Δώρα στο Δημόσιο: το γαϊτανάκι ακινητοποίησης και αυταπατών συνεχίζεται

Ούτε μήνας δεν πρόλαβε να περάσει από τον καταιγισμό πιέσεων και «προτροπών» στους εργαζόμενους με εργοδότη το κράτος να καταθέσουν αιτήσεις διακοπής της παραγραφής διεκδίκησης του καταργημένου 13ου και 14ου μισθού από το 2013, δηλαδή των δώρων Πάσχα, Χριστουγέννων και του επιδόματος αδείας, στα τέλη της χρονιάς που μας πέρασε. Τώρα, πυρ ομαδόν εξαπολύεται για γρήγορη κατάθεση αγωγών για να «προλάβουν» την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που συζήτησε σε ολομέλεια το θέμα την 1η του Φλεβάρη, επισπεύδοντας τις σχετικές προθεσμίες. Μάλιστα διαρρέει ότι η απόφασή του θα εκδοθεί σε τρεις έως τέσσερις μήνες. Εκτός από τον εκλογικό «οργασμό», μάλλον θα έχουμε και ανάλογο δικαστικό τον προσεχή Μάη!

Να υπενθυμίσουμε ότι το θέμα δεν αφορά μόνο τις μισθολογικές και κατ’ επέκταση εισοδηματικές περικοπές των εργαζομένων αλλά και την επαναχορήγηση όλων όσων καταργήθηκαν εφεξής. Με αυτή την έννοια άπτεται του πυρήνα της μνημονιακής επίθεσης που... ζει και βασιλεύει. Επίσης, πρόκειται για αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ, απόδειξη της τεράστιας κλοπής που συντελέστηκε και συντελείται και στους εργαζόμενους στο Δημόσιο.

Η κυβέρνηση, ως υλοποιητής της αντεργατικής πολιτικής των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου, για μια ακόμη φορά κρύβεται πίσω από την ανώτατη αστική δικαιοσύνη και η τελευταία καλείται να αποφανθεί επί ενός ολοφάνερα πολιτικού ζητήματος που δεν περιορίζεται μόνο στην αντισυνταγματικότητα αλλά και στον τρόπο καταβολής των ποσών που τυχόν θα επιδικασθούν. Οι τροϊκανοί, στον πρόσφατο έλεγχό τους, διαμήνυσαν ότι αποκλείεται να «εκτροχιαστεί» η δημοσιονομική πολιτική με βάση τα αναδρομικά, ενώ οι «αντοχές της οικονομίας» έχουν αναχθεί σε κύριο παράγοντα για το αν, τι ποσό και πώς θα καταβληθεί. Ακόμη κι αυτή η τυπική διάκριση των εξουσιών της αστικής «δημοκρατίας» τους, έχει πάει προ πολλού στα σκουπίδια, όταν πρόκειται για τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Τα «επιχειρήματα» που ανταλλάχτηκαν στο ΣτΕ από το Δημόσιο και τους δικηγόρους όσων προσέφυγαν είναι σε πλευρές τους έως και εμετικά, πράγμα που προδικάζει δύο εκδοχές. Πρώτον, να απορριφθούν τελεσίδικα και αμετάκλητα οι προσφυγές και δεύτερον να γίνουν δεκτές για ένα ελάχιστο αναδρομικό διάστημα και με αποπληρωμή σε δόσεις και σε βάθος χρόνου. Μόνο που τα δώρα κόπηκαν μονομιάς, στο σύνολό τους και για πάντα.

Το γαϊτανάκι αυτό της λεγόμενης δικαστικής οδού είναι αποπροσανατολιστικό και έχει ως στόχο να ακινητοποιήσει και αδρανοποιήσει τους εργαζόμενους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ίδια η κυβέρνηση παρότρυνε τους συνταξιούχους να την ακολουθήσουν. Το ίδιο έκανε και το σύνολο των αστικών ΜΜΕ και των φιλοξενούμενων από αυτά μεγαλοδικηγόρων. Στρέφεται ενάντια στα εργατικά συμφέροντα που δεν είναι άλλα από την καταβολή των αναδρομικών χωρίς καμιά περικοπή και την επαναχορήγηση των δώρων στο ακέραιο.

Υπόλογη ασφαλώς είναι και η αστική και ρεφορμιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ που χρόνια τώρα αρνείται να υλοποιήσει απεργιακούς αγώνες αντίστασης και διεκδίκησης, γνωρίζοντας ότι μια τέτοια κατεύθυνση θα την φέρει σε ευθεία αντιπαράθεση και αναμέτρηση με όλους τους φορείς της αντεργατικής λαίλαπας. Το ίδιο κάνει και με τα αναδρομικά, με σκοπό την αναπαραγωγή της ως συνομιλητή και διαπραγματευτή με την εκάστοτε κυβέρνηση.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν, φυσικά, τέτοια «άγχη». Είναι αυτοί που βίωσαν και εξακολουθούν να υφίστανται τις μειώσεις των μισθών τους και έχουν καταστήσει ανυπόληπτη αυτή τη συνδικαλιστική ηγεσία. Παράλληλα, βέβαια, η ζημιά που έχουν υποστεί στη συνείδηση και τα όργανα πάλης τους, τους έχει οδηγήσει σε στάση αναμονής και ανάθεσης στους κάθε λογής εργατοπατέρες. Όσο κι αν οι εκλογικές και άλλες αυταπάτες που συστηματικά συνεχίζουν να καλλιεργούνται έχουν φέρει αρνητικό για τους εργαζόμενους αποτέλεσμα, μόνο το ξεδίπλωμα της πάλης και του αγώνα μπορεί ν’ ανατρέψει την υφιστάμενη κατάσταση.

Καμιά κυβέρνηση και κανένα δικαστήριο δεν πρόκειται να τους «δικαιώσει». Οι ίδιοι με την συλλογική, μαζική απεργιακή δραστηριοποίησή τους, κόντρα σε πολιτικούς διαχειριστές της αστικής εξουσίας και τους κρατικούς της μηχανισμούς, είναι και οι μόνοι αρμόδιοι να αποφανθούν προς κάθε κατεύθυνση για το «ύψος» της ζωής που δικαιούνται και αξίζουν!

Προλεταριακή Σημαία