Μια επίθεση η οποία βέβαια συνδυάζεται με τη συνεχή χειροτέρευση των υπηρεσιών που προσφέρονται στους υπόλοιπους εργαζόμενους, στους άνεργους και συνταξιούχους, στους δικαιούχους μειωμένων εισιτηρίων -μιας και αυτοί είναι οι κύριοι χρήστες τους- χειροτέρευση που συνδυάζεται με την ακρίβεια τους εισιτηρίου, με την ουσιαστική απαγόρευση χρήσης από τους άνεργους και την μεθόδευση κατάργησης των μειωμένων εισιτηρίων.
Χαρακτηριστική της κατάστασης που επικρατεί στο Μετρό για παράδειγμα είναι η παρακάτω ανακοίνωση του Ταξικού Μετώπου που δραστηριοποιείται στο χώρο και την αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιό του παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις μπορεί να έχουμε:
Εδώ και σχεδόν 2 χρόνια, η επιβολή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου και το κλείσιμο των πυλών έχει δημιουργήσει μια μόνιμη συνθήκη αναστάτωσης στο σύνολο των συναδέλφων. Από τα εκδοτήρια και τα σταθμαρχεία μέχρι τις τεχνικές και τις διοικητικές υπηρεσίες μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί πως αυτή η αναστάτωση όχι μόνο δεν είναι παροδική αλλά αντιθέτως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια συνολική μεταμόρφωση του χαρακτήρα των συγκοινωνιών, παρατηρείται δηλαδή μια οριζόντια (όχι όμως και κάθετη) επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών που αντιμετωπίζουμε.
Αυτή την επιδείνωση βιώνουν π.χ οι σταθμάρχες, οι οποίοι δυσκολεύονται να ανταποκριθούν σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης καθώς αναγκάζονται να εξυπηρετούν επιβάτες που δεν μπορούν να βγάλουν εισιτήριο, να ξεμπλοκάρουν πύλες που δεν λειτουργούν, να σημειώνουν ποιος εργολάβος βρίσκεται στο σταθμό και για ποιο λόγο, να ξαναβάζουν μπροστά κυλιόμενες σκάλες, ενώ την ίδια ώρα καλούνται να είναι έτοιμοι να κατέβουν όποτε χρειαστεί στην αποβάθρα, να κλείνουν ή να ανοίγουν το σταθμό, να διαχειρίζονται περιπτώσεις τραυματισμού επιβατών κ.α . Την ίδια ώρα οι εκδότες αναγκάζονται να αλλάζουν διαρκώς σταθμούς, με τις νέες βάρδιες στη γραμμή 1 να προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη αναστάτωση καθώς πλέον δεν υπάρχει η δυνατότητα επικάλυψης, με αποτέλεσμα τα εκδοτήρια (όσα είναι ακόμα ανοιχτά) να κλείνουν ενώ απ’ έξω περιμένει ουρά, μέχρι να ανοίξουν ταμείο οι επόμενοι. Και όλα αυτά έρχονται να προστεθούν σε μια κατάσταση όπου οι εκδότες αδυνατούν να κάνουν διάλειμμα καθώς βρίσκονται αντιμέτωποι με ατελείωτες ουρές επιβατών και την την επακόλουθη αγανάκτηση.
Στο σύνολο της λειτουργίας, η ανυπαρξία και η μη εφαρμογή συγκεκριμένων διαδικασιών λειτουργεί ενισχυτικά στην αυθαιρεσία και στην αυταρχικότητα της διοίκησης προς τους εργαζόμενους ενώ ταυτόχρονα καθιστούν αμφίβολη την ασφαλή μετακίνηση των επιβατών. Οι διοικήσεις σε ΣΤΑΣΥ και ΟΑΣΑ δεν λαμβάνουν υπόψη τα προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίζουν οι σταθμάρχες και οι εκδότες, τους οποίους αφήνουν εν πολλοίς στην τύχη τους. Χωρίς καμία ενημέρωση, παίρνονται και αναιρούνται αποφάσεις που αφορούν τη λειτουργία με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να καλούνται να αντεπεξέλθουν σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο εργασιακό περιβάλλον
Κι αν όλα αυτά θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι οφείλονται σε “πρόσκαιρες” δυσλειτουργίες του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την ίδια δικαιολογία και για μια σειρά προβλήματα που υπάρχουν στις τεχνικές υπηρεσίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθυγιεινών συνθηκών και αδιαφορίας των εκάστοτε διοικήσεων αποτελεί το τμήμα της επιδομής. Ένα τμήμα που κοντεύει να κλείσει 20ετία στέγασης σε conteiner, με συνθήκες εργασίας εξ ορισμού δύσκολες, οι οποίες όμως γίνονται ακόμα χειρότερες καθώς το εναλλασσόμενο εβδομαδιαίο πρόγραμμα δεν πληρεί ούτε τους στοιχειώδεις κανονισμούς που έχουν οριστεί, ενώ η εντατικοποίηση και η συσσώρευση κόπωσης οδηγεί σε μεγάλο αριθμό μυϊκών τραυματισμών, καθώς 3 από τα γερανοφόρα της επιδομής έχουν παροπλιστεί με αποτέλεσμα αυτά τα φορτία να μεταφέρονται με τα χέρια. Ενώ πρέπει να προστεθούν τόσο η έλλειψη μέσων ατομικής προστασίας όπως γάντια ή μάσκες όσο και η έλλειψη αναλώσιμων για τη σωστή εκτέλεση των εργασιών (τρυπάνια, δίσκοι τροχίσματος ή/και κοπής κλπ) και η μη αντικατάσταση μιας σειράς εργαλείων που υφίστανται φθορά όπως γωνιακοί ή επαναφορτιζόμενοι τροχοί.
Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι ότι οι συγκοινωνίες εμπορευματοποιούνται, η μετακίνηση αλλάζει νόημα, γίνεται προϊόν το οποίο μόνο όσοι το αγοράζουν έχουν δικαίωμα να το χρησιμοποιούν. Το κόμιστρο γίνεται κεντρικό στοιχείο της λειτουργίας, με την επιτήρηση και τον αποκλεισμό να αντικαθιστούν την ασφαλή, γρήγορη και αξιόπιστη μετακίνηση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ως εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες καλούμαστε να ξεπεράσουμε την εξατομίκευση, την έλλειψη ταξικής συνείδησης και τον φόβο μπροστά στις εντολές της διοίκησης, να αντιληφθούμε ότι οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες συλλογικά, ανεξαρτήτως ειδικότητας και εργοδότη έχουμε κοινά συμφέροντα και κοινό εχθρό.
Η παραπάνω περιγραφή ανταποκρίνεται στο σύνολο των ειδικοτήτων. Σε κάθε αμαξοστάσιο, γραφείο και σταθμό, συνάδελφοι και συναδέλφισσες μπορούν να δουν τον εαυτό τους, καταστάσεις και προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά. Επομένως συνάδελφοι, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι μεμονωμένα και οι λύσεις δεν μπορούν να είναι ατομικές. Συλλογικά θα πρέπει να σταθούμε απέναντι σε όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε, αντιλαμβανόμενοι πως ο εχθρός μας, η αιτία των προβλημάτων μας δεν είναι οι επιβάτες, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι ντόπιοι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι. ΕΧΘΡΟΣ είναι το κράτος με τα υπουργεία του, ΕΧΘΡΟΣ είναι οι διοικήσεις με τα στελέχη τους, ΕΧΘΡΟΣ είναι ο ρουφιάνος που βρίσκεται δίπλα μας και δεν διστάζει να υπερασπιστεί την εταιρεία απέναντι στα συμφέροντα των εργαζομένων.
Γιατί συνάδελφοι, ούτε με την εταιρεία έχουμε κοινά συμφέροντα, ούτε ο κόσμος ευθύνεται για την κατάσταση του κλάδου. Το κράτος, τα υπουργεία και οι διοικήσεις ευθύνονται για τη διαρκή μείωση προσωπικού, για τις μειώσεις μισθών, για το γεγονός ότι δουλεύουμε όλο και περισσότερες ώρες, για τη μεγαλύτερη πίεση που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, για τα παλιά και κακοσυντηρημένα λεωφορεία, για τα χρέη που παρουσιάζουν σαν συνέπεια των “τζαμπατζήδων” κ.ο.κ.
Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι ένας συνδικαλισμός, πραγματικά μαχητικός, αδιαμεσολάβητος, αντιεραρχικός. Ένας συνδικαλισμός από τη βάση, με τις αποφάσεις να παίρνονται από τους εργαζόμενους και όχι από τα Δ.Σ. Αυτό το παράδειγμα συνδικαλισμού μπορεί να θέσει στο προσκήνιο τις ανάγκες των εργαζομένων, ενάντια στα συμφέροντα των αφεντικών.
Η ανυπακοή και η αντίσταση στους σχεδιασμούς κράτους και διοικήσεων είναι η απάντησή μας.
Η οργάνωση στη βάση και η δημιουργία μετώπων αγώνα εντός και εκτός εργασιακών χώρων ο δρόμος μας.
Ταξικό Μέτωπο – Πρωτοβουλία εργαζομένων στις Συγκοινωνίες
taxikometopo@espiv.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου