"όχι μόνο μια άξια κινηματογραφική δημιουργός αλλά μια γυναίκα που με την στάση ζωής, μας δίδαξε την σημασία της αξιοπρέπειας, την αξία της λεβεντιάς και την δύναμη να υπερασπίζεσαι το δίκιο με πείσμα, μέχρι το τέλος.
Η Αλίντα Δημητρίου στα 78 της χρόνια ήταν πολύ νέα και αποφασισμένη να παλέψει και να προσφέρει δημιουργώντας ταινίες, δίνοντας φωνή στους απλούς και ανώνυμους ανθρώπους και μιλώντας για την ιστορία του λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος στην νέα γενιά με ένα τρόπο μοναδικό και απόλυτα ευθύ.
Οι νέοι και οι νέες που κατά χιλιάδες είδαν την τριλογία της για τις γυναίκες στην Αντίσταση, στον Εμφύλιο, στις εξορίες και στην Δικτατορία απέκτησαν μια ειδική και πολύτιμη σχέση με την Αλίντα. Από χέρι σε χέρι οι ταινίες προβλήθηκαν σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, σε πλατείες και νεανικά στέκια, σε φοιτητικές καταλήψεις και σχολεία, σε πολιτιστικές λέσχες και γειτονιές.
Αυτό το μοναδικό γεγονός στα τελευταία χρόνια, ήταν μια ισχυρή δικαίωση της μεγάλης προσπάθειας της Αλίντας Δημητρίου, που αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη για όλους μας και ειδικά τις γενιές που έρχονται. Η τριλογία ήταν πράγματι η κορυφαία κινηματογραφική δουλειά της Δημητρίου αλλά όχι μοναδική. Άφησε πίσω της σημαντικές δημιουργίες στο είδος του ντοκιμαντέρ.
Η είδηση της απώλειας της Αλίντας Δημητρίου προξένησε σε όλους μας βαθιά λύπη και συγκίνηση και την αίσθηση πως έφυγε ένας δικός μας άνθρωπος. Γιατί όσοι είχαμε την τύχη να την γνωρίσουμε ξέρουμε πολύ καλά πως σήμερα χάσαμε μια ξεχωριστή γυναίκα και μια δημιουργό που μπορεί κανείς δίχως δισταγμό να την προτείνει σαν παράδειγμα αληθινά λαϊκού καλλιτέχνη." (Από την ανακοίνωση του ΚΚΕ(μ-λ)).
Τρία χρόνια μετά, στις 14 Αυγούστου του 2016, την ακολούθησε και ο σύντροφός στη ζωή και στον αγώνα Σωτήρης Δημητρίου ο οποίος μετά το θάνατο της συντρόφισσάς του δήλωσε:
«Η ζωή μου ήταν ένα όνειρο από τότε που γνώρισα την Αλίντα. Ήταν καταπληκτική η ένωση που είχα με αυτή την κοπέλα η οποία ήταν ένα ατίθασο αγρίμι. Ήταν αντισυστημική, δε δεχόταν καμιά κοινωνική σύμβαση ή συναίνεση, τα έβαζε με όποιον δεν ήταν ειλικρινής, ήταν απλησίαστη… Περάσαμε 66 χρόνια μαζί. Γνωριστήκαμε το 1947 όταν ήταν πιτσιρίκα, αλλά πάρα πολύ ώριμη, κι επειδή κι εγώ ήμουνα σε μια κατάσταση τότε με την ήττα της Αντίστασης, τις διώξεις και την απελπισία – σα να θέλαμε να φύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο – αυτό το πράγμα μας ένωσε πάρα πολύ. Ομολογώ ότι πέρασα μια ζωή όνειρο μαζί της…Η απώλειά της ήτανε τεράστια…» (http://www.katiousa.gr/)
Εμείς εδώ αναπαράγουμε και προτείνουμε να δείτε το ντοκιμαντέρ της που προβλήθηκε στο κάμπινγκ των Αγωνιστικών Κινήσεων: «Το Θέατρο στο βουνό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου