Αν οι δυνάμεις του συστήματος έχουν κάθε συμφέρον να συσκοτίζουν την πραγματικότητα και να αποπροσανατολίζουν το λαό, οι δυνάμεις της Αριστεράς έχουν υποχρέωση να αποκαλύπτουν τις πραγματικές αιτίες των πραγμάτων, τις σχέσεις και τις αντιθέσεις που διέπουν τον κόσμο και τον τρόπο που καθορίζουν τις εξελίξεις. Γιατί αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για την οικοδόμηση ενός κινήματος που να μπορεί να κοντράρει το σύστημα και να παλέψει για την ανατροπή του. Γιατί αν δε γνωρίζεις τον εχθρό σου, δε μπορείς να τον ανατρέψεις. Αν, φυσικά θέλεις να τον ανατρέψεις…
Τα δυο βασικά δεδομένα του ζητήματος
Δυο αναμφισβήτητες και απλές αλήθειες αποτελούν τα δυο βασικά δεδομένα που πρέπει κανείς να λάβει υπόψη του αν θέλει να συζητήσει σοβαρά για το brexit:
Το πρώτο είναι ότι το δημοψήφισμα έγινε με πρωτοβουλία της βρετανικής ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης, ως συνέπεια υπαρκτών και σφοδρών αντιθέσεων στους κόλπους της πάνω στο κατά πόσον η ΕΕ ευνοεί ή εμποδίζει το βρετανικό ιμπεριαλισμό να αναλάβει τη θέση που του αρμόζει στο παγκόσμιο σκηνικό.
Το δεύτερο είναι ότι δεν υπήρχε, το προηγούμενο διάστημα, καμιά σοβαρή κίνηση λαϊκών και εργατικών μαζών ενάντια στη συμμετοχή της Βρετανίας στην ΕΕ. Ασφαλώς ο βρετανικός λαός καταπιέζεται από την ιμπεριαλιστική αστική του τάξη, οργίζεται και αγανακτεί από την επίθεση που δέχεται. Σίγουρα θα υπάρχουν διεργασίες και δυνάμεις που έθεταν το ζήτημα της εξόδου, όμως σε καμία περίπτωση δε μπορούμε να μιλήσουμε για λαϊκό κίνημα που έθεσε με μαζικούς όρους το ζήτημα. Αντίθετα, οι μόνες οργανωμένες προσπάθειες ήταν από τη μεριά του συστήματος, από δυνάμεις πολιτικά τοποθετημένες στην ακροδεξιά.
Παρόλα αυτά, ο λαός ψήφισε brexit
Πράγματι! Αυτό συνέβη για δυο βασικούς λόγους: Πρώτον, γιατί του δόθηκε μια ευκαιρία να απορρίψει συνολικά την πολιτική του συστήματος. Αλλά, δεύτερον, γιατί η πλευρά του brexit ήταν πολύ ισχυρή μέσα στην αστική τάξη, είχε πολιτική ανάλυση και σχέδιο για την επόμενη μέρα. Αλλο αν η επόμενη μέρα μοιάζει να βρίσκει τους νικητές πιο μουδιασμένους από τους ηττημένους. Πριν τις κάλπες η εικόνα ήταν διαφορετική.
Οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στη χώρα μας δείχνουν να συγχέουν δύο πράγματα που δεν ταυτίζονται πάντα: Το ταξικό με το πολιτικό πρόσημο της ψήφου. Είναι αλήθεια ότι υπέρ του brexit ψήφισε μάλλον η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, η επαρχία και τα φτωχότερα στρώματα. Το City ψήφισε παραμονή αν και το 40% υπέρ του brexit στο Λονδίνο δεν είναι λίγο.
Είναι αυτό το στοιχείο αρκετό για να συμπεράνουμε ότι το brexit εκφράζει τα πραγματικά συμφέροντα του βρετανικού λαού; Διαβάσαμε στις ανακοινώσεις διαφόρων δυνάμεων τη φράση «δε θα χαρίσουμε τα 17 εκατομμύρια των ψηφοφόρων του brexit στον Φάραντζ». Θεωρούμε αφελή, αλλά και επικίνδυνη το λογική που λέει πως ό,τι ψηφίζει η εργατική τάξη είναι καλό. Τόσο επικίνδυνη, όσο και η αντίθετή της, που λέει πως η εργατική τάξη είναι τάξη …προβάτων, που μονίμως άγονται και φέρονται από τις δυνάμεις του συστήματος.
Η στάση του λαού απέναντι σε όλα τα πολιτικά γεγονότα εξαρτάται από τη συνολικότερη πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική του συγκρότηση. Αυτό καθορίζει το αν θα καταφέρει να εκμεταλλευτεί ρωγμές στο στρατόπεδο του συστήματος, αν θα καταφέρει να ισχυροποιήσει τη θέση του μέσα από αυτή τη διαδικασία και αν, επομένως, θα κάνει ένα μικρό, έστω, βήμα προς τη συγκρότηση ενός κινήματος που θα αναμετρηθεί με το σύστημα με στόχο να το ανατρέψει. Ας το επαναλάβουμε, αν θέλει πραγματικά να το ανατρέψει!
Τι είχαμε, λοιπόν, στη Βρετανία; Μια εργατική τάξη που, ας μην το ξεχνάμε, έχει υποστεί στρατηγικού χαρακτήρα ήττα από τη Θάτσερ εδώ και τρεις δεκαετίες και δεν έχει ξανασηκώσει κεφάλι από τότε. Εναν λαό που βρίσκεται στη γωνία εδώ και χρόνια και μια Αριστερά, ουσιαστικά, ανύπαρκτη. Και αυτά σε ένα διεθνές σκηνικό που χαρακτηρίζεται από την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την όξυνση της επίθεσης στους λαούς και την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος.
Αυτόν το λαό κέρδισε με το μέρος της η πλευρά του brexit. Και προφανώς δεν τους θεωρούμε όλους φασίστες, αλλά θεωρούμε ότι οι δυνάμεις που με αξιοσημείωτη ευκολία πανηγυρίζουν για το αποτέλεσμα είναι αυτές που, ουσιαστικά, υποτάσσουν το βρετανικό λαό, την πάλη που πρέπει να διεξάγει και τη μεγάλη πορεία ανασυγκρότησης που έχει να διανύσει στα διλλήματα του βρετανικού ιμπεριαλισμού.
Πώς τίθεται το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ
Είναι, επίσης, αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ότι το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ δεν τίθεται με τον ίδιο τρόπο για μια εξαρτημένη και μια ιμπεριαλιστική χώρα.
Στην εξαρτημένη Ελλάδα, η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς είναι η πιο στρατηγική επιλογή που μπορεί να κάνει η άρχουσα τάξη. Γιατί η ίδια η ισχύς και η εξουσία της πηγάζει από τις σχέσεις εξάρτησης από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Γι’ αυτό και η αστική τάξη είναι απόλυτα ενιαία στο ζήτημα αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο εθνικισμός και ο φασισμός στη χώρα μας, όχι μόνο δεν αμφισβήτησαν ποτέ τις σχέσεις εξάρτησης, αλλά, ιστορικά, τις ωθούσαν σε ακόμα μεγαλύτερη υποτέλεια, ως και την ανοιχτή προδοσία.
Ολα αυτά σημαίνουν ότι η πάλη του λαού μας για την ανατροπή της αστικής τάξης περνά υποχρεωτικά από την πάλη ενάντια στην εξάρτηση, η οποία, πολιτικά, εκφράζεται με το αίτημα της εξόδου από τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Το αίτημα αυτό είναι, εξ’ ορισμού, αντίθετο με τα συμφέροντα της αστικής τάξης κι έχει, επομένως, σαφές ταξικό, αλλά και πολιτικό πρόσημο. Επομένως, αποτελεί στοιχείο συγκρότησης της εργατικής τάξης, προνομιακό πεδίο οικοδόμησης των κοινωνικών της συμμαχιών με άλλα λαϊκά στρώματα και κριτήριο για την κατοχύρωση της επαναστατικής της ηγεμονίας.
Σε μια ιμπεριαλιστική χώρα, όμως, η αστική τάξη έχει τη δική της στρατηγική και τακτική την οποία μπορεί να προσαρμόζει στις εκάστοτε συνθήκες. Μπορεί, συνεπώς, να αποφασίζει ότι θα συμμετέχει ή όχι σε έναν ιμπεριαλιστικό σχηματισμό ή να είναι διχασμένη.
Ο λαός και η εργατική τάξη μιας ιμπεριαλιστικής χώρας έχει λόγο πάνω σε αυτό; Είναι προφανές ότι δε νοείται π.χ. μια σοσιαλιστική Βρετανία μέσα στην ΕΕ. Ωστόσο, η εργατική τάξη δε συγκροτείται στη βάση της αντίθεσής της με τη συμμετοχή της αστικής της τάξης στην ΕΕ, αλλά στη βάση της αντίθεσής της με την αστική της τάξη συνολικά. Ανεξάρτητα αν η τελευταία θέλει να μείνει στην ΕΕ ή όχι.
Απαγορεύεται, λοιπόν, να θέσει η εργατική τάξη το αίτημα, επειδή και μια μερίδα της αστικής τάξης το θέτει; Οχι βέβαια! Αλλά έχει περισσότερη δουλειά να κάνει για να ξεκαθαρίσει τον ταξικό και επαναστατικό χαρακτήρα που δίνει στο αίτημα, κάτι που στην εργατική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας προσφέρεται …δωρεάν!
Οπότε, ξαναγυρνάμε στα δυο βασικά δεδομένα: Το αίτημα το έθεσε η αστική τάξη και δεν υπήρχε καμιά οργανωμένη, μαζική προσπάθεια να τεθεί από τη μεριά του λαού. Κι όταν συζητάμε για εκλογές, το γήπεδο του συστήματος δηλαδή, είναι φανερό ότι, ελλείψει κινήματος, τα πράγματα συσκοτίζονται αντί να ξεκαθαρίζουν.
Υπάρχει και η επικίνδυνη αδιαφορία
Το ΚΚΕ έδωσε τη δική του απάντηση και μας είπε ότι, λίγο ως πολύ, δεν αλλάζει τίποτα με το brexit. Μετά τα μνημόνια που …σχεδόν δεν υπήρχαν, έχουμε ακόμα ένα κορυφαίο πολιτικό γεγονός το οποίο το ΚΚΕ απλώς εντάσσει στη φυσιολογική εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς να θεωρεί αναγκαίο να τοποθετηθεί και να προετοιμάσει κατάλληλα και τον εαυτό του και το λαό για τις εξελίξεις που τυχόν θα προκύψουν.
Προφανώς οι συσχετισμοί ανάμεσα στους λαούς και τον ιμπεριαλισμό δεν άλλαξαν, αλλά δεν έχουν σημασία οι αλλαγές στο στρατόπεδο του αντιπάλου, οι οξύνσεις ή και οι τυχοδιωκτισμοί που μπορεί να γεννήσουν; Προφανώς για το ΚΚΕ αρκεί η προοπτική της λαϊκής εξουσίας που θα έρθει μέσα από την εκλογική του ενίσχυση!
Τελικά πώς απαντάμε;
Οπως το συνηθίζουμε, απαντάμε με την ανάγκη οικοδόμησης αντιιμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού και αντισυνδιαχειριστικού κινήματος. Το ερώτημα αν μας άρεσε το brexit το θεωρούμε ανούσιο. Δε μας αφήνει αδιάφορους το γεγονός, κάθε άλλο. Θα καθορίσει συνολικότερες εξελίξεις στην ΕΕ και τον κόσμο, στις οποίες κινητήρια δύναμη θα είναι ο λυσσαλέος ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών και θύματα θα είναι οι λαοί.
Το αν οι λαοί θα αντισταθούν και θα αρχίσουν να βάζουν κι αυτοί τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις έχει να κάνει, εκτός των άλλων, και με το κατά πόσο οι δυνάμεις που αναφέρονται σε αυτούς θα μπορούν και να εξηγούν, αλλά και να ξεκαθαρίζουν τις εξελίξεις αυτές, ώστε να παράγουν τις πολιτικές γραμμές εκείνες που θα μπορούν να ανεβάζουν την πάλη των μαζών σε ανώτερα επίπεδα και πραγματικά δε θα τη χαρίζουν σε κανέναν.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου