ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Το ΟΧΙ είναι εδώ παρέα με το ΝΑΙ στη ΛΑΕ;

Πράγματι το ΟΧΙ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ενεργό. Ένα ΟΧΙ στην πραγματικότητα και στις απαιτήσεις που αυτή θέτει. Ποιο είναι το ανώτερο στάδιο της ταξικής πάλης; Σύμφωνα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα δημοψηφίσματα. Όχι, δεν την αδικούμε. Τι άλλο μπορεί να πει κανείς όταν χαρακτηρίζει “ταξικό πόλεμο των 10 ημερών” το χρονικό διάστημα του περσινού δημοψηφίσματος, που σίγουρα συγκλόνισε τον αντικαπιταλιστικό χώρο, καθόλου όμως δεν κλόνισε το σώμα απόψεων και πρακτικών του. Τι κι αν η πραγματικότητα τους διέψευσε καθώς η συντριπτική επικράτηση του ΟΧΙ δεν απέτρεψε τον Τσίπρα να φέρει το 3ο “αριστερό” μνημόνιο. Εξακολουθούν να υφίστανται οι αντιλήψεις της σχετικά με τη δύναμη της κάλπης που σέρνει ξανά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πάρει θέση για τις επόμενες εκλογές.
Αντιλήψεις και προσμονές που φούντωσαν και συνεχίζουν να μεγεθύνονται μετά τον... ταξικό πόλεμο στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη νίκη του “φεύγουμε” στο βρετανικό δημοψήφισμα. Ξαναζωντανεύουν έτσι οι πόθοι του αντικαπιταλιστικού χώρου για γρήγορη και άμεση εκτίναξη στα ανώτερα πατώματα του εγχώριου επίσημου πολιτικού σκηνικού. Από κοντά και οι δημοσκοπήσεις όπως του ΠΑΜΑΚ, που δίνουν 2,5% στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στη βάση αυτών των εξελίξεων προέκυψαν και τα τελευταία -καθόλου διακριτικά- φλερτ με τη ΛΑΕ.
Το ραντεβού κανονίστηκε για τις 5 Ιούλη στις συγκεντρώσεις για την επέτειο του ΟΧΙ, έστω και αν ακολούθησαν ξεχωριστές προσυγκεντρώσεις και διαδρομές. Η συνάντηση έκλεισε στη συνδιάσκεψη της ΛΑΕ, όπου εκφράστηκε ξανά στο χαιρετισμό της αντιπροσωπείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η αναγκαιότητα ευρύτερων συνεργασιών και συσπείρωσης δυνάμεων για να εφαρμοστεί το “πρόγραμμα ανατροπής”. Δηλαδή “...Η κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, η μη αναγνώριση/παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, η άμεση ικανοποίηση-βελτίωση της ζωής του λαού, οι εθνικοποιήσεις τραπεζών και βασικών επιχειρήσεων με εργατικό και λαϊκό έλεγχο για να χτυπηθεί η δύναμη του κεφαλαίου, η ρήξη/αποδέσμευση από την ΕΕ...”.
Ουσιαστικά είναι η ανταπόδοση του χαιρετισμού της ΛΑΕ στην 3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο βασικός κορμός των δυο χαιρετισμών παρόμοιος. Το πλαίσιο του μεταβατικού προγράμματος, με τις όποιες διαφοροποιήσεις της ΛΑΕ. Το εντυπωσιακό δεν είναι οι ομοιότητες των δυο χαιρετισμών, αλλά οι τιμές που αποδόθηκαν στην ηγεσία της ΛΑΕ που άφησε τις καρέκλες, «εγκατέλειψε κρατικές θέσεις» και αποχώρησε από το ΣΥΡΙΖΑ.
Τι αναγκάζει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να υμνεί στελέχη που συνήργησαν από κυβερνητικές θέσεις στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό που είναι σήμερα, φορέας της επίθεσης ενάντια στο λαό; Είναι τα ίδια στελέχη που μόχθησαν πραγματικά για να αποχωρήσει ο λαός από τους δρόμους και τις πλατείες και να έρθει η ελπίδα από την κάλπη. Και τα στελέχη αυτά σήμερα, χωρίς να κάνουν στο παραμικρό την αυτοκριτική τους, αναγορεύονται σε «ένα πολύτιμο δυναμικό για το κίνημα και την αριστερά»! Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την προσέγγιση για τις επερχόμενες εκλογές, όποτε γίνουν.
Το ζήτημα της συνεργασίας με τη ΛΑΕ απασχόλησε και την 3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπου, θυμίζουμε, ενώ τέθηκε ζήτημα (από την Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣYΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική στην οποία συμμετέχει η ΟΚΔΕ) να αποφασιστεί ότι δεν πρόκειται να γίνει τέτοια συνεργασία, τελικά με τη δημιουργική ασάφεια της πρότασης “πολιτικής συνεργασίας” διατηρήθηκαν οι γέφυρες επικοινωνίας.
Βήματα έχουν γίνει, όπως το κοινό κατέβασμα στις φοιτητικές εκλογές (ΕΑΑΚ-ΑΡΔΙΝ-ΑΡΕΝ), αποτελώντας ένα δεδομένο που ενισχύει τη σύγκλιση. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου (ΕΠΠΔ), πραγματοποιώντας συζητήσεις με τη συμμετοχή και εκπροσώπων της ΛΑΕ, όπου ανιχνεύονται οι “...δρόμοι υλοποίησης ενός τέτοιου μετώπου πριν επικρατήσει η ηττοπάθεια ή βρει ακροατήριο ο ακροδεξιός λαϊκισμός. Να χτίσουμε το όχημα που θα μπορέσει να ενώσει τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας σε ένα σχέδιο ανατροπής, που θα δώσει ελπίδα και προοπτική, για ένα μέλλον για το οποίο θα αξίζει να παλέψουμε συντροφικά όλες και όλοι.”
Η στάση της ΕΠΠΔ δεν είναι η εξαίρεση. Ο κανόνας είναι ότι συνολικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μεμονωμένα οι συνιστώσες της με μικρές και όχι σημαντικές διαφοροποιήσεις τοποθετούνται για τη ΛΑΕ ως μια δύναμη “με τις αμφισημίες στο πρόγραμμα και τη στάση συμπόρευσης με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σε συνδικάτα, αυτοδιοίκηση κ.λπ.” (απόφαση της ΚΣΕ). “Η ΛΑΕ γεννήθηκε από τη σύγκρουση με την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ (...) Η ύπαρξη της ΛΑΕ είναι θετικό γεγονός για τις αντιστάσεις του λαού. Προσθέτει, αντικειμενικά, δυνάμεις στην πλευρά που παλεύει και δεν υποτάσσεται στον ψεύτικο ρεαλισμό της κυβέρνησης” («Εργατική Αλληλεγγύη»-ΣΕΚ). Είτε την παρομοιάζουν ως “ΣΥΡΙΖΑ με πρόσημο αριστερής συνέπειας” («Πριν»-ΝΑΡ). Κοινός τόπος όλων είναι η διαπίστωση των ανολοκλήρωτων βημάτων της ΛΑΕ ελλείψει τόλμης. Εδώ είναι η συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που σπρώχνοντας-πιέζοντας τη ΛΑΕ θα την οδηγήσει να κάνει τα αντικαπιταλιστικά βήματα. Ήδη το πρώτο έγινε και αναγνωρίζεται ως τέτοιο με τον οργανωτικό διαχωρισμό με το ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως αποφασίστηκε στη συνδιάσκεψη της ΛΑΕ.
Όμως το φλερτάρισμα έχει και τις “ζήλιες” του. Ιδιαίτερα σκληρές και καυστικές ήταν από τη μεριά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι τοποθετήσεις για τις επαφές της ΛΑΕ τόσο με τη Χριστιανική Δημοκρατία όσο και με την Πλεύση Ελευθερίας (Κωνσταντοπούλου) καθώς βάζουν εμπόδια στο προχώρημα της σχέσης τους.
Βέβαια όλα αυτά συνιστούν ένα “deja vu”. Σα να μην πέρασε μια μέρα, καθώς επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό με το ΣΥΡΙΖΑ πριν το Γενάρη του 2015 αλλά και μέχρι το δημοψήφισμα, με τους αντικαπιταλιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πιέζουν την πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς να έρθει σε ρήξη με την τρόικα. Τα αποτελέσματα γνωστά. Όπως γνωστά είναι και τα αδιέξοδα που βίωσε η συνεργασία με την αποχώρηση των ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ. Παρ' όλα αυτά, φαίνεται να έχουν επιστρέψει στο δρόμο που εμφανίζει ένα κίνημα έτοιμο να πάρει στους ώμους του το περίφημο «μεταβατικό πρόγραμμα» και το μόνο που λείπει είναι οι πολιτικές δυνάμεις που θα αποφασίσουν να συνεργήσουν στην πορεία υλοποίησής του διαμέσου των εκλογών.
Κλείνοντας θέλουμε να σημειώσουμε δυο ζητήματα:
1. Αναρωτιόμαστε γιατί δεν τιμάμε την επέτειο του ταξικού πολέμου για το μεσοπρόθεσμο τον Ιούνη του 2011 ή του Φλεβάρη του 2012 όπου με βία και τρομοκρατία, με χημικά και κλομπ καταστέλλονταν οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του λαού. Γιατί δεν τιμάμε την επέτειο της απεργίας των χαλυβουργών, την απεργία των καθηγητών, τα μικρά και μεγαλύτερα επεισόδια της ταξικής πάλης το τελευταίο διάστημα, ανεξάρτητα της τελικής έκβασής τους, αν νίκησαν ή ηττήθηκαν. Ένα βήμα του πραγματικού κινήματος δεν το φτάνουν ντουζίνες από μεταβατικά προγράμματα και αμέτρητες κάλπες εκλογών και δημοψηφισμάτων.
Αυτό που εμείς διακρίνουμε στις αναφορές τόσο στο brexit όσο και στο περσινό δημοψήφισμα είναι η παραίτηση από την κατεύθυνση της συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων. Μπροστά στο μεγάλο και δύσκολο αυτό έργο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιλέγει την αναζήτηση άλλων δρόμων που εύκολα, έξυπνα και πάντα εκλογικά θα απαντήσουν το πρόβλημα. Απόψεις που μπροστά στα βουνά που έχουν να αντιμετωπίσουν απογειώνονται, για να προσγειωθούν τελικά πιο πίσω από την αφετηρία τους. Απόψεις που, αντί να ανοίγουν το δρόμο του λαού, του προσθέτουν βαρίδια. Τον εκτροχιάζουν σε ξένες λεωφόρους, προτείνουν έξυπνες παρακάμψεις για να αφήσουν τελικά το λαό ξανά εντός και επί τ’ αυτά. Το καθήκον της οικοδόμησης των όρων και προϋποθέσεων ώστε το λαϊκό κίνημα να αντισταθεί, να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και να αναμετρηθεί συνολικά με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης δεν μπορεί να παρακαμφθεί.
2. Στη βάση των παραπάνω και έχοντας μπροστά μας τις νέες μάχες που πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενοι (εργασιακά, συνδικαλιστικός νόμος κ.λπ.), αβίαστα προκύπτει το καθήκον της συγκρότησης μετώπου πάλης του λαού. Αυτό το καθήκον, όσο και να διατυπώνεται και από τη μεριά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν υπηρετείται αλλά υπονομεύεται όταν ιεραρχείται από τη μεριά της το μεταβατικό πρόγραμμα ακολουθούμενο από ένα καλό εκλογικό πλασάρισμα. Έτσι, τα “ανεξάρτητα κέντρα αγώνα”, το “μέτωπο για ψωμί-δουλειά-δημοκρατία” και “οι ζώνες άμυνας και αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος που απαιτούν τη μέγιστη συγκέντρωση δυνάμεων”, που γράφονται από στελέχη του ΝΑΡ, αποτελούν κενό γράμμα καθώς δεν νοθεύονται απλά, αλλά υποτάσσονται στην παραπάνω ιεράρχηση. Καθόλου παράξενο να ξαναζήσουμε την επιμονή από τη μεριά της τη συνολική αποδοχή του μεταβατικού προγράμματος σαν αδιαπραγμάτευτο όρο για κοινή δράση. Μάλιστα σε κείμενο στελεχών του ΝΑΡ δεν αναφέρεται ο μ-λ χώρος για απεύθυνση κοινής δράσης, παράλειψη καθόλου τυχαία καθώς οι ίδιοι συγγραφείς δεν μας ξεχνούσαν σε παλιότερα κείμενά τους.
Η μάχη να μην περάσουν τα νέα μέτρα, η ανατροπή (όπως και να τη βαφτίσει κανείς, αντικαπιταλιστική κ,λπ,) της επίθεσης κυβέρνησης-κεφαλαίου-ιμπεριαλιστών είναι ο ταξικός πόλεμος που έχουμε μπροστά μας. Αναγκαία συνθήκη για να δοθεί νικηφόρα, η κοινή δράση. Σ' αυτό το πεδίο θα κριθούμε όλοι μας.

ΥΓ.: Στο διάστημα που μεσολάβησε, από τη συγγραφή του άρθρου μέχρι τη δημοσίευσή του στη Προλεταριακή Σημαία, είχαμε το χαιρετισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε εκδήλωση της ΛΑΕ για το BREXIT. Εκεί αποτυπώνεται η “απογείωσή” της, παράλληλα με το κάλεσμα στο “συνεπή ΣΥΡΙΖΑ” να “πετάξουν” μαζί έξω από την ΕΕ, προτείνοντας “ταξικό πόλεμο”, δηλαδή δημοψήφισμα. Στο ίδιο μοτίβο η Μ. Στύλλου (ΣΕΚ) σε άρθρο της («Βρετανία 52%, Ελλάδα 62% - Ένα χρόνο μετά, είμαστε πιο δυνατοί») διαπιστώνει ότι στην Ελλάδα η αριστερά πέραν του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλη και μπορεί να γίνει μεγαλύτερη προωθώντας το μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πραγματικά η αριστερά μεγαλώνει και τα πράγματα συνεχίζουν να πηγαίνουν προς τα αριστερά και... εναντίον μας.