Είναι γεγονός ότι στο σήμερα η Αριστερά δεν το «αγγίζει» και πολύ το θέμα, και συνήθως μένει στα εύκολα, όπως μια γενική αναγνώριση του δικαιώματος του ατόμου να αυτοπροσδιορίζεται σεξουαλικά όπως επιθυμεί. Εδώ όμως το θέμα πρέπει να αναλυθεί περισσότερο, ειδικά όταν βλέπουμε στις πορείες των LGBT να μην συμμετέχει ενεργά η Αριστερά (πολιτικός χώρος που οφείλει να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των καταπιεσμένων), ενώ οι πορείες αυτές καθαυτές σε μένα τουλάχιστον δίνουν περισσότερο την εντύπωση επετείου, παρά μιας πολιτικής διαδικασίας με περιεχόμενο διεκδίκησης και ρήξης με το σύστημα.
Επομένως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Υπάρχουν μερικοί που αντιλαμβάνονται το ζήτημα του μη straight σεξουαλικού προσανατολισμού, ως κατάσταση που εμφανίζεται μέσα σε μια εκμεταλλευτική κοινωνία και άρα στην αταξική κοινωνία δε θα υπάρχει. Όμως επειδή δεν μπορούμε να ξέρουμε από τώρα τι θα επιφέρουν οι τότε αντιθέσεις και επειδή κυρίως δεν υπάρχει κάποια ένδειξη ότι αυτή η συμπεριφορά προκύπτει όντως από την εκμετάλλευση, δεν έχουμε παρά να δούμε το ζήτημα αυτό στο τώρα, όπως κάθε άλλο ζήτημα: ταξικά.
Ταξικά σημαίνει να καταλάβουμε πως οι LGBT αποτελούν κι αυτοί θύμα του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού. Ταξικά επίσης σημαίνει να καταλάβουμε πως στο σήμερα, αλλά ειδικά παλιότερα, αυτοί οι άνθρωποι δεν έβρισκαν δουλειά, αν μαθευόταν η σεξουαλική τους ταυτότητα. Ταξικά, τέλος, σημαίνει πως υπόκεινται αυτή την εκμετάλλευση και επειδή είναι εργάτες/τριες και εργαζόμενοι/ες• ο ρατσισμός κάθε λογής δεν αγγίζει τους αστούς, άρα η διάκριση των LGBT ατόμων στοχεύει μόνο τα λαϊκά στρώματα.
Μπορεί όντως κάποιες συμπεριφορές να είναι αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, αυτές όμως από τη στιγμή που αφορούν τις συμπεριφορές αυτής της ομάδας κι όχι τη φύση της (δηλαδή τους διάφορους σεξουαλικούς προσανατολισμούς), δεν μπορούν να αποτελούν αιτία αποκλεισμού των LGBT από τους λαϊκούς αγώνες. Κάθε άλλο, πρέπει να μελετώνται και να ερμηνεύονται πολιτικά, από το πρίσμα το «δικό μας».
Άρα λοιπόν είναι χρέος μας να επαναπροσδιορίσουμε το ζήτημα, να ενσωματώσουμε τα αιτήματα αυτά όπου και όσο περισσότερο είναι αυτό εφικτό, περνώντας τα από το φίλτρο της ανάδειξής τους ως πρώτιστα πολιτικά, έπειτα ελευθερίας και εν τέλει να μπορέσουμε να βρούμε κοινό τόπο, την πάλη μας ενάντια στο ιμπεριαλισμό και την εκμετάλλευση των ανθρώπων.
Άρα, τέλος, πρέπει οι διαδηλώσεις σαν και το Gay Pride να σταματήσουν να είναι υπό τη μορφή επετείου ή γιορτής, αλλά να πάρουν χαρακτήρα πολιτικό, να αναδείξουν τα ταξικά στοιχεία που διέπουν το πρόβλημα, να συνυπάρχουν μαζί με τα αιτήματα για δουλειά, εκπαίδευση και δημοκρατικά δικαιώματα κι ελευθερίες και να διεκδικούν δυναμικά, να έρχονται σε ρήξη, ξεκινώντας από τους χώρους δουλειάς, γιατί εκεί αντιμετωπίζεται κυρίως το πρόβλημα, και καταλήγοντας στην εξωτερίκευση στην κοινωνία. Κόντρα στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και την καταπίεση που επιβάλλει στο λαό σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Δημήτρης Χατζηκωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου