Έχουμε προσδιορίσει ως οργάνωση ότι έχουμε από καιρό εισέλθει σε μια περίοδο έντονων μεταβολών του πολιτικού σκηνικού και των όρων καταγραφής της ταξικής πάλης όχι μόνο στην περιοχή μας αλλά παγκόσμια.
Μεταβολές και ανατροπές δεδομένων που οφείλονται τόσο στη δυσμενή για τις λαϊκές και εργατικές μάζες μετατόπιση της πλάστιγγας του ταξικού συσχετισμού, όσο και -στην άμεσα συνδεδεμένη με αυτήν- όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Αυτό έχει ως συνέπειες την εμφάνιση ποικιλόμορφων αντιθέσεων στο εσωτερικό των κυρίαρχων τάξεων σε πολλές χώρες -όχι απαραίτητα μόνο στις ιμπεριαλιστικές- σχετικά με τους όρους με τους οποίους αυτές εκτιμούν ότι μπορούν να διεκδικήσουν μια καλύτερη θέση στο διεθνές πεδίο. Όσοι δεν το λαμβάνουν αυτό υπόψη, θεωρώντας ότι συνεχίζουν οι εξελίξεις να πορεύονται με τον παλιό ρυθμό, αλλά κυρίως με τους παλιούς όρους, θα βρεθούν -συχνά μάλλον- μπροστά σε γεγονότα για τα οποία είτε θα αποφύγουν να πάρουν σαφή θέση, είτε θα προσπαθούν να τα ερμηνεύσουν κάτω από το διάχυτο άγχος που προκαλεί κάθε νέα κατάσταση, ιδιαίτερα όταν ο λαϊκός παράγοντας βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό παροπλισμένος.
Είδαμε λοιπόν ανακοινώσεις οργανώσεων ή συλλογικοτήτων όπου η αποτυχία του πραξικοπήματος αποδιδόταν κατά το μάλλον ή ήττον στις λαϊκές κινητοποιήσεις. Ανάλογες ερμηνείες δόθηκαν και στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο. Φτάσανε να ζητωκραυγάζουν ότι η εργατική τάξη της Αγγλίας ξηλώνει το πουλόβερ της ΕΕ, ενώ ανάλογες απογειωμένες εκτιμήσεις διαβάσαμε και για την Τουρκία όπου χαιρετιζόταν ο λαϊκός ξεσηκωμός που απέτρεψε το πραξικόπημα.
Είναι γνωστό ότι υπάρχουν δυνάμεις της Αριστεράς που, ήδη και πριν από τα μνημονιακά χρόνια, σάλπιζαν αντεπίθεση των εργαζόμενων απέναντι στη λαίλαπα των αντεργατικών μέτρων που ερχόταν. Δεν ένιωσαν, ωστόσο, την ανάγκη ύστερα από τόσα χρόνια, να εξηγήσουν γιατί η θέση της εργατικής τάξης γίνεται ολοένα και πιο δυσμενής ενώ το σύστημα και οι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν ακάθεκτοι στο να απαιτούν και νέα μέτρα.
Υπάρχουν επίσης φορείς της Αριστεράς που όλα αυτά τα χρόνια έβλεπαν όχι απλώς ξεσηκωμούς και ξεσπάσματα εργατολαϊκά απέναντι σε αυτήν την επίθεση, αλλά ότι είχε έρθει η ώρα για ανατροπές κυβερνητικές σε κατεύθυνση αριστερή, και άντε αν όχι ριζοσπαστική, όμως σίγουρα τέτοια που θα επέτρεπε να υλοποιηθούν άμεσα μέτρα όπως εθνικοποιήσεις, έξοδος από ευρώ ή και ΕΕ, εργατικός έλεγχος κλπ. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτές οι απόψεις υπήρξαν και παλιότερα, όταν αντί του «αμυντικού» αιτήματος της κατάργησης του άρθρου 16, αυτοί προωθούσαν, προφανώς με βάση την εκτίμησή τους για την φάση που βρίσκεται ο λαϊκός παράγοντας, συνταγματικές αλλαγές συνολικότερες, λες και όριζαν με την παρέμβασή τους τις πολιτικές εξελίξεις.
Όταν λοιπόν έρχεται το πάνω κάτω και καταγράφεται η σκληρή πραγματικότητα της αποσυγκρότησης του λαϊκού κινήματος και της αδυναμίας του να ανταπεξέλθει στοιχειωδώς στην επίθεση που δέχεται, τότε ή θα πρέπει να κάνει κανείς αυτοκριτική για τις εκτιμήσεις του και για την περίοδο συνολικά αλλά και στη χώρα (παγκοσμιοποίηση, ολοκληρώσεις, αριστερές κυβερνήσεις, έστω και ασταθείς), ή συνεχίσει απτόητος παραβλέποντας την πραγματικότητα και αρπάζοντας, στην απόγνωση και τη σύγχυση, ως σωσίβιο οτιδήποτε φαντάζει κινηματικό έστω κι αν δεν είναι.
Χωρίς κίνημα που να έχει καταγράψει έστω κι ως αίτημα το «έξω από την ΕΕ», μεταφράζεται η κίνηση που επέλεξε να επιβάλει η ίδια ή ιμπεριαλιστική αστική τάξη της Μ. Βρετανίας ως πίεση για διεκδίκηση καλύτερων όρων απέναντι στους Ευρωπαίους ανταγωνιστές της, ως νίκη του αγγλικού προλεταριάτου.
Ανάλογα στην Τουρκία. Στριμώχνονται οι πόθοι του λαού για δημοκρατία ανάμεσα στον ανταγωνισμό μερίδων της αστικής τάξης που διεκδικούν ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο της εξουσίας, είτε με στρατιωτικό πραξικόπημα είτε με κοινοβουλευτικό ανάλογο -όπως πλέον φαίνεται από το πογκρόμ συλλήψεων και απολύσεων που επέβαλε μια εξίσου φασίζουσα κυβέρνηση, αυτή του Ερντογάν.
Αρκεί λοιπόν να υπάρξουν κινητοποιήσεις μερίδων του λαού ώστε να αναφωνίσουμε ότι ιδού ο λαός αντιστέκεται και μάλιστα καθορίζει εξελίξεις; Είναι αδιάφορο ποιος τις κινητοποιεί και τις χειρίζεται; Παραβλέπουμε ποια κατεύθυνση ωθούνται να στηρίξουν, επειδή εμείς βαφτίζουμε την κίνησή τους κατά το δοκούν;
Φαίνεται τελικά ότι δεν μπόρεσαν κάποιοι να βγάλουν συμπεράσματα ούτε από τις πλατείες και τα λαθεμένα αιτήματα που προσπάθησαν να προωθήσουν, ούτε από το εδώ δημοψήφισμα και την απογοήτευση που καλλιέργησαν, ούτε ακόμη από τις συγκεντρώσεις στήριξης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Συνεχίζουν να ζουν στον «δικό τους κόσμο», αρκεί δηλαδή να συντηρούν μια ψευδαίσθηση κινήματος ώστε να αποσπάσουν ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα, μιας και αυτό κατ’ αυτούς θα σημάνει την αφύπνιση του εργατικού κινήματος. Συνεχίζουν να παραβλέπουν τις συνέπειες της ήττας του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος, ακριβώς γιατί αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις που εγείρονται για κάθε πρωτοπόρο αγωνιστή σήμερα.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το μικρόβιο της ανακάλυψης λαϊκών «επιτυχιών» άρχισε να προσβάλλει και δυνάμεις που δεν είχαν μέχρι πρόσφατα ανάλογες αυταπάτες για το πού βρίσκεται σήμερα η κατάσταση του κινήματος και πώς εξελίσσονται οι αντιθέσεις στο εσωτερικό των κυρίαρχων τάξεων, ή πώς εκφράζονται αυτές απέναντι στα λαϊκά στρώματα. Ίσως το άγχος αναζήτησης θετικού μηνύματος να μην είναι ο καλύτερος οδηγός στις εκτιμήσεις μας.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου