανειολήπτη η απάντηση είναι μόνο μια. Μη τυχόν και πάρει θάρρος κι ζητήσει κι άλλα. Το ζητούμενο δεν είναι τόσο τα χρήματα όσο η υποταγή. Ακόμη και για τις τράπεζες. Εξουσία είναι άλλωστε και αυτές. Μπορεί κανείς να φανταστεί σε ένα τέτοιο σύστημα να γίνονται παραχωρήσεις προς όφελος του λαού; Δε νομίζουμε!
Μάλλον φτάσαμε στο σημείο όπου το σύστημα νοιώθει έτοιμο και σε αυτό το πεδίο να προχωρήσει στην επίθεση. Σιγά σιγά και με σχέδιο. Πρώτα από τους μακροχρόνια "ασυνεπής", μετά και στους υπόλοιπους. Ξέρουν έχουν πάρει τα μαθήματά τους. Έχουν και μια κυβέρνηση που ξέρει καλύτερα να τους στηρίξει από τους προηγούμενους. Φανατικότερη των δικών τους παιδιών που κυβερνούσαν πριν. Όπως κάθε γνήσιος γενίτσαρος.
Δεν θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό πριν 6 ή 7 χρόνια. Ούτε πριν δύο. Τώρα μπορούν. Φρόντισε ο ΣΥΡΙΖΑ γι΄ αυτό, φρόντισε και η Αριστερά στη συντριπτική της πλειοψηφία που αντί να καταγγείλει ευθύς εξαρχής το νόμο Κατσέλη, ως νόμο παράτασης της ομηρίας και δημιουργίας αυταπατών, τον διαφήμισε στέλνοντας κόσμο να ενταχθεί, για να πάρει παράταση. Αντί να φροντίσει να δημιουργηθεί ένα κίνημα υπεράσπισης στο δικαίωμα στο σπίτι ή ακόμη και στη περιουσία που κληρονομήθηκε από τους εργάτες γονιούς σου. Θα μπορούσε κανείς να δει κέρδισμα χρόνου με αυτό το νόμο. Αλλά ούτε και αυτό δεν εκμεταλλεύτηκε η Αριστερά που εκμεταλλεύεται τα απανταχού δημοψηφίσματα. Εκατοντάδες συνελεύσεις έγιναν τα προηγούμενα χρόνια που μας εξηγούσαν πως μπορούμε να προστατευθούμε νομικά. Εκατοντάδες ακυρώσεις πλειστηριασμών έγιναν και γίνονται, χρήσιμες μεν αλλά δε λύνουν το πρόβλημα παρά μόνο προσωρινά. Το σπίτι, το διαμέρισμα, ή ότι άλλο που δεν πλειστηριάζεται, δεν επιστρέφει καθαρό στον ιδιοκτήτη. Παραμένει στη τράπεζα, ή στην εφορία, μέχρι την επόμενη φορά. Που μπορεί να είναι και ηλεκτρονική και άντε τότε να το εμποδίσεις. Τότε μάλλον θα φτάσουμε σε φαινόμενα Ισπανίας. Αλλά και πάλι. Ε, και;
Και όπως είπαμε δεν είναι μόνο οι τράπεζες. Είναι και η εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία αλλά και οι ΔΕΚΟ. Η ΔΕΗ και η ΕΥΔΑΠ. Σε απειλούν και αυτές. Αν δε μπορούσες να πληρώσεις το ρεύμα τα προηγούμενα χρόνια στο κόβανε, εικονικά πολλές φορές για να καθησυχάσεις, και τώρα σου δίνουν την "ευκαιρία" να κάνεις διακανονισμό. Σε 36 δόσεις χωρίς προκαταβολή λένε μέχρι την 31 Ιούλη. Μετά με προκαταβολή. Μετά, τότε δηλαδή που και λόγω των "φορολογικών υποχρεώσεων", για να μη πούμε για μειώσεις συντάξεων, μισθών και αύξηση της ανεργίας, τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα! Τότε θα πρέπει να πληρώνεις και τη δόση αλλά και τα τρέχοντα, αλλιώς κομμένο. Και μια λεπτομέρεια. Μπορεί και να μη δικαιούσε τον διακανονισμό. Γιατί; Γιατί έκανες το λάθος να πας κινηματικά και να κάνεις επανασύνδεση, είτε άμεσα είτε με απαίτηση από την ίδια τη ΔΕΗ. Τότε θα πρέπει να τιμωρηθείς, παίζεται αν έχεις το δικαίωμα να κάνεις διακανονισμό. Στην ΕΥΔΑΠ πλέον τα πράγματα είναι ήδη πιο αυστηρά.
Αυτή είναι η "εύκολη" περιγραφή μιας κατάστασης που τη ζουν εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες εργαζόμενων. Είτε με ...μερικά από αυτά τα προβλήματα, είτε με όλα! Εργαζόμενοι και άνεργοι δε πρέπει να σκέφτονται το πως θα ζήσουν, το πως θα εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τις δικές τους, της οικογένειάς τους, των παιδιών τους. Πρέπει να σκέφτονται και να ζουν για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες αναδιανομής του πλούτου προς τα πάνω με τέτοιο τρόπο μπας και περισώσουν τίποτα. Πρέπει να είναι υποταγμένοι στη δουλειά, στη γειτονιά, παντού. Να φοβούνται να διεκδικήσουν, πόσο μάλλον να απεργήσουν, ή να κλείσουν το μαγαζί έστω και για μια μέρα. Θα πρέπει να νοιώθουν ότι
ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο. Να μη σηκώσουν το κεφάλι απέναντι στον εργοδότη, στη κυβέρνηση, στον τραπεζίτη, την εφορία, τη ΔΕΚΟ, να νοιώθουν ένα μόνιμο φόβο, ότι είναι μονίμως αυτοί και τα παιδιά τους χρεωμένοι, ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα σε τίποτα.Η δύσκολη περιγραφή είναι άλλη. Αυτή που αφορά το τρόπο μετατροπής του φόβου και της απελπισίας σε οργή που και αυτή με τη σειρά της θα μετατραπεί σε συνειδητοποίηση ότι οι εργαζόμενοι ως μοναδικοί παραγωγοί του πλούτου κάθε χώρας έχουν το δικαίωμα να τον διεκδικήσουν. Έχουν δικαίωμα στη δουλειά, στο μισθό, στη περίθαλψη, στη παιδεία, στο σπίτι, στο ρεύμα και το νερό, στη μετακίνηση. Έχουν το δικαίωμα στη ίδια τη ζωή, στην ολοένα και καλύτερη ζωή. Έχουν το δικαίωμα να δουλεύουν για να ζουν και όχι για το ανάποδο!
Αυτό το δικαίωμα δεν θα τους το χαρίσει κανείς. Θα το πάρουν μόνοι τους.
Εδώ είναι τα πραγματικά δύσκολα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου