Η βελτίωση των όρων δουλειάς και ζωής μας είναι ζήτημα πάλης!

«Τσουνάμι» συμπαράστασης σύμφωνα με δημοσιεύματα, προκάλεσε η είδηση με τη μαθήτρια που διάβαζε σε στύλο της ΔΕΗ, επειδή είχαν κόψει το ρεύμα στο σπίτι της, με μητέρα άνεργη και πατέρα με κομμένη αναπηρική σύνταξη. Με αφορμή αυτή
την είδηση, δημοσιεύθηκαν κι άλλα… περιστατικά σε Μαγνησία και Ζαγορά, σχετικά με κομμένο ρεύμα σε σπίτι με μαθητή με αναπνευστικά προβλήματα αλλά και σε σπίτια με βρέφη! Μαζεύονται λοιπόν πολλά τέτοια… περιστατικά.

Μπορεί πολλά από τα δημοσιεύματα να επικεντρώνονται στην ιδιότητα του «μαθητή» και στην προσπάθεια να μελετήσει -και μόνο- κάτω από αντίξοες συνθήκες, όμως αποκρύπτουν την άγρια πραγματικότητα. Και αυτή λέει ότι μεγάλα τμήματα του λαού μας ζουν σε συνθήκες παρατεταμένης ανέχειας. Πως η έξοδος από τα μνημόνια που ευαγγελίζεται ο Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε συνεπάγεται και την κατάργηση των βάρβαρων μνημονιακών μέτρων και την έξοδο του λαού από τη φτώχεια και την ανεργία. Πόσοι είναι αυτοί που δε μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα; Την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη; Τη θέρμανση; Την καθημερινή τους σίτιση; Πόσοι οδηγούνται στα συσσίτια των παπάδων ή στις φιλανθρωπίες των κυριών; Και στο κάτω κάτω, μπορεί οι γείτονες να συγκέντρωσαν χρήματα για την επανασύνδεση του ρεύματος σαν μια χειρονομία αλληλεγγύης, όμως και πάλι αυτό δεν λύνει συνολικά το πρόβλημα, ούτε μένοντας μόνο εκεί -στην επανασύνδεση- δημιουργούνται οι όροι για την απάντησή του.

Η επίθεση των δυνάμεων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό, η επιβολή των βάρβαρων μέτρων, διαμορφώνει συνθήκες εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα, συνθήκες φτωχοποίησης, ανεργίας και πλήρους εκμετάλλευσης. Αυτή είναι η μήτρα από την οποία γεννιούνται τόσα και τόσα εμπόδια και προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός μας καθημερινά. Με κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας και με μισθούς και επιδόματα να συμπιέζονται προς τα κάτω, ενώ ταυτόχρονα οι τιμές και η φορομπηξία αυξάνονται, πώς μπορεί μια οικογένεια να μπορεί να πληρώσει για παράδειγμα το ρεύμα, το νοίκι ή ακόμα και να μπορέσουν να σπουδάσουν τα παιδιά της; Θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλο αυτό είναι παράλογο και εξωφρενικό, αλλά θα έκανε λάθος. Είναι η λογική του κέρδους και της επιβολής του κεφαλαίου με όρους κυριαρχίας πάνω στον κόσμο της δουλειάς. Είναι η προσπάθεια για την ανεμπόδιστη μεταφορά πραγματικού πλούτου από την εργατική τάξη προς την αστική τάξη, και από τη χώρα προς τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις.

Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως σε αυτή ακριβώς τη λογική του κέρδους, οι μέχρι τα τώρα κυβερνήσεις προωθούν την εμπορευματοποίηση των λεγόμενων κοινωνικών αγαθών-δικαιωμάτων· ρεύμα, εκπαίδευση, περίθαλψη, νερό κ.α. Υπάρχει αυτή η πλευρά, δηλαδή η πλευρά του κέρδους; Υπάρχει, αλλά δεν είναι η κύρια. Βασικό στοιχείο στην προώθηση αυτής της πολιτικής είναι η αφαίρεση αυτών των δικαιωμάτων από το σώμα των κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Εκεί έγκειται η επιβολή μιας σειράς ταξικών εμποδίων, προκειμένου να πάρουν πίσω όλα όσα κατακτήθηκαν μέσα από αγώνες αλλά και όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, για να επιβληθούν με όρους απόλυτης κυριαρχίας πάνω στην εργατική τάξη.

Επιπλέον, όταν κάποιος παλεύει καθημερινά να επιβιώσει και αυτό αποκτά πλέον μόνιμα χαρακτηριστικά, τότε παροπλίζεται. Με ισοπεδωμένους όρους ζωής, μέσα σε παρατεταμένες συνθήκες εξαθλίωσης, κυριαρχεί στη συνείδησή του η μοιρολατρία, η ηττοπάθεια, η ανεμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, ο ατομικισμός. Κυριαρχεί το «πώς θα τη βγάλω ακόμη μια μέρα» και όχι το «να αγωνιστούμε συλλογικά για να καλυτερεύσουμε τους όρους ζωής μας». Και δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε και άλλους κινδύνους που ελλοχεύουν. Ένας από αυτούς είναι ο κίνδυνος για παράδειγμα της ενίσχυσης της δεξιόστροφης αντίληψης, σε βαθμό τέτοιο, που να αναζητά λύσεις σε φασιστικές οργανώσεις και «αγκαλιές».

Καθοριστικό παράγοντα σε όλο αυτό παίζει η ένταση της επίθεσης από τη μία και η ύφεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, από την άλλη. Η καθημερινή παρέμβαση των δυνάμεων του συστήματος στις λαϊκές συνειδήσεις είναι ένα δεδομένο που μπορεί ωστόσο να ανατραπεί μέσα από την ενίσχυση της κατεύθυνσης της αντίστασης, της διεκδίκησης και της πάλης. Αυτή η κατεύθυνση οφείλει να πηγαίνει κόντρα στη διαχείριση της φτώχειας μέσα από διαφόρων ειδών «κοινωνικές δομές» που στόχο έχουν να αντικαταστήσουν το κίνημα.

Το «κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα» λοιπόν, αλλά και ο,τιδήποτε αφορά την εναντίωση σε κάθε προσπάθεια καταστρατήγησης του δικαιώματος της εργατικής τάξης και του λαού στην πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά, είναι ζήτημα πάλης. Και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πάλη για το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή με δικαιώματα, με την πάλη για πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για επίδομα ανεργίας στο κόστος ζωής, ενάντια στη φορομπηξία. Ενάντια, τέλος, συνολικά στην πολιτική κυβέρνησης-κεφαλαίου-ιμπεριαλιστών.