Ανάπτυξη απολύσεων, λουκέτων, διώξεων και εξαθλίωσης!

Εργοστάσια κλείνουν, αλυσίδες σούπερ μάρκετ και ξενοδοχεία κλείνουν, μικρές επιχειρήσεις ετοιμάζονται να κλείσουν, εργαζόμενοι σε εργοτάξια και αλλού είναι απλήρωτοι μήνες και όπου αντιδρούν, διεκδικώντας τα δικαιώματά τους, αντιμετωπίζονται με τα ΜΑΤ και συλλαμβάνονται.
Το εργοστάσιο μετάλλου "Λεβεντέρης" στο Βόλο έβαλε λουκέτο αφήνοντας 18 εργάτες χωρίς δουλειά. Στα λιπάσματα της Καβάλας μπροστά στη πολυήμερη απεργιακή κινητοποίηση η εργοδοσία απάντησε με 58 απολύσεις (κατά τα άλλα ο ΣΕΒ δε νοιάζεται για την ύπαρξη ή μη του λοκ άουτ!). Στο "Τοξότη" οι εργαζόμενοι είναι μήνες απλήρωτοι και ο κατάλογος όσο πάει και μακραίνει. Πόσες περιπτώσεις που δεν τις μαθαίνουμε ή παιρνάνε στο ντούκου γιατί πια συνηθίσαμε!
Από την άλλη ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΣΕΒ και άλλες εργοδοτικές ενώσεις μαζί με τη κυβέρνηση παρά τις ...διαφωνίες τους για τον τρόπο συνέχισης της επίθεσης σύναψαν μέτωπο υπεράσπισης(!!!) των εργατικών δικαιωμάτων απέναντι στις επιβουλές του ΔΝΤ και της Ε.Ε.. Των ιμπεριαλιστών αφεντικών τους δηλαδή που έτσι κι αλλιώς αυτοί οι πατριώτες τους αναγνωρίζουν το δικαίωμα όχι μόνο να έχουν λόγο στα της χώρας αλλά και να παίρνουν τις τελικές αποφάσεις. Πως το είπαν οι κυβερνήτες στο υπουργείο Εργασίας στους εργαζόμενους του Μαρινόπουλου; Θέλουμε αλλά δε μπορούμε! Δηλαδή άλλοι αποφασίζουν, από Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον μεριά. Αυτοί απλώς εφαρμόζουν ως ευσυνείδητοι υπάλληλοι. Και μιας και καμώνονται τους αριστερούς και τους πατριώτες είναι ακόμη πιο ευσυνείδητοι από τους προηγούμενους που κόλωναν και λιγάκι. Πιο οσφυοκάμπτες, πιο λακέδες. Δεκαετίες πάσχιζαν να παίξουν ρόλο τα "αριστερά" λιγούρια, τώρα θα αλλάξουν; Δεν έχουν να δώσουν λόγο στο λαό, έχουν να δώσουν στα αφεντικά τους, από αυτά εξαρτάται και η παραμονή τους στην εξουσία. Πάντα από αυτά εξαρτιώταν. Και αυτονών και των προηγούμενων.
Θα δώσουν όμως λόγο όλοι αυτοί που ξεπουλάνε λαό και χώρα.
Δεν θα δώσουν λόγο στις κάλπες και κάθε εκλογές και δημοψήφισμα, όπως δυστυχώς θα ήθελε και το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς μας, αλλά σε ένα λαό οργισμένο στους δρόμους.
Σε ένα λαό που μπορεί να κατάφεραν να τον απογοητεύσουν και να τον στείλουν, βρίζοντάς τον κι από πάνω, στο σπίτι του και στην απόγνωσή του αλλά που δεν θα αντέξει άλλο πια αυτή τη πίεση.
Φαίνεται καθημερινά η οργή. Στις ουρές των συνταξιούχων που με το μαρτύριο της σταγόνας τους εξαθλιώνουν όλο και περισσότερο, στις ουρές της ΔΕΗ όπου άνεργοι και εργαζόμενοι κάνουν συνδυασμούς μπας και μπορέσουν να αναταποκριθούν στις απαγορευτικές 36 δόσεις μαζί με τους τακτικούς και παραφουσκωμένους λογαριασμούς, στις ουρές στις τράπεζες για να πληρωθούν οι κάθε είδους φόροι αλλά και μπας και καταφέρουν να σώσουν τα σπίτια τους, κάθε δεκαπέντε μέρες ή κάθε μήνα που οι μισθοί είτε δε μπαίνουν κι αν μπαίνουν είναι κουτσουρεμένοι γιατί έτσι γουστάρουν οι εργοδότες, στα νοσοκομεία που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν από τα πιο απλά περιστατικά έως τα πιο βαριά, στα σούπερ μάρκετ, τα κρεοπωλεία, τα μανάβικα που αυτοί που μετράνε μέχρι και το τελευταίο ...σέντς μπας και μπορέσουν να ψωνίσουν όσα χρειάζονται αυξάνουν, και πάει λέγοντας.
Η οργή είναι διάχυτη παντού. Κάποια στιγμή θα ξεχυλήσει και θα πάρει σβάρνα κάθε είδους τσογλάνι των ιμπεριαλιστών σε αυτή τη χώρα. Γιατί όσο και να στριμώχνονται τα πράγματα όταν πρέπει να στριμωχθούν στο τίποτα, σε ένα εισόδημα ανύπαρκτο, μειούμενο και κατευθυνόμενο κατά κύριο λόγο στην εξυπηρέτηση δήθεν ενός ξένου χρέους και των αναγκών άλλων, τότε τίποτα δεν θα έχει να χάσει πια και αυτός ο λαός. Και μάλλον δε μπορεί να είναι μακριά αυτή η στιγμή.
Το καταλαβαίνουν οι αντίπαλοί μας και ρίχνουν προειδοποιητικές βολές εκφοβισμού με τη καταστολή ενάντια στις, κατά τα άλλα ανώδυνες και ως ένα βαθμό βολικές, ξεκομμένες από κάθε είδους πραγματικές κινηματικές διαδικασίες καταλήψεις "στέγης και αλληλεγγύης".
Προειδοποιούν με τις συλλήψεις και τις διώξεις αγωνιστών σε χώρους δουλειάς, δυσκολεύουν τους όρους για να αποφασιστούν απεργίες, θέτουν υπό περιορισμούς το δικαίωμα στον συνδικαλισμό.
Το ζητούμενο είναι αν είναι έτοιμες οι "πρωτοπορίες". Θα δώσουν τη μάχη αυτή τη φορά ή θα αποφασίσουν και πάλι ότι ο λαός δεν είναι έτοιμος να δώσει πραγματικές μάχες για τα συμφέροντά του καλώντας τον να τις ψηφίσουν γιατί αυτές είναι πιο συνεπείς σωτήρες;
Εδώ είναι το μεγάλο ζητούμενο. Τι αριστερά και κυρίως τι κομμουνιστικό κίνημα θέλουμε! Στο δρόμο με το λαό καλώντας τον να υπερασπιστεί τη ζωή του κόντρα στα φασιστικά φίδια που τον ζώνουν ή  μια αριστερά του κοινοβουλευτισμού, των νομοθετικών πρωτοβουλιών και των άπειρων προτάσεων - προϋποθέσεων επίλυσης των προβλημάτων του συστήματος μπας και μπορέσει να πάρει το κάτι τις του και ο λαός;