ΔΕΘ 2018: Όψεις της πολιτικής υποχώρησης στο κίνημα και η ανάγκη για «δυσάρεστες συζητήσεις»

Έχοντας πλέον καταλαγιάσει η σκόνη από την κινητοποίηση στα εγκαίνια της ΔΕΘ, και με την Θεσσαλονίκη ακόμα στολισμένη Αμερικάνικα, με τη ΝΑΤΟϊκή ναυαρχίδα στο λιμάνι της, είναι φυσικό να γίνεται από όλες τις πλευρές ένας πρώτος απολογισμός. Απολογισμός που δεν θα μπορούσε να προσπεράσει την πολιτική υποχώρηση που έχει συντελεστεί στις διαδικασίες κοινής δράσης και συντονισμού μέσα στο κίνημα, με αποτέλεσμα να παράγονται αρνητικά δεδομένα για τη λαϊκή πάλη. Σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και τα λεγόμενα «αυτονόητα» να μην ισχύουν. Ποια είναι τα αυτονόητα; Ας πούμε ότι όταν η πόλη σου αλωνίζεται από τους πράκτορες της CIA και του FBI, αστυνομοκρατείται από χιλιάδες ΜΑΤ και εξελίσσεται ταυτόχρονα η εθνικιστική υστερία, με αποτέλεσμα να μην είναι σίγουρη ούτε καν η απρόσκοπτη πραγματοποίηση της πορείας και να μπαίνει σοβαρό ζήτημα περιφρούρησης, ότι οι δυνάμεις του κινήματος θα συνενώνονταν χωρίς πολλά-πολλά σε μια κοινή διαδήλωση. Αμ δε!

Στο δρόμο προς τη φετινή ΔΕΘ, και με δεδομένο ότι θα επρόκειτο για μια κεντρική πολιτική μάχη για μια σειρά από λόγους (παρουσία των Αμερικάνων, κυβερνητικές εξαγγελίες και εθνικιστικές προκλήσεις), επιβλήθηκε ο διάλογος μεταξύ των δυνάμεων του κινήματος. Φυσικά, είναι γνωστό ότι υπάρχουν μια σειρά αρνητικά δεδομένα, που περιορίζουν τη δυνατότητα της πραγματικής κοινής δράσης με όρους κινήματος. Η κινηματική υποχώρηση, η έλλειψη μαζικών φορέων και συλλόγων, η αποσυγκρότηση σε μια σειρά μέτωπα πάλης (βλέπε πχ Χαλκιδική) έχουν «εγγραφεί» στην τωρινή πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν μαζικές κινηματικές διαδικασίες όπου ο κόσμος θα κρίνει και θα συμμετέχει, διαμορφώνοντας καταστάσεις και πιέζοντας προς τη σωστή κατεύθυνση τις δυνάμεις της αριστεράς. Επιπρόσθετα, και ως παραγόμενο από την υποχώρηση αυτή, και στο πολιτικό επίπεδο έχει κυριαρχήσει η διάσπαση και ο κατακερματισμός των δυνάμεων. Με βάση όλα αυτά, δεν θα ήτανε με τίποτα δυνατή σε αυτή τη συγκυρία μια συνολική πολιτική συμφωνία-πλαίσιο και μια κοινή προσυγκέντρωση, καθώς οι δυνάμεις που συμμετέχουν στο κίνημα δεν έθεταν ίδιες πολιτικές ιεραρχήσεις.

Ξεκινώντας από το πολιτικό σκέλος, υπήρχε παντελής απροθυμία από όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις να αναγνωρίσουν (πόσω μάλλον να αναβαθμίσουν ως το πρωτεύον) το ζήτημα της παρέμβασης του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αποτέλεσμα είναι μια σειρά πρωτοβουλίες κοινής δράσης για την ανάδειξη του ζητήματος να αγνοούνται, μέχρι και το «παρά 5» της Έκθεσης. Ήδη από το Μάη-Ιούνη, οι Αγωνιστικές Κινήσεις είχανε κάνει το πρώτο κάλεσμα στο πανεπιστήμιο για τη δημιουργία της «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΕΝΟΨΕΙ ΤΗΣ ΔΕΘ 2018», στην οποία συμμετείχαν τελικά μόνο οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ, παρόλο που όλη η φοιτητική αριστερά στα λόγια αναγνώρισε το ζήτημα. Ύστερα, ακολούθησε μια διαδικασία περάσματος ψηφισμάτων από ΔΣ φορέων και συλλόγων, με σκοπό την ανάληψη πρωτοβουλίας από μαζικούς φορείς, στην οποία με λύπη διαπιστώσαμε ότι μόνο εξ’ αιτίας του αρχικού αιφνιδιασμού υπήρχε κοινό ψήφισμά τους από άλλες δυνάμεις. Απόδειξη για αυτό, είναι ότι όταν έγινε κάλεσμα από συνδικαλιστές των ΔΣ για τη δημιουργία Συντονισμού Μαζικών Φορέων, οι συνδικαλιστές των άλλων δυνάμεων δεν προσήλθαν. Υπήρξε, μάλιστα, το λυπηρό φαινόμενο συνδικαλιστές από δυνάμεις της αριστεράς, να αρνούνται να περάσουν το ψήφισμα χωρίς να έχουν ούτε καν στοιχειώδη επιχειρηματολογία για να δικαιολογηθούν, ή κάποια ΔΣ σωματείων να «συζητούν» το ψήφισμα και να το απορρίπτουν σιωπηρά και χωρίς αιτιολόγηση. Για να καταλήξουμε στον Ιούλη στο πρώτο κάλεσμα της ΛΑ-ΑΑΣ προς τις οργανώσεις της πόλης, για την έκδοση κοινού δελτίου τύπου και την από κοινού καταγγελία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όπου υπήρξε μεγάλη δυστοκία και αναβλητικότητα, ακόμα και γι’ αυτήν την ελάχιστη θα έλεγε κανείς συσπείρωση. Μόλις λίγες μέρες πριν από την Έκθεση, και κάτω από την πίεση των γεγονότων, γίνεται κατορθωτό να υπογραφεί ένα κοινό δελτίο τύπου (με υπογραφή «Συλλογικότητες και Οργανώσεις της Θεσσαλονίκης»), το οποίο μοιράστηκε σε δύο παρεμβάσεις σε γειτονιές, την τελευταία εβδομάδα κι αυτό καταγράφεται στα θετικά. Για εμάς, πέραν από τον μικροηγεμονισμό της κάθε πλευράς που νομίζει ότι με αποκλεισμούς θα κατοχυρώσει καλύτερη θέση για το δικό της κάλεσμα, υπάρχει ξεκάθαρη πολιτική υποτίμηση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, έως και για κάποιους πλήρης αγνόηση. Φυσικά, σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί η παραλυτική επίδραση που ασκεί για ακόμα μια φορά η έλευση των εκλογών σε σύντομο χρονικό ορίζοντα, με το μικρόβιο του εκλογικού κρετινισμού να κρατεί καλά.

Αποτέλεσμα αυτού του μίγματος πολιτικής υποχώρησης και κατακερματισμού, ήτανε η πλήρης παραίτηση από τη συνεννόηση για ένα κοινό δρομολόγιο των διάφορων προσυγκεντρώσεων, κατά την τελευταία εβδομάδα πριν την διαδήλωση. Δύο απανωτά καλέσματα-συσκέψεις πήρε η ΛΑ-ΑΑΣ, Τετάρτη 5/9 και Παρασκευή 7/9, καλώντας τις οργανώσεις σε διάλογο, για να υπάρξει κοινή συμπόρευση στο δρόμο. Γνωρίζοντας ότι η ύπαρξη χωριστών συγκεντρώσεων και προσυγκεντρώσεων είναι μια πολιτική πραγματικότητα η οποία δεν μπορεί να ξεπεραστεί αυτή τη στιγμή. Κι όμως, παρά τις εξελίξεις που βοούσαν για την ανάγκη να εμφανιστούν οι δυνάμεις του κινήματος ενωμένες στο δρόμο, ακόμα και λίγο μετά το ξεκίνημα της πορείας τίποτα δεν θεωρούνταν δεδομένο. Για να φτάσουν οι πορείες να συναντηθούν και να συνενωθούν κάτω από την πίεση της πραγματικότητας, στο μπλόκο που έκανε η αστυνομία προς τις δυνάμεις που είχανε συγκεντρωθεί στην Αγ. Σοφίας. Εκεί έγινε κατορθωτό να σπάσει η πρόκληση της αστυνομίας και να ενωθούν οι διαδηλωτές. Να σημειωθεί εδώ ότι η προσυγκέντρωση της Αγ. Σοφίας (ΛΑΕ και ΟΚΔΕ) ακολούθησε το δρομολόγιο που… τους προτείναμε και τελικά δεν συμφωνήθηκε.

Συγκεκριμένα:

Ξεκινώντας από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που δεν πρέπει να μένουν χωρίς κριτική, επειδή η στάση τους είναι «γνωστή». Γιατί είναι το ΠΑΜΕ ο πρώτος διδάξας της διασπαστικής λογικής. Μπορεί λοιπόν το ΠΑΜΕ να αρνείται στα λόγια να συμπορευτεί με τις άλλες, «ανάξιες» λόγου δυνάμεις του κινήματος, είναι εκείνες όμως οι «ανάξιες» λόγου δυνάμεις που άνοιξαν σημαντικά ζητήματα στο λαό της πόλης, τα οποία το ΠΑΜΕ «ανακάλυπτε» κατόπιν εορτής, και ειδικά τα ζητήματα που σχετίζονται με την Αμερικανική «απόβαση» στην ΔΕΘ.

Από την πλευρά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιδείχθηκε μια ξεκάθαρα μικροηγεμονίστικη τάση, όπου όλα καλύπτονται τάχα από το κάλεσμα των συνδικαλιστών στην υποτιθέμενη «ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση». Πέραν του ότι το ίδιο το κάλεσμα δεν ανέφερε καν το ζήτημα των ΗΠΑ-τιμώμενης χώρας, άρα δεν κάλυπτε ούτε καν τις δυνάμεις που συγκεντρωθήκαμε στην Καμάρα, θα τονίσουμε ξανά το εξής: συντονισμοί και υπογραφές μπορεί να δείχνουν εντυπωσιακές στο ίντερνετ, δημιουργώντας μια εικονική πραγματικότητα ενός «ανεξάρτητου εργατικού πόλου», όποιος όμως διαδήλωσε στην Καμάρα δεν είδε κανένα εργατικό πόλο αλλά απλώς τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των σχημάτων-φορέων που κινητοποίησαν. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έλεγε και ξέλεγε για το αν θα περάσει η πορεία από το Αμερικάνικο Προξενείο (ακόμα μια απόδειξη υποτίμησης). Είναι χαρακτηριστικό ότι συμφώνησε την Τετάρτη, το αναίρεσε την Παρασκευή και συμφώνησε το Σάββατο, ενώ με την αρνητική στάση των δυνάμεων της στον φοιτητικό χώρο έδειξε πόσο υποτιμάει την αντιιμπεριαλιστική πάλη, ακόμη και σε στιγμές που μόνο πολιτικά τυφλοί δεν βλέπουν αυτά που δρομολογούνται.

Από την πλευρά της ΛΑΕ, επαναλήφθηκε ακόμα μια φορά η ανακολουθία της, υιοθετώντας στα λόγια τα πιο ενωτικά επιχειρήματα, αδυνατώντας όμως να δεσμευτεί στην πράξη ακόμα και για απλούστερα ζητήματα. Μέχρι και λίγες μέρες πριν την Έκθεση, οργανωμένες δυνάμεις της στο πανεπιστήμιο αρνούνταν οποιαδήποτε δράση, προς όφελος των εσωτερικών ισορροπιών στα ΕΑΑΚ. Αλλά και ακόμα και όταν υπήρξε δέσμευση στο πολιτικό επίπεδο, που αντανακλάστηκε στις δράσεις σε γειτονιές, στην πράξη υπήρξε η αναπαραγωγή του ίδιου μικροηγεμονισμού. Ποιος θα μπει μπροστά και να φανεί πρώτος στις φωτογραφίες, ποιος θα δημιουργήσει μια ψεύτικη εικόνα κινηματικής πρωτοπορίας, με το βλέμμα πρώτιστα στις κάλπες, και όχι στο γεγονός ότι στην πόλη οι εθνικιστικές δυνάμεις προσπαθούν να αφαιρέσουν χώρο από την αριστερά. Και όμως, αυτή η επάρατη συμπόρευση, επιβλήθηκε από τους σχεδιασμούς των δυνάμεων καταστολής αφήνοντας στην άκρη το ποιος θα είναι μπροστά.

Η ΟΚΔΕ υιοθέτησε στις συνεννοήσεις μια θετική στάση, προσπαθώντας να δώσει διέξοδο, όμως και εκείνη ιεραρχεί τα διμερή προβλήματα που θα έπρεπε να λυθούν με διάλογο, πάνω από τις ανάγκες του κινήματος. Αρνούμενη οποιαδήποτε συμμετοχή σε κοινές δράσεις και συσκέψεις μαζί μας, πρακτικά κάνει ζημιά στο κίνημα.

Τέλος, πρέπει να αναφερθεί η θετική στάση της «Παρέμβασης», η οποία συμμετείχε σε όλες τις κοινές προσπάθειες, ιεραρχώντας την ανάδειξη των επίδικων πιο ψηλά από τις υπαρκτές πολιτικές διαφορές.

Δεν αναφερόμαστε καθόλου στην συνδικαλιστική ηγεσία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ , που έκανε μια συγκέντρωση για να βγει από την υποχρέωση, γιατί θεωρούμε ότι έχει αποκαλυφθεί στα μάτια των εργαζομένων ότι αποτελούν πειθήνια όργανα του αστικού μπλοκ και απολογητές του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.

Ίσως η δημοσιοποίηση των λεπτομερειών να γίνεται δυσάρεστη στον κόσμο του κινήματος, που (από μια πλευρά) καλά κάνει και απαιτεί από τις οργανώσεις «να μαζευτείτε και να λύσετε», έστω τα βασικά και αυτονόητα. Όμως δεν έχει δίκιο (από την άλλη πλευρά). Γιατί είναι ο ίδιος ο κόσμος του κινήματος που έχει υποχρέωση και δικαίωμα να μπει μπροστά και να επιβάλλει την απαιτούμενη ενότητα, να «λύσει τα ζητήματα». Γιατί είναι η ίδια η μάζα του κόσμου, η διάθεση του, που επέβαλλε τελικά το «αυτονόητο»: να συνενωθούν όλα τα μπλοκ σε μια ενιαία πορεία, που με καλύτερους όρους θα μπορούσε να περιφρουρήσει τον εαυτό της και να απαντήσει μια κυβερνητική ή φασιστική πρόκληση. Γιατί τίποτα δεν είναι «αυτονόητο», όσο δεν κυριαρχεί η λογική της ισότιμης και ανοιχτής κοινής δράσης.

Θα συνεχίσουμε να ανοίγουμε αυτά τα ζητήματα και την αναγκαία συζήτηση υπηρετώντας την ενότητα και πάλη στα πλαίσια του κινήματος και έχοντας την βεβαιότητα ότι μόνο μέσα από τέτοιες διαδικασίες και με την συμμετοχή των λαϊκών μαζών βοηθάμε στη συγκρότηση και τον σωστό προσανατολισμό του κινήματος.

ΚΚ